Korkuyu İliklerinizde Hissedeceksiniz!!!

**Kayıt tarihi** : 24/09/10

tırstım ya

**Kayıt tarihi** : 24/08/10

yeni bölümü koyuyorum kimler istiyor?

**Kayıt tarihi** : 20/08/10

ben =)

**Kayıt tarihi** : 24/08/10

3. Bölüm

Saatlerce küçük bir kanepede uyumuş ve yeni uyanmış gibi hissediyordu. Üzerinde sabah kalktığında olan mayışmışlık hissi vardı. Tek fark her yerinin deli gibi ağrıyor olmasıydı. Yataktan kalkmaya çalışsa da başarısız oldu. Sanki bedeni içinde kıpırdıyor ama hareket etmesi engelleniyormuş gibiydi. Bir anda kontrolü eline aldığını hissetti.

Yeniden o kabuslarını ona hatırlatan sesi duydu. “Uyandığın zaman seslenebilirsin. Bedeninde debelenmene gerek yok. Rahatsız oluyorum!” Ses uykuluydu. “Üzgünüm buna alışsan iyi olur. Deli gibi uyurum. Bedenin küçücük ve onun bir köşesine sığıp rahat rahat uyumamı bekleme lütfen.” İç çekti. Bedeninin de ona uyum sağlaması içini rahatlattı. Rahatlatmaması gerektiğini biliyordu. Bu bedeninde hala manyak bir ruhun misafir olduğu gerçeğini değiştirmiyordu sonuçta. Yine de bedeninin ona ayak uydurması dünden beri onun için olağanüstü gibiydi. Sanki yıllarca bunu yapmıyormuş gibi… “İnsanlar elindekinin kıymetini kaybettiklerinde anlar.” Diye geçirdi içinden.

“Madem öyle çık bedenimden. Seni rahatsız etmeye gönlüm razı olmaz.” Dedi alayla. Yaptığının büyük bir hata olduğunu kontrolünü kaybettiğinde anladı. Sanki bedeninde sıkıştığını, görünmez bir elin boğazını kavradığını hissediyordu. Nefes almaya çalışıyordu ama beceremiyordu. Çığlık atmaya çalıştı ama yapamadı. Bu kez bedeninde bile dolanamamıştı sesi. Görünmez dudakların dudaklarında dolanışını hissediyordu. Görünmez eller ise hala boğazından ayrılmamıştı. Dudaklarında başka dudakların kıpırdanışını ve ağzına dolan mis kokulu havayı hissetti. Keşke o havanın getirdiği sözlerde kokusu kadar güzel olsaydı…

“Yeni bir halı alman gerekecek. Diğerini atmak zorunda kaldım. Mavi ve kırmızı pek uyum göstermedi. Hem hazırlansan iyi olur polise bir kayıp ilanında bulunacağız.” Görünmez ellerin arasında şiddetle titrediğini bunu yaparken de görünmez dudaklara iyice yaklaştığını hissetti. Sanki alev alev yanıyordu. Utançtan, korkudan ve ihanet etmişlik duygusundan paramparça olduğunu hissediyordu. Dudaklar dudaklarından küçük bir buse alırken işin ciddiyetinin iyice farkına vardı. Vazgeçmeyecekti. Çok güçlüydü ve sonunda onu öldürecekti.

Bir anda kontrolü eline aldığını hissetti. Daha doğrusu kontrolün ellerine geri verildiğini… Derinlerden gelen şeytanın sesini duydu. “Ben biraz daha uyuyacağım. Sen de bu arada hazırlan. Umarım karakolun yerini biliyorsundur.” Bunun bir soru değil daha çok bir emir niteliği taşıdığını hissetti. “Karakolun yerini öğren yoksa biraz önce yaşadıkların hayatının en güzel anı olur.” Diyen bir tehditti bu.

İç çekip “Biliyorum.” Diye geçirdi içinden. İçindeki şeytanı daha yakından tanıması gerektiğini fark etti. Düşüncelerini duyabilir miydi? Ne kadarını duyabilirdi? Kontrolü kendi elinde tutmanın bir yolu var mıydı? Ona karşı gelebilir miydi? Bedeninden çıkmasının bir yolu var mıydı?

O anda çok önemli bir şey fark etti. Düşünceleri güvende olmayabilirdi, yani sevdikleri de… Ekrem… Onu düşünmemeliydi. Özellikle de o uyanıkken. Yeni bir hat almalı, Ekrem’le bağlantısı olan her şeyi koparmalıydı. Ayçin’e yaptığını ona da yapamazdı. Sevdiği adamın ölmesine katlanamazdı. Bu kez gerçekten paramparça olurdu. Onu görmemeye katlanabilirdi ama onun ölmesine dayanamazdı.

