Bayram dolayısı ile bölüm biraz gecikti.
Beğenmeniz dileğiyle =))
Yorumlarınızı bekliyorum

3. BÖLÜM

Anne! Annem, yanına geldim mi sonunda? Bitti değil mi artık her şey? Ayrılmayacağız değil mi? … Annem… Anne! Anne hayır! Gitme lütfen! Bu sefer gitme anne! Kal yanımda ne olur gitme! Bırakma beni hayır! GİTME!
Anne, anne, anneee!! ANNEEEE!!!!!
_______

Derin sıçrayarak uyandı uykudan. Etrafına bakındı önce. Bembeyaz duvarlar vardı bir yanında ise pencere. Yattığı yataktan oranın hastane olduğunu anlamıştı. Kafasını diğer yanına çevirdiğinde kendisine endişe ile bakan yatağın yanı başında hiç tanımadığı kendi yaşlarında bir oğlan vardı. Anlayamadı başta ne olduğunu. Yanaklarının ıslak olduğunu fark etti. Annesi yoktu yanında yine… Rüyamıydı o! Gitmiş miydi annesi? Geçmişi hatırladı birden, annesini hastaneye götürdüklerindeki doktor belirdi gözlerinin önünde ve onun ‘’üzgünüz elimizden geleni yaptık ama maalesef hastayı kaybettik’’ diyen sesi tekrar çınladı kulağında, bunları duyunca koşarak hastaneyi terk etmişti ama şimdi? Sonra tekrar bir görüntü belirdi zihninde kayalıklar… Annesinin yanına gitmiyor muydu? Nerdeydi annesi! Kendisi nerdeydi! O çocuk kimdi!
Yaşlar hücum etmişti tekrar gözlerine…
Boş bir umutla bakıyordu Umut’un gözlerine; ‘’Annem..’’ kelimesi dökülmüştü dudaklarından…

