28 Eylül 2011Bu çocukla neden aramızda hiç iletişim yok? Kafayı yiyeceğim yani! Anca baksın, tamam mı? Çok sinirleniyorum ya. Kalas şey.
O değil de bu çocuk bana karşı böyle. Tabii yakın arkadaşlarıma da böyle. Ama sınıfta bir dörtlü var, niyeyse onlarla arası iyi. Bir tanesi sınıf başkanı. Bunların nasıl kızlar olduğunu bilirsiniz. Kendilerini güzellik ve havalarıyla fark ettirmeye çalışan tiplerdir.
İşte bugün şu başkan olan kız var ya, Seçil, işte Ümit’le birbirlerine kâğıttan top yapıp fırlattılar falan. Sinirlerimi oynatıyor bu çocuk. Bir de şu kızla sürekli birbirlerine laf atıp durmuyorlar mı? Ne oluyoruz, alo!
O koca popolu kızla bu kadar samimi olmalarını bir türlü sindiremiyorum. Ben onun hakkında her şeyi bilirken, onun daha adımı bilmemesine –ya da belki de bilip de söylememesine- bozuluyorum.
Tabii bunun yanı sıra yine şu meşhur bakışmalarımız var. Birkaç kez göz göze geldik ama yapamıyorum, hemen başımı çeviriyorum. Anlayacak diye korkuyorum.
Eh be Türkü, sen böyle yaparsan o da tabii o şımarık kızla kâğıt savaşı yapar. Sana da seyretmek düşer. Harika.
Ah, neredeyse unutuyordum. Bugün konuştuk da aslında. Sınıfta sadece Melisa ve ben vardık. Sonra o da girdi ve “Kitaplar gelmiş,” dedi. Bu bahsettiği kitaplar İngilizce dersi için özel aldığımız ve üç gündür beklediğimiz kitaplardı.
“Gelmiş mi?” diye sordum yalancıktan hayret ederek. Tek amacım onunla konuşmuş olmaktı.
“Şaka yaptım, gelmemiş,” dedi gözlerime bakıp sırıtarak.
“Çok komikmiş gerçekten,” dedim hafif sitemli.
“Ama heyecanlandın sonuçta,” dedi ukala bir bakışla. Sen benim ne zaman heyecanlandığımı nereden bileceksin ki? Gördüğün mü var? Kalın kafalı.
29 Eylül 2011Bugün ilk dört ders boyunca Ümit bana hiç bakmadı. Tamam kızım, buraya kadar, bakmıyor bile, dedim kendi kendime.
Sonra ne oldu dersin? Öğle arasına girdik. Kızlarla oturuyorduk. O da arkadaşlarıyla laflıyordu. O anda göz göze geldik. Ama bu sefer isteyerek bakmamıştım. Öylesine etrafa bakınırken bana baktığını fark ettim.
Ve bu sefer gözlerimizi hemen kaçırmadık. Dört ya da beş saniye kadar bir süre göz göze kaldık ama onun gözlerinde, “Bu kız niye hep bana bakıyor?” bakışı vardı. Çözmeye çalışır gibi bakıyordu. Hemen endişelenerek gözlerimi başka yere çevirdim. Yine de şunu kabul etmeliydi ki bana ilk bakan oydu.
Niye böyle yapıyordu? Tam umudu kesmek üzereyken niye tek bir bakışıyla içimi kıpırdatıyordu? Görmüyor muydu, anlamıyor muydu?
30 Eylül 2011Bugün teneffüste Berrak’la merdivenlerin ortasında dikilmiş öylece duruyorduk. O yukarı çıkalım diyordu, ben aşağı inelim diyordum. O sırada yanımızda bir karaltı oldu ve başımı çevirdiğim anda Ümit’le karşılaştım. Geçecek hiç yer yokmuş gibi tam ortamızda durmuştu, bir basamak aşağıda. İkimizin de gözlerine baktı. Sonra Berrak geriye doğru bir adım attı ve Ümit hiçbir şey hissetmemiş gibi aramızdan geçip yukarı çıktı.
Berrak’la sınıfa girdik. Sonra ben koridora çıkmak için kapıya doğru yürüdüm. Tam sınıftan çıkarken Ümit de sınıfa giriyormuş meğer. Karşılaştık ve bu sefer de ben kayıtsız görünmeye çalışarak yanından geçtim.
Bir sonraki teneffüste kantinden dönerken o da merdivenlerden iniyordu, yanında da arkadaşları vardı. Ümit’le ben yine karşılaştık. Neden arkadaşları değil de sadece o? Neden hep karşıma çıkıyor?
Öğle arasına girdiğimizde de beden dersi için eşofmanlarımızı giyinmek için soyunma odasına gittik. Sona Berrak ve ben kalmıştık.
“Şu Ümit denen çocukla da hep karşılaşıyoruz,” dedi. Önce bizden mi bahsediyor diye merak ettim. Gözlerine baktım.
“Sağa gidiyorum sağda, sola gidiyorum solda,” dedi.
“Aynen,” dedim kısaca. Ne demekti bu? Berrak ne demeye çalışıyordu? Bu bir ima mıydı?
O değil de, bunların sürekli karşılaşmaları bizim karşılaşmalarımızın sıradan olduğunu gösterirdi. Herkese olabilecek şeyler gibi. Canımın sıkıldığını belli etmedim.
Sınıfa çıktık. Sadece Ümit vardı ve bizim kızlar.
Biz sıramıza geçtik. O sırada Ümit, “Şuraya bakın!” dedi. Hepimiz başımızı çevirip baktık. Sırasının üstü sırılsıklam olmuştu. Pencere kenarında oturduğundan olmalıydı.
“Yağmur yağmış sıranın üstüne,” dedim hiç heyecanlanmayarak. O da onaylar gibi başını salladı ve gözlerinde hafif bir gülümsemeyle gözlerime baktı. İşte o an heyecanlandım.
Zaten bu çocuk gözlerime bakınca heyecanlanıyordum.
4 Ekim 2011Demiştim işte. Çocuk daha adımı bilmiyor demiştim.
Bugün Ümit arkadaşlarıyla yoklama listesine bakıyorlardı. Belli ki sınıftaki kişileri tanımaya çalışıyorlardı. Lütfederler bey efendiler!
Sonra bana baktı ve “Melisa sendin dimi?” diye sordu. O anda acayip sinirlendim ama belli etmedim.
“Hayır, Melisa o,” dedim Melisa’yı göstererek. “Ben Türkü.”
“Türkü. A, evet, pardon ya.”
Pardonmuş. Aptal şey. Ben senin neyinden hoşlanıyorsam? Kabahat senin bir bakışınla heyecanlananda zaten.
Yorumlar lütfen
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: Tatlı Heyecan (Türkü~Ümit hikayesi) #2.bölüm geldi# 
Nerden
Kişisel İleti
devamını merakla bekliyorum
ama ben ümitin duygularını çok merak ediyorum merakla bekliyorum
