Güzel bir sabah olduğunu sanmıyorum. Hava kapalı ve trafik yoğun. Ayrıca yolculuk günü. Otobüs yolculuklarından nefret ederim! Okulumuza gelen İtalyanlar ile birlikte geziye gideceğiz. Öğretmenim İtalyancadaki başarımdan dolayı gelmemi istedi.
 İtalyanları sevip sevmemek arasında biraz kararsız kaldım doğrusu. Bazı filmlerden ve tarih dersinden gördüklerim kadarıyla karar vermek istemiyorum! Onları tanıyıp öyle konuşacağım.
 Sabah normal bir sabah değildi aslında. Biraz heyecanlıydım. Bilirsiniz ya, yabancılarla birlikte geziye gideceğim! Ben yabancılara tek kelimeyle BAYILIRIM! Yabancı ülkeler, yabancı şehirler, yabancı insanlar! Benim dünyam dışındaki dünyayı öğrenmek hakkında inanılmaz bir merakım var! . Yani yemekleri, insanları falan bakımından bizim bu İstanbul hayatından öyle farklı yaşıyorlar ki...
 Her neyse, sabah giyin, yemek ye, makyaj yap –azıcık- , dişlerini fırçala.. bilmem neyle geçti. Okula vardığımda İtalyan çocukların futbol oynadığını gördüm. Cidden canım hiç seyretmek istemiyordu. Etrafta hiç arkadaşım var mı diye baktım. Aniden biri “Sevil!!” diye seslendi. Arkamı döndüğümde Ayçin’ı gördüm.Birbirimize sarıldıktan sonra söze girişti: “Ruslarda olacak mı orada Sevil?”
 Güldüm. “Hayır Ayçin, yalnızca İtalyanlar” dedim. “Hem ne yapacaksın sen Rusları? Senin ki yetmiyor mu sana?” Bana gülümsedi. “Krallar gibi yaşıyorum zaten daha ne isteyeyim şekerim” diyerek göz kırptı. Daha sonra birlikte basketbol sahasının çevresini turladık. Hemen hemen herşey hakkında konuştuk: Dün okuduğumuz dergi, en yeni dedikodular ve tabii ki Johnny Depp'e övgüler ..
 Konuştuk, ayrıldık falan filan derken otobüse binerken buldum kendimi. Sıkıntılı ve yavaş adımlarla yürüyordum en arkadaki koltuğuma doğru. Benden sonra gelen çocukları incelemeye başladım. kahve, kahve, kahve, siyah, kahve... Ancak bu kadar göz rengi sayabildim çünkü yanımda oturan çocuğu farketmiştim. 1.72 boy, derin mavi gözler, sarımsı kumral saçlar ve dolgun dudaklar. Vay be. Hayatımda hiç bu kadar...
"Birşeymi vardı?" Kalakalmıştım."Yok, hayır, şey ben..." Gözlerindeki anlamsız bakışı farkettiğimde susmaya karar verdim.Devam ettikçe saçmalayacaktım."Susmana hiç gerek yok,ben seni dinliyordum."Gülmeye başladı.Birden sinirlerim gerildi."Adın ne?"Az daha puflayacaktım."Sevil." "Güzel isim."  Hıh, sanki bilmiyormuşum gibi."Seninki?" "Ekrem" "Güzel isim." Birkaç dakika sessiz kaldık. "Aslen İstanbullu musun?" "Evet %100 orijinalım." Hafifçe güldüm.O da gülümsedi. O sırada otobüs felaket bir hızla fren yaptı ve öne sıçradım.Beni kolumdan tuttu.Şiddetli bir şekilde koltuğuma indim ve kafamı pencereye vurdum. "Ahh." Gerçekten endişeli miydi yoksa öyle görünmeye mi çalışıyordu bilmem ama tek bildiğim,elimi tuttuğunda kendimi paha biçilemez bir hissin içinde bulduğumdu.Yağmurlu havanın içerisinden yukarı sızıp pembelerin içerisine dalmıştım sanki.Çünkü elleri o kadar..o kadar..yumuşak..ve sıcak..ve..ve... "Efendim?" Hızlıca kafamı çevirdim."Hayır, herkes iyi.Sen iyi misin Sevil?" Ölüyordum. Sıcaktan ölüyordum.Sıcak basmıstı. Orayı mı..Evet, sanırım..orayı...KALBİMİ...

konun hayırlı olsun canım, dewam etmelisin, yeni bölüm ne zaman :?:

Çok güzel olmuş.

beğenmenize sevindim:) Sadece bu kadar yorum mu?