Sevil,aynanın önünde saçlarını kuruturken gelen telefon sesiyle birlikte yerinden sıçradı.Ne zaman bu kadar derin düşüncelere daldığının farkında değildi. Ekrem’e aşıktı.Onu ilk gördüğü gün bunu anlamıştı.Ona yakın olmak ise dengesini her geçen gün daha çok bozuyordu.
Telefon ekranın da görmek istediği kişiyi göremeyince yüzü düştü.Sonra hemen toparladı kendini.Ekrem’e fazla alışmasa iyi olacaktı.Daha onunla neden beraber olduğunu bile bilmiyordu ki.
''Efendim Merve.''
''Tatlım nasılsın?''
''İyiyim sen?''
Konuşma böyle sürüp giderken kapı zilinin çalmasıyla bir an dikkatini içeriye yöneltti Sevil.Saat gece yarısını geçmişti.Bu saatte kim gelmiş olabilirdi ki? Merve'ye beş dakika sonra aramasını söyleyerek telefonu kapattı.
Hızlı adımlarla kapıya doğru gitti.Neyse ki kimse zili duymamıştı.Annesi kulağına genelde bir şey takmadan uyuyamazdı.Zeynep ise kulaklıklarından hiç vazgeçmezdi.
Düğmeye basarak ''kim o?'' diye seslendi yavaşça.
''Benim Sevil.Ekrem.''
Bu ses Ekrem’e mi aitti?
*** ''Ben gidiyorum Cenker.''
''Nereye Ekrem bu halde?''
Ekrem alayla gülümsedi.İçki ona dokunmazdı.En azından o böyle düşünüyordu.
''Bir şeyim yok benim.Bak gayet iyiyim.''
Bunu kanıtlamak istercesine çevresinde bir tur döndü.Dönen başını fark ettirmemek için büyük bir çaba harcaması gerekmişti.
''Oldu mu?''dedi kaşlarını kaldırarak.Yüz ifadesi masum bir çocuğun ki gibiydi.Masmavi gözleri bir denizin derinliği ile eş değerdi.Bakmasını bilene öyle derin anlamlar bırakıyordu ki,insan orada boğulacağını düşünebilirdi.
''Evet.''
''O halde ben gidiyorum.''
Dikkatli adımlarla yürürken aklına bir şey gelmiş gibi duraksadı.Arkasını döndü.
''Neden gidip onu bulmuyorsun?Böyle acı çekmek rahatlatıyor mu seni?''
Hiç bir şey demedi Cenker.Ekremde bir cevap beklemiyordu zaten.Sessizce gitti.Cenkerin cevabı ise kendi kendine söylendiği mırıltıda saklı kalmıştı.
''Keşke o kadar güçlü olabilsem.''
*** Sevil’in kapısına geldiğinde yaptığının saçmalık olduğunun farkındaydı.Ama bu onu durdurmuyordu.Kendi kendine cesaret verdi.
''Hadi Ekrem.Yapabilirsin.''
Düştüğü durumu düşününce ufak bir kahkaha attı.Bu halde olduğuna inanamıyordu.Bu küçük kadın kendini ne hallere düşürmesine sebep olmuştu.Saçma sapan işlere kalkışmıştı.Bunları düşünürken eli çoktan aradığı zili bulmuştu.
***
Beş dakika sonra Sevil,Ekrem’in arabasındaydı.Bu adam deliydi.Bu adam tırlatmıştı.Onu ne kadar zor bir duruma sokacağının farkında bile değildi.Aşağıda ki kişinin Ekrem olduğundan emin olduktan sonra hızlıca üzerine bir şeyler geçirmiş,kimseye duyurmadan evden çıkmayı başarmıştı.
''Eee.''dedi daha fazla sabredemeyerek.
Koltuğa yasladığı başını hafifçe kaldırarak gözlerini Sevil'e dikti.
''Ne?''
Sevil 'ya sabır' çekerek cevap verdi.
''Neden geldin diyorum gecenin bu saatinde.''
Ekrem’den yayılan alkol kokusunu alıyordu ama onun karşısında dimdik durduğunu gördüğü için sarhoş olmadığını düşünüyordu.
Çarpık bir gülümseme oluştu Ekrem’in dudaklarında. Sevil şu an o kadar tatlıydı ki.Üzerinde pijamaları vardı.Hırkasının altında bir ayıcık görüyordu.Demek ki sevgilisi hala çocuk ruhluydu.
Dağılmış saçları ile bu haliyle bile oldukça egzotikti.Düşüncelerinin kaydığı yönü fark ettiğinde kendine gelmek için silkelendi.
''Seni özlemiş olamaz mıyım?''
''Efendim.''dedi Sevil şaşırarak.Hala onun sevgili olduğu gerçeğini kabullenememişti.
''Seni özledim ve geldim.İnsan sevgilisini özleyemez mi?Hem bütün gün aramadın beni.Hiç mi merak etmedin?''
Bunları söylerken ki yüz ifadesi o kadar komikti ki.Sevil gülmemek için dudaklarını ısırdı.
