O an içinden çılgınca kahkaha atmak geliyordu… Sevil neler söylüyordu? Onun samimi olup olmadığını anlamak için gözlerine bakmaya çalıştı. Sevil başını yere eğmişti ve yaptığından pişman görünüyordu. Oysa Ekrem daha onun ne söylediğini bile algılayamamıştı ki…
Yüzünü bugün pek çok defa yaptığı gibi avuçlarının arasına alıp kızın gözlerini görmeye çalıştı. Sevil gözlerini kaçırıyordu çünkü hala ağlıyordu. Onun gözünden süzülen damlaları kurularken kafasında bazı şeyler netleşmeye başlamıştı.
Sevil gerçekten onu sevdiğini söylemiş miydi?
Bu gerçek miydi?
Yüzünü kapsayan geniş tebessümle birlikte kalbide hızlı hızlı atmaya başlamıştı. Bu.. bu hayallerinin ötesindeydi… Hayallerinde ilk itiraf hiçbir zaman Sevil’den gelmezdi. Bu o kadar imkansızdı ki…
O anki uzaklıklarına dayanamayarak Sevil’e sarıldı. ‘’Sevil…’’ diye fısıldadı kulağına doğru… Çok mutluydu ve aynı zamanda da üzülüyordu. Sevil’i üzdüğünü fark etmişti. Eğer oda kendisi gibi hissediyorsa Ekrem’in çektiği acıları çekmişti.
Ah ne kadar aptal varlıklardı böyle!
‘’Bir şey söylemedin…’’ diyen ağlamaklı sesini duydu Sevil’in… Hiç konuşmadığını o zaman idrak etmişti.
Ondan biraz ayrılıp, yüzüne baktı. ‘’ Sanırım şoktayım!’’ Evet şoktaydı… Yoksa neden onu sevdiğini söylemeyecekti ki!
Sevil Ekrem’in gülen yüzüne bakıp, telaşla kaçırdı bakışlarını. Bir yandan da kendi kendine söylenip duruyordu. ‘’Aptalsın!’’ diyordu iç sesi. ‘’Kendini aptal durumuna düşürdün!’’
‘’Sevil sen ciddisin… Ciddisin değil mi? Şaka falan değil.!’’ Sevil fark etmese de Ekrem bunları büyük bir telaşla soruyordu. Neye olduğunu bilmediği öfkesiyle bağırdı. ‘’Sence bu şaka yapılacak bir konu mu Ekrem!’’
‘’İnanmıyorum! İnanmıyorum ya!
Ekrem Sevil’i kucaklayıp, dönmeye başladığında kız neye uğradığını şaşırmıştı. Ekrem’i engellemeye çalışmasına rağmen bu mümkün gözükmüyordu. Sonunda durduklarında Ekrem coşkuyla gülümseyip onu alnından öpmüştü…
Neler oluyordu böyle? Neden hiçbir şey söylemiyordu bu çocuk?
‘’Ekrem!’’ dedi kızgınca. Az önce söylediklerini bile unutmuş, tüm utangaçlığı yerini büyük bir meraka bırakmıştı. Madem onu sevdiğini itiraf etmişti iyi kötü karşılığını alacaktı.
‘’Söyle bir tanem…’’
Kızın yüzüne düşen saçları kulağının arkasına attı. Sevil şaşkınca durmuş, Ekrem’in kendisine ettiği hitap şeklini idrak etmeye çalışıyordu. ‘’Sevil sen harikasın! Ben senin kadar cesaretli olamadım hiçbir zaman…’’
Ekrem de onu sevdiğini söylemeye mi çalışıyordu? Tanrım bu çocuğa ne olmuştu böyle? Oda seviyorsa, bende seni seviyorum diyip, sarılamaz mıydı? Niye bu kadar uzatıyordu?
‘’Ne için Ekrem?’’
Gözlerini kapatıp, derin bir iç çekti.
