Kişisel İleti : Hani denir ya aSk iki kisiLik , yaLan ! Ask biLe biLe deLiLik .. Bide hayat muşterektir denir . O da yaLaan ! Ask acısı hep tek kişiLiktr ! .. ~
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: ~ ♥ Yepyeni Bir Aşk Hikayesi ♥ ~ (Final Bölümü Sayfa 116) Cuma Ara. 17, 2010 9:26 am
Neden her şey onu bulmak zorundaydı ki?Güzellik başa bela derlerdi de inanmazdı.Oysa,bu aralar sıkça bunun örnekleriyle karşılaşıyordu.Keşke adamın yüzüne bir tane yumruk patlatsaydı.İşte o zaman rahatlardı.Ama o zaman işe geç kalırdı.Kendi kendine güldü.Ne zamandan beri işe geç kalıp kalmayacağının hesabını yapar olmuştu?
''Elbette onunla tanıştığından beri.''dedi içinde ki arsız ses.
***
Asansörler çalışmıyordu.
Ne şanstı ama.Bugünde kesinlikle bir uğursuzluk vardı.
11 kat merdiven çıkmak ölüm gibiydi.Ama,yine de başarmıştı.Masasına gelir gelmez Gülcan ablanın endişeli yüzüyle karşılaştı.
''Ne oldu Gülcan abla?''
''Ekrem Bey seni arıyordu.Gelmediğini söyleyince de...''
''Tamam ablacım anladım.''
Gayet iyi anlamıştı.İlk defa geç kalmıştı ve bula bula bugünü bulmuştu.
Odanın kapısının önüne geldiğinde derin derin soluklandı.Kapıyı bir kere tıklattıktan sonra içeri girdi.
''Beni istemişsiniz.''
Bunu söylerken karşısında ki adamı incelemeyi unutmamıştı.Ne kadar da yakışıklıydı.Farkında olmadan iç çekti.Bu platonik aşk gittikçe onu zor durumlara sokmaya başlamıştı.
''Evet ama yoktunuz.''
''Haklısınız.Geciktim biraz özür dilerim.''
Ekrem elindeki dosyayı bırakarak Sevil’in yanına geldi.Biraz yaklaştı ve kokusunu içine çekti.
''Ne yapıyorsunuz?''
Sevil bir adım geriledi.
Ekrem yüzünde ki çarpık gülümseme ile yanıt verdi Sevil'e.
''Ekrem Bey.''
''Evet.''
''İyi misiniz?''
Sevil şaşkındı.Bu adam ne yapıyordu böyle?Onu uzaktan görünce bile kalp atışları hızlanıyordu.Şimdi ise..Tanrım kesinlikle buradan uzaklaşmalıydı.Bu şirketin kapısına bile bir daha adım atmamalı,önünden geçmemeliydi.
''Kesinlikle.''
Sevil onun içinden geçenleri okuduğunu düşündü.Sonra sorduğu soruya cevap verdiğini anlayarak rahatladı.
Ekrem Sevil’in yanından uzaklaşarak koltuklardan birine oturdu.Kızı da karşısında ki koltuğa çağırdı. Sevil birkaç tereddütün ardından koltuğa oturdu.Ekrem hemen söze girdi.
''Sana bir şey teklif edeceğim.''
Sevil öylesine şaşkındı ki Ekrem’in ona Sen diye hitap ettiğini anlamamıştı.
''Ne gibi bir şey?''
Ekrem ona neşeli gözlerle baktı.
''Biraz...Nasıl desem..Ahlaksızca.''
Sustu ve genç kızın tepkisini beklemeye başladı.Kesinlikle çıldıracaktı.Onun aklına neler geldiğini tahmin ediyordu.Eh biraz da bilerek yapmıştı.
Sevil anında ayağa fırladı.
''Siz..siz ne dediğinizi zannediyorsunuz?''
Aklına gelenler o kadar iğrençti ki,şuan hiç düşünmeden bu adamı camdan aşağı atabilirdi.Hayır hayır..En iyisi onu camdan sarkıtmaktı.Böylece herkese rezil olurdu.Bu da Sevil’in işine gelirdi.
''Daha teklifimi duymadan böyle tepki vermemelisin.Sonradan çok pişman olabilirsin.''
Ekrem açık açık onunla dalga geçiyordu.Nasıl bir tuzağın içine düşmüştü böyle.Bu adam..bu kendini beğenmiş yaratık kendisine neden böyle tutkuyla bakıyordu?
''Öyle mi?''
Ekrem konuşmaya gerek görmedi ve başını salladı.Kızın tepkilerini an ve an izliyordu.Onunla çok eğleneceği kesindi.
Sevil daha sakin olmaya karar verdi.Bu adamın ne teklif edeceğini öğrenecek ve arkasına bile bakmadan pılını pırtını toplayıp buradan gidecekti.Ama bu düşünce canını sıktı.En azından onu burada-başkalarıyla da olsa-istediği zaman görüyordu.Oysa buradan giderse.Kahretsin!Kendisinden nefret ediyordu.Hala onu düşündüğü için.Hala burada onun karşında aptal bir halde durduğu için.Hala onu sevdiği için...
‘’Sizi dinliyorum.’’
Yerine tekrar otururken sakin bir sesle bunları söylemişti. Sesini nasıl sakin tutabildiğine şaşırıyordu.Ama Ekrem bunun bir aldatmaca olduğunu bilecek kadar tecrübeliydi.
