11. BÖLÜM
“Kiminle konuşuyorsun abi?”
“Sevgilinle!”
“Ne? Ne sevgilisi? Be-benim sevgilim yok ki!”
Mina her ne kadar kıvırmaya çalışsa da bu işten böyle kolay kurtulamayacağını biliyordu. Tüm hata kendindeydi. Neden telefonunu abisinin odasında bırakıp giyinmeye gidiyordu ki? Küçücük telefonu cebine tıkıştırsa taşıyamayacaktı sanki.
“Bana yalan söyleme Mina!” diye çemkirdi Meriç. “Yalan söyleme!”
Belki düzgünce anlatsa bu kadar sinirlenmezdi ama kardeşinin yalan söylemesi onu deli etmeye yetmişti.
“Ta-tamam” Korkudan titriyordu Mina. Abisini hiç böyle sinirli görmemişti Mina. Belki görmüştü ama şu an geçmişi hatırlamak en son yapacağı şeydi!
“Dinliyorum!”
“K-Kerem. Ekrem’in kardeşi.” derin bir yutkunmadan sonra devam etti sözlerine “Daha yeni her şey. Seviyorum onu. Onunda beni sevdiğini biliyorum.”
“Kerem’i ne zamandır, nereden tanıyorsun? Eğer Ekrem ve Sevil sayesinde dersen hiç iyi olmaz küçük kardeşim!”
Meriç’in tükürür gibi dile getirdiği cümleler Mina’nın sinirlenmesine neden oluyordu. Seviyorumun neresini anlamıyordu merak ediyordu. Hem onlar ilk gördüğü anda tutulmuşlardı birbirlerine. Sadece biraz erken davranmışlardı ama vakit kaybetmek istemedikleri içindi oda. Bu işte bu kadar büyütülecek bir şey göremiyordu açıkcası Mina.
“Bana küçük demekten vazgeç abi. 22 yaşındayım ben! Okulum bu yıl bitiyor. Üstelik Kerem’in adını da tükürür gibi telaffuz etmekten vazgeç.”
Bir ileri bir geri volta atarken Sevil’in içeri dalmasıyla odanın ortasında kazık gibi dikilmiş dikkatle Sevil’in yüzünü izliyordu Meriç. Eğer Sevil’inde haberi varsa onunda elinden çekeceği vardı çünkü.
“Neler oluyor burada? Kafayı mı yediniz siz?”
“Mina’ya sor anlatsın Kerem’ini. Tabii haberin yoksa!”
“Tabii ki de haberi yok. Kimsenin haberi yoktu. Daha yeni dedim ya!”
Sevil Mina’ya ‘neler oluyor?’ bakışı atarken Mina sadece susmasını işaret ediyordu. Kuzeninin de arada kaynamasına göz yumamazdı genç kız.
“Seninkinin kardeşiyle sevgiliymiş bizimki!”
***
Kerem şaşkınca telefonun diğer ucunda konuşmaları dinlerken abisinin odaya girmesiyle birazda olsa kendine gelebilmişti. Kocaman odada bir oraya bir buraya giderken elinden bir şey gelmemesi iyice dellenmesine neden oluyordu. Keşke aramasaydı, keşke uyusaydı…
Abisinin kendisine bir şeyler söylediğini çok geç fark etmiş sadece “…yürü gidiyoruz!” kısmını anlayabilmişti. Bu saatte nereye gideceklerdi ki?
“Nereye?”
Sesini inceltip “Dünyayı kurtarmaya!” dedikten sonra ses tonunu normal haline bürüyüp “Nereye olacak salak. Kızları kara boğa Meriç’in ellerinden kurtarmaya. Yoksa öldürür lan o kızları!” dedi. Burada eli kolu bağlı oturamazdı. Bir şeyler yapmalıydı değil mi?
“İyi fikirde eve nasıl gireceğiz Frankenstein? Ha? Kayınbaban kıllanmaz mı?”
“Onu da sen düşün birader. Her şeyi devletten bekleme!”
“İyi be yürü yolda düşünürüz bir şeyler!”
***
“Meriç yeter artık bağırmayı kes.”
“Kesemem Sevil kesemem! Küçük kardeşim karşıma geçip sevdiği adamı anlatırken sakin kalıp, sessizce dinleyemem!”
“Bana küçük kardeşim demekten vazgeç abi. Sevgilinle aynı yaştayım!” Meriç sinirlenmesinde ne yapsın. Sessizce boynunu büküp abisinin söylediklerini başını sallayarak onaylaması gerekirken her şeye karşılık veriyordu. Üstelik artık bir sevgilisi yoktu onun!
“Sevgilim falan yok benim!”
İki kızda duyduklarıyla birbirlerine şaşkınca bakarken Sevil ne zaman “Ne oldu?” diye sorduğunu bile hatırlamıyordu. Kesin şaka yapıyor diye düşünüyordu her ikisi de. Meriç’in ve Yağmur’un birbirlerini ne kadar sevdiklerini çok iyi biliyorlardı. Peri masalı bitmiş olamazdı!
Meriç yatağın kenarına oturup parmaklarıyla alnını ovmaya başladı. Bugün yaşadığı şeyler aklına gelince başı taşmak üzere olan bir tencere kıvamına geliyordu. Yağmur’u o herifle kol kola gülüşürken görünce neye uğradığını şaşırmış, aptal gibi bir kıza bağlandığı için kendine sövmeye başlamıştı. Kızın bir suçu yoktu üstelik!
“Bir herifle yan yana gülüşürken gördüm onları. Manzara o kadar iğrençti ki kendimi dizginleyemeyip adamın yüzüne güçlü bir yumruk indirdim. Tabii aynı zamanda Yağmur ve adama hakaretler savurmakla meşgul olduğum için Yağmur’un söylediklerini de duymamıştım doğal olarak. Tüm sinirimi adamı döverek çıkardıktan sonra biraz olsun sakinleşmiştim. Sıra Yağmur’a gelince yaşlı gözlerle ‘o benim kuzenimdi’ diyince tüm dünya başıma yıkıldı.”
“Yuh Meriç yuh!”
“Sen olsan sende aynı şeyi yapardın Sevil. Ama pişmanım. Hem de eşekler gibi. Ve Yağmur benimle konuşmuyor. Anlayacağın mahvettim her şeyi. Yumruklarımla bitirdim ilişkimizi!”
“Kız haklı abi! Senin gibi bir oduna bu kadar yıl dayandığı için şükretsen bile yeter yani. Ben olsam ilk dakikadan yol verirdim sana! Yumruklarınla mutlu mesut yaşarsın artık.”
“Sen hiç konuşma Mina! Seninle işim daha bit-“
Meriç’in cümlesi sabırsızca çalınan kapı yüzünden yarıda kesilmişti. Kükrercesine kapıdakileri içeri davet edince gözleri kocaman açıldı. Bu gece hiç bitmeyecekti anlaşılan!
---11. Bölüm Sonu---
Yarın evde olmayacağım. O yüzden bölüm ekleyemeyeceğim. Kusura bakmazsınız umarım!
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Nerden
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: Kardan Adam Güneşe Aşık (12. Bölüm - Sayfa 61) 
yeni bölümü bekliyorum
yeni bölümü bekliyorum
