9.Bölüm(Nur için)
Türkü Ümite ne cevap vereceğini bilmiyordu.Ona aşık olduğunun farkındaydı fakat ona yaptıklarını düşününce bir yanı nefret bir yanı aşk oluyordu.Ama onu en çok etkileyen gözleriydi.Her insanın gözleri özeldir ve farklı bir anlam taşır.Ümitinkinde ise bezginlik,yorulmuşluk ve heyecan vardı şu anda.Gözlerine baktığında içine çekecekmiş gibi oluyordu.Ümit Türküye dikmişti gözlerini.Türkünün gözlerinde,Kararsızlık,korku ve istek vardı.Özleyen bir insan nasıl bakarsa Türkü de öyleysi şu an.Ümit onun kafasındaki gelgitleri anlayabiliyordu.Nasıl bir girdabın içinde sürüklendiğini fark etmek zor değildi.Ümit o an Türküye sarılmak ve bir daha bırakmamak istedi fakat bunu yapamadı.Türkü bir anda öfkeyle ayağa kalktı ve gözlerinin Ümitin gözlerine dikti.Kararını vermişti işte.Ümit şaşkın bir şekilde Türküye bakıyordu.Ne olduğunu anlamamıştı.Türkü ise Ümitin dibine girdi.Gözleri hala Ümitin gözlerindeydi.Konuşmaya başladı:
-Senden nefret ediyorum Ümit.Hayatımda kimseden bu kadar nefret ettiğimi hatırlamıyorum.Bak şu an gözlerinin içine bakıyorum ve söylüyorum:Senden nefret ediyorum.
Ümit dona kalmıştı.Türkünün bu kadar acımasız,bu kadar gaddar,bu kadar zalim olacağı aklına gelmemişti.Onun sevdiği Türkü bu değildi.Onun sevip aşık olduğu Türkü bu kadar acımasız değildi.Türkü gülümseyince Ümitin siyah beyaz hayatına renk gelirken,şimdi Türkünün gözlerindeki öfke onu yeniden karanlığa sürüklüyordu.Ümit zar zor konuşmaya başladı:
-Sen beni gerçekten sevmiyor musun?
-Evet.
-Sen ne zaman bu kadar acımasız oldun Türkü?
-Sen beni bu hale getirdin.Şimdi benden hesap soramazsın!
-İstediğin eğer ayrılmaksa bir daha yoluna çıkmam.
-Çıkma Ümit.Bir daha yoluma çıkma ve beni evime götür hemen!
Ümit cevap vermedi.Türküyü evine götürmek için arabaya bindiler.Arabada sessizlik hüküm sürüyordu.Bu kadar çabuk ayrılacakları aklına hiç gelmemişti.Bu kadar büyük bir aşkın iki kelime ile biteceğini düşünmemişti.Türkü yolu izlemeye başladı.Cam açıktı.Rüzgar yüzünü tatlı tatlı okşuyordu.Huzur veriyordu.Bir yandan da tozları yerden yere savuruyor,ağaç dallarını koparacakmış gibi yapıyordu.Rüzgar bir yandan huzur verirken bir yandan da her şeyi birbirine katıyordu.Ümite benziyordu.Ümit Türküyü aşkıyla sarıp sarmalarken,bir yandan da yalanlarıyla yıkmıştı.Türkü eve geldiklerini fark etti ve arabadan indi.Ümitin gözlerine baktı.Kıpkırmızıydı gözleri.Arabada ağlamışmıydı.Türkünün içi burkuldu ama beli etmedi.Evinin kapısını açtı ve odasına çıktı.Masasını çekti ve bir kağıda birşeyler karalamaya başladı:
''Sen benim içime hayat veren,
Sen benim mutluluk kaynağımdın.
Sen bir yandan huzur verirken,
Bir yandan da her şeyi yıkıp geçerdin.
Sen bir bakışınla beni kendine çeken,
Bir sözünle beni ağlatabilendin.
Sen taşlaşmış kalbimi yumuşatabilen,
Bir yandan da zihnimde şüpe oluşturabilendin.
Sen bir şarkı çaldığında,
Bana ağlama isteği uyandıran,tek insandın.
Sen bir şiir okunduğunda,
Beni büyüleyebilendin.
Sen benim hayatımdaki en değerliydin.
Sen benim içimdeki hayattın.''
Türkü şiirini bitirince deli gibi ağlamaya başladı.O kadar çaresiz hissediyordu ki!Şiirdeki kelimeler Ümiti anlatmaya yetmemişti.Ümit o kadar başkaydı,kelimeler yetmiyordu onu anlatmaya.O kadar başkaydı ki,Türküyü bu kadar derinden yaralayabilen tek kişiydi.O,o kadar değerliydi ki,zihninden bir an olsun çıkmamıştı!
9.bölüm sonu.
Biraz kısa oldu.İnternet gidebilir diye hızlı hızlı yazdım
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: İKİ CAMBAZ BİR İPTE OYNAMAZ!(17.Bölüm ''Final'' sayfa53) 
çok beğendim umarım ümitle türkünün araları düzelir merakla yeni bölümü bekliyorum 
Nerden
Kişisel İleti
çok beğendim umarım ümitle türkünün araları düzelir merakla yeni bölümü bekliyorum 
Ama kararımdan vaçgeçmiş değilim.Yorumlar artana kadar bölüm yok size 