‘’Öncelikle bana artık ‘siz’ diye hitap etme.’’
Sevil şaşırdığını belli etmemek için gözlerini başka tavana dikti.Uysal bir şekilde konuştu.
‘’Neden?’’
Ekrem sakin bir sesle,sanki normal bir şey söylüyormuş gibi cevap verdi.
‘’Çünkü sevgililer birbirlerine ‘siz’ diye hitap etmezler.’’
Sevil bunun şaka olduğunu artık anlamıştı.Başka açıklaması olamazdı.Olmamalıydı.İstemsiz bir şekilde gülmeye başladı.Kendini durdurabileceğini hiç düşünmüyordu.Durmak istediği de söylenemezdi.Bugünü bir atlatsın birkaç fakire sadaka verecekti.Hem sevaba da girmiş olurdu.Düşüncelerinin saçmalığı ile kahkahası biraz daha arttı.
‘’Komik bir şey söylediğimi düşünmüyorum.’’
Ama yüzünde ki ifade söylediklerinin tam tersini kanıtlar nitelikteydi.Sevil kahkahalarına son verip,adamın yüzüne baktı.
‘’Artık bunları dinlemek istemiyorum.’’Ayağa kalkmak üzereyken bir el omuzlarından tutup,onun kalkmasını engelledi.
‘’Pekala.Şimdi anlatıyorum.Ve sende benim sözüm bitmeden buradan çıkmıyorsun.Anlaştık mı?’’
‘’Anlaştık.’’
‘’Sevgiliyiz dedim,çünkü öyle olmasını istiyorum.’’
Sevil heyecanlanmıştı.Acaba kendisini sevdiğini söyleyebilir miydi?Bunun hayalini o kadar çok kurmuştu ki,bir gün gerçek olabileceğine kendini inandırmıştı.
‘’Nasıl yani?’’
‘’Aslında şöyle bir şey söyleyeyim.Ya benimle sevgili olursun yada işten atılırsın.Tazminatını alamazsın.’’
Kızın öfke saçan gözlerini gördüğünde içten içe gülümsedi.
‘’Hemen parlama lütfen.Bu işe ne kadar ihtiyacın olduğunu en az senin kadar benim de bildiğimi düşündüğünü zannetmiyorum.’’
Bunu öyle bir tavırla söylemişti ki Sevil gülsün mü,ağlasın mı karar veremedi.
‘’Ve bu yüzden benim teklifi mi kabul etmek zorundasın.’’
‘’Ben hiç bir şey kabul etmek zorunda değilim.Eğer söyledikleriniz bittiyse çıkıyorum.Ayrıca böyle saçma bir şeyi neden istediğinizi de anlamadım.’’
Sevil sakin olmaya çalışıyordu.Bu adam ona resmen benimle sevgili olacaksın diyordu.Bu kendini beğenmişlik Sevil’i şaşırtmıştı.
‘’Eh o zaman kardeşlerin ve annen sen yeni bir iş bulana kadar nasıl geçinirler merak ediyorum.Biliyorsun ekonomik kriz..Herkesi vurdu.’’
Öyle acımasızdı ki…Ve evet söyledikleri doğruydu.Ama bu onun teklifini kabul etmesini gerektirmezdi.Üstelik bu teklifte sayılmazdı.Bunu bir emir gibi söylemişti.Ve nedenini açıklamıyordu.Belki ondan hoşlandığını söylese…İşte o zaman düşünebilirdi.Ama sadece düşünürdü.Bir iş teklifi gibiydi.Bir insan biriyle sevgili olmak isterse ondan ya hoşlanırdı yada belli başlı bazı amaçları olurdu.Ama Ekremde bunların ikisini de göremiyordu.Amacı neydi?Neden böyle bir şey söylüyordu?
Ne yapacağını şaşırmıştı.Ama en çokta onun çaresizliğini önüne sermesine bozulmuştu.Her gün görmek için çırpındığı bu adam kendisinin en zayıf noktasını bulmuş,ve ona göre planını uygulamaya koymuştu.
Ah amacını bir anlayabilseydi.Sevgili olmanın zorunluluğu mu olurdu?Kendisi ne sanıyordu ki? Bulunmaz hint kumaşı falan mı?
‘’Hoşunuza mı gidiyor?’’
‘’Ne?’’
‘’İnsanların zayıflıkları ve çaresizlikleri ile dalga geçmek.Onlarla oynayıp sonra bir kenara fırlatmak..Yada’’
‘’Bu kadar yeter.’’dedi Ekrem sert bir sesle.Kendi acımasızlığının oda farkındaydı.Ama onun amacı sadece çözüme en kısa yoldan gitmeyi amaçlamaktı.Bunu yaparken onu kırdığını çok sonradan fark etmişti.
Arkadaşlar okuyan herkesin yorumunu bekliyorum.Lütfen...İyi yada kötü fark etmez.Hatalarımı söylemenizi istiyorum.Okuyup beğenmeyenler varsa onlarda lütfen neden beğenmediklerini söylesinler ki bende neden olduğunu bileyim.Şimdiden teşekkürler...
Ekrem'in davranışlarının sebebini diğer bölüm de öğreneceksiniz..
~ ♥ Yepyeni Bir Aşk Hikayesi ♥ ~ (Final Bölümü Sayfa 116)
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: ~ ♥ Yepyeni Bir Aşk Hikayesi ♥ ~ (Final Bölümü Sayfa 116) 
:D 
Nerden
