Çok denedim. Çabaladım,unutmak için kendimi zorladım. Ama hepsi hüsranla sonuçlandı. Her seni unutmaya kalkıştığımda yalnızca daha çok hatırlıyorum. Maziyi... Seninle her günümüz dolu dolu geçerdi. Her gün yeni bir şey bulurdun eğlenmem için. Lunaparktan mı sıkılırdık? O halde sinemalar... Onlardan bıkınca barlar... Hayat çok güzeldi seninleyken. Çünkü ne Lunapark,ne Sinema, ne de Bar...hiç biri senin yanımda olduğundaki gibi zevk vermezdi bana. Sen yanımdaydın daha ne? Gözlerimi çevirdiğimde seni bulurlardı. Elimi uzattığımda sana dokunurlardı. Ağzımı açtığımda sana seslenirdi. Oksijen alma gereğinde ise senin kokun gelirdi burnuma. Tüm bunlar benim için birer yaşam kaynağıydı.
Hatırlıyormusun sevgilim,nasıl tanıştığımızı?Off özür dilerim... Sana sevgilim diyemem... Unutmuşum...
Hatırlamıyor sundur büyük ihtimalle. Ben anlatayım öyleyse...
Soğuk bir kış gecesiydi. Ben sahilde banklarda oturmuş biraz sonra yapacağım iş için kendimi hazırlıyordum. Annem ve babam öyle üstüme geliyorlardı ki bunalıp kaçmıştım evden. Her şeyden bunalmıştım , Anne-Babamın tavırları , arkadaşlarımın gereksiz davranışları , şehir , gürültü , pislik , hayat! Hepsi boştu benim için. Gereksiz... Olsa da olur olmasa da. O halde ne diye daha fazla kendimi üzeyim ki? Diye düşünüyordum. Ve de çevremdekileri... Onlar da kurtulurdu ben de. Çünkü bu hayat dene şey boğazıma doğru ilerliyor ben çırpındıkça daha da hırslanıyor du. sanki karanlıklar içinden çıkıp gelmiş bir canavarmışcasına peşime düşmüştü. Ben kaçıyordum, koşuyor, ölmek için elimden geleni yapıyordum. Hayat denen illet ise beni daha çok zorluyordu. 22 yaşına kadar yaşamıştım , dahasına gerek yoktu. Bu kadarı yeterliydi benim için.
Soğuk banktan kalkıp trabzanlara doğru ilerledim. Kız kulesi tüm ihtişamıyla önümdeydi , onunda acı bir hatırası vardı elbet. Bu efsaneyi herkes bilirdi , o da o kulede tutsaktı. O kız ile benzerliğimiz vardı elbet , ancak birde farkımız vardı. Onun peşinde ölüm , benim peşimde ise hayat. O ölebilmişti , ölüm kazanmıştı ne olurdu sanki bu seferde ölüm kazansaydı? Şu lanet olasıca Azrail nerelerdeydi?
Trabzanlardan bir kaç adım geri çekildim , çantamdan yanımda getirdiğim hapları çıkarttım. Ne olduğunu bilmediğim bir sürü hap işte. Karışık bir şekilde avucuma döktüm çoğunu. Hepsini ağzıma doldurmak zor olmuştu benim için , su şişesinin kapağını açmaya çalışırken onuda elimden düşürdüm. Kapağı umursamadan şişeyi kafama diktim Hapların boğazımdan kayışını , mideme ulaştıklarını hissedebiliyordum. İşi sağlama almak için kalan haplarıda tek nefeste mideme indirdim. İşte şimdi kız kules, sana geliyorum...
Trabzanlara tırmandım , etrafta pek kimsenin olmayaşı işime gelmişti. Dengede duramıyordum o yüzden suya çarpışımı derinliklere batışımı pekte fark etmeyecektim herhalde. Sanırım öyle olurdu...
Ama , bir kol beni hızla kavrayıp çekmişti. Ve o andan sonra bu kolun sahibinin benim ölmeme asla izin vermeyeceğini öğrendim. Asla...!
Şimdi kendisi neden oluyordu ölümüme , o yoksa ben neden yaşayacaktım ki? O yoksa ben nasıl bu illetle mücadele edicektim? Yine aynı yerdeyim. Trabzanların önünde ve bu sefer kims yok ölümüme engel olabilecek. Haplar midemde , çoktan içtim onları. Göz kapaklarım kendilerini taşıyamayacak kadar güçsüz bu sefer. Bu sefer bende bedenimi taşıyamayacak kadar güçsüzüm herşeyim. Umarım bunu söylememde bir sakınca yoktur. Çünkü sen bana
"Bana sevgilim deme! Sakın bir daha karşıma çıkma defol!" demiştin.
Evet evet bu serbest benim için.
Şimdi defoluyorum herşeyim , kollarımı iki yana açtım ve rkendimi rüzgara bıraktım. Gözlerimi kapattım. Suyun yüzüme çarpışıyla tüm bedenim ürperdi , nefes almam gerekmiyordu ama çabuk boğulmak işime gelirdi. Nefes almaya çalışırken ciğerlerim su ile doldu. Hiç rahatsız olmadım , aksine hoşnut olmuştum. Bu güzeldi ferahlamıştım , ve evet kız kulesine vardım...