İnadına inandığımız her şeyi kaybediyor, kaybettikçe de isyan ediyoruz. Belki de bu suretle hayata hem boyun eğip, hem de ayak direyebiliyoruz. İnancımız köreldikçe, isyanımız daha coşkulu çağıldıyor. Bu öyle bir isyan ki, yenilse dahi asla ezilmez.

***


-----

Aras (26 yaşında ) : Atalar Holding'in varislerinden biri . Bu yaşına kadar gününü gün etmiş ailesinin parasını sömürmekten öteye geçememiştir. Tek gecelik ilişkilerin adamıdır. Aşka inanmak istiyordur ama etrafındaki kimse onu bu konuda tatmin edemiyordur.

Arya (25 yaşında) : Hasta olduğunu öğrendiğinden beri her gününü son günüymüş gibi yaşıyor. Amansızca sonunun gelmesini bekliyor. Birine bağlanmaktan, birilerini kendine bağlamaktan çok korkuyor.

Kaan (27 yaşında) : Arya'nın ağabeyi. Kardeşi onun her şeyi. Zamanın neredeyse tümünü kardeşiyle birlikte geçiriyor. Onun mutlu olması için elinden gelenin daha fazlasını yapmaya hazır. Kendine daha kabul ettirememiş olsada içten içe Nil'den hoşlanıyor. Yüksel Holding'in genel müdürü. Babasından işleri devralmayı sabırsızlıkla bekliyor.

Nil (26 yaşında) : Aras'ın çift yumurta ikizi. Kardeşiyle hiç anlaşamazlar. Kaan'a ilk gördüğü andan beri aşık.

Diğer karakterler zamanla su yüzüne çıkacaktır...

ilk bölüm yakında sizlerle...

tanıtım çok güzel olmuş. hayırlı olsun

heycanla 1 bölümüm bekliyomm
konun hayırlı olsunn

tanıtım çok güzel (:
1.bölümü bekliyorum.

