Başını yerden kaldırmıyor, sımsıkı sarıldığı defterleriyle birlikte hızlıca yürüyordu. Arkasından Ekrem’in geldiğinin farkındaydı ve bu utanç vericiydi!
İrem gittikten sonra sınıftan nasıl çıktığını bilmiyordu Sevil. Tek bildiği tüm tenefüsleri, kızlar tuvaletinde geçirdiğiydi.
Evet, tam anlamıyla bunu yapmıştı. Ekrem’e görünmemek için onun giremeyeceği bir yere saklanmış ve onu kızdırmıştı. Üstelik tüm okul onları konuşuyordu. Kahretsin, böyle olacağını tahmin etmeliydi!
Ekrem okulda ki en popüler çocuktu. Eh, haliyle kendisi de. Çünkü sürekli Ekrem’le yan yanalardı. Bu yüzden sürekli merakla gözler altında incelemeye alınıyor, herkes onların hakkında konuşuyordu. Kimisi onların sevgili olduklarını bile ima etmişti. Ve şimdi böyle düşünen herkes haklı çıkmıştı.
Keşke çıksaydı.
Ah şu durumda bile hala onunla gerçekten sevgili olmayı düşünüyordu. Nasıl bir şeydi bu? Sevil yıllardır çözememişti.
‘’Sevil biraz yavaşlar mısın artık?’’ diyen sese cevap vermeden yoluna devam etti. Bugün utandığı kadar ömründe hiç utanmamıştı. Neredeyse tüm okul onları konuşuyordu.
Aslında tek sorun bu değildi… Sorunların en büyüğü bugün Ekrem’e nasıl davranmış olduğuydu. Onun yanına gitmiş, gerçek bir sevgili gibi davranmıştı ve şimdi onun yüzüne bakacak cesareti kendinden bulamıyordu.
Özelliklede onun bedenine nasıl sıkı sarıldığı düşünülürse…
‘’Sevillll’’
Yine ses yoktu. Ekrem yavaş yavaş sinirlenmeye başladığını hissediyordu.
‘’Bir daha Sevil diye seslenirsem, sonuçlarına katlanırsın.’’ Diyerek bir tehdit savurdu Ekrem. Kızın biraz duraksadığını gördü ama yine yoluna devam ediyordu işte!
Adımlarını hızlandırıp, onu kolundan tuttu. Onun hala kendisine dönmemesi üzerine kolunu biraz daha sıktı. Onun utancını anlamasına rağmen, yüzüne bakmaması canını sıkıyordu.
‘’Bana döner misin?’’ dedi kısık sesiyle ve ekledi.’’Lütfen.’’
Derin bir nefes alıp, sakinleşmeye çalıştı Sevil. Yüzü alev alev yanıyordu. Yanaklarında ki parlaklık utancının en büyük simgesiydi.
Yavaşça arkasını dönmesine rağmen kafasını kaldırıp Ekrem’e bakmamıştı.
Ekrem, parmaklarıyla kızın çenesini kavrayıp, başını kaldırdı. Gözlerinin içine baktı dikkatle. İçinde alışık olmadığı bir şefkat duygusu hissetti. Ona aşıktı ve bu başka duyguları da beraberinde getiriyordu. Onu koruma isteği ise bunların en başındaydı… Masum ve dingin bir görüntüsü vardı. Yanaklarında ki kızarıklık, ona farklı bir hava katıyor, güzelliğini daha da ön plana çıkarıyordu.
‘’Niye kaçıyorsun benden?’’ Cevabını bile bile soruyordu.
Sevil yüzünün daha ne kadar kızarabileceğinin hesabını yapıyordu kafasında.
‘’Kaçmıyorum.’’ Dedi gözlerini yine yere devirirken.
‘’Ah, kaçmayan bir kişinin peşinden koşuyorum o zaman deminden beri.’’ Diyerek iç çekti Ekrem.
Onun bu söylemine elinde olmadan gülümsedi. Her yerde böyle eğlenceli biriydi Ekrem. En kötü durumlarda bile Sevil’i güldürmeye başarıyordu.
‘’Çocukça davranıyorum değil mi? Küçük bir ilkokul çocuğu.’’
Kendini küçük bir çocuğa mı benzetiyordu?
Ekrem şaşkınlıkla gözlerini kıstı. Şuan bir erkeğin aklını başından alacak kadar baştan çıkarı görünüyordu… Az önceki masum görünüyor düşüncesi, bakışlarının Sevil’in gömleğinin açık olan alanına kaydığında hızla şekil değiştirmişti.
Elinde olmadan uzun bir kahkaha attı. Sinirleri bozulmuştu. Bir ilkokul çocuğuna böyle duygular beslenmezdi ki!
Sevil bugün gereğinden fazla duygusal olduğunu hissediyordu. Ekrem’in gülmesini kendiyle dalga geçmesine yormuş, kırılmıştı. Kahretsin, birazdan ona ‘seni kardeşim gibi görüyorum’ dese şaşırmayacaktı!
