Terminal. Biri ve diğeri.
Terminalde iki kişi. Birisi yolcu, isteksiz bir şekilde yolcu eden diğeri.

Gitme demek için kıvranıyor birisi. Gitme desin diye diğeri. Terminalin kadınlar tuvaletinde, aynanın karşısında “Gitme. İstediğin her şeyi yapamam belki. Ama bıktırana kadar sevebilirim” demek için prova yapıyor birisi. Terminalin erkekler tuvaletinde, aynanın karşısında “Sensiz yapacağım yolculuğun bir anlamı yok. Lütfen sende benimle gel!” Demek için prova yapıyor diğeri. Aynı anda çıkıyorlar kapıdan. Ellerini üstüne siliyor biri. Çünkü haddinden fazla terliyor elleri. Ellerini cebine sokuyor diğeri. Çünkü fazlasıyla üşüyor elleri. “Ankara’ya gidecek olanlar 12. Perona..” sesi duyuluyor. “Gitme vaktin geldi” diyor biri. Sadece susmayı tercih ediyor diğeri.Susuyorlar. Sarılamıyorlar. Birbirlerini öpemiyorlar. “Çabuk gel olur mu?” diye tembihlemiyor birisi. “Merak etme hemen geleceğim” diyerek yanağından öpmüyor diğeri. Susuyorlar. Herzaman yaptıkları gibi. O gideceği için nefes alamıyor birisi. Gidecek olduğu için konuşamıyor diğeri. Birisi uzaklaşıyor. Diğeri otobüse biniyor. Arkasından bakıyor birisi. Otobüsten el sallıyor diğeri. Sonra mı?

Sonra, filmlerdeki gibi kimse otobüsü durdurmuyor. Ya da otobüsten inip birbirilerine sarılmıyorlar. O Gittiği için yaşadığı şehirden nefret ediyor birisi. Aynı anda nefes aldıkları şehri terkettiği için nefret ediyor kendinden diğeri. Veya masallardaki gibi gökten 3 elma düşmüyor. Ve kimse mutlu olmuyor.