hayarli olsun bakalim nasil bi senaryoyla karsilasicagiz

Yorumlar için öncelikle çok teşekkür ederim

1. Bölüm - Aşk Kıvılcımları
Yoğun bir iş gününün daha nihayet sonuna gelmişti Aras. Bu işkenceden kurtulacağı günü sabırsızlıkla bekliyor ama o günün yakın bir zamanda gelecek olmaması hepten umutsuzluğa sürüklüyordu onu.
Babasının emekleriyle buralara kadar gelen şirketleri yeni bir işe daha imza atmıştı bugün. Bir hastane devralmak ne kadar akıllıca olabilirdi ki? Ama Poyraz Bey görmüş geçirmiş bir insandı. Bu işten kazanç sağlayacağına emin olmasa böyle geri dönüşü olmayan yollara adım atmazdı.
Poyraz Bey bu hastaneyi devralarak oğlu için yeni bir hayatın kapılarını aralamıştı. Burada Aras'a düşen ise akıllıca düşünerek, babasının araladığı kapıyı ardına kadar açmaktı.
***
Uyumaya çalışırken gözyaşları alnından şakaklarına doğru akıyordu Arya'nın. Keşke beynimdekileri yıkamaya yetecek kadar derine aksalar diye geçirmeden edemiyordu içinden. Yarını düşündükçe nefesi kesiliyor, gittikçe artan gözyaşlarına bir de hıçkırıkları eşlik etmeye başlıyordu.
Her ne kadar dışarıdan hayatımdan memnunum imajı çizsede içinde kopan fırtınalardan kimsenin haberi yoktu. Ama o savaşmayı seçmişti. Kanseri yenip diğer insanlar gibi içinden geldiğince eğlenecek, altın sarısı saçlarıyla dilediğince oynayabilecekti. Bu istediklerini elde edebilmek için en başta iyileşeceğine inanmalı, daha sonra bu uğurda savaşmalıydı...
***
Sabah gözlerini ilk aralayan Aras olmuştu. Bu hastane işi, içini fena derecede huzursuz ediyordu. Ama bir yanıda babasına son derece minnettardı.
İlk gün işe geç kalmanın kötü bir fikir olduğunu düşünerek hızlıca gardırobuna yöneldi. İlk izlenimin önemli olduğuna her zaman inanmıştı. Onlarca kıyafetinin içinden uygun bir şeyler seçmesi fazla zamanını almamıştı.
Üzerini giyindikten sonra aynadaki aksini memnuniyetle izliyordu. Tam istediği gibi olmuştu. Hem rahattı,hem resmi, hem de yakışıklı...
***
İlk defa çalar saatinin tiksindirici sesini duymadan gözlerini aralamıştı Arya. İçindeki garip duygular bugünün diğerlerinden farklı olacağı hakkında kendini uyarıp duruyordu. Bu uyarıyı dikkate alıp bugün kendine daha da özen göstermeye karar verdi.
***
Hastanenin önüne geldiğinde derin bir nefes alarak içeri girdi. Daha ilk dakikadan tüm gözlerin üzerinde olduğunu hissedebiliyordu Aras. Bunun olacağını tahmin edebiliyordu ama bu kadar çabuk olacağını kestirememişti. İstemesede egosu tavan yapmıştı. Omuzlarını daha da dikleştirip kendine ait olan odasına ulaşmak için asansöre yöneldi.
***
Her ne kadar ağabeyine engel olmak istesede başarılı olamamıştı. Kanser olduğunu öğrendiği günden beri hiç yalnız gönermemişti ağabeyi onu. Beraber gelmişlerdi hastaneye hep . Hiçbir zaman onu yalnız bırakmamıştı. Onun yanında olması, zorluklara beraber göğüs germeleri kendisini başarmaya teşvik ediyordu. Zaten bu illet hastalığı yenmeyi kendisinden çok ailesi için istiyordu. Onları üzmek bu hayatta istediği en son şeydi.
Hastaneye ulaştıklarında doktorunun odasına ulaşmak için asansöre doğru yürümeye başladılar. Zaman Arya için çok önemliydi. Beklemek ve bekletilmek bu hayatta en nefret ettiği şeylerden biriydi. Zaman gittikçe daralırken asansörün kapısının kapandığını gördü. Yetişememişti. Doktorunu bekletmek istemiyordu.
Hayal kırıklığıyla asansöre doğru daha da yaklaşırken kapıların tekrar açıldığını fark etti. Bunun mucize olduğuna inanıyordu...
***
Asansöre bindiğinde içinde oluşan heyecanı dizginleyemiyordu Aras. Bugüne kadar gününü gün etmiş, babasının dişini tırnağına takarak kazandığı parayı o bilinçsizce harcanamaya devam etmişti. Ama bugün farklıydı. Ailesine en baştada babasına oğlunun kim olduğunu, ayaklarının üzerinde onların desteği olmadanda durabileceğini kanıtlamalıydı.
Tam kapılar kapanmak üzereyken bir çift yeşil gözün umutsuzlukla kapının kapanmasını izlerken gördü. O kızın bakışlarından öyle bir etkilenmişti ki elinin ne zaman o düğmeye gidip kapıyı açtığını bile bilmiyordu.
***
Kapının açılması ile Kaan'ın ellerinden tutup asansöre doğru çekiştirmeye başladı. Genç adam kardeşinin zamanlama konusunda ne kadar takıntılı olduğunu çok iyi biliyordu. O yüzden kendini kardeşinin ellerine bırakarak sürüklemesine izin verdi.
Asansöre bindiklerinde adamı daha dikkatli inceleme fırsatı bulmuştu Arya. Krem rengi keten pantolonu, üzerine giydiği beyaz t-shirtü ve resmiyet kazanmak amaçlı giydiği her halinden belli olan siyah ceketi ile tam puan almayı başarmıştı Aras.
Yüzüne yerleştirdiği içten gülümsemeyle elini kendini büyük bir vicdan azabından kurtaran adama doğru uzattı.
"Az önceki inceliğiniz için teşekkür ederim. Ben Arya."
Kızın kuru bir teşekkür edeceğini düşünen Aras, kızın sıcacık gülümsemesi ve kendini tanıtmasıyla büyük bir şaşkınlık yaşamıştı. Bu şaşkınlığı belli etmemek için oda gamzelerini belli edecek şekilde gülümseyip kendine uzatılan pürüzsüz eli memnuniyetle sıktı.
"Az önceki inceliğimi kim olsa yapardı o yüzden teşekküre gerek yok. Bende Aras. Tanıştığıma memnun oldum."
Adının Aras olduğunu öğrendiği adamın ses tonuna hayran kalmıştı Arya. Bu kadar güzel bir ses en sevdiği sanatçıda bile yoktu. Üstelik gülerken yanağında beliren çukurlar onu daha da çekici yaptığını düşünüyordu.
Kaan'ın açısından durum biraz daha farklıydı. Kardeşinin yanında tanımadığı bir adamla flört etmeye çalışması istemeden de olsa sinirlenmesine neden oluyordu.
---1. Bölüm Sonu---

ilk bölüm biraz tanıtım havasında oldu. o yüzden fazla dialog oluşturamadım.
umarım beğenmişsinizdir.
eleştirilerinizi merakla bekliyor olacağım...

eleştirim yk cnm (:
bölüm çok güzel olmuş

süper olmuş çook beğendim emeğine sağlık

hayırlı olsun yeni okuyucuyum yeni bölümü bekliyorum

yeni bölüm ?

yb ?