Yüzünü Ekrem’in ellerinden kurtarıp, az önceki gibi hızla yürümeye başladı. Bir yandan da kendi kendine söyleniyordu.
‘’Sende dalga geç zaten. Ne var yani utanıyorsam… Ben senin o takıldığın kızlar gibi değilim.’’
Ekrem onun kendi kendine söylendiğini duyuyordu ama tam olarak ne söylediğini anlamamıştı. Onun ayağının taşa takıldığını görünce, hızla hareket edip, onu düşmeden yakaladı.
‘’İyi misin?’’ dedi telaşla…
Ekrem’in kollarının arasında ki bedenini öfkeyle geri çekti. Başaramıyordu çünkü Ekrem onu sıkıca kavramıştı.
‘’Bırak beni!’’ diye tısladı dişlerinin arasından. Öfkeli, çılgın bir güzeldi!
‘’Neden öfkelendiğini sorabilir miyim?’’
‘’Öfkeli değilim.’’
‘’Öyle mi ?’’ diyerek alayla gülümsedi Ekrem. ‘’ O zaman neden kolumu bir panter gibi parçalara ayırmaya çalıştığını sorabilir miyim?’’
Sevil o an ne yaptığının farkına vardı. Ekrem kollarından kurtulmak için bu kadar çaba sarf ettiğini fark etmemişti.
‘’Ah...’’ diye bir inilti döküldü dudaklarından. Kollarını hemen gevşetti. ‘’ Acıyor mu?’’ dedi üzgün gözlerle.
Ekrem az önce ki öfkeli kızın nereye gittiğini merak ediyordu. Sevil bugün gerçekten çok farklıydı…
‘’Hayır.’’ Dedi onun daha fazla üzülmesini engellemek için.’’Acımıyor.’’
‘’Çok özür dilerim.’’
‘’Buna gerek yok.’’ Hala birbirlerine az önceki kadar yakındılar. Ekrem’in bakışları biran Sevil’in dudaklarında takılı kaldı. Dudaklarının kenarını hafif hafif dişleriyle ısırıyordu. Kahretsin! Bunu yapmamalıydı.
‘’Sen iyi misin?’’ diye sordu gözlerini onun gözlerinde tutmaya çalışırken… Aklında ki kötü düşüncelere bir son vermek istiyordu.
Ekrem’e bakıp, gözlerini kapattı. Ne yaptığını bilmeden, sokaktan geçen insanları umursamadan kollarını onun boynuna doladı. Kokusunu içine çekerken konuştu.’’ Bilmiyorum.’’dedi fısıltıyla. ‘’Bugün bana ne olduğunu bilmiyorum.’’
Bir eli Sevil’in sırtındayken, diğer eli yavaş yavaş Sevil’in saçlarını okşuyordu.
Endişelenmişti. Onun hasta olmasından korkuyordu… Sık sık hastalanıyordu Sevil ve Ekrem’i tedirgin ediyordu.
‘’Hastaneye gidelim ister misin?’’
Yavaşça Ekrem’in kollarından sıyrıldı Sevil.’’ Hayır, gerek yok.’’
Yan yoldan geçen bir taksiyi gördü Ekrem. Hemen eliyle işaret edip, durmasını sağladı.
‘’O zaman gel, yürüme daha fazla.’’ Diyerek elinden tuttu onun. Aralarında huzurlu bir sessizlik vardı yol boyunca. Ekrem taksiciye parayı öderken, Sevil arabadan indi.
Kapının önüne geldiklerinde konuşmak için kendini zorladı Sevil.
‘’Bugün çok aptalca davrandım değil mi?’’
‘’Hmm.’’ Diyerek düşünüyormuş gibi yaptı Ekrem. Yavaş yavaş yüzüne tatlı bir gülümseme yayıldı. ‘’ İlk baştakiler değil de, sonrakini böyle yorumlayabiliriz.’’
Yumruk yaptığı elini, yavaşça Ekrem’in omzuna vurdu. ‘’Tamam, sadece biraz utandım.’’
‘’Benden mi?’’
‘’Senden ve… okulda ki herkesten. Herkes bizi konuşuyordu Ekrem.’’ Dedi isyan edercesine.
‘’Eh bunun okulda yankı uyandırması normal. Okulun en güzel kızı.’’ Muzipçe ekledi. ’’ Ve en yakışıklı erkeği sevgili olmuş… Bırak da hayranlarımız kıskansın biraz.’’ Dedi kendini beğenmişçe…
‘’ İrem de…’’derken susturdu onu Ekrem.
‘’Boş ver onu.’’ Dedi umursamazca.
Şaşkınlıkla gözleri açıldı Sevil’in… Ne demekti bu? Ekrem ne karıştırıyordu?