Umut, o anda ne yapacağını bilmiyordu. Fazlasıyla perişan bir haldeydi karşısındaki kız... Anlam veremiyordu buna, anne diyerek sıçramıştı ve ağlamıştı. Şimdi yine akıyordu gözlerinden yaş…
‘’İyi misiniz?’’ diye sordu. Ne saçma bir soruydu bu iyi olmadığı belliydi zaten! Ama diyecek başka bir şeyde bulamamıştı…
Derin zorlukla konuştu:
-Nerdeyim ben, kimsiniz siz, neden ve ne zamandır buradayız?
-Sakin olun hastanedesiniz anlatacağım ama önce bir sakinleşseniz.
Elinin tersiyle sildi gözündeki yaşları Derin:
-sakinim ben. Neden buradayım ve siz kimsiniz?
Umut:
Ben Umut. Dünü hatırlıyor musunuz?
Derin:
-Dün? Kayalıklardaydım. Sonra…?
- ‘’Sonra dengenizi kaybettiniz ve az kalsın aşağıya düşüyordunuz. Şansa bakın ki ben ordaydım. Sizi kurtardım ama siz nerdeyse buz tutmuştunuz. Hemen hastaneye getirdim. Doktorun isteği üzerine siz uyanana kadar burada beklemek zorunda kaldım’’ deyip Derin’in yüzüne bakmaya başladı. Yaşlar hala sicim gibi akıyordu gözlerinden…
Derin sıkıntı ile derin bir nefes aldı. Becerememişti demek ki annesine gitmeyi, bu dünyaya veda etmeyi!
-Teşekkür mü etmem gerekiyor?
Umut şaşırmıştı bu söz karşısında. Ne ukala bir şeye benziyordu bu böyle. Onu ölümden kurtarmıştı ama o gelmiş ne diyordu!
Umut:
- ‘’İnsanlar genelde böyle durumlarda hayatı kurtarıldığı için en azından bir teşekkür ederler!’’ . Daha fazla şeylerde söyleyebilirdi o an hem sabaha kadar hanımefendiyi beklemek zorunda kalmış hem de kurtardığı içinde nerdeyse suçlu durumuna düşecekti ama kızın durumu hiçte iyi değildi susmak zorunda kaldı…
Derin:
-‘’Hayatı kurtarıldığı için… karanlığa bürünen hayatımı! Annem olmadan yaşayacağım bir hayat mı? Kim istedi sizden bunu kurtarmanızı! Şu halime bak! Ölmeyi beceremeyecek kadar zavallıyım. ’’ deyip hıçkırıklara boğulmuştu.
Daha dün kaybetmişti annesini ve yanında hiç kimsesi yoktu. Hiç bu kadar yalnız hissetmemişti kendini daha önce. Acısını bile rahatça yaşayamıyordu. Canı yanıyordu ama onunla aynı derdi paylaşan kimsesi yoktu şu an yanında. Eve gitmek istiyordu bir an önce… Eve gidip annesinin yatağında kokusunu içine çeke çeke, hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyordu…
Umut şimdi daha bir şaşkındı. Ne diyeceğini nasıl davranması gerektiğini gerçekten bilmiyordu. Yavaş yavaş anlıyordu… Annesini kaybetmişti kız ve o gece oraya intihar için mi gelmişti yani!
‘’ Be..ben.. özür dilerim. Yani… Ben sadece yardı…’’ derken doktor girmişti kapıdan.
Hastamız uyanmış dedi gülümseyerek. Ama karşısındaki iki gençte gülümsemiyordu. Üstüne üstün kız hiç iyi görünmüyordu ve ağlıyordu.
Umut’a baktı doktor. O sırada sakinleşmeye çalıştı Derin. Gözyaşlarını sildi, yalnız kalana kadar içinde yaşayabilirdi acısını! Kimsenin önünde ağlamak istemiyordu!
‘’Ne zaman çıkabilirim buradan?’’ dedi zorlukla. Doktor:
‘’İsminiz?’’
‘’Derin.’’
‘’Evet Derin Hanım öncelikle bir sakin olun. Elbette çıkacaksınız buradan ama önce iyi olduğunuza emin olmalıyız. Dün gece saatlerce soğukta mı beklediniz?’’
‘’Evet.’’
‘’peki size bu gencin yardım ettiğini hatırlıyor musunuz?’’
‘’hayır, yani o anı tam net hatırlamıyorum.. en son birisi seslenmişti… sonrası yok.’’
‘’işte o bendim’’ diye atıldı Umut ama sonra sustu hemen.
‘’Pekala kendinizi nasıl hissediyorsunuz?’’
Derin sıkılmıştı artık! ‘’İyi. Çıkabilir miyim şimdi.’’
‘’Yakınlarınızdan birini…’’
‘’hayır! Onları çağırmanıza gerek yok 18 yaşımdan büyüğüm ve artık bir an önce çıkmak istiyorum. Lütfen!’’
‘’Peki’’ dedi doktor. Elindeki kağıtları ve kalemi uzattı.’’ O zaman bunları doldurun taburcu olabilirsiniz.’’ Diyerek çıktı.
‘’Sonunda’’ diye düşündü Derin yalnız kalmak istiyordu bir an önce. Umut’ta ‘’şey… bende çıkıyım o zaman’’ diyerek çıktı.

Sonunda yalnız kalmıştı odada. Yaşadıklarına inanamıyordu. Şu an burada olmasına, annesinin öldüğü haberine hala inanamıyordu. Sanki eve gidince yine o açacaktı kapıyı. ‘’Kızım’’ diye sarılacaktı… Hiç gerçek gibi gelmiyordu olanlar. Az sonra uykudan uyanmak istiyordu. Evinde açmak istiyordu gözünü. Her şeyin kabus olmasını istiyordu… Ama hepsi gerçekti!
Kağıtları doldurmaya başladı. Gözyaşları damlıyordu üstüne. Ama elinden gelen bir şey değildi. Akıyordu işte! Hızla doldurdu ve göz yaşlarının dinmesini bekledi ama dinecek gibi değildi!
Hızla çıktı odadan. Kağıtları teslim etti omuzları çökmüş bir şekilde çıkışa doğru yürümeye başladı. Umut’ta Derin’in çıkmasını bekliyordu.
‘’Derin Hanım?’’ Derin irkildi birden dalgın dalgın yürürken yüzüne baktı Umut’un. ‘’Çıkmışsınız. Bende şimdi çıkıyordum.’’ (yalancı bekledi o kadar :D bu erkekler hep aynı )
Derin, derin bir nefes aldı kızarmış yorgun gözlerle Umut’a bakmaya devam ederek:
‘’Az önce söylediklerimden dolayı kusura bakmayın. Ben… Bakın açıkcası ne diyeceğimi ne söylemem gerektiği bilmiyorum. Teşekkür ederim. Sizin için yapabileceğim bir şey var mı? Ne biliyim yani maddi…’’ derken:
‘’Sakın! Dedi Umut. Ben bunu öyle bir şey için yapmadım! O anda yapmam gereken şey buydu ve ben yapmam gerekeni yaptım sadece.’’
Anlamıştı Derin bu onlardan değildi. İyi birine benziyordu. Başını salladı yavaşça ‘’teşekkür ederim’’ dedi tekrar.
‘’Sizi gideceğiniz yere kadar götürebilirim?’’
‘’yok hayır. Buna gerek yok. Yeterince yük oldum. Sağolun.’’
‘’yük falan olmadınız.. Boşuna ısrar etmeyin uyurken doktor ceplerinize baktı. Yani yakınlarınıza ulaşmak için, yanınızda hiç paranız olmadığını biliyorum, yakınlarınızı da çağırmadınız…?’’