‘’Sevdiğimi söylemek için…’’
Yüzünde bir an için küçük bir tebessüm oluşsa da, hemen kayboldu. ’’ Ekrem..’’ dedi uzatarak. ‘’Bunun oynadığımız oyunla bir ilgisi yok.’’
‘’Elbette yok…’’ Şoktan çıkıp, ciddi moda girmenin zamanı gelmişti!
‘’Yani?’’ diyerek fısıldadı Sevil… Gözleri büyük bir umutla parlıyordu ve onun ağzından çıkacak sözlere dikkat kesilmişti.
‘’Ben de seni seviyorum… Çok seviyorum…’’
** Elinin içinde ki ele baktı yeniden. Ah onun sevgilisi olarak ona yaklaşmayı ne kadar çok beklemişti!
‘’Şaka gibi!’’ diyen güzel sesi duyduğunda gülümsedi. Kesinlikle şaka gibiydi!
‘’Biliyorum, çok tuhaf.’’
‘’Böyle şeyler yalnızca filmlerde olur sanıyordum.’’ Dedi Sevil ve küçük bir kahkaha attı. Ardından ciddileşerek deminden beri gelmek istediği konuya getirdi lafı.
‘’Bir şeyi merak ediyorum…’’ dedi tereddütle. Ekrem onun tedirginliğini anlamıştı ve merakla ona bakıyordu. Yaklaşık bir saattir yaşadıklarını konuşuyorlar ve şaşkınca birbirlerini dinliyorlardı. Karşılıkla olarak duygularını sakladıklarına hala inanamıyordu Ekrem. Ve bu kadar geç kalmış olmaktan dolayı sinirleri bozuktu. Her zaman cesaretli olmakla övünürken Sevil her şeyin bir yanılgıdan ibaret olduğunu ona anlatmıştı. Ekrem’in cesaret edemediğini yapmış ve onu dünyanın en mutlu insanı olmasını sağlamıştı. Sırf bunun için bile Sevil’i üzmeyecekti.
‘’Neyi?’’ dedi merakla…
‘’ Bana teklif ettiğin şu oyun…’’
Sevil’in susmasıyla devam etmesini sağlamak için ‘’Evet…’’ dedi.
Sevil derin bir nefes alıp, aklını kurcalayan soruyu yöneltti. Ne olursa olsun bunu öğrenmeden rahat etmeyecekti.
‘’Gerçekten o kızdan etkilenmiyordun değil mi?’’
Sevil, onu bugün şoka sokmaya yemin etmiş gibi gözüküyordu. Bir saattir burada aşkını anlatıyordu ama meleğinin kafasında ki şüpheler hala oradaydı.
‘Haklı…’’ dedi içinden, ‘Bu kadar salakça bir şeyin nasıl bir açıklaması olabilir ki!’
‘’Elbette etkilenmiyordum…’’ dedi biraz kırgınca. Sevil’in haklı olduğunu bilmesine rağmen sesinin kırgın çıkmasına engel olamamıştı. Tanrım, nazlı bir çocuk gibi davranıyordu! Dengesi bozulmuştu.
‘’O sadece sana yakın olmak için küçük bir oyundu.’’
Sesinde ki kırgınlığa rağmen, yüzünde ki haylaz gülümseme onun yaptığı şeyden ne kadar memnun olduğunu kanıtlıyordu. Sevil hala şaşkındı. Aynı zamanda da utanıyordu.
Onu sevdiğini söylemişti!
Hem de gözlerine bakarak!
Hangi cesaretle yapmıştı bunu? Nasıl bir deli cesaretiydi ki onda ki?
‘Pişman mısın?’ diye sordu iç sesi. Hemen Ekrem’in gözlerine baktı. Elbette ki pişman değildi. Karşısında ışıl ışıl bakan bu gözler varken nasıl pişman olabilirdi ki?
