Merakla bekliyorum/z.

11. Bölüm


Saat gece yarısını çoktan geçtiğidinde gecenin karanlığında duyulan tek ses toprak yolda sürat le ilerleyen aracın tekerliğinin çıkartdığı sesti. Sonunda araç yavaşlamış ve durmuştu. Arabadan inip geri kalan mesafeyi yürümeye başlamıştı Şerif, ne de olsa aracın sesinden çok sevdiği (!) meslektaşını uyandırmak istemezdi. Işıkların kapalı olduğunu gören Şerif biraz daha bekleyip, işini sağlama almayı düşündü. Çünkü Ekrem uyumamış olabilirdi. Yarım saat daha bekledikten sonra yavaş adımlarla eve doğru yürümeye başladı. Ekrem’in bir kız yüzünden yaptığının bedeli ağır olacaktı Şerif’e göre. Geriye kalan tek şey planını devreye sokmaktı.
Peki ya Şerif Ekrem’in onu izlediğini nerden bilebilirdi ?
Şerif omzunda hissettiği elle aniden irkildi. Yavaş yavaş arkasına dönerken Ekrem’in sırıtan yüzüyle karşılaştı. O suratı dağıtmayı her şeyden çok istiyordu.
“Beni çok özlediğinde mi yoksa yediğin dayağa doymadığın için mi geldin?” ilk konuşan Ekrem olmuştu.
Kafasını sağa sola çevirekrek tahminlerinin yalnış olduğunu göstermeye çalıştı. Rahat görünmesine rağmen biraz tedirgin olmuştu Şerif, planında bu yoktu.
“Belki de o havada olan burnunu kırmaya gelmişimdir ha Ekrem?” dedi Şerif.
Aynı rahatlıkla cavap verdi Ekrem. “Yerin de olsam ellere daha çok çalışırdım. Çünkü...”cümlesinin devamını getirmeden Şerif’in burnuna yumruğu geçirmişti. Yer de acı ile kıvranan Şerif’in yanına eğilerek cümlesini devam etti.
“Çünkü bu eller- ellerini gösterip gülümsedi.” Biraz sonra yüzünü tanınmayacak hale getirecek”.
***
Ayçin Adil’in odasına girdi sinirle. Adil yine her zamanki yerinde oturmuş höpürdeterek kahvesini içiyordu ki birden kapı açılınca korktu. Kaşları çatıldı.
‘’Ayçin, çocuğum, kapısız yerden mi çıktın sen? Çalınması gerektiğini öğretmediler mi sana?’’
‘’Amirim. Bu güzel esprinize gülmem gerekirdi ama ne yazık ki gülemiyorum.’’
‘’Allah Allah…’’ dedi sakallarını kaşıyarak. ‘’Gülme duygunu mu kaybettin çocuğum?’’
Ayçin’in güzel yeşil gözlerini bir anda öfke bürüdü.
‘’Ne yapmayı düşünüyorsunuz?!’’
‘’Ne gibi?’’
‘’Sevil’in bulunması konusunda mesela?’’
‘’Yine mi aynı ko-‘’ Ayçin elini sertçe masaya vurarak sözünü yarıda kesti.
‘’Evet. Yine aynı konu! Ve siz buna bir açıklık getirene kadar bu konu aynı konu olarak kalacak amirim.’’ Adil sinirlenmişti. Sinirle yakasını düzeltti.
‘’Önce o ellerini masamdan çek ufaklık.’’ Dedi gözlerini kısarak. ‘’Ve ses tonunu da daha düzgün ayarla.’’
‘’Özür dilerim.’’
‘’Neyse… Ben sana o işi diğer şubeye devrettiğimi söylemiştim. Hala neden odamın kapısına dayanıyorsun?’’
‘’Evet devrettiniz. Ama onların hiçbir iş yaptığı yok ki! Ya, hiç endişelenmiyor musunuz?’’
‘’Yapabileceğim bir şey yok. Bir haber geldiğinde zaten gideceğiz. Araştırıyorlar işte.’’
‘’Bunlar çok güzel mazeretler. Ama bir dahaki gelişimde farklı bir şey söylersiniz umarım.’’ Kapıyı gümm diye çarparak odadan çıktı. Ve Cenker’le karşılaştı.
‘’Ayçin ne oldu?’’
‘’Yok bir şey!’’
‘’Tamam ya.’’ Cenker Adil’in odasına girdi.

