BİR KALP KIRILDIĞINDA~
Giriş bölümü;
Karanlık sokaklardan koşarak ilerliyordu genç kız.Saat 21:51’i gösteriyordu.Sadece 9 dakikası vardı yurda yetişebilmek için.Sevil nefes nefese kalmıştı.Sırılsıklam olmuştu.Saçları kıyafetleri hep su içindeydi.Bir süre koştuktan sonra saat 21:58’i gösteriyordu.Yurdun kapısından girdi ve derin bir nefes aldı.Geç kalmadan gelebilmişti.Merdivenlerden çıktı ve kaldığı odaya girdi.Zehra ve Zeynep odadaydı.Zeynep sırıtarak Sevile döndü :
-Nerelerdesin hanımefendi?Kuzenini görmeye mi gittin?
Zeynep’in bu sözü üzerine Zehra’yla kahkaha atmaya başladılar.Sevil onlara boş gözlerle bakarak kendini yatağına attı:
-Koş koş öldüm ya.
-Nerdeydin,dedi Zehra.
-Ayçin’le dolaştık.
Çok yorulmuştu Sevil.Arkadaşlarının konuşmasına aldırmadan uyumaya çalıştı.

***

Kampüsteydi Sevil.Bir bankta oturuyordu.Hava biraz rüzgarlıydı.Sevil birdenbire birinin yanına oturduğunu fark etti.Başını çevirip baktığında yanındakinin Ekrem olduğunu gördü.
-Ekrem senin burada ne işin var?
-Bu ne biçim bir ‘’Merhaba’’ demek acaba?
Ekrem’in ukala tavrı Sevil’in sinirini bozuyordu.
-Ondan değil seni bir anda karşımda görünce şaşırdım.
Sevil kuzeninin ne cevap vereceğini düşünürken Ekrem ani bir hareketle onu belinden tutup kendine çekti.Sevil kısık bir ses tonuyla:
-Ne yapıyorsun sen?

Bir Kalp Kırıldığında~ |1.Bölüm |Rüya

"Bir şeyi herkese tek tek anlatmaya üşeniyorsan, sadece birine anlatıp 'bak kimseye söyleme' demen yeterlidir."


Sevil birden yatağında doğruldu.Kan ter içinde kalmıştı. Kendisine inanmakta ise zorluk çekiyordu. Hemen yanında duran sürahiden bir bardak su koydu ve içti. Bir yandan da feci bir şekilde titriyordu. Bunun bir rüya olduğunu ve onunla çok dalga geçildiği için istemeden bilinç altında kaldığını düşünerek kendini aklamaya çalışıyordu.Başını yastığına koydu.Ne korkunç bir rüya görmüştü;Bu rüya değildi ki Kabustu!

***

Saatin sesini duyduğu an sinir krizi geçirdi Zehra ve söylenmeye başladı :
Zehra:Her sabah bu aptal saat beni gıcık ediyor!
Zeynep Zehra’ya dönerek :
Zeynep:Sevil’de nasıl bir uyku varsa hala uyanmadı.
Zehra:Kış uykusuna yattı mübarek :D
Sevil yatağında dönerek :
Sevil:Bir susun ya!Uyuyoruz burada!Uyuyana biraz saygı!
Zeynep:Sabah sabah hiç çekilmiyorsun arkadaşım 
Zehra:Hadi kalkın ya derse geç kalıcaz.
Sevil:Benim dersim yok uyuyacağım.
Zeynep:Sallama Sevil.
Üç genç kız birbirlerine sataşarak hazırlanmaya başladılar.

***

3 SAAT SONRA

DERS BİTİMİ.

