YOLUN SONU
BÖLÜM-20
Evet, yanlış görmemiştim. Gelen Sedef'ti. Neden gelmişti peki?
Ben: Burda ne arıyosun?
Sedef: Fazla vaktini almayacağım.
Ben: İşim var, zamanım yok.
Sedef: İşinin ne olduğunu biliyorum Sevil.
Ben: Nasıl yani? Sen...
Sedef: Evet, en baştan beri biliyorum.
Davetimi beklemeden içeri girdi. Oturdu. Kapıyı örtüp yanına gittim.
Ben: Kusura bakma, vaktim yok. Sana bir şey ikram edemeyeceğim.
Sedef: Yiyip içmeye gelmedim ben. Yalnızca bilmen gereken şeyleri anlatmaya geldim.
Ben: ?????
Sedef: Seneler öncesinden Ekremin seni sevdiğini biliyodum Sevil. Ama ben de onu seviyodum. Sakın gurursuz deme bana, zamanla aşık olacağına inanmıştım. O da beni sever demiştim. Olmadı. Hem ben aradan çekilsem siz yine kavuşamazdınız ki. Ben Ekremi çok iyi tanıdım Sevil. Ekrem cesur değildi. E sen de biliyosun zaten, cesareti olsa karşıma geçer "Ben Sevili seviyorum." derdi. Ailesine, annesine de böyle resti çeker, senin de tutar kolundan çeker giderdi. Ama onu tanıyodum ben, yapamazdı. Madem onu seviyorum neden ondan ayrı kalayım ki Sevil? Evlendim onun seni sevdiğini bile bile. Ama hep kaçtı benden. Aklında hep sen vardın. Mutlu olamadık, siz de mutlu olamadınız. Ve gördüm ki, Ekrem zamanla değişmiş. Çok cesaret kazanmış. Şimdi yaptığı bunun göstergesi zaten. Gideceksiniz değil mi?
Ben: Nerden biliyosun?
Sedef: Bilmez miyim Sevil? Onun seni sevdiğini biliyorum. Sırf birbirinize kavuşabilemek için o benden, sen de kocandan boşandın. Daha zaman kaybeder misiniz? Burda da kalmazsınız dimi? Gideceğinizi biliyorum Sevil.
Ben: Evet Sedef, ama kimse bilmesin bunu. Madem karşıma geçtin, ilk kez doğruları konuşuyosun benimle, sakın mutluluğumuza mani olma. Bir tek bunu isterim senden.
Sedef: Olmam zaten. Ben mutlu olamadım, ama kendime yeni bir hayat kurucam. Mutlu olmak için yapıcam bunu. Kimsenin mutluluğuna da mani olmayacağım.
Ben: İyi edersin.
Sedef: Annem öldü, babam öldü, bebeğim öldü. Ve anladım ki ölümlü dünya, hepimiz ölücez. Kimsenin ahı kalmasın bende. Affet beni, ebn engel oldum size hep.
Ben: Asıl sen affet. Yuva yıkan kadınlar gibi hissediyorum kendimi.
Sedef: Yoo, öyle düşünme. Sen olman gereken yerdesin, Ekremin yanında.
Ayağa kalktı.
Sedef: Mutlu olun.
Tam gidecekti ki durdurdum.
Ben: Oyun oynamıyosun dimi?
Sedef: Şaşırdın dimi? Şaşır. Çünkü ilk kez oyunsuz, yalansız dolansız yapıyorum bir işi. Ben de şaşırdım kendime. Ama dedim ya; yeni bir hayat. Siz de yeni bir hayat kurun, mutlu olun.
Daha hiçbir şey söylemedi, çıkıp gitti. Allah'a şükür Ekrem gelmeden gitmişti. Ve kapı çaldı, Ekrem geldi. Ona Sedef'ten bahsetmeyecektim. Çünkü biliyordum, kuruntu yapacaktı. "Bize oyun oynuyor, bir işler çeviriyor." diyecekti. Ama biliyordum ki, bu sefer Sedef doğru olanı yaptı. Oyunsuz, yalansız ve dolansız...
Ekrem gelmişti nihayet. Çantalarımızı arabaya yerleştirdik. Arabaya bindik.
Ekrem: Kemerini tak canım.