Sinirlendiğini hissetti birden ‘’ceplerimi mi karıştırdınız!’’
‘’sadece yakınlarınıza ulaşmaya çalışıyorduk’’
‘’size ne! Buna hakkınız yoktu’’
‘’Derin hanım biz…’’ derken yürümeye başladı Derin ve buz gibi havayla karşılaştı.
Evet yanında bir kuruşu bile yoktu! Bu soğukta ne yapacağını da bilmiyordu ama yürüyordu.
Umut yetişti önünde durdu. ‘’Bakın sadece yardım etmeye çalışıyorduk. Lütfen inat etmeyin, madem bir iyilik yaptım tam olsun. Tek başınıza ne yapacaksınız?’’
Haklıydı ve biraz daha direnirse her an bir yere bayılacak gibi hissediyordu. Bu çocuk iyi birine benziyordu. Hem ne olursa olsun onun için hayatın bir önemi yoktu ki artık!
Yorgun pes etmiş gözlerle baktı yüzüne Umut’un. Umut:
‘’Buyurun araba bu tarafta.’’
‘…’

.BÖLÜM SONU.


Arkadaşlar umarım karışık gelmemiştir anlatım şeklim. eğer öyle ise söyleyin daha farklı şekilde yazmaya çalışırım

Çok güzel olmuş canım (:
Devamını bekliyorum .

Ellerine sağlık canım
Çok güzel olmuş devamını bekliyorum (:

çok teşekkür ederim ikinizede =))
beğenmenize çok sevindim

Çok güzel olmuş. :D
Pis yalancı Umutt :D

Yeni Okuyucu
Güzel

~нande~ demiş ki:

Çok güzel olmuş. :D
Pis yalancı Umutt :D

:D ama bunlarında bir sebebi var elbet canım aslında kötü biri değil o :D

teşekkür ederim =))

#Gαує demiş ki:

Yeni Okuyucu
Güzel

Hoşgeldin
teşekkür ederim =))

eline sağlık cnaım benim (:

çok teşekkür ederim canımm

~│•Özgé•│~ demiş ki:

Çok güzel olmuş canım. (:
Eline sağlık

teşekkür ederimm canımm

Çok güzel olmuş canım (:
Ellerine hayal gücüne sağlık (:

tekrar çok teşekkür ederim canım

Vayy ben bu bölüme bayıldım. Ayrıca Umut ne kibar biri öyle
Yeni bölümü bekliyorum (:
Ellerine, emeğina sağlık hayatım(:

•Gökhan Özen'ci demiş ki:

Vayy ben bu bölüme bayıldım. Ayrıca Umut ne kibar biri öyle
Yeni bölümü bekliyorum (:
Ellerine, emeğina sağlık hayatım(:

hehehee tabikide çok kibardır yazarı kim hem sen daha dur şekilden şekle girdireceğim onu
çok teşekkür ederim canım benim =))

Umarım beğenirsiniz hatam varsa affedin =))
bu konularla çok sıkmak istemiyorum tam konuya giremedim 4. bölüme geldik. ama bundan sonra daha güzel olacağını düşünüyorum..
keyifli okumalar (:

-4.Bölüm-
Yorgun pes etmiş gözlerle baktı yüzüne Umut’un. Umut:
‘’Buyurun araba bu tarafta.’’

Arabaya binip yola çıkmışlardı.
‘’Nereye gidiyoruz’’ diye sordu Umut.
‘’Çankaya’’ cevabı ile devam etti yoluna.