Sevil dersten çıkmıştı.Yüzü solgundu.Aklı gördüğü rüyadaydı.Acaba bir anlamı var mıydı?Yoksa sadece öylesine bir rüya mıydı?
Ayçin:Sevilll!
Sevil duyduğu sesle irkildi.Ayçin’in geldiğini fark etmemişti.Gülümsemeye çalışarak :
Sevil:Selam Ayçin.Nasılsın?
Ayçin:Görmeyeli senin konuşman değişmiş.Kibarlaşmışsın.
Sevil:Aman sen de.Ne oldu?
Ayçin:Akşama aile yemeği var.Zaten haftasonu tatili de var.2 gün kalırsın.
Sevil:Ekrem de orada olacak mı?
Sevil bu soruyu sorduktan sonra pişman olmuştu.Ekrem’i nerden katmıştı!
Ayçin:O da bizim aileden Sevil hatırlatıyım :D
Sevil:Tamam ya belki işi vardır diye sordum.

Ayçin’le Sevil birlikte köşke doğru yürümeye başladılar.Sevil yol boyu 2 gün orada ne yapacağını düşündü.Acaba kalmasa mıydı?Ama vazgeçti bu fikirden.Saçma sapan bir rüya için boş boş düşünüyordu.

***

Aziz Bey sofra da çocuklar gibi şaklabanlıklar yapıyordu.Sevil’e dönüp ikide bir :
Aziz Bey:Eve geldiğinde vallahi ev canlanıyor.
Sevil Aziz Bey’in bu cümlesine her seferinde ufak bir tebessümle karşılık veriyordu.Ekrem’e bakıyordu gözucuyla.Yemeğini yiyordu.Aniden gözlerini kaldırdı ve Ekrem’le göz göze geldiler.Sevil direkt gözlerini kaçırdı.
Sevil:Ben biraz hava alacağım.
Sevil kendini Kiraz Ağacı’nın yanında buldu.En sevdiği şey ağacın dallarında oturmaktı.Ağaca tırmanmaya başladı.Ve oturmuştu.O sırada Ekrem bahçeye geldi.Alaycı bir şekilde:
Ekrem:Eski günlerini mi özledin.
Sevil elinde olmadan ona karşı bir düşmanlık besliyordu.Bu ukala tavrı da sinirine dokundu.
Sevil:Evet eski günlerimi özlüyorum.
Ekrem:Eee okul nasıl?
Sevil:Gerçekten merak ediyor musun?
Ekrem Sevil’in gözlerine bakmaya başladı.Haince sırıtıyordu.Sevil küçüklüğünden beri onun gözlerinden korkmuştu.Korktuğunu ona belli etmek istemiyordu.Ve aniden kahkaha atmaya başladı.
Ekrem:Ne gülüyorsun?
Sevil:Boşver.
Ekrem:Söylesene.
Sevil:Sonra ağlarsın ama 
Ekrem:Eninde sonunda söyleyeceksin.
Sevil:Hayır söylemeyeceğim.
Ekrem:Ben söylettirmesini bilirim ama.
Ekrem ağaca tırmanmaya çabalarına girdi.Sevil bunu görünce iyice kahkaha atmaya başladı.’beyefendi’ Ekrem ağaca tırmanıyordu!Sevil’in kahkahaları Ekrem’in sinirini bozuyordu.
Ekrem:Ya sen ne gülüyorsun.
Sevil:Sana bir şey söylemem gerek.
Ekrem:Ne söyleyeceksin?
Sevil:Bu ağaç benim ve benden başkasının çıkması sinirimi bozuyor.İn ağacımdan.
Ekrem:Bu ne saçma bir konuşma Sevil.
Sevil düşününce konuşmanın saçma olduğuna hak veriyordu.Sonunda Sevil’i yakaladı Ekrem ve ağaçtan indiler.Kaçmasın diye bileklerinden tutuyordu.Sevil debeleniyordu ama Ekrem’den kurtulmayı başaramadı.Ekrem ona bakarak :
Ekrem:Bana neden bakıp bakıp gülüyorsun?
Sevil:Ya sana gülmüyorum ben!
Ekrem:Kime gülüyorsun o zaman?
Sevil:Seni ilgilendirmez.
Ekrem Sevil’in bu debelenmelerini izledikçe sırıtıyordu.Savunmasız olunca daha tatlı oluyordu sanki.Ekrem Sevil’in gözlerine bakıyordu…

1.BÖLÜM SONU

İKİNİZEDE TEŞEKKÜR EDERİM ZATEN SÖYLEMEYİ UNUTTUM ÇALIKUŞUNDAN ESİNLENEREK YAZIYORUZ.

