İnsanlık yeni yeni doğmaya başlamıştı. Peşinden de ilk cinayet ve onun lanetiyle ilk vampir geldi. Lanet onu karanlığa, kana ve yalnızlığa hapsetti. Oda kendine yeni lanetliler yarattı. Ağır basan yalnızlık başkaları için insanlıklarının sonu oldu.
İnsanlıkla aralarında tarihin kabul etmediği savaşlar yapıldı. Geçmişin kapıları onlara açılıyor da olsa, şimdi için onlar efsanelerde kaldı. Filmlerde, kitaplarda ve bazılarınında kabuslarında gezinen bu vahşet yaratıklarının asil soyları tükendi. Ancak onlar yok edilmeden önce arkalarında kendi lanetlerini bıraktılar. Kendi kanlarıyla başka vampirler yarattılar.
TANITIM
Neden yaptım bunu? Bir katil için bir katili öldürdüm. Benim ne farkım kaldı şimdi onlardan? Ah! Ve o dudaklar...
Ekrem
***
Sözleri yeniden kulaklarımda yankılandı. "Onun kim olduğunu bilmiyorum. Hakkında bildiğim tek şey bir avcı olduğu; vampir avcısı." Ve benim de avcım.
Türkü
Karakter Tanıtımı
Türkü: 1876 yılında dönüşüm geçirmiş 20 yaşında görünen bir vampir.
Ekrem: Bu zamana kadar kendi halinde yaşamış oldukça yakışıklı bir adam. Müzisyenlik yaparak hayatını kazanan biri. Her gün sokakta gördüğümüz adamlardan farksız bir tip.
Avcı: Her şeyin sorumulusu. Şu anda onunla ilgili tek bilgi bu. Senaryo içinde tanıyacaksınız onu.
İlk bölüm yorumlardan sonra..~
En son ekrem_şanti tarafından Çarş. Ara. 29, 2010 9:15 am tarihinde değiştirildi, toplamda 6 kere değiştirildi
Soğuk rüzgar yüzümü yalayıp geçiyordu. Saçlarımın arasından bir nehir misali akıyordu sanki. Gözlerim yanıyordu ama yinede rüzgarın beni sarmalamasına izin veriyordum. Sanki tüm dert ve sıkıntılarımdan arınıyormuş gibi hissediyordum çünkü.
Ses rüzgarın uğultusuyla karışıp havada yankılandı. "Türkü!" Sesin geldiği yöne baktığımda son hızla koşmakta olan kocamı gördüm; Ümit. Güzel yüzü ter taneleriyle kaplıydı ve kıpkırmızıydı. İnce dudaklarından "koş" sesi çıktıktan sonra koluma yapışıp beni de beraberinde sürüklemeye başladı.
Ayaklarım birbirine dolanıyordu. Tökezliyordum ama yine de durmuyordu. Ona neden koştuğumuzu - kaçtığımızı - sormak istiyordum ancak soramıyordum. O kadar hızlı koşuyorduki nefesim kesiliyordu. Ciğerlerim patlayacakmış gibi hissediyordum. Kalbim öyle hızlı atıyorduki kaburgalarıma deyiyordu sanki.
En sonunda dayanamadı ve yere düştü. Ben de beraberinde onun üzerine. Göğsü hızla inip kalkıyordu. Nefesi hırıltılıydı. Güçlükle konuşuyordu. "Kaç sevgilim. Arkana bakma ve koş. Beni düşünme. Sadece şunu bil ki seni hep sevdim. Benim için kurtar kendini."
Yeşil gözlerinden yaşlar dökülüyordu. Elleri aslına beni bırakmak istemiyormuşta buna mecburmuş gibi kararsızdı. Ara ara kollarımı sıkıyor ara ara gevşiyorlardı. "Kimden kaçıyoruz?" diye sordum. Benim nefesimin de onunkinden bir farkı yoktu. "Askerlerden-"
"Hayır! Seni asla bırakmam. Eğer onlardan kaçıyorsak önemli bir şey var. Ne olduğunu bilmiyorum ama eminim seni buldukları yerde öldürürler." Onu bırakamazdım. Onu kaybedemezdim.
Eliyle ensemi kavradı ve beni kendine çekti. Dudakları dudaklarımı bulduğunda bunun son öpüşmemiz olduğunu anladım. Tutkuluydu, içinde içinde aşk gizliydi. Ama en önemlisiyse içinde acı vardı; ayrılığın acısı.
Hayır! Böyle düşünemezsin. Onun gibi sen de umudunu kaybedemezsin. Belki bir kurtuluş vardır. Belki ikimizde yakalanmayız. Belki ikimizde yaşayabiliriz. "Hayır, olmaz! Benimle geliyorsun!"
"... Lütfen git, benim için..."