‘’Ne haber?’’ dedi koltuğa oturarak.
‘’Haber yok.’’
‘’Yüz tipinden anlaşılıyor zaten. Neyse. Az önce Ayçin’i gördüm. Ateş püskürüyordu.’’
‘’Heee.’’ Dedi Adil umursamaz bir tiple. Cenker Adil’in önündeki kahveyi kendi önüne çekti. Sonra fincandan bir yudum aldı. Adil dikkatle onu izledi. Sonra lafına devam etti. ‘’Kız başına gelmiş bana atar yapıyor. S*rtük.’’ Cenker Adil’in son lafından sonra ok gibi fırladı yerinden. Adil’in yakasına yapıştı.
‘’Ne dedin sen????!!!!’’
‘’Ne ne de--dim??’’ dedi Adil korkudan.
‘’Ayçin’e s*rtük mü dedin lan sen??? Nasıl konuşuyorsun lan???’’
‘’Ce-cenker, a-aman evla-dım, çek şu-şu ellerini yakamdan….’’
‘’Ağzını topla yoksa fena ederim ha seni.’’
‘’Ta-mam.’’ Cenker sinirle yerine oturdu.
‘’Bana bak sana yoksa mal vermem.’’
‘’Tamam dedik ya. Pardon işte. Ne değerli kızmış lan.’’
‘’Evet değerli lan var mı?!’’ Adil süt dökmüş kediye dönmüştü. Cenker lafına devam etti. ‘’Ayçin’e az önce Seville ilgili bir şey anlattın mı?’’
‘’Yok. Oyaladım yine. Ama anladı gibi.’’
‘’Dikkat et de anlamasın bir zahmet.’’ Kahveyi Adil’in önüne itti. ‘’B*k gibi olmuş zaten kahve. Acı içilir mi bu lan?’’ Cenker ayağa kalkıp pantolonunu düzeltti.
‘’Ben öyle içiyorum.’’
‘’Zevkine s*çtığımın herifi.’’ Dedi ve o da kapıyı gümm diye çarparak odadan çıktı.

Cenker, Cihan’ların yanına geldi. ‘’Ooo, şampiyon dönmüş’’ dedi Cihan’a, hiçbir şey olmamış gibi.
‘’Dönmez olaydım abi. Ölüyorum yorgunluktan.’’ Ayçin kafasını dosyalardan kaldırmadan lafa karıştı.
‘’Hayırdır?’’
‘’Abi her gün her gün devriye mi olur ya?’’
‘’Devriyede miydin sen?’’ dedi Ayçin başını kaldırıp.
‘’Evet. Ömrüm boyunca da gitmemeyi planlıyorum.’’ Cenker gülerek lafa atladı.
‘’İyi de Cihan. Abi devriye en son geçen haftaydı.’’
‘’O senin devriyendi beyefendi. Biz her gün sürünüyoruz. Zaten ne işim var benim sokaklarda? Niye masa başı bir iş seçmedim ki?!’’
‘’Polislik sağlam insanların işidir adamım.’’ Dedi Cenker, göz kırpıp Cihan’ın omzuna vurdu. Ayçin elindeki dosyayı fırlatırcasına masanın üstüne attı. Alaylı bir gülümsemeyle Cenker’e baktı.
‘’Sen kendini sağlam olarak mı görüyorsun Cenker?’’ dedi tek kaşını kaldırıp. Cihan ayaklandı.
‘’Size doyum olmaz. Ben eve kaçıyorum.’’

“ulan o****u çocuğu”
“buraya gel p*ç.”
Sevil hava da uçuşan küfür ve bağırışmalar sesiyle birlikte yataktan fırlayıp cama koşmuştu gördüğü manzarayla şok olmuştu. Ekrem kavga ediyordu. Yanında ki kişinin sabah ki kişi olma ihtimalini düşünüp daha sonra kendine gelip hızla odadan çıkıp sokak kapısını açıp bağırdı.
“Heyy!! Durun ne yapıyorsunuz?”
Ekrem ve Şerif aynı anda kafasını kapıya çevirdiğinde Sevil’in korkuyla büyümüş gözlerini gördüler.
Ekrem Şerif’i tekrar yakasından tutup kendine çekti ve kulağına fısıldadı.
“Şimdi burdan s..rolup git yoksa...”
“Yoksa ne lan” diye karşılık verdi Ekrem’i iterek.
“EKREMMMM!” diye bağırdı Sevil. Ekrem doğrudan Şerif’in gözlerine bakarak,
“Gir içeri Sevil “ Ekrem tabii ki de Sevil’in sözünü dinlemesini beklemiyordu. Bu sefer Şerif Ekrem’i kendisine yaklaştırdı ve kulağına fısıldadı.
“Tamam ilk senin olsun ama sonra benim” bu sözü üzerine karın boşluğuna yediği tekmeyle ağzından bir inilti yükseldi. Ekrem eli yumruk halinde Şerif’in yüzüne inmek üzereyken Şerif zorda olsa konuştu.
“TAMAM!! Tamam gidiyorum” diyerek ayaklanmaya başlayıp yürüdü. Arada biraaz mesafe bıraktıktan sonra arkasını dönüp tekrar konuştu. “Tekrar geleceğim.... EKREM!” ve yoluna devam etti.