Yorumlar için teşekkürler.Söylemeyi unuttum zaten Çalıkuşundan esinleniyoruz arkadaşlar yazarken.İyi okumalar 

Bir Kalp Kırıldığında ~|2.Bölüm|Kasvetli Bir Gün

"Kime en çok susuyorsan ona söyleyecek çok şeyin var demektir."

Sevil Ekrem’in kollarının arasından kaçmak için debeleniyordu.Kendini zorluyordu ama olmuyordu.Ne kadar çok denese de bir türlü Ekrem’den kurtulamıyordu.Ekrem ise bu sahneyi gördükçe neşesine neşe katıyor,güldükçe gülüyordu.Küçük bir Çalıkuşu’nun hele de Sevil’in bu denli çaresizliği hoşuna gitmişti.Sevil sinirle yere devirdiği gözlerini Ekrem’e çevirerek:
Sevil:Ne gülüyorsun?
Ekrem biraz da olsa ciddileşmeye çalışarak:
Ekrem:Söylemem sonra ağlarsın.
Sevil Ekrem’in onla dalga geçtiğini anlayarak isyan eder gibi daha da çok debeleniyordu.Sevil’le Ekrem bahçede adeta birbirleriyle kavga ediyorlardı.Ekrem Sevil’in bileklerini kavramış , Sevil ise onun ayaklarına basmaya çalışıyordu.Ekrem ayaklarını ondan kaçırıyordu bir yandan da gülüyordu.Sevil ani bir hamleyle Ekrem’in ayağına bastı.Ekrem ayağının acısıyla Sevil’in bileklerini bıraktı ve kenardaki sandalyeye oturdu.Sevil Ekrem’in ayağına bastı ve hızla oradan kaçtı gitti.

Sevilden;

Ucuz kurtuldum!Ekrem’le çocukluktan beri beraberdik fakat ben onun gözlerini hiç bu kadar yakından görmemiştim.Gözlerinin tonu çok farklıydı , büyüleyiciydi!Resmen insan kayboluyordu.Bana bakarken ki o gülüşünü daha önce hiç görmemiştim.Hep küçük ve anlamsız diologlarımız olmuştu fakat bugün ki bambaşkaydı.Ne saçmalıyorum ben ya!Ekrem’den bahsediyorum;Sinsi Sarı Çiyan’dan.O benim düşmanım sayılır.Kendine gel Sevil!

