36-37-38-39(Final) Bölümleri
Bir yıl önce Ekrem ile evleneceksin Zeynep ve Cihan evlenmiş bir çocukları olmuş olacak deseler ne yapardım acaba? Güler miydim? Kesinlikle… Ama şu an düğünümün olduğu güne uyanıyorum. Çok tuhaf geliyor bu. Ama böyle… Uyandım ve aşağıya indim. Annemler bize gelmişti. Ekrem annesinde kalıyordu. Annem kahvaltıyı hazırlamıştı. Ve galiba ağlıyordu.
-Sevil:Annelerin gülü günaydın.
-Semra:Günaydın kızım.
-Sevil:Ağlıyor musun sen anne?
-Semra:Gözüme toz kaçtı da…
-Sevil:Anneee! Yapma böyle.
-Semra:Küçük kızımı evlendiriyorum. Ağlamak hakkım değil mi?
-Sevil:Anne 25 yaşındayım. Ne küçüğü ya? Hem ağlama gül… Ben mutluyum. Sen de mutlu ol. Bir yere gitmiyorum ki buradayım ben.
-Semra:Hala sen benim bebeğimsin. Ama haklısın. Mutlu olmalıyım. Hadi kahvaltı yapalım. Sonra kuaföre gideceksiniz.
-Sevil:Tamam hadi…
Kahvaltı yaptık. Kuaföre gitmek için Ekrem’i bekledim. Ekrem beni evden alacak. Sonra Ayçin’i ve Zeynep’i de alarak kuaföre gidecektik. Sonunda Ekrem geldi. Evden çıkıp arabaya bindim. Ev çok kalabalıktı.
-Ekrem:Günaydın aşkım.
-Sevil:Sana da bitanem.
-Ekrem:Heyecanlı mısın?
-Sevil:Biraz… Tamam tamam çok…
-Ekrem:Mutlusun ama dimi?
-Sevil:Mutsuz olamam ki…
-Ekrem:Ben de… En büyük isteğim gerçekleşiyor.
-Sevil:Geldik. Ben Ayçin’i çağırayım.
Ayçin de arabaya bindikten sonra Zeynep’lere doğru yol almaya başladık. Ayçin arkada oturuyordu. Karnı gerçekten büyümüştü. Ekrem sanki düşüncelerimi okumuş gibi.
-Ekrem:Düğünü erteleseydik keşke.
-Ayçin:Niyeymiş?
-Ekrem:Her an doğurabilirsin Ayçin.
-Ayçin:Merak etmeyin. Daha birkaç gün var.
-Sevil:Adı üstünde birkaç gün… Keşke erteleseydik.
-Ayçin:Eğer evlenmek istemiyorsanız. Tamam erteleyelim.
-Sevil:Ekrem yoksa sen istemiyor musun?
-Ekrem:Hayda ben Ayçin’i düşünmüştüm. Bende hata…
Zeynep’i de aldık. Sonra kuaföre geldik.
***************************************
Ve hazırdık… Ekrem bizi almaya geldi. Acaba beğenecek miydi beni? Güzel olmuş muydum? Kuafördeki gelenekmiş. Damattan para almadan gelini bırakmazlarmış. E versin parayı Ekrem Bey…
Kuaförden çıktığımızda
-Ekrem:Bu ne ya? Sömürdüler resmen.
-Sevil:Vermeseydin parayı.
-Ekrem:Seni vermezlerdi.
-Sevil:Ben de kaçardım sana.
-Ekrem:Ben seni kaçıracağım için sorun yok.
-Ayçin:Saçmalamayın ya… Gelenek işte yaptık oldu bitti. Hadi gidelim şuradan. Ayaklarım ağrıyor.
-Zeynep:Hadi gidelim…
*************************************
Düğün salonunda gelin odasındaydık. Sadece Ekrem ve ben…
-Ekrem:Çok güzel olduğunu söylemiş miydim?
-Sevil:Iıı hatırlamıyorum.
-Ekrem:Çok çok çok ama çok güzelsin. Seninle evleneceğim için çok mutluyum.
-Sevil:Sen de çok çok yakışıklısın. Ben de çok mutluyum.
-Ekrem:Balayı için sürprizim var.
-Sevil:Ne? Sürpriz ne?
-Ekrem:Sürpriz söylenir mi?
-Sevil:Ama sürprizin olduğunu söyledin. Sürprizi de söyle…
-Ekrem:Olmazzz…
-Cenker:Çocuklar nikah memuru geldi.
-Sevil:Geldi mi? Ne çabuk ya?
-Ekrem:Hadi inelim.
************************************
Nikah masasına oturduk. Nikah memuru her nikahta söylediği lafları söylüyordu. Sonunda evet deme kısmına geldi. İkimizde evet dedikten sonra tam imza atarken bir ses duydum. Ayçin bağırıyordu.
