*SeviL*
O gitmişti işte bir daha gelmiycekti. Zaten mektuptada yazmıştı '... Ve ben bir daha dönmemek üzere gidiyorum....' diye. Zorlamanın bir anlamı yoktu. O gideli 2 ay olmuştu. ilk günlerde hiç bir faliyet göstermemiştim. Hiç kimseyle konuşmuyordum, yemiyordum, içmiyordum... Daha sonra bunu kabul etmeye başladım. O gitmişti bir daha asla ve asla gelmiycekti. Tabii ben bunu sadece içimde kabul etmiştim. Davranışlarım hala aynıydı. Günde 2 öğün yemek yiyordum. Babam iki tabak yiyorsa ben bir tabağı zor bitiyordum. Annem benim buralardan uzaklara gitmemi söylerdi hep. Aslında haklıymış. Buralar yani İstanbuL artık beni bunaltıyordu. Doğduğumdan beri burada yaşıyordum. Babamın fikirleri ise benimkinin tıpa tıp aynısıydı. Benim buralardan bunalmış olduğumu tahmin etmişlerdi ama ben hiç bir yere gitmek istemiyordum. İş işten geçmişti artık. Ailem çoktan beni göndermeye karar vermişlerdi bile. Beni Ankara'ya gönderiyorlardı. Yatılı bir liseye. Aman ne hoş ! Her neyse ama gitceğim yatılı okulda odam tek kişilik olcakmış ya o iyi olcak.


Her neyse. Şimdiki zamana döncek olursak odamı son kez kontrol ediyordum. Dolabım artık bomboştu. Dolabımdaki giysilerin hepsi 2 valiz. Ayakkabılar 1 valiz. Takılar, parfümler, çantalar, kremler ve onun gibi şeyler ise 1 valiz etmişti. Saate baktığımda saatin 06.45 olduğunu gördüm. Uçağım 08.30'da İstanbuL'dan kalkıyordu. Ankara'yı hiç bilmezdim ki ben ne yapıcaktım orada ? Hayatımda sadece 1 kere gitmiştim o zamanda 13 yaşındaydım. Yarın gece 23.30'da yatılı gitceğim lisenin yeni bir yıla başlama partisi olcamış. 'Orada birileriyle tanışırsın kaynaşırsın'diyo hep buradaki en yakın arkadaşım Elif. Oraya gidince onu unutucağımı sanıyor sanırım ama onu unutmaya hiç niyetim yoktu. Son valizimide aşağı indirdikten sonra odama çıkıp yatağımın üzerine bıraktığım kıyafetlerimi giymeye başladım. Siyah elbisemi giyip üzerine siyah hırkamı giydikten sonra siyah babetimi giydim. Daha sonra saçımı açıp taradım ve küçük siyah çantamı alıp aşağı indim. Annem ve babam beni kapının girişinde bekliyordu. Annem elinde bir mendille ağlıyordu babam ise onu teselli ediyordu. Annemin yanına gittiğimde.


"Ah şuna bak Hüseyin. Kızımız büyümüşde başka bir yere gidiyorumuş"dedi annem. Babam ise ona bakıp.

"Evet kızımız büyüdü hayatım ama artık gitmesi gerekiyor. Nedenini sende gayet iyi biliyorsun. Ve şimdi ağlamayı keserken kızımızın eğitimi riske girmemiş olur. Biliyorsun uçağa yetişmesi lazım"dedi babamda. Kendimi tutamayıp anneme sarıldım. Birlikte 15 dakika boyunca ağlamıştık sanırım. Daha sonra babamın bize dışarıdan bağırmasıyla ayrıldık."Hadi ama uçak kaçıcak"diyordu. Annemle ayrıldık ve arabaya bindik. Havaalanının yolunu tuttuk. Havaalanına varmamıza 20 dakika olduğu için mp4'ümden müzik açıp dinlemeye başladım.