Ertesi Gün

Bu sabah nedense erken kalkmıştım.Hiç adetim değildi ama hiç uykum yok bugün.Bahçeye çıkıp Kiraz Ağacımla biraz baş başa kalıp özlem gidersem iyi olacak.Merdivenlerden inerken Sarışın Kuzen’le karşılaştık.O yukarı çıkıyordu.Beni gördü ve önümde dikilmeye başladı.Gözlerimin içine bakıyordu ve pis pis sırıtıyordu.Ekrem birden önüme çıkınca şaşırmıştım.Ekrem’in neden sırıttığını tam olarak çözememiş olsam da ben de ona gülümsedim.
Ben:Ooo,kuzenim çok mutlu görünüyorsun bugün,hayırdır inşallah.
Ekrem:Hiç aklıma bir şey geldi de,dedi ve kahkaha attı.
Anlaşılan dün olan olayı hala unutmamıştı.Bunu uzun süre başıma kakacağı kesindi.Nasıl isterse öyle olsun.Her şey karşılıklı.
Ben:Evet evet.İlk defa ağaca çıktığın günü unutmaman normal,deyip Ekrem’in yanından gittim.Ağacımın bir hayli yüksek dalına çıktım.Düşünüyorum ama bir türlü cevabını bulamıyorum.Neden onunla her karşılaştığımda böyle saçmalıyorum?Biz neden onunla hep kavga ediyoruz.Ayçin ağaca doğru ilerlemeye başladı.Bana seslendi:
Ayçin:Sevil insene aşağı bir şey diyeceğim.
Ben:Eeee buradan söyle.
Ayçin:Ya özel bir şey söyleyeceğim aşağı in.
Ben:Ya arkadaşım söylesene.Ne özeli?
Evet Ayçin’in sinirlerini zorladığımı biliyorum.Bu kesindi.Şansımı daha fazla zorlamadan aşağı indim.
Ayçin:İki saat beni bağırtıyorsun Sevil?
Ben:Ayçinciğim konuya mı girsek?
Ayçin:Tamam tamam.Sana bir sürprizim var Sevil.
Ben:Neymiş? :D
Ayçin:Sürpriz dedim ya Sevil söylenmez :D
Ben:Madem öyle arkadaşım beni niye aşağı indiriyorsun?
Ayçin:Yarın öğrenirsin Sevil tamam mı?
Ben:Bak merak ettim şimdi.
Ayçin:Sabret yarına kadar,dedi ve gitti.
Allah’ım beni burada merak ettirdi gitti.Ayçin iyidir hoştur da beni niye aşağı indirdi.Çok mu gereksiz ne? :D

PAZAR GÜNÜ

Ayçin’in sürprizi gerçekten büyük bir sürprizdi!Ben,Ekrem ve kendisini birlikte deniz kenarında bir çay bahçesine götürdü!Alçak!Neden böyle bir şey yaptığına dair hiçbir fikrim yoktu.Gerçi hoşuma da gitmedi değil.Ekrem Beyle bir yere gidiyoruz.Ne diyorum ben ya!Ne saçmalıyorsam?Ama Ayçin güzel bir yer seçmişti.Denizin manzarası harikaydı.Bi yandan da çayımı yudumluyordum.Rüzgar tatlı tatlı esiyordu.Ne yalan söyleyeyim Ayçin’e karşı tüm sinirim gitmişti.Ayçinle Ekrem’e döndüm.Gereksiz gereksiz bir sürü konudan bahsediyorlardı.Ayçin bana doğru döndü ve gülümsedi.
Ayçin:Sevil okulu bitirmene ne kadar kaldı.
Ben:Bu seneyi saymazsak 4 yıl kaldı.
Ayçin:4 yıl uzun bir zaman.
Ben:Parmakla sayması o kadar kolay ki.
Ekrem:Sevil sen ne öğretmeni olacaktın.
Ben:Fizik öğretmeni olacağım.
Bu soru sanki sırf soru sormak için sorulmuş türdendi.İçim biraz tuhaflaştı.Ekrem’e baktım onunda yüzü solgundu.Ayçin bu havayı değiştirmek istercesine:
Ayçin:Sevil senin okulda hoşlandığın biri var mı?
Ayçin bu soruyu sorduktan sonra Ekrem’e baktı nedense (!)
Ben:Yok.
Ayçin:Ekrem sen neler yapıyorsun?İşlerin nasıl?
Ekrem:İyi gidiyor işte.Ne olsun?
Ayçin:Vallahi içimi baydınız ya!Eğlenmeye geldik.
Ekrem:Beni biliyoruz Ayçin.Sevil bahsetsin biraz.
Ben: Benim gizlim saklım yok Ekrem Bey.Sizin varsa öğrenelim.Biz bizeyiz.
Ekrem:Ben bir şey saklamam Sevil.
Ben:Hı hı tabi tabi.
Sinsi sarı çiyan!Sanki inandık.Bir sürü sakladığı şey olduğuna bahse girerim.
Ekrem:Ailemden hiçbir şey saklamam ben.
Ben:Anladık.Hadi gidelim.
Ayçin:Sevil.
Ben:Ne!
Masadan kalktık.Arabaya doğru yürüdük.Ekrem şoför koltuğuna oturdu.Ayçin ön koltuğa, ben de arka koltuğa oturdum.Ne kadar kasvetli bir gün.
2.Bölüm Sonu

ikinize de çok teşekkür ederim.en kısa zamanda göndermeye çalışacağım =)

yazmaya çalışıyoruz =)

