SEN EKSİKSİN.
Türkü:
Bugün günlerden Salı ve 4 Ocak. Ülkeme ayak bastım bugün onca yılın ardından bugün ülkemle yüz yüze geldim.Şimdide uzak kaldığım ailemle yüz yüze gelmek için bir taksi çevirdim.
-Taksi!
-Nereye bacım?(çok kırocaydı.)
Şu adrese dedim ve ona bir kağıt uzattım. Kafasını salladı.Tamam anlamında.
Kafamda birçok soru vardı eve gidene dek ta ki eve varana kadar bu düşüncelerden sıyrılmıştım.
Kapıyı küçük bir kız çocuğu açtı.
-Merhaba.
-Meyaba. 
İşte bu çok gülünçtü.
-şen kimşin?
-Ben Türkü.
-Ooo çok beybat ismin var.
Çok sinir bozucu bir çocuk kafasını kırmak istedim o an.
-İyi o zaman küçük hanım sende o şahane ismini bana bağışlar mısın?
Tabi bunu kendimi beğenmişçe söylemiştim.
Gerçi küçük bir çocukla bir savaşa girmem özelliklede böyle bir savaşa girmem çok tuhaf ama huyumda var çocukla çocuk olurum.
-Deniz.
-Tahmin etmiştim.
-Uyduyma...
-Uydurmuyorum gözlerinden tahmin etmiştim.
Bu arada bu evin bir büyüğü yok mu diye meraklanmıyor da değilim.
-Evet Deniz senin annen, baban, ninen, eben, deden ve daha birçok kişi yok mu?
-Var.
-Nerde?
-İçerde.
-İyi dedim ve onu kenara itip içeri geçtim.
Teyzem geldi ve evde yaygara kopmasına neden oldu.
-Türküüüü !!
-Teyzecim.
Ve içerden annemin sesini duydum.
-Kızımmm...
-Annem...
İçerden biri geldi. Bana baktı mavi gözlüydü.
Ona baktım ve
-Merhaba.
-Merhaba dedi.
Annem atladı ve Ümit dedi.
-Merhaba ben de Türkü dedim.
-Memnun oldum dedi ve elimi sıktı.
Anneme kim bu dercesine baktım ve bana dönerek
-Kankanın, kuzeninin kocası dedi.
Ben istemeden kızarmıştım nedeni belliydi az önce damadımız hakkında kötü şeyler düşünmüş olabilirdim.
Arkadan bir ses duydum ve bu ses dostumun kankamın sesiydi.
-Türkü !!!
-Arzu!!
-Hayırsız ben gelmeden evlenmişsin.
-Zaten bende senin keyfini bekliycektim.
Anlamıştım sitem ediyordu ama bende Mad’i bırakamazdım.
Keşke bıraksaymışım.
-Ne o dedi bana nerde senin şu anlata anlata bitiremediğin çikolatan.
-Keşke bitirseymişim.
-Ne oldu dedi ve beni çekiştirerek odasına çıkardı.
Arzu’ya baktım ve ağlamaya başladım.
-Ne oldu?
-Aldattı.
-Vay hain, şerefsiz, nasıl yaptı sana bunu?
-Valla soramadım dedim ona kızarak.
-Pardon canım yaa benim patavatsız anıma denk geldin.
Kapı açıldı doğruldum.
-Anne...
-Deniz.
-Şen ne ayıyoşun buyada?
-Bu yer elması kim?
-Kızım. 
-İyi halt ettin gidip birde çocuk doğurmuşsun.
-Ama Ümit öyle biri değil. Sadık, dürüst, aşık hayallerimin erkeği.
-Görücez oda seni aldatır bir gün görürsün gününü.
-Ağzını hayrı aç.
-Açtım bak dedim ve ağzımı gösterdim.
-Şebek.
-------------------------------------------------------------
Akşam yemeği; aile boyu toplanılmıştı.
Türkü:
-Evet benim gereksiz ve şeker ve tatlı ailem.
Kadehimi kendime kaldırıyorum dediğimde ilk kaldıran Ümit olmuştu.
Şaşırmıştım çünkü bakışları beni çok rahatsız etmişti.
Vayy ilk kadeh damat beyden geldi.Damat beyin üstüne basmıştım.
Nedenini bende bilmiyordum. Ama bunun gerekli olduğunu hissettim.
Ve bir daha ona baktım gözlerini önüne indirmişti.
Şimdi rahatlamıştım.
-Kuzen çok şımardın yani kendini bu kadar büyütme.:D))
-Demek öyle dedim ve önümdeki pastayı ona fırlattım.
-Neyy!! Bana hee görüyor musun kocacım karına ne yapıyo bu hain.
-Gördüm karıcım.
Ve koşuşturma başlamıştı.
Bu oyunlar böyle devam ederken hepimiz bir yanda uyumuşuz.
Sabah uyandığımda belim tutulmuş. Ve üstüm başım mahvolmuştu.
Herkes kahvaltıdaydı.
-Günaydın millet.
-Ne o kızım yorgun bir halin var.
-Ay anne bilmiyormuş gibi yapma yeğenin dün üstüme çıktı yetmezmiş gibi cadaloz kızı da saçımı yoldu.
-Ben cadaloz değilim ki!
-Sen öyle san.
Ümit: Benim kızım kime ne yapıyorsa hak ettiği için yapıyordur.
-Vayy enişte beyimiz ağzını açabiliyormuş.
-Niye uğraşıyorsun kocamla?
-Canım istedi.
-Canın çıksın.
O sırada kapı çaldı.
Gidip kapıyı açtım ve
-Mad!!!

1.BÖLÜM SONU