"Bella, hey Bella !"diyordu babam. Belli ki uyuya kalmıştım. Esneyerek araabadan çıktım. Elbisenin kıvrılmış yerini düzelterek etrafıma bakındım. Gözüme annem çarptı. Yine ağlıyordu. Yanına gittim ve :

"Anne ?" dedim.

"Efendim tatlım ?"dedi ağlamaklı sesiyle

"Ağlama lütfen."

"Nasıl ağlamıyım ? Biricik kızım Ankara'ya gidiyor. Ya orada mutlu olmazsan ?"dedi bana bakarak.

"Yeni Bir Hayata Başlıyorum Daha Ne Olsun ?"dedim bende mutlu bir sesle. Aslında o kadar mutlu değildim beni oraya göndererek mutlu olcağımı sanıyorlardı. Bilmiyorlardı içimde fırtınalar, kasırgalar kopuyordu.

"Mutlu olcağına dair bana söz vermeni istiyorum bitanem"dedi annemde.

"Söz veriyorum annecim. Ama sende bana bir daha ağlamıycağına dair söz ver"dedim.

"Bende söz veriyorum hayatım"dedi ve bana sarıldı.


Daha sonra içeriye girip işlemleri yapmaya başladık.Kimlik, ve benzeri şeyleri çantamdan çıkardım ve bagajlı işlemin yapıldığı sıraya girdim. Annem ve babam uzaktan beni izliyorlardı. Elimdekileri oradaki kadına verdikten sonra 6.gişeye yönlendirildim. Arkamdan baktığımda annem ve babam bana öpücük yolluyorlardı. Gişeden geçtikten sonra 136.salona doğru yürümeye başladım. Salona geldiğimde bir koltuğa oturdum ve telefonumu kurcalamaya başladım. Araba geldiği zaman yerimden kalkıp arabaya binceğim yere gittim. Araba biletimi verip uçağa girdim. Daha sonra sıra koltuğumu bulmaktaydı. 14. sıradaydı koltuğum. Koltuğumu buldum ve koltuğuma oturdum. Görevliler bir şeyler yapıyorlardı ama ben onları dinlemiyordum dışarı bakıyordum. Kafamı cama yasladım ve dışarıyı seğretmeye başladım. Araba gittikçe hızlanıyordu. İyice hızlandıktan sonra bende uykuya daldım...

[center][left]

En Az +10 Yorum Olsun. İnşallah Beğenirsiniz. İyi Okumalar. :D

hikaye okur gibi oldum cok guzel yazilmis bir senaryo... devamini dilerim

Teşekkür Ederim. Canım Beğendiğine Sevindim. :D

Saol TatLım . Çok Teşekkür Ederim.
Belki Size +10 Yorum Fazla Gelebilir. O yüzden 2. Sayfaya Geçsek Yeter.
















~TayLor Lautner~

Çok beğendim devamını beklerim.

Saol cnm.

buda 4.yorum olsun süper olmuş devam

Saol TatLım Zaten Birazdan 1. Bölüm Gelecek. :D

Bekliyorumm.. :D

tanıtıma bayıldım 1. bölümü merakla bekliyorum =)

*1.Bölüm* (Kusura Bakmayın Kısa Oldu Ama Bunu En Kısa Zamanda Telafi Edicem.)
*SeviL*

Uyanığımda henüz Ankara’da değildik. Saate baktım ve sadece on beş dakika uyuduğumu gördüm. Gerçekten sıkılmıştım Berk’i düşünmeye başladım. Onu çok özlüyordum. Ama doğru olan onu unutmak ve yeni hayatıma başlamaktı. Ama beni neden terk etmişti ? neden vedalaşmamıştı bile ? en azından yüz yüze bir ‘hoşçakal’ denmeyi bile hak etmemiş miydim ? öylece bu sorulara dalmışken bir sesle irkildim. Benim yaşlarımda kumral birisi ‘merhaba ben Ayçin.’ demişti. Bir şey isteyecek olması ihtimali kadar onunda benim gibi canı sıkılıp konuşacak birini araması gibi bi ihtimal vardı. Aslında konuşmak gerçekten hoş olurdu ama canım sıkkındı. Suratsız bir şekilde ‘merhaba bende Sevil.’ dedim.