-Ayçin:Aaaaaaa!
Nefes’in doğma zamanı gelmişti.





Herkes şoku atlattıktan sonra Ayçin’in başına üşüşmüştü.
-Cenker:Ayçin, bitanem, iyi misin?
-Ayçin:Süperim Cenker. O kadar iyiyim ki çığlık atıyorum. Nasıl iyi olabilirim?
-Sevil:Hemen hastaneye gitmeliyiz. Biri ambulans çağırsın.
-Cihan:Ben arıyorum.
-Ayçin:Sevil imza attınız mı?
-Sevil:Evet Ayçin.
-Ayçin:Resmi olarak evlendiniz yani?
-Sevil:Evet.
-Ayçin:Off düğününüzü mahvettim.
-Sevil:Hayır Ayçin. Daha da güzelleştirdin. Baksana Nefes bizim düğünümüzün olduğu gün doğuyor. Düğün önemli değil. Sen bunları düşünme. Derin nefesler al.
-Ayçin:Siz gelmeyin. Kalın burada.
-Sevil:Saçmalama Ayçin. Nerede kaldı bu ambulans?
-Ekrem:Geldi geldi…
Ayçin’i ambulansa bindirdik. Cenker onunla ambulansa bindi. Biz arabayla peşlerinden gittik.
********************************************
Nefes doğmuştu. Çok tatlı bir bebekti. Ben hastanede gelinlik ile dolaşıyordum. Herkes bana bakıyordu. Ayçin’in yanına gittik. Nefes de onun yanındaydı.
-Sevil:Allah analı babalı büyütsün…
-Ayçin:Sağol canım. Darısı başınıza…
-Ekrem:İnşallah…
-Cenker:Sevil gelinlik ile kalmışsın. Eve gidin de değiştir istersen.
-Sevil:Haklısın.
-Ekrem:Üzgünüm eve gidemeyiz.
-Sevil:Niye?
-Ekrem:Eve gidersek uçağı kaçırırız.
-Sevil:Ne uçağı?
-Ekrem:Balayı için hiçbir yere gitmeyeceğimizi sanmıyordun herhalde…
-Sevil:Nereye gidiyoruz?
-Ekrem:Kuşadası’na…
-Ayçin:Uçağı kaçırmayın hadi… Ben bavullarınızı hazırlamıştım.
-Sevil:Çok teşekkür ederim Ayçin.
-Ekrem:Kendinize ve yeğenime iyi bakın…
-Cenker:Siz de kendinize…
Hastaneden çıkıp arabaya binince…
-Sevil:Ekrem eve gitmeyeceğimiz konusunda şaka yapıyordun dimi?
-Ekrem:Yoooo…
-Sevil:Uçağa gelinlikle binemem.
-Ekrem:Şaka yaptım. Eve gidip sonra havaalanına gideceğiz.
Eve gittik. Üstüme bir bluz ve altıma da bir şort giydim. Havalına gittik. Ve uçağa bindik.
********************************************
Sonunda Kuşadası’ndaydık. Otele gidip odamıza çıktık. Üzerime upuzun beyaz bir elbise giydim. Yemek yemeğe gittik. Sonra da bara gittik. Her şey çok güzeldi. Otele döndük ve odamıza çıktık.
-Ekrem:Sevil bir melek gibisin.
-Sevil:Teşekkür ederim.
-Ekrem:seni seviyorum.
-Sevil:Ben de seni seviyorum.
Bana yaklaştı. Yüzünü yüzüme yaklaştırdı. Nefesini yüzümde hissediyordum. Dudakları dudaklarıma değdi. Öpüşürken beni yatağa doğru çekti.





Balayımız çok güzel geçmişti. Hastaneden izin almıştım. O da izin almıştı. Bu arada söylemeyi unuttum Ekrem avukat olmuştu. Çalıştığı bürodan izin almıştı. Eve gelmiştik sonunda. Balayının üzerinden 2 hafta geçmişti. Ağustos ayının sonlarıydı. Sabah uyandım. Ekrem hala uyuyordu. Onu izledim biraz. Sonra elimle saçlarıyla oynamaya başladım. Bu sırada uyanmıştı.
-Sevil:Günaydın aşkım…
-Ekrem:Günaydın hayatım…
Dedi ve bana yaklaşıp beni dudaklarımdan öptü.
-Sevil:Hadi kalk daha kahvaltı hazırlayıp yiyeceğiz sonra da işe gideceğiz.
-Ekrem:Niye bitti ki şu tatil ya?
-Sevil:Mızmız hadi kalk…
-Ekrem:Ben miyim mızmız?