Derin, camdan dışarıya doğru boş gözlerle bakıyordu, aynı zamanda gözünden akmaya devam eden yaşlarla…

Çankaya’ya geldiklerinde ‘’Şimdi nereye gideceğiz’’ diye soran Umut’un sesiyle kendine geldi Derin. Etrafına bakındı ve evi tarif etti.
Eve gelmiş sayılırlardı, köşeyi dönünce gözükecekti Derin’in evleri. Yavaşça çevirdi direksiyonu Umut ve gördükleriyle daha da yavaşladı, hemen Derin’e doğru çevrildi bakışları…

Derin, gördükleriyle şok olmuş bir şekilde bakıyordu karşıya, evlerinin önünde duran kalabalığa ve cenaze arabasına…
‘’Dur’’ dedi birden ama Umut’un zaten duracak kadar yavaş gittiğinin farkında bile değildi. O an sadece gördüklerinin gerçek olup olmadığını zihninde tartıyordu. Gerçekti… Şu an gördükleri, her şey tüm çıplaklığı ile ve yüreğine ok gibi bir kez daha saplanan o tarifi imkansız acı ile gerçekti ve gözlerinin önündeydi, her ne kadar inanmak istemese de…

Umut omzuna dokundu Derin’in, şu anda ki bütün gücünü ona vermek istercesine…
‘‘Derin hanım, iyi misiniz?’’

Derin hiçbir tepki veremiyordu. Duyduklarını bile tam anlamlandıramıyordu. Umut yavaşça sarstı Derin’i. Hiçbir tepki vermemişti hala karşıya bakıyordu. Endişelenmeye başladı Umut. Yanağına tokat attı kendisine gelmesi için.
‘’Derin Hanım! Kendinize gelin lütfen!’’
İşe yaramıştı. Derin Umut’a çevirdi bakışlarını, yeni idrak ediyordu her şeyi sanki beyni donmuş gibiydi. Derin bir nefes aldı.
‘’Her şey için sağ olun.’’ Diyerek yavaşça indi arabadan. Ama bacaklarının onu taşıyıp taşımayacağından emin değildi. Arabanın kapısına tutundu önce, ardından yavaşça yürümeye başladı kalabalığa doğru. Gözleri hala evlerinin önünde annesi için durmasını kabullenemediği, inanamadığı cenaze arabasındaydı.

Teyzesi Nuray Hanım arabaya tam binerken kendilerine doğru gelmekte olan Derin’i gördü. O kan çanağına dönmüş gözlerinde ufak bir pırıltı yanıp söndü. Derin dönmüştü, gelmişti. Dün gece eve gelmediği için bakmadıkları, haber verdikleri yer kalmamıştı, kardeş acısının üstüne birde bu tuz basmıştı sanki yarasına.
‘’yavrum’’ diyerek öne atılıp sarıldı Derin’e. Ona sarılan teyzesini görünce iyice kırıldı dirayeti ve karşısında annesini hayal ederek bıraktı kendini teyzesinin kollarına. Can dostu Sevda’da hemen arkasındaydı, yaşlıydı gözleri. Ona da sarıldı sıkıca. İyi ki yanındaydı…
Kimse konuşmuyordu ama gözler anlatıyordu her şeyi. Arabaya bindirildi Derin hızla Kocatepe Camiine gidiliyordu. Öğle namazına kaldırılacaktı cenaze. Her şey öyle hızlı gerçekleşiyordu ki gördüklerini tam algılayamıyordu Derin. Sevda ve teyzesi girmişti koluna. Cenaze yıkanıp tabuta konacaktı.
‘’Görmek istiyorum’’ dedi Derin, ‘’Annemi son kez görmek istiyorum.’’ Geri çevrilmedi istediği. Tabuta konup son yolcuğuna uğurlanmadan önce uygun zamanda içeri alındı Derin.
Karşısında uyuyordu sanki. Çok huzurlu gözüküyordu yüzü, hatta gülümsüyor gibi gelmişti Derin’e… yavaşça ilerledi ve diz çöktü. Son kez dokundu annesinin yüzüne, son okşadı saçlarını, annem diyerek son kez öpmek için eğildi yanağına son kez o anne kokusunu çekti içine bir daha o mis kokuyu hiçbir yerde hiç kimsede bulamayacağını biliyordu çünkü, o annesine hastı… ve gözünden akan bir damla yaş annesinin göz kapaklarına damladı. Narince sildi Derin.
‘’Artık ağlamayacaksın annem, benim yüzümden zehre dönen o hayatın artık huzura kavuşacak, seni seviyorum annem, seni her şeyden herkesten çok seviyorum’’ diyerek son sözlerini söyledi. Ağzını tekrar açmıştı ki hıçkırık sesi duyuldu. Daha fazla tutamamıştı kendini. Yere oturdu tamamen ve hıçkıra hıçkıra sarsılarak ağlamaya başladı. Cenaze alınmıştı. Sevda diz çöktü yanına, sımsıkı sarıldı Derin’e. Söyleyecek bir şey yoktu… Ne söyleyebilirdi ki?