Bugün yazmaya başlıyoruz arkadaşlar.Ne zaman biterse yollarız =) bekleme de kalın =)

Bir Kalp Kırıldığında~|3.Bölüm|ÖLÜM|

"Hiç bir şey yaşamamışken güçlü olmak kolaydı."

Pazartesi

Okuldayım.Kızları özlemişim valla.Gece sohbetlerimiz,yastık savaşlarımız.Arkadaşlar bir başka oluyor ya.Birbirimize söylediğimiz sözler dıştan hakaret gibi görünebilir ama biz birbirimize hakaret etmeyiz ki.Başımı yan tarafa çevirdim bizimkiler bir masa da oturuyor.Yanlarına doğru sallana sallana yürümeye başladım.
Ben:Naber?
Zeynep:İyidir valla.2 gündür durmadan gezdim.
Zehra:Uykusuzluktan ölüyorum.Gece yatmam,sabahta kalkmam böyle bir huyum var.
Ben:O olay bende de oluyor ya.Bende uykusuzum.
Zeynep:Bu gece ‘Yastık Savaşı’ gecesi kızlar.Zeynep bu cümleyi söyledikten sonra güldüm.Bu özel geceler de saçmalamak hoşuma gidiyor.
Ben:Müdirenin haberi var mı bari?
Zehra:Saçmalamasana Sevil ya.
Ben:Hadi derse girelim.Geç kalıcaz.
Zeynep:Hadi o zaman kalk Zehra.Üçümüzde birlikte yürümeye başladık.Dersin işleneceği anfiye gelmiştik.Sıkıcı bir ders bizi bekliyordu.


AKŞAM YATAKHANEDE


Kafama gelen yastıkla birden sersemledim.Yerdeki yastığı aldığım gibi Zehra’nın kafasına attım.Zeynep bunu gördü ve kahkaha attı.Gerçi evet komikti.Zeynep’in güldüğünü görünce Zehra benden önce davranıp Zeynep’e yastığı fırlattı.Bu sefer ben kahkaha atmaya başladım.Zeynep yere düşmüştü.Ceyda eline gelen ilk yastığı bana atmıştı ama ıskaladı.Halime, Zeynep yerde olduğu için ona yastık fırlattı.Her yer yastıkların içindeki tüylerle dolmuştu.Bu görüntüyü seviyorum.Birden kapı açıldı ve içeri Necla abla girdi.Hepimiz bir anda durduk ve Necla ablaya baktık.
Necla abla:Kızlar hadi uyuyun artık.Yine ne hale getirdiniz burayı
!Ben:Ya Necla abla biz toplarız.Sen yorma kendini.Kırk yılın başı eğleniyoruz zaten
.Ceyda:Evet Necla abla lütfen
.Necla Abla:Müdire hanıma sesiniz gidiyor benden söylemesi.Burayı böyle görürse çok kızar.
Ben:Tamam ya toplarız biz.Necla abla başını sallayıp çıktı odadan.Kızlarla birbirimize üzgün üzgün baktıktan sonra odayı toplamaya başladık.