Askerlerin ayak sesleri duyulmaya başlayınca onuda peşimden götürmeye çalıştım ama olmadı. Zorlamalarıyla yeniden koşmaya başladım; yalnız. Koştum, koştum. Nereye gittiğimi bundan sonrasının ne olduğunu bilmeden koştum. İçimdeki umudu kaybetmemeye çalışarak koştum sadece.
En sonunda benim de gücüm tükendi ve yere yığıldım. Tıpkı onun gibi.
Dizlerim ve avuç içlerim kanıyordu ama bu şu anda umursadığım en son şeydi. Sözlerini hatırladım. "Benim için kurtar kendini." demişti. Senin için, sadece senin için sevgilim.
Zorla da olsa kendimi sokağın karanlık bir köşesine kadar sürüklemeyi başardım. Nefesimi normal seyrine getirmeye çalışıyordum ama olmuyordu. Onun başına geleceklerden korkuyordum; ölmesinden. Ah! Onsuz ben ne yapardım? Bir çift ayak sesi yaklaşıyordu. Yapabileceğim hiç bir şey olmadığını anladım. Son geliyordu. Kurtuluş yoktu.
Beklediğim olmadı. Ayak seslerinin sahibi on beş yaşlarında 1,50 boylarında zayıf bir kız çocuğuydu. Yüzü çok güzeldi. Kocaman mavi gözleri ve upuzun kirpikleri vardı. Kaşları o kadar biçimliydi ki onu hem olgun hemde çocuksu gösteriyorlardı. Küçücük bir burnu vardı. Çıkık elmacık kemiklerinin üzerindeki çilleri soluk ay ışığında bile seçilebilecek kadar çoktu. Ama çilleri onu şaşılacak biçimde daha da güzel yapıyordu. Dolgun kıpkırmızı dudakları vardı.
Hiç bir şey söylemeden elimi aldı ve ağzına dayadı. Ne yapmaya çalıştığını anlayamadım. Avcumu yalıyordu, tüm kanı ve çamuru.
Daha sonra güzel gözleriyle bana bakıp boynuma atladı. Dişeri boynumu deldiğinde Ümit’in acı dolu çığlığı duyuldu. İkimizde ölüyorduk, ya da sadece ben öyle sanıyordum.
Noldu...Kafamda düşünceler dolanıyor...O çocuk kimdi...Neden ısırıp vampir yaptı...Onlardan ne istiyordu...Lütfen devam et...Buarada ben niye -yorlu konuşuYORum xD
Üzerindeki siyah deri elbisesi tüm vücudunu sarıyordu. Beli oldukça narin görünüyordu. Aynadaki aksimi kontrol etmeyi kestim. Uzun, parlak, deri çizmelerimide giyip kendimi literatürdeki ev kavramından oldukça uzak evimden dışarı attım. Aslında burası benim evim bile sayılmazdı. Yıllar önce terk edilmişti ve hiç bir şekilde güneş görmeyen geniş bir bodrumu vardı. Diğer soydaşlarım gibi o küçük mezar benzeri yeraltı dolaplarında yada o kokuşmuş kanalizasyonlarda uyumamı engelliyordu en azından.
Avlandığım yerler genellikle aynıydı. Barların arka sokakları bana çoğu zaman iyi avlar vermişti. Beni hiç uğraştırmıyorlardı. Ben bir arka sokağa yürürken en az beş tanesi peşime takılıyordu zaten. Hepsinin aklındakini biliyordum. Onlar bedenimi arzuluyorlardı, bense onlara ait başka bir şeyi.
Çizmelerimin topuklarının çıkardığı ahenkli ses sokakta yankılanıyordu. Her birinin başı bana dönüyor. Yine kolay olacağını bilmenin verdiği keyifle gülümsedim. Bu kez hepsinin gözleri yüzüme kaydı. Tam havayı koklayıp en güzelinin hangisi olduğuna karar verecekken bir tanesi erken davranıp peşime takıldı.
Kabul. Madem ölmeye bu kadar heveslisin bende senden başlarım öyleyse.
Sokağın sonuna gelince arkamı dönüp vücudu otuz yaşlarındaki birine ait on yedi yaşlarındaki bir çocukla karşılaştım. Zeytin renkli teni ışıl ışıldı. İri kasları ve kendinden emin duruşu onu oldukça çekici gösteriyordu. Tabi birazdan ölecek birinin çekiciliği ne işe yarardıki?
Yüzünde inci dişlerini ortaya çıkartan kocaman bir gülümseme belirdi. "Ölüme hoşgeldin, güzellik." dedi dolgun dudakları arasından. Sesi neşeliydi. Aramızdaki gereksiz mesafeyi kapatmak için adımlarındaki uyumu bozmadan bana yaklaşmaya başladı; ölüme.
