Sanki hava, benim ruh halimi yansıtmak istercesine dünkünün tam tersine açık ve güneşliydi.
Ayçin yerdeki çimlerden bir tutam kopardı ve havaya doğru üfledi. Dudaklarında kendinden, olanlardan hoşnut bir ifade vardı. İtirafım onu fazlasıyla keyiflendirmiş gibiydi. Sevil’i odasında sıkıştırdıktan sonra yalnız kaldığımız ilk anda beni sorguya çekmişti.
‘’Sonunda bunun olacağını biliyordum.’’
‘’Evet evet, sen her şeyi bilirsin zaten.’’ Onunla alay etmem bile moralini bozamamışa benziyordu. Mutlu mutlu gülümsemekle yetindi.
Bakışlarımı, bizim oturduğumuz ağaç gölgesinden uzakta, deniz kenarında güneşe doğru başlarını kaldırmış biçimde oturan Sevil ve Ecrin’e çevirdim. İkisinin de yüzünde huzurlu bir ifade vardı, çok güzellerdi. Ayçin fotoğraf makinesini çıkarıp resimlerini çekti, aynı benim gibi fotoğraf çekmeye bayılırdı.
Bir süre, yere yaydığımız örtünün üzerinde dinlendikten sonra yeniden konuştu. ‘’Sen çok mutlusun.’’
‘’Evet, her şey tahmin ettiğimden daha güzel gidiyor.’’ Yüzümü buruşturdum. ‘’Ama bana yardım etmen lazım.’’ Yerlere saçtığı otlardan birini parmaklarımın arasında döndürüyordum.
Kaşlarını çattı. ‘’Ne konuda?’’
‘’Sevil konusunda.’’
Kıkırdayıp diziyle bacağıma vurdu. ‘’Bensiz de gayet iyi idare ettiğinizi düşünüyordum, ama çok ısrar ediyorsan..’’ Omuzlarını silkti.
‘’Ayçin, ben..’’ Kotumun kumaşı üzerinde şekiller çizerken yanaklarımın yandığını hissettim. ‘’Ben ilişkiler konusunda hiçbir şey bilmiyorum.Ayçin ben şuana kadar hiç doğru dürüst ilişki yaşamadım. Nasıl davranmalıyım, ne yaparsam Sevil’i korkuturum, ne hızda ilerlemeliyim..’’ Ellerimi saçlarımın arasından geçirdim, onunla bu konuşmayı yaptığıma inanamıyordum.
‘’Ben yanında kendim gibi davranıyorum ve bundan ikimizde memnun gibiyiz ama o, saçmasapan bir ilişkiden yeni çıktı. Yanlış bir şey yapıp onu incitmekten.. Onu..’’ Yutkundum. ‘’Kaybetmekten korkuyorum.’’
Sevgiyle ve hoşgörüyle başını salladı. ‘’Anladım ama zaten sen onu incitemezsin ki Ekrem. Onunla ilgili konuşurken sesinin tonundan bile belli oluyor bu.’’ Gözlerini gökyüzüne dikti. ‘’Ama artık resmi olarak bir ilişki yaşadığınızı belli etmek için Sevil’i yemeğe çıkarabilirisin, bunun bir buluşma olduğunun altını çizerek.Sevil çiçekleri sever ama onun için böyle şeyler pek önemli değildir. Sevil için yemek yapman gibi minik şeylerin bile daha büyük değeri vardır.’’
‘’Bunları yapmazsan onu kaybedersin demiyorum; seni bırakacak gibi görünmüyor.’’ Gülümseyerek yeniden bana baktı. ‘’Ama ona değer verdiğini de bilmesi gerek Ekrem.’’
Her ne kadar sözleri kulağa –çok saçma gelse de- resmi mi? O da ne demek?- dediklerini aklımın bir köşesine yazdım.
Tam bir cevap verecektim ki Sevil, kucağında Ecrin ile yanımıza geldi, bizim gibi çimlerin üzerinde bağdaş kurarak oturdu. Sevil, sitem eder gibi bir ifadeyle yüzüme baktı. ‘’Ekrem, neden bana gitar çaldığını söylemedin?’’
Ecrin’e bakıp gözlerimi kıstım. ‘’Sen söyledin değil mi?’’ Ecrin hevesle başını salladı, utanmış gibi bir hali yoktu. Bazen bana inanılmaz derecede Ayçin’i hatırlatıyordu. ‘’Muhteşem yeteneklerimle övünmek istemediğim için söylemedim.’’ Sevil’e göz kırparak sırıttım.
‘’Ukala.’’ Gülümsedi. ‘’Bunun karşılığında bana bir şeyler çalacaksın.’’
Gerindim ve tembelce boynumu kaşıdım. ‘’Bunun karşılığında olması şart değil, istediğinde çalarım.’’
‘’Hey!’’ Ayçin çimlere uzanırken tek gözünü açıp bize baktı. ‘’Dedikleriniz gayet rahat duyuluyor!’’
Eve geri döndüğümüz zaman annem ve anneannem yemek yemek için bizi bekliyorlardı. Sevil ile benim el ele geldiğimizi gördüğünde yüzlerini alan ifadeyi daha önce gördüğümü sanmıyordum. O kadar mutlu ve hoşnutlardı ki bu durumdan, tüm yemek boyunca ikimize de gurur dolu ve onaylayan bakışlar attılar..
Annem’in Sevil’e sıkıca sarılıp kulağına bir şeyler söylediğini gördüğüm zaman kendi kendime gülümsedim. Ben çok şanslı olmalıydım..