Ben: Böyle çıktık ama nereye gidiyoruz Ekrem?
Ekrem: Bu gece pansiyonda kalıcaz, sonra ev bakıcaz yarın. Beğenirsek de ilk işimiz taşınmak olacak.
Ben: Allah'ım inşallah hayal ettiğimiz gibi olur her şey...
ERTESİ GÜN...
Dün geceyi pansiyonda geçirdik. Gece boyu telefonlar susmadı. Hep aradılar. Ayçin ve Cenkeri de tembihlemiştik, gerçi ben Ayçine pek güvenmiyordum ama neyse...
Bugün Adliye'de ufak bir işim vardı. Onu hallettikten sonra Ekrem beni almaya geldi. Beraber kiralık daire aramaya başladık. Biraz aradık, sonra Ayçin aradı beni.
Ben: Efendim Ayçin?
Ayçin: Nasılsın canım? İyi misiniz? Dün gecelere kadar sizi aradı annemle teyzemler.
Ben: Biliyoruz. Biz de ev bakıyoruz şu anda.
Ayçin: Ha, ben de onu söyleyecektim. Gazetede bir ev buldum, doğalgazlı, boya badanalı, iki oda bir salon. Bence çok iyi. Adresi vereyim de gidin diyecektim.
Ben: Öyle mi? Versene adresi.
Ayçin: ...................................... Tamam mı? Aldın mı?
Ben: Aldım aldım. Çok sağ ol.
Ayçin: Sevil, isterseniz akşam bize gelin. Annemler akşam akşam bize gelecek değiller nasılsa.
Ben: Bakarız ya. Kalmaya olmasa da yemeğe geliriz belki. Neyse canım, konuşuruz sonra, bay.
Kapattım. Adresi Ekreme verdim. Arabaya atladık, son hızla evin bulunduğu adrese geldik. Gerçekten güzelmiş ev.
Ekrem: Beğendin mi?
Ben: Beğendim de uygun mu?
Ev sahibi: Anlaşırız, onu sorun etmeyin.
Ekrem: Tutalım mı? Ne diyosun?
Ben: Ben çok beğendim, balkonu falan da çok ferah.
Ev sahibi: Yalnız bir sorum var, evli misiniz?
Ekrem: Değiliz ama evlenicez.
Ev sahibi: Evlenince mi yerleşiceksiniz? Yanlış anlamayın da dost hayatı olursa uygun görülmez bu mahallede.
Ben: Ay olur mu öyle şey? Evlenicez biz.
Ekrem: Yıldırım nikahıyla.
Ev sahibi: Peki, size güveniyorum. İsterseniz anlaşmayı şimdi yapabiliriz.
Ekrem: Sevil eminsen yapalım anlaşmayı.
Ben: Eminim, beğendim burayı.
Anlaşma yapıldı, artık bir evimiz de var.
********************
Ayçinlere yemeğe geldik.
Ekrem: Ee, yarın napıyoruz?
Ben: Ben evde temizlik yapayım. Gerçi ev pis değil ama şöyle üstünkörü de olsa yapayım temizlik.
Ayçin: Ben de yardım ederim sana.
Ekrem: Ya siz hamilesiniz ama, yormayın kendinizi.
Ben: Hamileyiz de sakat değiliz Ekrem, yaparız. Hem biz yapmazsak kim yapıcak?
Ekrem: Orası da doğru. Neyse, siz temizlik yaparken ben de nikah tarihi alırım.
Ben: Ciddi misin?
Ekrem: Tabi ki ciddiyim hayatım, evlenmeyecek miyiz?
Cenker: Çok sabırsınız bakıyorum.
Ayçin: Ay tabi nasıl sabırsızlanmasınlar! İnsan kaç kez evleniyo Cenker? Ay pardon, ben gene pot kırdım sanırım. Amaan, ikinci evlilik olsun. Önemli olan taşıdığı değer. Dimi ama? Öff, gittikçe batıyorum neyse...
Hepimiz güldük. Ayçinin bu saf ve sevimli hallerini çok özlemişim. Canım benim, neyse ki evlerimiz çok da uzak değil. Eskisi kadar olmasa da görüşürüz mutlaka. Yoksa dayanamam ki onun yokluğuna. Çocukluğumuz beraber geçti bizim, aynı evde. Ekremle de öyle. Ekremin yokluğuna hiç dayanamam. Hele de şu saatten sonra, hiç!