Ardından torağa verildi cenaze. O esnada ayakta zor duruyordu Derin. Teyzesi de öyle… Sevda ile üçü kol kola ayakta birbirlerine destek veriyorlardı. Kim gelmiş, ne demiş, umurunda değildi, duymamıştı zaten hiçbir taziyeyi kulakları.
Her şey bitip, herkes eve döndüğünde mezarın başına oturdu Derin. Kalkmamak için direndi ama zorla götürmüşlerdi onu annesinin yanından. Eve geldiklerinde yaşayan ölü gibiydi Derin. Ne söylenene bir tepki veriyor ne bir şey söylüyordu.
Çok yalnız hissediyordu kendini, ev çok kalabalıktı evet ama o yalnızdı işte tıpkı o toprağın altında yapayalnız kalan annesi gibi Derin de bu kalabalığın içinde yalnızdı işte…



Derin arabadan indikten sonra arkasından seyretmişti Umut onlar gidene kadar. Gittiklerinde de kendi annesi gelmişti aklına. Bir an Derin’in yerinde olduğunu düşündü, tüm bunların kendi başına geldiğini, annesinin…
Bir an cız ettiği yüreği, o kelimeyi bile söyleyemiyordu. Yumdu gözlerini düşüncesi bile canını yakmaya yetmişken, ya gerçeği?
Telefonunu çıkardı hızla ve annesinin numarasını çevirdi.
Birkaç kez çaldıktan sonra telefon açıldı ve annesinin o neşe dolu sesi doldu kulaklarına,
‘’oğluşum’’ ardından sahte bir siteme büründü.
‘’biz aramadan sen arar mıydın?’’
Gülümsedi Umut her defasında böyle olurdu, haklılardı ama çok ihmal etmişti onları.
‘’Olur mu öyle şey anne ya’’
‘’Anneye ya denmez! Kazık kadar oldun hala aynı! Hem sesin kötü geliyor senin. İyi misin sen? Bir şey mi oldu yoksa? Aman Allah’ım ay yoksa kaza falan mı? Yoksa okulda mı bir şey oldu? Oğlum konuşsana!’’
‘’anne bir dur sakin ol. Bir şey olduğu yok. İyiyim ben sadece sesini duymak için aramıştım. Asıl siz nasılsınız?
‘’yüreğime indirecektin oğlum nerden biliyim ben öyle arayınca sesinde pek iyi değil iyisin değil mi? Bizde iyiyiz işte, babanla uğraşıp duruyorum.
Daha da gülümsedi Umut ne çok özlediğini hissetti. Birazcık naz fena olmazdı hani.
‘’aşk olsun anne, aramıyorsun diye kızıyorsun, arıyorum yine kızıyorsun.’’
‘’Olur mu hiç öyle şey. Sen bakma bana, merak ettim işte bir an.’’
‘’tamam annem artık arayacağım sık sık haklısın. Ama şimdi kapatmam lazım ararım yine görüşürüz, öpüyorum annem, babama da selam söyle’’
‘’Tamam oğluşum dikkat et kendine’’
Diyerek kapattılar telefonu ve Umut’ta eve doğru gitmeye başladı, içi biraz rahatlamıştı ve gerçekten şanslı olduğu için mutluydu’’

Hayat böyleydi işte, kimisine en ağır yükü yüklüyor, kimisini de sonraya bırakıp şimdilik mutlu olmasına izin veriyordu…

Çok güzel olmuş.
Ellerine sağlık.
Annelerimizi kaybetmeden kıymetini bilmek lazım.

~нande~ demiş ki:

Çok güzel olmuş.
Ellerine sağlık.
Annelerimizi kaybetmeden kıymetini bilmek lazım.

çok hakılısın canım..

çok teşekkür ederim.

Yine harika olmuş canım ellerine sağlık((:

çok teşekkür ederim kuzumm =))

Yeni bölüm ne zaman gelir ?

bilmiyorum henüz hazır değil.

Tamam hayatım bekliyorum (:

bu bölüm pek yorum gelmedi ya beğenilmedi mi hiç =(

yorum yok zaten okullarda açıldı bu şekilde devam edemeyeceğim. benim senaryo maceramda burda sona ermiştir. Bırakıyorum.
yinede şimdiye kadar yorum atan herkese tekrar teşekkür ederim.