''Hı söylesene.''
Ekrem’in söyledikleri o kadar anlaşılmazdı ki Sevil sadece boş boş bakmakla yetindi.Gerçekten onu aramadığı için kırılmış mıydı?
''Sen ciddi misin?''
Ekrem bütün bedeniyle Sevil'e döndü.
''Evet.''
Öyle kararlılıkla söylenmişti ki Sevil’in ağzı bir karış açık kaldı.
''Ben..''dedi.Ama gerisi bir türlü gelmiyordu.
''Sen.Sen hala beni anlamadın.''
Bu sözle öfkelendiğini hissetti Sevil.Elbette onu anlamamıştı.Nasıl bir oyunun içinde olduğunu bilmiyordu.Neden şu an burada olduğunu bile bilmiyordu!
''Elbette ki anlamadım.Ne anlamamı bekliyorsun söyler misin?''Sevil artık öfkesine hakim olamıyordu.''Gelip beni seninle sevgili olmaya zorluyor,tehdit ediyor,şantaj yapıyorsun.Sonra da benden hiç bir şey olmamış gibi,seninle normal sevgilime davranacağım gibi davranmamı bekliyorsun.Nasıl bir düşünce bu?Ya da sen ne yaptığının farkında mısın?''
O sinirle arabadan indi.Yağmur yağmaya başlamıştı.Ona bile aldırmıyordu.Ekrem’in arkasından geldiğini hissediyordu.Çok geçmeden kolunda ki temasla durmak zorunda kaldı.
''Bırak beni.''
''Seni seviyorum.''
Ne?Bunu Ekrem mi söylemişti.Hayır..hayır bu kesin bir rüyaydı.Birazdan annesinin sesiyle uyanacaktı. Yağmur daha da şiddetlenmişti.Fakat Ekrem de Sevil de buna aldırmıyorlardı.
''Duydun mu?''dedi Ekrem yüksek bir sesle.Sevil’i kendine çevirdi.Onun şaşkın gözlerini görünce gülümsedi.Kendisi de en az onun kadar şaşkındı.Ne yapıyordu böyle?
Sadece kalbinin sesini dinliyordu.
''Anlamadım.''
Sevil’in sesi titriyordu.İkisi de sırılsıklam olmuştu.
''Seni seviyorum sevgilim.''dedi Ekrem ve Sevill'e sımsıkı sarıldı.Aşkın onu götürdüğü yere gidiyordu...
''Senin de beni sevdiğini biliyorum.Yanılıyor muyum?''
Nefesini tuttu ve Sevil’in vereceği yanıtı beklemeye başladı.
***
''Cenker.''
Cenker yaptığı işi bırakarak Ayçin’e döndü.Bakışlarında ki aşk,tutku,şefkat..Her şey sarıp sarmaladı Ayçin’i.
''Söyle serçem.''
Ayçin ne diyeceğini unutmuştu.
''Şey diyecektim.''
Cenker onun böyle kıvranmasını küçük bir tebessümle izliyordu.
''Unuttum.''dedi Ayçin nazlanarak.
Birkaç büyük adımda Ayçin’in yanına geldi Cenker.Yüzünü saçlarına gömdü.Kokusunu soluklandı derin derin.
''Serçem..''
''Cenkerim.''
''Hep böyle seslen bana.Hiç ayrılma yanımdan.Hem bende kal.Benimle kal.''
''Sen istediğin sürece seninleyim Cenker.Seni bırakmaya gücüm yetmez ki benim.Yaşayamam o zaman.''
''Ben de hiç bırakmayacağım seni.Söz veriyorum Ayçin'im.''
Birbirlerinin kollarında onları bekleyenlerden habersizce yaşıyorlardı aşklarını.
''Söyle bakalım.''
''Ne?''
''Seviyor musun beni?''
''Evet.''dedi uzatarak.
''Ne kadar?''
''Senin beni sevdiğin kadar!''
Kafasını Cenker’in omzundan kaldırıp onun yüzüne baktı.Bakışları inandır beni diyordu.İnandır beni Cenker.Hiç bırakmayacağına..Hiç gitmeyeceğine..Seni sevdiğim kadar sevemem ben hiç kimseyi diyordu.
''Ben kendimden çok seviyorum seni.Ruhumdan çok seviyorum.''derken yeniden yaslamıştı başını o omuza.
Küçük dokunuşlarla öptü önce.Sonra derinleştirdi öpücüğünü.Aşk buydu işte.Aşk;sen olmaktan çıkmak,tüm benliğini başkasına katmaktı.Aşk;kimine göre aptalcaydı.Cenker için ise aşk sadece Ayçin’di.Kendine çekti onu biraz daha.Ayrılığın yakın olduğunu hissetmişti sanki...
~ ♥ Yepyeni Bir Aşk Hikayesi ♥ ~ (Final Bölümü Sayfa 116)
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Nerden
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ~ ♥ Yepyeni Bir Aşk Hikayesi ♥ ~ (Final Bölümü Sayfa 116) 
Kişisel İleti