2. BÖLÜM

Kaanın bakışları altındaki kısa asansör yolculuğu son bulmuştu. Arya'nın bölümünün katına gelmişlerdi. Kaan Aras'a fazla sinir olmuştu. Nedeni belliydi elbette. Ama sanki biraz fazla büyütüyordu. Aras bir incelik yapmıştı. Kardeşini mutlu etmişti ve basit bir tanışma oldu sonrasında. Bu kadardı. Bir daha nerede karşılaşacaklardı sanki ? Kendi haline gülümsedi. Ama hala Aras'a kızgındı. Abilik içgüdüsü olsa gerek. Kardeşinin bembeyaz narin elini kavradı. Kırılmasından,incinmesinden korkar bir eda ile ürkekçe nazikçe çekti. Asansör kapandı. Aras öylece kalakalmıştı. Son bir söz beklemişti Arya'dan. Zihni şuan sadece Arya ile meşguldü. Her şeyi unutmuştu. Sadece o. Gözleri,sesi,yüzü... Kalemle çizilmiş gıbi düzgündü. " Ne kadar biri " diye gülümsedi. Sonra birden frenledi düşüncelerini. O... Yanındaki genç onun yaşlarındaydı. Ayrıca fazla yakın olduklarını sezmişti. Sezgilerine fazla güveniyordu. Kesin aralarında bir şeyler vardı. Üstelik elinden de tutmuştu. Ve onlar konuşurken kötü kötü bakıyordu. Derin bir iç çekti. Ne yapıyordu ? Bu Aras olamazdı. Ne yani ondan etkilenmiş miydi. Hayıır. Bu çok saçmaydı Aras için. Evet önceki Aras için saçmaydı,gereksizdi bu hisler.. Ama Aras unutuyordu. Uyandığından beri bugün farklı gelmişti. Yeni bir başlangıçtı. Değişimler onu bekliyordu. Bugün o yeni biriydi ve yeni Aras ile çoktan tanışmaya başlamıştı.
***
Arya abisinin onu çekmesiyle neye uğradığını şaşırmıştı. Halbuki Aras'a bir şeyler söylemeliydi. Bir ' Hoşçakal' ya da ' Tekrar tanıştığıma memnun oldum. Görüşmek üzere' Hangisini demeliyim diye düşünürken kendini dışarda bulmuştu. Artık çok geçti. Onu bir daha görebılir miydi ? Yoksa ilk ve son muydu bu karşılaşma ? Arya'nın bildiği tek şey vardı. Aras'ı hiç unutmayacaktı. Onu fazlasıyla etkilemişti. Son hatırladığı şey ise içine huzur veren Aras'ın parfümüydü. Bunları düşünürken kendini doktorunun odasında buldu. Arzu Hanım hastalığının başından beri yanındaydı.Ailesinden sonraki en büyük destekçisiydi. Ona iyi geliyor,motıve ediyordu. Arkadaşı,sırdaşı olmuştu adeta.
***
"Acaba niye geldi hastaneye,ciddi bir şeyi mi var ki ? " düşündü. İşin içinden çıkamadı. " Bir soruştursam mı ? Benim için pek zor olmasa gerek. Peki ya sadece adıyla ne yapabilirim ? " Babasından gelen telefonla kendine geldi. Ne yaptığını soruyordu. Tabi ya kendini kanıtlayacaktı. İlk günden sıkı çalışmaya başlamalıydı. Hemen odasına geçti. Bir göz gezdirdi. Her zaman sadelikten yana olmuştu. Odası da yeterince sadeydi. Beğenmişti. Masasının başına geçti. Kendini topladı ve çalışmaya başladı.
***
Kaan yol boyunca bir şeyler anlatıyordu. Arya ise hepsine gülümsüyordu. Sadece... Dinlemiyordu bile. Aslında abisiyle çok ortak yönü vardı. Onunla konuşmak hoşuna gidiyordu. Ama Aras'ın sesiydi kulağında çınlayan. " Az önceki inceliği kim olsa yapardı. O yüzden teşekküre gerek yok. Bende Aras. Tanıştığıma memnun oldum." Ufacık bir konuşmayla onu ne kadar da etkilemişti. Ki görünüşü de yabana atılacak gibi değildi. Oldukça yakışıklıydı. Gözleri de çok hoşuna gitmişti. İçi gülüyordu,sımsıcak ve anlamlı bakıyordu.. Arya sevecen biriydi. Ama kimseyi ilk görüşte bu kadar sevmemişti.
***
Artık günü sonlandırmıştı. Kafasını yastığa koydu. Gözlerini yavaşça yumdu. Hayaline Aras gelmişti. En çok sesi ve gülümsemesiyle yüzüne güzellik katan gamzeleri etkilemişti onu. Sanki her düşündügünde sevgisi biraz daha artıyordu. " Acaba... Acaba bir daha görebilir miyim onu " diye mırıldandı. Doğruldu ve " İçimden bir ses çok sık karşılaşacağız diyor Aras " Uykusuna yenik düşmüştü...
***
" Of ne yorucu bir gündü. " odasına girdi. Uykusu vardı biraz üstelık epeyce de yorulmuştu. Ama geleneğini bozmayacaktı. Az da olsa okuyacaktı. Yatağına uzandı. Baş ucundaki kitabı aldı. Başladı okumaya... Düşünceleri sürekli bölüyordu okumasını. Aklına bu günki o hoş karşılaşma,etrafındakilerden çok farklı gelen o kız geliyordu. Amma da önemsemişti onu. Daha önce hiçbir kız onun düşüncelerini bu kadar esir almamıştı. Bunu kendine yakıştırmıyordu. " Hey. Napıyorum ben ? Çalışmak bozdu beni. Uyu hadi Aras bey. "

--Bölüm Sonu--

çok güzel olmuş
Devam...

Teşekkürler (:

Teşekkürler bitanemm