‘umarım rahatsız etmiyorum ama ben gerçekten çok sıkıldım ve daha yarım saat kadar uzun bir süre var eğer yanınızda dergi, kitap varsa rica edebilir miyim ?’ demişti. En azından birinci tahminim tutmuştu. ‘aslında ben pek seyahat etmediğim için bu tür şeyler de getirmedim ve bende gerçekten çok sıkıldım. ’ dedim. Belki konu başlatabilirdi. Aslında konuşmayı istemiyordum ama canım çok sıkılıyordu . ‘yanına oturabilir miyim ?’ dedi. Oturmasını istiyordum. Oldukça samimi bulduğum bir konuşma tarzıyla ‘ah tabii ki ’dedim. Yapmacık olmamak için uğraşmıştım. " Ankara’ya ne için gidiyorsun?’ dedi ona hikayemi anlatmak istemiyordum sadece ‘eğitim için peki ya sen? ’ demekle yetindim. ‘aslında bende eğitim için ’ dedi. Sesinde bir soğukluk olmuştu. Galiba onunda hikayesi pek parlak değildi. ‘lise değil mi ?’ dedim. Aslında değişikti çünkü iki ay boyunca neredeyse birisiyle bu kadar uzun konuşuyordum. Ayçin’i sevmiştim. ‘evet lise. Sen ?’ dedi bende ‘evet. Peki hangi okul’ dedim. Gerçekten bizim okulda olması bir mucize olurdu. Arkadaş sıkıntısı çekmezdim ve onu sevmiştim. ‘ Ankara Lisesi.(Tamamen kafadan attım) Peki sen ?’ dediğinde gerçekten üzülmüştüm. Aynı okul değildi. üzüntüyle konuştum ve ‘Akyurt Çok Proglamlı Lisesi ’ dedim. ‘ah aynı okul olması beni mutlu ederdi’ dedi. Resmen içimdekileri okumuştu. ‘amaa ’ diye sözüne devam etti ‘ama’ diyerek tekrarladım. ‘Ben okula henüz yazılmadım ve seni gerçekten sevdim. Hem arkadaş problemi de çekmemiş olurum’ dedi bütün salaklığımda ‘sonuç ? ’dedim ‘yani sonuç olarak bende Akyurt Çok ProgramLı Lisesi’ne yazılıyorum ’ dediğinde yüzüm gülmüştü. Bi süre sessizlik olmuştu uçak sarsıldı anlaşılan iniş yapıyorduk. Ceketimi giydim. Ayçin’de kendi koltuğuna giderek birkaç eşyasını aldı sonunda Ankara'daydık...

İnşallah Beğenirsiniz. Kısa Oldu Biliyorum Ama En Kısa Zamanda Telafi Edicem. :D

evet kısa olmuş ama güsel olmuş cnm (:

yb ne zamana gelir?

devamm (:

güzel olmuş diğer üyelerde katılacak mı senaryoya

evet Tatlım Katılıcak. Çok Teşekkür Ederim İkinizede. :D
4. Sayfa Oluşsun Ancak O Zaman Gelir Cnm. :D

Süper yeni bölüm
(uzun olur inş. )

yeni okuyucu

zevk alarak okudum devam cnm

Arkadaşlar Eğer Daha Fazla Yorum Gelmezse 2. Bölümde Bitiririm. Yani Eğer Beğenilmediyse Yolun Başındayken Döneyim. Çok TeşekkürLer ArakadaşLar Hepinize. Yenii Okuyucum Hoşgeldin.. :D