-Sevil:Ev…
Evet diyemeden midem bulanmaya başladı. Lavaboya koştum. Öğürmeye başladım. Elimi yüzümü yıkadım ve dışarı çıktım. Lavabodan çıkınca karşımda Ekrem’i buldum. Yüzümü ellerinin arasına aldı.
-Ekrem:İyi misin hayatım?
-Sevil:İyiyim.
-Ekrem:Neyin var?
-Sevil:Midem bulandı.
-Ekrem:Biliyorum. Buradaydım fark ettim. Niçin bulandı?
-Sevil:Bilmem. Yediklerimden olabilir.
-Ekrem:Daha kahvaltı yapmadık ki…
-Sevil:Dün akşam fazla çeşit vardı. O yüzden olmuştur. Aman boşver… Hadi kahvaltıyı hazırlayayım ben.
-Ekrem:İyi peki…
Neden midem bulandı ki benim? Yoksa? Yok canım. Sanmıyorum. Neyse kahvaltı yapıp evden çıktık. Akşam Ayçin’lere gidecektik.
**********************************
Akşam Ayçin’lerin kapısının önündeydim. Tam zile basmıştım ki başım dönmeye başladı. Yer ayağımın altından kaydı sanki… Kendimden geçip yere düşüyordum. Düşerken beni tutan iki kol hissettim. Bayılmadan önce duyduğum son ses Ekrem’in sesiydi.
-Ekrem:Sevil!
**************************************
Gözlerimi açtığımda hastanedeydim. Odada doktor arkadaşım Seda vardı.
-Sevil:Seda ne oldu bana?
-Seda:Bayılmışsın. Merak etme bir şeyin yok.
-Sevil:Tamam da senin bana bakman biraz tuhaf…
-Seda:Niye?
-Sevil:Sen kadın doğum doktorusun. Bana niye bakıyorsun?
-Seda:Sence?
-Sevil:Hamile miyim?
-Seda:Evet. Tebrik ederim. Ben eşini çağırayım.
Hamile miydim ben? Nasıl anlayamadım ben bunu? Neyse önemli olan bu değil. Önemli olan karnımda bir can daha olması, benim anne Ekrem’in baba olacak olması…




Hamile olduğumu öğrendikten sonra Seda Ekrem’i çağırdı. Ona söylememişlerdi. Söylemek bana düşüyordu. Ben bile bu kadar şaşkınken Ekrem ne yapacak çok merak ediyorum.
-Ekrem:Sevgilim iyi misin?
-Sevil:Çok iyiyim.
-Ekrem:Çok korkuttun beni. Ben demiştim sana doktora gidelim diye… Beni dinlemedin ki… Sana bir şey olsa ben ne yapardım?
-Sevil:Ekrem!
-Ekrem:Efendim?
-Sevil:Ekrem sus da sana bir şey söyleyeceğim.
-Ekrem:Dinliyorum.
-Sevil:Ben… Ben hamileyim.
-Ekrem:İyi……………………………. Bir dakika! Hamileyim mi dedin?
-Sevil:Evet! :D
-Ekrem:Yani şimdi sen anne ben baba mı oluyoruz?
-Sevil:Evet! :D
-Ekrem:Bebek… Benim bebeğim… Bizim bebeğimiz… Baba olacağım.
-Sevil:Şoku atlattığında haber ver de Ayçin’lere söyleyelim.
-Ekrem:Ne?
-Sevil:İyi misin Ekrem yoksa doktoru çağırayım mı?
-Ekrem:İçim içime sığmıyor. Sakin olmamı bekleme. Mutluluktan uçuyorum.
-Sevil:Ben de çok mutluyum. (Elimi karnıma koydum.) Burada bir can daha var ve 9 ay sonra bizim yanımızda olacak…
9 AY SONRA
Ameliyathaneden yeni çıktım. Odada bebeğimi bekliyordum. 9 ay önce inanmakta güçlük çektiğim şey gerçekleşmişti. Ben bir anneydim artık… Ekrem yanıma geldi ve beni alnımdan öptü.
-Ekrem:Seni seviyorum dünyanın en güzel en iyi annesi…
-Sevil:Ben de seni seviyorum aşkım.
Biraz sonra bebeğimizi getirdiler. Bir kızımız olmuştu. Adını “Araz” koyduk. Kucağıma ilk aldığımda onu dünyadaki en güzel duyguyu annelik duygusunu hissettim.
Bugünden itibaren yaşadıklarımı anlatmayacağım. Bundan sonra artık başka bir hikaye başlıyor. Çünkü artık iki değil üç kişiyiz….



Final yaptım... Okuyan azdı.. Yeni senaryo yazacağım.. =)