Karanlık VE ürkütücü sokakta sessizliği bozan tek şey rüzgarın kulakları çınlatan o korkutucu sesiydi.Rüzgarı severdi.Özellikle insana huzur verenleri...Ama bu farklıydı.Bu insana huzur vermiyordu tersine insanın huzursuz olmasına yol açıyordu.Sanki kötü bir şey vardı ya da olacaktı.Bunu herkese duyurmak istercesine çırpınıyordu rüzgar.Ama çoğu kişi rüzgarın bu uyarısına kulak asmıyordu.Hatta rüzgarı bu kadar çok estiği için suçlayanlar bile vardı.İçindeki his kötü bir şeyler olacağını hayatının değişeceğini söylüyordu.Belki de bu yüzden rüzgara bu kadar çok anlam yüklemişti.Ama hisleri kendisini bu güne kadar hiç yanıltmamıştı.Hayatının değişmesi belki güzel bir şeydi ama hayatının kötü bir şekilde değişmesi işte bu korkunçtu.Korkuyordu..Acaba hiç dışarı çıkmasa mıydı?... Ya da.. bu yoldan geçmemek en iyisi miydi? Geri dönmek için içinde inanılmaz bir istek duydu.Ama bedeni hiç tereddütsüz ilerliyordu.Kendini zorluyordu geri dönmek için ama yapamıyordu.Bedeni çok emin bir şekilde hareket ediyordu. Gideceği yeri biliyor ve oraya gitmek zorundaymış gibi.Bu sokağın ne başını nede sonunu görebiliyordu artık.Görebildiği tek şey karanlıktı.Onu korkutan karanlık... Nihayet bedenine söz dinletebildi .. Ya da o öyle olduğu sanıyordu.Çünkü bedeni onu istediği yere getirmişti.Kader ağlarını örmüştü onun için ve bu ağ o kadar sağlamdı ki gücü yetmeyecekti ondan kurtulmak için....



Karşınıza aniden çıkıp sizi kendine bağlayan , sizi çok mutlu eden , çok kısa bir sürede sizinle ilgili her şeyi bilen hatta sizin yapacağınız şeyi önceden bilen biri..... Sizce bu tesadüf müdür? yoksa imkansız bir şey mi?İkisi de değil bu tam bir gerçek!
Hayatının roman olmasını isteyen çok kişi vardır.Peki ya hayatınız bir romansa ve bundan haberiniz yoksa.Hatta bu romanı yazan kişiye aşık olduysanız?Bu aşk gerçek midir? Yada sahteliklerle dolu bir aşk mı?Peki bunu öğrenseydiniz tepkiniz ne olurdu?