Bunca yıldan sonra, kader ilk kez benim tarafımda gibiydi..
~*~
Konuşamam hiç senle Konuşsana sen benle Belki bi' ahenk gelir ah şu solgun yüzüme
Engel kalabalıklar Nedir benim gururum bu kadar Engel kalabalıklar Neden korkuyorum ben bu kadar
Ver o güzel gözlerinden birini takayım gönlüme Bak o zaman konuşmadan da görünür yüreğim gözüne
Umut Kaya – Ver o güzel gözlerinden birini
Sevil üzerinde pijamalarıyla yanımda oturuyordu. Gözleri benim üzerimden bir saniye bile ayrılmıyordu. Parmaklarım gitarın telleri üzerinde dolaşır ve şarkıyı bu zamana kadar söylediklerimden çok daha içten bir şekilde söylerken büyülenmişçesine hafif hafif sallanıyordu.
Yüzünde tatlı bir gülümseme vardı, üstten dağınık bir topuzla topladığı saçlarının bir tutamı yüzüme düşmüştü.
Gözlerinin içine baktım ve sesim daha da yükseldi, notalara daha da güçlü basıyordum. Daha söylemeye cesareti bulamadığım sözleri şarkıyla iletmeye çalışıyordum belki..
Son notaları da çalıp şarkıyı bitirdim. Sevil’in gözünden bir damla yaş akıp yanağından aşağı yuvarlandı, aceleyle gitarı yatağın yanına koyup yüzünü ellerimin arasına aldım. ‘’Hey.’’ Fısıldadım. ‘’Neden ağlıyorsun.’’
‘’İnanılmaz bir sesin var.’’ Ellerinden birini benimkinin üzerine koydu, yanağına daha da sıkı bastırdı. ‘’Sanki.. Şarkıyı yaşıyormuş gibi söyledin. Daha önce bu kadar çok etkilendiğimi hatırlamıyorum bir sesten. ‘’ Duraksadı. ‘’Bir insandan.’’
‘’Evet şarkıyı yaşıyorum doğru bildin.’’ Ellerini kendiminkilerle sardım ve dudaklarıma götürüp parmak boğumlarındaki yaralara öpücük kondurdum. ‘’Senin sayende yaşıyorum hem de.’’ Dudağımı avucunun içine yasladım.
Zarifçe ürperdi ama gözlerini kaçırmadı. ‘’Beni gözünde büyütüyorsun.’’
‘’Hayır, sen kendinin ne kadar mükemmel olduğunu görmüyorsun.’’ Sevil inanmazcasına gözlerini devirdi. ‘’Kendini tanımıyor gibisin. Bir gün sana layık olmadığımı anlayacaksın.’’
Kapı açıldı ve küçük baş aralıktan içeri uzandı. ‘’Ben de yanınıza gelebilir miyim?’’ Ecrin sevimli bir bakışla bizi süzüyordu. ‘’Bu akşam son akşamınız..’’ Ona hiçbir zaman hayır diyemeyeceğimizi biliyordu, elbette.
‘’Tabi ki de bitanem.’’ Sevil yorganı açıp yatağı işaret etti, Ecrin sevinçle yatağı tırmanıp ortamıza yerleşti.
Hepimizin üzerini örterken Ecrin Sevil’e yaklaştı ve sarıldı ona. ‘’Teşekkür ederim. İyi geceler.’’
‘’İyi geceler.’’ Sevil sevgiyle Ecrin’e baktı, sonra bana dönüp göz kırptı.
Onları izlerken aklıma bugün tekneye bindiklerindeki halleri, birbirleriyle şakalaşmaları, gülüşmeleri geldi.. Şimdiyse sarılmış uykuya dalmak üzerelerdi ve o kadar güzellerdi ki.. İki melek.
Ve ikisi de benim yanımdalardı, burada, benimleydiler..
Zihnim, bir anlığına olası bir geleceğe kaydı. Olursa beni belki de dünyanın en mutlu adamı yapacak geleceğe.. Yine üç kişiydik; Sevil, ben ve bu sefer Ecrin değil, başka biri.. Başka bir çocuk.. Bizim..
Gözlerimi kapatıp başka şeyler düşündüm. Umut hala içimdeydi ve gün geçtikçe büyüyordu ama daha bu kadar büyük hayaller kuramazdım..Daha değil..
~*~
Daha ne kadar uyuduğumu kestiremiyorken, telefonun yakınımdan gelen yüksek sesli melodisiyle uyandım. Güneş daha doğmamıştı bile; arayan Cihan’dı.
‘’Alo?’’
‘’Ekrem.’’ Sesi ruhsuz gibiydi. ‘’Çok kötü bir şey oldu..’’
~*~
Söz verdiğim gibi upuzun bir bölüm yazdım. Yorumlarınızı ve tahminlerinizi bekliyorum. Sizce ne oldu? Cihan neden o saatte aradı?
perikız
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 733
Rep gücü : 730
Kayıt tarihi : 11/10/10
Nerden : bulamayacağın bir yerden
Kişisel İleti : ÖlÜm ÖnCeSi BiR yOrGuNlUk VaR gÖzLeRiMdE...GöLgEm BiLe BoĞmAk İçİn FıRsAt KoLlUyOr....
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: ♥♥ KADERİN ELLERİ ♥♥ [46.Bölüm Sayfa 76] C.tesi Mart 05, 2011 7:37 am
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Nerden
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ♥♥ KADERİN ELLERİ ♥♥ [46.Bölüm Sayfa 76] 
