Hayatımın en mutlu yıllarını yaşadığım, aşkı tanıdığım, saçlarımı ilk kez uzattığım ve kafayı protest müziklere taktığım, okulu ektiğim, icabında kopya çektiğim, sokaklarında ilk kez sevgilimi öptüğüm, üniversitem bitince sevgilimden değilse de sevdiğim İzmir’den ayrılırken gözyaşı döktüğüm özlemlerimin şehri İzmir’e, tutkunu olduğum İstanbul’dan keyifli ve coşkulu bir yolculuk yaptım.

İtiraf etmeliyim dönerken de kalbimin yarısını İzmir’de bıraktım.

Hava gazıyla aydınlatılan ilk Osmanlı şehri İzmir’miş ve 1905’te tanışmış ampulle. Memleketin genel gidişatına inat; ampuller sadece sokakları aydınlatmak için kullanılmakta hala…

Birçokları tarafından söylenen; “İzmir’in havasına ve kızına güvenilmez” diye uydurulan tırışkadan nağmelere inat şehir her zamanki misafirperverliğiyle karşıladı bizi. Hava sanki İzmir’in sokaklarda devam eden hayatını, Kordon’u, Kemeraltı’nı, Ege Üniversitesi kampüsünü, Konak- Karşıyaka arası sevgi dolu vapur yolculuklarını hatta Güzelbahçe’yi, İnciraltı’nı, Urla’yı tanıtmak ister gibi bunaltıcılıktan uzaktı, çoğunluğu İstanbul’dan gelmiş olan konuklarına…

İzmir’e kar yağmaz, yağdığında “İzmir’e kar yağdı sayın seyirciler” diye başlar bütün haber bültenleri. Karakış da olmaz, ama bu nedenle değildir kızlarının mini eteklerle, erkeklerinin şortlarla dolaşması özgürce sokaklarda.

Bu şehre gelme amacı sadece kız tavlamak olanlar avucunu yalar her zaman.
İzmir kızı isterse zaten tavlar sizi.
Bu pek de rahatsız etmez lise yıllarında flörtleri olduğunu hatırlayan ailesini.
Kızlarına güvenilemeyeceği de avucunu yalayanlar tarafından uydurulmuştur.

Herkesin söylediği gibi kızlarının “güzel” olduklarını anlamak için görmeye ihtiyacım olmadı hiçbir zaman. Şen kahkahalarını duymak, insana yakınlıklarını hissetmek, istediklerinde ne kadar iyi sevgili olduklarını yaşamak, eee tabii biraz da güzelden anlamak yetti bana.
Sezen Aksu’nun o harika şarkısında söylediği gibi: “İzmir’in kızları, ayıptır söylemesi laf aramızda… Sevişe sevişe de ölür, dövüşe dövüşe de icabında…”

Çekirdeğe ‘çiğdem’ denir İzmir’de ve seyyar satıcının “Eğlencelik çiğdem” diye bağırması en çok yanınızdaki arkadaşınız Çiğdem’i eğlendirir sokaklarda. İzmir’de diyet yapanlara rastlamanız çok zor, rastlarsanız da diyetini bozmamış tek kişiye tanımanız imkansızdır.

Yaşam 24 saat devam ettiğinden, sabaha karşı burnunuza dayanan boyoz, kuştan çok farklı anlamlar taşıyan kumru, ucuz fiyata kapatılan 1 tepsi midye, İzmir’de yaşasaydı sanırım Ajda Pekkan’ın bile bozardı tövbesini…

Akşamları Kordon’da dostlarla kadeh tokuşturmak için herkes kolayca bulur bahanesini.
“Keyfimin kahyası mısın?” sözünü en çok İzmir’de duyarsınız çünkü herkes kendi keyfinin kahyasıdır.

İstanbul’un tam aksine saate bakmadan, insanlara çarpmadan, uzun kuyruklara takmadan (kimse girmez), en önemlisi de susmadan yaşanan hoşsohbet ve konuşkan alabildiğine huzurlu hayatlar yaşanır.

Evinizin metre karesi ne olursa olsun yaz akşamları içerde yemek ayıp sayılır. Kapatılan balkonların ev sahiplerinin İzmirli olmadığı da kolayca anlaşılır.

Bu hafta İzmir’de yaşadıklarımı anlatmayı planlamıştım aslında ama anladım ki ben İzmir’i yaşamışım.

En azından şunu söyleyebilirim: İzmir Türkiye’nin aydınlık yüzüdür.
İzmir’de yaşayanlar hayatı ıska geçmeden, coşku ve hüzünleriyle yaşamayı ihmal etmez. İzmir’in güzelliklerini sıralamaya da bana ayrılan sayfa yetmez.
Gelin biz güzel dizelerle noktayı koyalım.

Cahit Külebi’nin dediği gibi:
İzmir’in kızı deniz, denizi kız kokar.
Sokakları hem kız hem deniz kokar.

Bu da benden:
Giderseniz dikkat edin, İzmir’in kızları adamın çırasını yakar…