Şerif’in elide armut toplamıyordu tabii ki de. Ekrem’in de Şerif’ten aşağı kalır yanı yoktu. Onun da yüzünde değişiklikler vardı. Dudağının ve kaşının patlaması gibi. Sevil pansuman yaparken Ekrem ilacın yakma etkisinden dolayı kıpırdayıp duruyordu.
“ Biraz rahat dur zaten koluna da yeni pansuman yapmıştık tekrar kanamaya başlamış nasıl bir bela adamsın sen ya rahat duramaz mısın şu yüzünün haline bak”. Dedi Sevil sinirle.
“Teşekkürün de böylesi. Kızım sen farkında değilsin ama sabah dövdüğüm it kapıya kadar dayanmış. Kim için? Ha kim için? Sen yat kalk bana dua et. Bende yatıyor olsaydım...
“Yeter!!” sözünü kesti Sevil. Anlattıklarını duymak istemiyordu.
“tamam sustum. Neyse ki şu an benim yanımda güvendesin” tekrar eski halini almıştı.
“Ya ya sorma. Sen kim koruyacak. Yüzünü dağıtmış adam, önce kendini koru”
“Ne diyorsun sen kızım onun yüzünü görmedin herhalde. Hıh. Ağzını burnunu dağıttım kaçıp gitti görmedin mi?”
“Evet. Giderken de tekrar geleceğini söyledi”
“Gelemez p*ç kurusu” sevil pansumanı bitirmiş malzemeleri topluyordu.
“Teşekkür ederim. Bak bugün ikinci teşekkürüm sana” dedi gülerek.
Ama Sevil aksine hiç gülmeden cevap verdi.
“Artık beni şu lanet olasıca yerde tutmayı bıraksan da ben de sana elveda öpücüğü versem” diyip yatağına doğru ilerlemeye başladı Sevil.
“İyi geceler” diyip odadan çıktı Ekrem.
“Gecesi mi kaldı aptal” diye karşılık verd Sevil ama Ekreméin duymadığından emindi. Tekrar uykunun kollarına bıraktı kendini.

Burnuna dolan kızarmış ekmek kokusuyla gözlerini açmıştı Sevil. Kafasını çevirip mutfağa baktı.Gözlerine inanamadı. Ekrem mutfan önlüğü giymiş kahvaltı hazırlıyordu. Gülmeye başladı Sevil kendisi bile güldüğünü farketmemişti, Ekrem söyleyene kadar.
“Hayırdır? Çok mu komik görünüyorum” diye sordu Ekrem tek kaşını kaldırarak.
“Hayır ben sadece şaşırdım” diye karşılık verirken onu izlediğini görmesinden dolayı utanmıştı.
“Hadi durma orda öyle yüzünü yıka da gel” dedi tebessüm ederek Ekrem. aynı şekilde tebessümle karşılık verdi Sevil.
Kahvaltı geçen diğer günlere nazaran dah eğlenceliydi . Tepsi üzerinde yenek yemekten kat be kat daha iyiydi. Tekrar odaya geçtiklerinde Ekrem konuşmaya başladı.
“Evet Sevil çok iyi mazimiz olmamasına rağmen sana karşı çok nazik olduğumun farkındasındır umarım” Sevil konuşmanın nereye varıcağını merak etmişti.
“dediğim gibi çok güzel bir mazimiz yok hatta hiç güzel bir anısı yok tek istediğim beni unutman hiç görmemiş gibi davranman”
“Peki ya benim çıkarım ne olacak” diye alayla sordu Sevil. Ne saçmalıyordu bu çocuk.
“Özgürsün” Sevil önce dalga geçtiğini düşünerek hafiften güldü ama Ekrem’in surat ifadesinin çok ciddi olduğunu görünce sevinçten bağırmak istesede yapmadı. Boğazını temizleyip,
“Kabul” dedi. Şuan sevinç çığlıkları atıp dans etmek istiyordu. Ekrem onun içini okumuş gibi “Sevinç çığlıklarını duyamıyorum benimle bu anın heyecanını paylaşabilirsin. Mesela şu elveda öpücüğümü alabilirim değil mi ama ?”
Bölüm sonu.

super olmus bölum gercekten , ellerine saglik

yb hemen gelsin

çok güzel olmuş yeni bölümü bekliyorum.

Harika olmuş.Yeni bölümü merakla bekliyorum.Umarım en kısa zamanda yeni bölümü yayınlarsın..

Yeni bölüm ne zaman?...

Devamm

oha süper olmuş

bölüm ne zaman gelir?

Yeni bölümün gelmesi çok uzamadı mı?Meraktan çatlıyorum/z.

Artık ne olur gelsin ya .s

vallahi ya :D çatladım ortadan ikiye :/

bu hikaye finalsiz bitmemeli.