Stadyumda belli belirsiz tezarühatlar dışında ses yoktu, ya da bana öyle geliyordu; bilmiyorum. O anda tek düşünebildiğim Sevil’di. Onu öpmem gerektiği.
İkimizde birbirimize doğru dönmüştük.Gözlerim, ben onlara engel olamadan dudaklarına kaydı; tadının nasıl olduğunu, yumuşaklığını ve sıcaklığını merak ettiğim eşsiz dudaklarına..
Ne yaptığımın bende farkında değildim.. Saçından bir tutamı kulağının arkasına sıkıştırdım ve sağ elimi yanağın koydum. Dokunuşlarımla beraber teninin alev aldığını hissettim, kızardığını görebiliyordum. Gözlerine bakamıyordum ilk başlarda. Ama sonra dayanamayıp o simsiyah güzelliğe diktim kendime.
Orada, şaşkınlığın ve tereddütlüğün yanında başka duygularda vardı. Ne olduklarını bilmek istemedim o an, çünkü bilirsem kendimi tutamazdım. Tutamaz ve çölde susuz kalmış bir adam gibi, dudaklarımı onunkilere bastırır ve tadına bakardım. Ellerimi saçlarının arasına dolar ve ona böylesine yakın olmanın nasıl bir his olduğunu öğrenirdim.
Ama yapamazdım. Burada, şimdi olmazdı. Bundan önce yaşadığım tüm ilişkiler büyük bir hızla gelişmiş, aynı hızla bitmişti. Oysa ben Sevil’le her şeyin özel olmasını istiyordum. Çünkü o özeldi.İlk öpücüğümüzde onun gibi özel olmalıydı.
‘’Haydi ama Ekrem!’’ Ayçin’in sesi sanki başka bir dünyadan geliyor gibiydi.
Sağ elim yanağında dururken bizi izleyen seyircilere pek de geniş görüş açısı vermiyordu. Başımı hafifçe eğdim, nefes alışını yüzümde hissedebiliyordum ve bu beni çıldırtıyordu ama kendime engel olmalıydım. Dudağının kenarına, tam yanağıyla birleştiği noktaya değdirdim dudaklarımı.
Bu küçücük temas bile ellerimin karıncalanmasına, daha fazla öpmek istememe yetmişti. Fakat kendimi tuttum. Ne onu korkutmak, ürkütmek istiyordum nede ilk öpücüğümüzün böyle olmasını.
Geri çekildiğimde yeniden gözlerine baktım, bakışımı fark ettiğinde başını öne eğdi ve hafifçe gülümseyip önüne döndü.
Stadyumda alkışlar koptu ve insanlar bağırıştı ama hiç kimsenin içimde yaşadığım karmaşadan haberi yoktu elbette. Avuç içlerim terliyor, kalbim delicesine atıyordu. Yaptığımın iyi mi kötü mü olduğu hakkındaysa hiçbir fikrim yoktu.
Ayçin’in kafası karışık bir biçimde bana baktığını Cihan ile Emir’inse şaşkınca beni izlediğini hissedebiliyordum ve şükürler olsun ki kimse bir şey söylemedi.
‘’Sana bizim takım kazanacak demiştim.’’ Cihan’ın sesi daha deminki sessizlikten sonra neredeyse kulaklarımı çınlatacak bir şekilde gürlüyordu arkamdaki sırada.
‘’Daha hiçbir şey belli değil!’’ Emir’in çocuk inadıyla başa çıkmak imkansızdı.
‘’Bence kararı Cenker versin.’’
Ayçin kolunu Cenker’in beline dolayıp Cihan’a dil çıkardı. ‘’Sevgilimi saçma sapan işlerine bulaştırmasan iyi edersin Cihan Bey.’’
Cenker gülerken bende Sevil’e doğru eğildim. ‘’Sevil daha demin olanla ilgili-‘’
‘’Bir şey söylemene gerek yok.’’ Teskin edici bir biçime gülümsedi ve omuzlarını dikleştirip oturduğu yerin arkasına yaslandı.
perikız
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 733
Rep gücü : 730
Kayıt tarihi : 11/10/10
Nerden : bulamayacağın bir yerden
Kişisel İleti : ÖlÜm ÖnCeSi BiR yOrGuNlUk VaR gÖzLeRiMdE...GöLgEm BiLe BoĞmAk İçİn FıRsAt KoLlUyOr....
Anam anam anam anam anam şuan öküz gibi 'muhteşem olmuş' diye haykırmak istiyorum ama komşulardan korkuyorum..xD şaka bi yana muhteşem olmuş Johanson Baby :D
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ♥♥ KADERİN ELLERİ ♥♥ [34.Bölüm Sayfa 154] 
Nerden
Kişisel İleti