Durdu, ama yine de ölümden kurtulamamıştı. Ben bile daha ne olduğunu anlayamadan kanlar içinde yere yığıldı. Leziz koku her tarafa yayıldı. O kırmızı sıvının görünüşü bile hoşuma gidiyordu. Kanın oluk oluk akışı, çıkan o ahenkli ses ve havaya katılan o tarifi imkansız leziz koku...
Adam elindeki bıçağa tiksinerek baktı. Kendini kaybetmiş gibiydi. Dudakları, elleri, bacakları, tüm bedeni korkuyla titriyordu. Kriz geçiriyordu sanki. Bıçağa tekrar dikti gözlerini. Ucundan damla damla akıyordu kanlar. Bu görüntüden daha çok iğrendiği belliydi. Elinden hışımla attı bıçağı. Avıma baktı korkarak, öldürdüğü adama. Bu kez de kendinden iğrendi sanki. Ayakta durabilmek için zorluyordu kendini, geçirdiği şoktan kurtulabilmek için. Sonra bana baktı korkarak. Yüzümde her ne gördüyse bu onu başka bir şoka daha soktu sanki.
Ah, tabiki! Dişlerim... Hangi vampir bu tahrik edici kokuya dayanabilirdiki? Dişlerim elbette ortadaydı, vampirliğimin bir numaralı kanıtı...
Hızla arkasını dönüp yürümeye başladı. Buradan bir an önce uzaklaşmak istediği ortadaydı. Ama uzaklaşamayacaktı. Avımı öldürmüştü, yeni avım oydu. Beni bir anda önünde bulunca korktu. Masmavi gözleri korkuyla titredi bir an.
"Bu kadar çabuk değil." Sesimi neşeli tutmaya çalıştım. Eh, avımı almıştı benden. Küçük bir oyunun sakıncası olmaz. Ödeyeceği küçük bir bedel daha diyelim buna.
"Beni öldüremezsin, hayatını kurtardım." O korkak sandığım bedeninden öyle kendinden emin bir ses çıktıki şaşırdım, ama beni asıl şaşırtan sözleriydi. Bir zavallıdan mı kurtardığını sanıyordu beni? Dişerimi görmüştü, ne olduğumu anlamıştı. "Kimden? O zavallıdan mı?" Sesimdeki neşe yüzünden öfkelenmişti. "O zavallı dediğin adamla ilgili hiç bir şey bilmiyorsun, değil mi?" Dudakları hala titriyordu. Sadece korkudan değil yaşadığı duygu karmaşasından dolayı titriyordu şimdi.
"Kanı çok güzel kokuyordu, biliyor musun? Umarım seninki de onunki kadar iyidir." Nefesi kesilmişti korkudan. Soğuk kanlı davranabilmek için büyük bir çaba harcıyordu. İşe yaramıştı da sanırım. Benim ona yaptığım gibi o da benim söylediklerimi umursamadan devam etti konuşmaya.
"Onun kim olduğunu bilmiyorum. Hakkında bildiğim tek şey bir avcı olduğu; vampir avcısı."
Bu kez şaşkınlıktan donan ben miydim? Onların yalnızca efsana olduğunu sanıyordum. Öyleyse o nereden biliyordu bunu? Nasıl bunu kendinden böyle emin bir şekilde söyleyebiliyordu?
"Her avcının bir avcısı vardır. Biz insanların avcısıyız ve bizim de avcılarımız var elbet. Öyle vahşilerki bize karşı, öyle zehre susamışlarki... Onlar insanların dostu, bizim onların düşmanları olduğumuz gibi. Doğanın gereği bu. Ama insanlar dostlarını seçmekten acizler, onları tanımazlar ama bu neyi değiştirir? Biz lanetliyiz Türkü, lanet için doğmuşuz. Kaderimiz bu. Onlar da Lanetlileri öldürmek için varlar."
Yaratıcımın anlattılarına inanmak zordu o zamanlar. Yıllarca bir avcıda çıkmayınca karşıma efsane diye düşünmüştüm. Değilmiş.
Bana ilk söylediği cümle geldi aklıma. "Ölüme hoşgeldin, güzellik."
Hayatımı kurtarmış, doğanın gereği avcısı olduğum, adama çevirdim bakışlarımı. Ölümün ziyaretçisi olan bana, onun evde olmadığı yalanını söyleyen kapı komşusuna. Çok uzun sürmedi ona bakışlarım. O da evde oturmaktan sıkılmıştı, sokağın köşesinden dönüyordu şimdi.
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: ♪♪~ ~ Vampir Avcısı~ ~ ♪♪ {2.Bölüm Geldi} 
Bekliyoruz ilk bölümü 
Nerden