‘’Demek beni kandırdın.’’ Dedi sahte bir öfkeyle. Gözlerini kısıp, ellerini beline koydu. Komik bir görüntü sergiliyordu ve Ekrem’in sınırlarını zorluyordu. Ona eskidende bu kadar yakındı ama kendisini kontrol etmesi hiç bu kadar zor olmamıştı. Şimdi onda da sevgisinin karşılığı olduğunu bilirken, o dudaklara bakıp kayıtsız kalmak nasıl mümkün olabilirdi?
‘’Sanırım bunu yaptım.’’ Dedi hınzırca. Biraz daha yaklaşıp Sevil’in kulağına doğru eğildi. ‘’Belki de beni cezalandırmalısın.’’
Güçlükle yutkundu. Ekrem’in ona bu kadar yakın olması içinde ki titreşimleri arttırmıştı. Ekrem’in ses tonu, bakışları… Bunları nasıl daha önce fark edememişti? Bir de çevresinde ki her şeyi anladığını söyler, gözünden hiçbir şey kaçırmadığını savunurdu.
‘’Evet, bunu hak ediyorsun…’’
‘’Nasıl bir ceza düşünüyorsun peki?’’
Kendini biraz geri çekerek, Ekrem’in çekim alanından kurtulmaya çalıştı. Gözlerini o derinliklerden çekmedikten sonra, ondan uzak olmanın ne anlamı vardı ki?
‘’Henüz karar vermedim… Biraz düşünmeliyim.’’
Ekrem, onun tedirgin olduğunu görmüştü ve kafası karışmıştı. Bunun sorgulamanın anlamsız olduğunu düşünüp, gülümseyen gözleriyle Sevil’e baktı. ‘’Pekala, bugün ne istersen onu yapalım… Nereye gitmek istersin?’’
Dudaklarını büzüp, düşünüyormuş gibi yaptı Sevil. Oysa ne istediğini çok iyi biliyordu. ‘’Bence…’’ diyerek hınzır bir gülümsemeyle fısıldadı. ‘’Kesinlikle gondola binmeliyiz.. Yani lunaparka gidiyoruz.’’
Dudaklarını sımsıkı birbirine kenetledi ve Ekrem’in yüzünde ki değişimleri izledi. En son gondola bindiklerine Ekrem’in üzerine kusmuştu. Evet bunu yapmıştı. Ekrem’in birdenbire değişen yüz ifadesi hissettiklerinin en büyük kanıtıydı. Biraz eğlenmek istedi. ‘’Neden düştü yüzün… Yoksa istemiyor musun?’’
‘’Elbette istiyorum… Ama sen emin misin? Yani…’’
‘’Tamam, anladım ben.’’ Diyerek omzunu silkip, yürümeye başladı. Filmlerde izlediği ve de romanlarda okuduğu o şımarık kızlar gibi davrandığına inanamıyordu. Ekrem’in kolundan tutup, telaşla açıklama yapmasını izledi bir süre… Ona bir şeyler anlatmak için kendini parçalıyordu. Daha fazla dayanamayıp, gülmeye başladı. Ekrem’in ona anlamsız gözlerle bakmasına aldırış etmiyordu. Kahkahalarının arasından bir şeyler söylemeye çalışıyordu.
‘’Sanırım cezanı çektin…’’
Ardından koşmaya başladı. Ekrem’in seslendiğini duysa da arkasını dönmedi. Bugün harikaydı!!!
Ve sonra, sonsuzun küçük ama mükemmel olan bu parçasına büyük bir mutlulukla devam ettik.
SON
melis oğuz
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 703
Rep gücü : 757
Kayıt tarihi : 21/09/10
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: ~♥Yaktın Beni En Derinden♥~ Final Bölümü Sayfa 61 SON Salı Şub. 08, 2011 9:46 am
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ~♥Yaktın Beni En Derinden♥~ Final Bölümü Sayfa 61 SON 
Kişisel İleti
Nerden