*********************
Ayçinle ben yeni evde temizlik yapıyorduk ki kapı çaldı. Kapıyı açmaya gittim.
Ben: Kim o?
Ekrem: Benim aşkım.
Açtım. Elindeki belgeyi sallayarak girdi içeri.
Ekrem: Bil bakalım sana ne getirdim?
Ben: Aldın mı tarihi, ne zaman?
Ekrem: Yarın saat 4'te. 16.00 yani.
Ben: Aşkım benim!
Boynuna atladım. Sarıldık.
Ayçin: Ay canım, sen şimdi gelinlik de istersin! Benim gelinliğimi giysene. Hiç olmazsa hatıra fotoğraf olur.
Ekrem: Yok yok, olmaz öyle şey. Oldu mu tam olsun. Geç oldu, güzel olsun. Kiralarız Sevilimin gönlüne göre bir gelinlik, olur biter.
Ben: Canım benim!
Havalara uçuyordum.
Ayçin: Ne diyorum biliyo musunuz? Düğün yapmıyosunuz ya, bari nikah çıkışı gidelim bir yerlere. Eğlenelim. Nasıl olur?
Ekrem: Süper olur.
Ben: Bana da uyar.
Ayçin: Ayy, Sevile kına da yapmadık.
Ben: Ay yok, istemez. Nikah, eğlence yeter.
Nikah, eğlence yeter! Daha ne olsun zaten! Hayatımın bitmek bilmeyen sürecindeki en büyük beklentim ve hayalim nihayet gerçek oluyor.
****************************
-Siz Sevil Kahraman, Ekrem Terzioğlu beyefendiyi eş olarak kabul ediyor musunuz?
Ben: Evet!
-Siz Ekrem Terzioğlu, Sevil Kahraman hanımefendiyi eş olarak kabul ediyor musunuz?
Ekrem: Evet! Evet! Evet!
-Öyleyse ben de belediyenin bana verdiği yetkiye dayanarak sizi eş ilan ediyorum! Allah mesut etsin!
Ben-Ekrem: Teşekkürler, sağ olun.
Memur evlilik cüzdanını elime verdi. Ekrem duvağımı kaldırıp alnımdan öptü beni. Nihayet evliydik biz. Ve cebinden siyah kadife bir kutu çıkarıp parmağıma taktı. Sürpriz olmuştu benim için, haberim yoktu.
Ben: Bunu ne zaman düşündün Ekrem?
Ekrem: Her şeyi düşündüm sevgilim!
Sonra Nikah Dairesi'nden ayrıldık. Ve gazino gib bir yere gittik. Ama gazino değildi. Sahnede piyano çalan bir adam vardı. Spot ışıkları ve mumlar etrafı aydınlatıyordu. Ortalık çok kalabalık değildi. Dördümüz gece boyu masada kaç kadeh içtik saymadık bile.
6 YIL SONRA...
Kapı çaldı, açmaya koştum. Oğlumun okulda ikinci günü nasıl geçmişti öğrenelim bakalım.
Kapıyı açar açmaz boynuma atıldı. Ekrem bize bakıp güldü.
Efe: (Öyle Bir Geçer Zaman Ki'nin Osmancığı =)) Anneee!
Ben: Oğlum!
Efe: Anne ben bugün okulda hiç ağlamadım.
Ben: Afferin benim oğluma. Ağlar mı benim oğlum?! Koş bakalım banyoya, ellerini yıka da gel, anlat bakalım neler yaptın.
Banyoya koştu. Ekrem içeri geçti.
Ben: Hoş geldin canım.
Ekrem: Hoş bulduk hayatım.
Efe koşarak geldi.
Ben: Yavaş ol, düşüceksin!
Efe: Anne okulda biz hiçbir şey öğrenmedik. Niye gittik ki okula?
Ben: Oğlum daha ikinci gün, zamanla öğreticekler.
Efe: Kimler öğreticek?
Ben: Öğretmenler...
Efe: Onların çok mu aklı var?
Ben: Evet çok aklı var. Çok şey biliyolar.
Efe: Her şeyi mi?