1 AY SONRA

Annem İzmir’de bir ev bulmuştu ve şu an annem ben ve Ayçin İzmir’deki evimizdeydik.Buraya gelmemizin asıl amacı aslında annemin teyzelerime daha fazla yük olmak istememesinden kaynaklanıyordu.Ayçin’le ayrılmamak için kaydını Ege Üniversitesine aldırdık.Şu an oturmuş film izliyorduk ve ben son 1 ayda ne çok şey olmuş diye düşünmekten kendimi alamıyorum.Kapı çaldı.Kalktım kapıya baktım.Mehmet ağabey gelmişti:
Mehmet ağabey:Sevil kızım Ayçin evde mi?Mehmet ağabeyin sesi çok telaşlıydı
Ben:Evde Mehmet ağabey
.Mehmet ağabey:Çabuk onu da çağır buraya,dedi.İçeriye doğru hızlıca koştum.Bir yandan da bağırıyordum.
Ben:Ayçin!Ayçin.Hemen gel buraya.Ayçin yanıma geliyordu yavaş yavaş.
Ayçin:Ne oldu Sevil?
Sevil:Of hadi Ayçin hızlan biraz.Mehmet Ağabey bekliyor.
Ayçin:Tamam Sevil geliyorum işte!Kapıya gelmiştik.İkimizde meraklı meraklı Mehmet Ağabey’e bakıyorduk.Mehmet ağabey alnını kaşıdı sonra dönüp bize baktı.Sanki ne söyleyeceğini bilmezmiş gibi bir ifade vardı yüzünde
.Mehmet Ağabey:Kızlar ilk önce sizden bir söz almam gerek.
Ayçin:Ne sözü Mehmet Ağabey?
Mehmet ağabey:Söyleyeceğim şey karşısında sakin olmanızı istiyorum.Ben artık dayanamamıştım ve patlamıştım.
Ben:Mehmet ağabey söylesene artık.
Mehmet ağabey:Tamam söylüyorum.Semra Hanım caddenin karşısına geçmek için hızlı hızlı ilerlerken bir araba hızla geldi ve çarptı.Bu cümleden sonra gerisini dinlemeye bile tahammül edemiyordum.Dizlerimin beni taşıyamaz hale geldiğini hissettim.Yere oturdum.Daha yarım saat önce annemle aynı masa da yemek yemiştim.Ve o manavdan meyve almaya çıkmıştı fakat anneme araba çarpmıştı.Gözlerimin içindeki yaşları daha fazla tutamadım ve yanaklarımdan süzülmelerine izin verdim.Ayçin beni sakinleştirmek için bir şeyler söylemeye çalışıyordu ama oda ağlıyordu.Bu başıma gelen en büyük mutsuzluktu.Mehmet ağabey üzgün bir sesle:Mehmet ağabey:Bakın Semra Hanım şu an hastanede ve şu an onun yanında olmamız gerek.O yüzden yanınıza biraz eşya alın ve doğruca hastaneye gidin.Mehmet ağabeyin sözüyle kendime geldim.Hemen Ayçin’le biraz eşya toparlayıp hastaneye gittik.

1 HAFTA SONRA

Annemin vefat etmesinin ardından 3 gün geçmişti.Annemden farksız olduğumu düşünmüyordum.Yaşayan ölü gibiydim.Ayçin beni hiç bu kadar durgun görmediğini söylemişti.Haklıydı.Kendimi sanki yaşamıyor gibi hissediyordum.Ve bu çok iğrenç bir duyguydu.Annemin ölümüne hala daha alışamamış olsam da yapacak bir şey yoktu.Babamdan sonra annemi de kaybettim.Ama iyi ki Ayçin vardı ve her zaman da yardımıma koşardı.Komşusunuz Hafize teyze bize bakıyordu.Evi idare etmemize yardım ediyordu.Zil çaldı.Yine komşular geldi herhalde.Kapıya doğru ilerledim.Kapıyı açtım ve karşımda gördüğüm kişiyle şok oldum.Ekrem gelmişti!

3.BÖLÜM SONU


Yorumları bekliyorum =)

yorumlar için teşekkürler fakat yeni bölümü daha yazamadık.

bilemiyorum ya biz arkadaşla yazdığımız için kendisi biraz üşengeç :D