İçindekinin sözünü dinleyip duşa girdi. Alelacele hazırlanıp saçlarını yapmaya başladığında içinde bir kıpırtı hissetti. Misafirinin uyandığını fark etmesi uzun sürmemişti. En azından onun saçlarını yapmasını izlemek istemeyecek kadar erkekti. İşi bittiğinde düşüncelerini duyabiliyor mu diye teyit etmek için zihninden konuştu. “Ben hazırım.” Misafirinin sıkıntıyla iç çektiğini duydu. “Düşüncelerini duyduğumdan şüpheleniyorsun hem de zihninde gizli gizli iş çeviriyorsun. Bana sadece sorman yeterli… Ayrıca evet saçlarını yapmanı izlemek hoşuma gitmiyor çünkü bunu sadece sevdiğim kadına yapardım.” Sesteki burukluğu hissetmemek imkansızdı. Bir an için ona acıdığını hissetti sonrasında bunu yaptığı için kendine kızdı. O, acınmayı hak etmiyordu. Kim bilir bu zamana kadar kaç kişiyi öldürmüştü…

Yeniden düşüncelerini duyabildiğini hatırlayıp bunun hakkında düşünmekten vazgeçti. “Polise ne diyeceğim? Hem ben oyunculuk konusunda berbatım.” Misafirinin kendini beğenmiş bir şekilde gülümsediğini hissedebiliyordu. “Ama ben bu konuda çok iyiyim.” Sesin ukalaca ettiği bu söz karşısında gözlerini devirdi. “O zaman neden hala kontrol bende?” diye sordu bıkkınlıkla. Aldığı cevap oldukça basitti ancak şimdiden sıkılmıştı bu oyundan. Madem sonu ölüm olacaktı uzatmaları oynamanın ne anlamı vardı? Hem de bu uzatmalar onlarca başka insanın da canına mal olacaksa?.. “Çünkü yolu sen biliyorsun.”

Hızlıca düşünüp altta kalmamak için zihninden geçirdi yolun haritasını. “Tamam artık sen de biliyorsun. Aklında tutabildin mi bari?” Alayla söylediği bu söz kontrolün yeniden elinden alınmasına yol açtı. Yaklaşık bir saat önce boğazında hissettiği el yine aynı yere yerleşmiş, dudaklarında hissettiği dudaklar bu kez kulaklarını bulmuştu. “Sana kibar davrandığım için özür dilerim ama gerçek benin binde birini bile görmedin daha!”

Hırpalanmanın şokunu atlatamamışken bir anda kendini karakolun önünde buldu. “Bizi buraya ne zaman getirdim ben?” diye sordu şaşkınlıkla. “Sen getirmedin, ben kendim geldim! Sen zekamla dalga geçerken unuttuğun bir şey vardı. Ben de bu zamana kadar bedenlerine girdiğim insanların zekaları var. Ki bu sayı neredeyse bini buluyor.” Kendini beğenmiş ses onu iyice ürkütmüştü. Kim bilir başka neler öğrenecekti onun hakkında?

Dediği kadar vardı. Kesinlikle harika bir oyuncu olurdu ondan. Polisle konuşmasını dinlerken bir anda kendini misafirinin anlattığı hikayeye inanırken buldu. Dün neler yaptığını, neler yaşadığını çok çok iyi hatırlıyordu ancak sesi, kelimeleri o kadar inanadırıcıydı ki...

Karakoldan çıktıktan sonra bir an için rahatladığını hissetti. O eve nasıl döneceğini orada, arkadaşının anılarıyla nasıl başa çıkabileceğini bilmiyordu ancak polis derdinden kurtulduğu için içten içe seviniyordu. Bunun yanlış olduğunu da biliyordu ama elinde değildi.

Rahatı bir anda başparmağının telefonunda “ara” tuşuna basmasıyla bozuldu. Aradığı kişinin adını gördüğündeyse korkuyla titrediğini hissetti. “Onu aklımdan geçirmedim bile. Varlığını nasıl bilebilirsin?!!” Anlayamıyordu. Onu düşündüğü tek zaman onun uyuduğu zamandı. Düşüncelerini duymuş olamazdı. “Aslında yaptığım şey düşüncelerini duymak değil. Ben bedenindeyken düşündüğün her şey benim zihnime de yazılıyor.”

Telefon açıldığında korkusu iyice arttı. Ona her daim huzur veren sesi duymak şu anda tüylerini tiken tiken ediyordu. “Alo, Sevil?” İçindeki şeytan oyunculuk yeteneğini bir kez daha konuşturup bu kez hiç hoşuna gitmeyen bir şey yaptı. “Alo, Ekrem? Şu anda evin oradaki karakoldayım. Ayçin dünden beri ortada yok, evde yalnız kalmakta istemiyorum. Beni gelip alır mısın?”

**Kayıt tarihi** : 24/08/10

yorumlarınızı bekliyorum..

**Kayıt tarihi** : 24/09/10

mükemmel olmuş

**Kayıt tarihi** : 23/12/10

ayhhh ne olur ekrem bişe olmasınnnnnn
içlerindeki aşk,o canavarı durdursun yada başka bişeyler olsun ama ekrem
ölmesinnnnnnnn
ne ollurrrr
tabii yinede sen bilirsinn=)

**Kayıt tarihi** : 28/10/10

cokk güsel cnm dewam =)
size belkim biraz saçma gelebilir ama ben şöyle olabileceğini düşünüyorum;
sevilin içindeki canavar sevile aşık olabilir bu yüzden canavar Ekremden kurtulmak için çeşitli yöntemler deneye bilir ve olaylar öyle gelişebilir

**Kayıt tarihi** : 21/07/10

Ay Süper Olmuşş Gerçekten Korktum Yaa Devaam =)

**Kayıt tarihi** : 20/08/10

çok güzel yazıyorsun devam canım =)