Ben: Her şeyi...
Efe: Benim bir tane arkadaşım oldu, biliyo musun anne?
Ben: Hımm, adı ne?
Efe: Adı şey... Iıı... Unuttum. =)
Güldük.
Ben: Olsun, yarın sorarsın. Hadi sofraya geçelim. Acıktın mı?
Efe: Acıktım.
Ben: Hadi o zaman.
Oturduk.
Ekrem: Donatmışsın masayı, hayırdır? Özel bir şey mi?
Ben: Evet, özel bir şey...
Ekrem: Ne oldu, ben ne unuttum?
Ben: Sen bir şey unutmadın, sürpriz bende.
Ekrem: Neymiş sürpriz? Oğlum, anne bize sürpriz yapıyomuş. Neymiş sürpriz, sen biliyo musun?
Efe: Biliyorum.
Nasıl da uyduruyo bacaksız! =)
Ekrem: Hımm, neymiş benden sakladığınız?
Ben: Efeye bir kardeş geliyo!
Ekrem: Ne? Sen doğru mu söylüyosun Sevil? Hamile misin?
Ben: Hamileyim!
Ekrem: Çok sevindim!
Ekrem yerinden fırladı, bana sarıldı.
Efe: Bebek mi gelcek şimdi?
Ben: Evet oğlum, bebek gelicek.
Ekrem: Hani sen biliyodun, yalancı?!
Efe: Biliyodum, anneme sor, bilmiyo muydum anne?!
Efe bana göz kırptı.
Ben: Biliyodu babası, ben ona önceden söylemiştim.
Efe: Kardeşimi ben çok sevcem. Abisi olcam dimi?
Ekrem: Tabi oğlum.
Ve işte beklenmedik bir soru...
Efe: Anne, sen kardeşimi nasıl yaptın?
Ben: ...
Ekrem: Ayıp oluyo şimdi oğlum, emeğe saygı diye bir şey var. Burda sadece annenin değil, benim de...
Sözünü keserek susturdum.
Ben: Aaa, hadi ama. Soğudu güzelim yemekler.
Bu Ekremin bazen çocuk olduğunu düşünüyorum. =) Neyseki sustu.
Efe: Kardeşim kız mı olcak, erkek mi?
Ekrem: Kız mı olsun istersin, erkek mi?
Efe: Erkek.
Ben: Oo, bu böyle giderse evde erkek egemenliği hakim olucak.
Efe: Erkek egemenliği ne demek baba?
Ekrem: Erkeklerin akşam ayaklarını uzatıp özgürce maç izleyebilmesi demek babacım.
Efe: Oo, annee, en büyük Fenerr! =)
Ekrem: Çak! Süper kanarya!
Efe çaktı.
Ben: Aman aman, şu çocuğa Feneri öğreticeğine daha gerekli şeyler öğretsen daha iyi.
Efe: Anne Fenerden daha gerekli bişey yok ki.
Ekrem: Afferin koçum benim!
Ben: Babasının oğlu!
Efe: Anne ben senin oğlun değil miyim?
Ekrem: Böyle cümleye böyle soru, al bakalım!
Ben: Sen tabi ki benim oğlumsun annecim.
Efe kucağıma atladı.
Efe: Babam neyin?
Ben: Hııım, dur bir düşüneyim. =)
Ekrem: Şaka?
Ben: Baban da benim kocam.
Efe: (Elini karnıma koydu.) O neyin?
Ben: O da benim çocuğum, senin de kardeşin.
Efe: Anne sen beni hep sevcen mi?
Ben: Tabi oğlum.
Efe: O doğunca?
Ben: Tabi ki.
Efe: Sen baba?
Ekrem: Sevmez olur muyum oğlum?
Ayağa kalktı, ikimize birden sarıldı. Önce Efeyi, sonra beni öptü.
Ekrem: Hem seni, hem anneni, hem kardeşini hep sevicem.

"İşte dünyanın ev güvenli yeri benim için... Ekrem'in kolları...
Ve en huzurlu yer... Ailemin yanı...
En mutlu anım... Biricik oğlum, sevgili eşim ve karnımdaki çocuğum...
İşte en büyük hayalim... Gerçek oldu."
...Ve bu film burda bitti.
...SON...