‘’Anlamadım, neden boş veriyoruz. Bu oyun onun için değil mi?’’
Sağ eliyle saçlarını karıştırdı Ekrem. Alttan alttan tebessüm ediyordu.
‘’ Artık değil…’’
Öfkeyle gözlerini kıstı Sevil.’’ Bilmece gibi konuşmasana Ekrem!’’
‘’Şöyle demek istiyorum. O kızın bana göre olmadığını anladım. O yüzden boş verdim.’’
‘’Ama…ama ben bugün.’’ Dedi… Sert bir hareketle elini alnına vurdum. ‘’ Tanrım ben tam bir salağım değil mi? Bütün okul bizim sevgili olduğumuzu sanıyor… Ne yapacağız şimdi?’’
‘’Bir şey yapmayacağız.’’ Dedi Ekrem omzunu silkip.
‘’Anlamadım.’’
Gerçekten anlamamıştı. Ekrem’in söyledikleri o kadar saçmaydı ki!
‘’Olan oldu artık diyorum. İnsanların yanında sevgili gibi davranırız.’’
‘’Ama…’’
‘’İtiraz etmeden önce düşün, seninle yine iki arkadaş gibi gözüksek insanlar ne düşünür? Bu benim umurumda değil ama seni bilemiyorum.’’
Yanına kadar gelip, Sevil’in yanağına masum bir öpücük kondurdu. İrem denen o kızı aradan kaldırdığı için kendiyle gurur duyuyordu.
‘’Eve girer girmez yemeğini ye ve yat. Kendini yormanı istemiyorum.’’
Son kez gülümseyip, hızlı adımlarla oradan uzaklaştı… Sevil’i ne halde bıraktığının farkında değildi… Ah belki de farkındaydı ve bu yüzden oradan kaçmıştı. Sevil şoktan çıkmadan önce, onu parçalara ayıracak duruma gelemeden!
Sevil olduğu yerde hala dikiliyordu… Ah Tanrım! Bugünler de Ekrem’e bir şeyler oluyordu…
Ayçin’in söyledikleri geldi aklına… Giderek buna daha da çok inanmaya başlıyor olmasına rağmen umut etmeye korkuyordu. Umut sinsiydi… Sürekli seninle dolaşmasına rağmen bir kere parladı mı içinde, sonrasının hüznü o kadar farklı oluyordu ki!
Anahtarı deliğe sokup, kapıyı yavaşça araladı. Gördüğü kişiyle birlikte çığlık atarken, bayılmamak için sırtını duvara yasladı… Gördüğünün gerçekliğine inanamıyordu…
..Ekrem_Sevil..
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 628
Rep gücü : 635
Kayıt tarihi : 27/10/10
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: ~♥Yaktın Beni En Derinden♥~ Final Bölümü Sayfa 61 SON C.tesi Ocak 29, 2011 7:30 am
ya öle bi yazıysnki sanki o an ordaymış da yaşıyomş gibiyiz ya da kendi adıma konişiim ordaymış gibi oluorum..süper yazıosun..!! bu bölm de harikaydı harika olduqu kadar da uzun bi bölmdü..!! :D
sevil<3
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 972
Rep gücü : 975
Kayıt tarihi : 10/11/10
Nerden : istanbul
Kişisel İleti : ekO'm
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: ~♥Yaktın Beni En Derinden♥~ Final Bölümü Sayfa 61 SON C.tesi Ocak 29, 2011 10:05 am
ya öle bi yazıysnki sanki o an ordaymış da yaşıyomş gibiyiz ya da kendi adıma konişiim ordaymış gibi oluorum..süper yazıosun..!! bu bölm de harikaydı harika olduqu kadar da uzun bi bölmdü..!! :D
katılıyorum
mavi*
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 1462
Rep gücü : 1468
Kayıt tarihi : 19/11/10
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: ~♥Yaktın Beni En Derinden♥~ Final Bölümü Sayfa 61 SON C.tesi Ocak 29, 2011 10:29 am
Artık Adım Gibi Eminim Sen Kesinlikle Senarist veya Yazar olmalısınn muhteşemsin kızım inanamıyorum bölümleri her okuduğumda bende ordaymışımda yaşıyomusum gibi oluo bitiyorumm bayıldım bu bölümede Zaten senin yazdığın tüm seneryolar çok güzel birtanesini yanlış hatırlamıyosam final yapmıştın oda mükemmeldi =) =) Evet evet eminimm sen yazar veya senarist ol =) =)
Egeli09.
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 544
Rep gücü : 536
Kayıt tarihi : 30/10/10
Kişisel İleti : є> TwiLight <э
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: ~♥Yaktın Beni En Derinden♥~ Final Bölümü Sayfa 61 SON C.tesi Ocak 29, 2011 10:44 am
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ~♥Yaktın Beni En Derinden♥~ Final Bölümü Sayfa 61 SON 
Nerden
Kişisel İleti
