17. BÖLÜM

…SEVİL…


Uyanıyorum, gözlerimi açtığımda bir an bulanık görüyorum, nerede olduğumu anlayamıyorum, ama sonra kendime geliyorum. Ve O’nu görüyorum…


Ekrem’imi...


Orada karşımda duruyor. Benim gözlerime bakıyor. Şaşırıyor ve korkuyorum önce, ama sonra ‘zaten rüyadayım, en azından keyfini çıkarayım’ diyorum. Kalkıp sarılıyorum Ekrem’ime ve ne tuhaf ki bu sefer diğer rüyalarda olmayan şeyler hissediyorum. Ekrem’imin sıcaklığını hissediyorum, kokusunu içime çekiyorum, başımı kaldırıp gözlerine bakıyorum. Ekrem arabayı kenara çekmiş bana bakıyor, “Seni Çok Özledim Ekrem…” diyorum. “Bende seni özledim Kara İncim.” diyor. sesi ne kadar da duru, “Neden gittin Ekrem? Neden beni bıraktın?” diyorum ağlayarak, O’na daha sıkı sarılıyorum. O’da bana sarılıyor. “Yapmak zorundaydım birtanem. Yapmak zorundaydım çünkü…” sözünü O’nu öperek kesiyorum. Açıklama istemiyorum. Zaman kısıtlı, her an uyanabilirim. Bu yüzden O’nu hissetmek istiyorum. Yalnızca hissetmek…


Ekrem koltuğu geriye itip beni kucağına çekiyor, sırtımı direksiyona dayayıp O’nu öpmeye devam ediyorum. Ellerimle O’nun saçlarını karıştırıyorum. Ben O’nu okşadıkça O inliyor. O’nun sesini duymak beni o kadar iyi hissettiriyor ki, ağlamaya başlıyorum. Ama öpmeye ara vermiyorum. Beni kalçalarımdan çekip kendine bastırıyor. Bu öyle güzel bir duygu ki, bir an gözlerimi kapatıp geri çekiliyorum. Ama sonra hemen öpmeye devam ediyorum. O’nun elleri kalçalarımdan yukarı çıkıp sırtımı okşamaya başlıyor, ben de o arada Ekrem’in o güzel boynunu öpüyorum. Ekrem inliyor tekrardan ama ben durmuyorum. Ellerimle kol ve göğüs kaslarını okşuyorum. Yavaşça aşağı inerken elim yanlışlıkla Oraya değiyor ve Ekrem hızla sarsılıyor, bu arada direksiyondaki sırtım, baskısı yüzünden kornaya basıyor ve sessiz yolda bir anda bomba etkisi yaratıyor bu.


Ben hıçkırarak ağlamaya başlıyorum. Gözlerim sımsıkı kapalı. Ağlıyorum çünkü bu korna uyanmamı sağlayacağa benziyor. Benim uykum tavşan uykusudur, yani en küçük şeye uyanırım. Bu korna ise beni hayli, hayli uyandırır, diye düşünüyorum. Peki, uyanınca ne olacak? O ıssız evde Ekremsiz bir sabaha uyanacağım tekrardan. Bu hayatı istemiyorum ki ben… Ben burada Ekrem’imle kalmak istiyorum. Hem daha O’nun kokusunu tam olarak içime çekemedim ki. Daha O’nu öpmeye doyamadım, dokunmaya… Ama bu haksızlıktı, koskoca bir haksızlık. Ben de ölmek istiyorum o zaman, zaten Ekremsiz hayat bana zulüm. Niye zulüm çekeyim ki? Her sabah uyandığımda zaten güneş benim için doğmamış olacak, zaten Ekremsiz yediğim her yemek bana zehir olacak… O zaman yaşamak için bu istek ne? Hayat Ekremsiz yaşamaya değer mi?


HAYIR!!! Koskoca bir HAYIR! Olmaz, Ekremsiz olmaz… Şimdi uyanacağım, mutfağa gidip bıçak alacağım ve kendimi öldüreceğim. Ve mutlu son…


Gözlerimi açıyorum… ama O hala karşımda…

“Gitmemişsin” diyorum bilinçsizce.

“Ne?” diyor anlamayan bakışlarla.

“Demek ki, rüya bitmedi. Ah, tuhaf, normalde en küçük sese uyanırım ama bu seferlik Allah bana Senle geçirmem için birkaç dakika daha verdi sanırım.”diyorum.

Ekrem şaşkınca “Ne diyorsun Sevil sen Allah’ın aşkına? Biz rüyada falan değiliz ki…”


Ben donup kalıyorum… Gerçek olabilir mi? Ekrem gerçek olabilir mi? O’na uzanıyorum tekrardan. Vücudunun sıcaklığını hissediyorum. Yüzümü yaklaştırıp dudaklarından uzun bir öpücük alıyorum. Evet, dudakları da yumuşak ve sıcacık… gözlerim yaşarıyor, biraz uzaklaşıp gözlerinin içine bakıyorum. “Peki nasıl? Sen ölmüştün…”

“Bundan emin misin? Beni ölü gördün mü?”

Ben donup kalıyorum. ‘tabi ya…’ diye düşünüyorum.

“Hayır, Allah’ım hayır. Seni ölü falan görmedim, Allah’ıma şükür.”

“Birtanem benim, sana her şeyi anlatacağım ama önce gideceğimiz yere varmamız lazım. Sana orada her şeyi anlatacağım, söz.”

“Nereye gidiyoruz Ekrem?” kucağından yana kayıp koltuğuma geçiyorum. Ama ellerim hala O’nun üzerinde, O’nu hissetmek istiyorum çünkü. Buna ihtiyacım var.

“Karadeniz de bir ev var, oraya bir tanem.”

“Ev mi?”

“Bizim evimiz…”

Ben donup kalıyorum, bizim evimiz mi? Karadeniz de. Yeşilliğe her zaman âşık olan ben bu haber üzerine içimde tuhaf bir coşku hissediyorum. Ekrem’le yeşillikler arasında bir yaşam… bu harika. Ama hala içimde bir şüphe var, ya bu da rüyaysa? Sonuçta rüya içinde rüya gördüğüm olmuştur. Bunu bir tek yolla anlayabilirim. Koluma fena bir çimdik atıyorum. Canım o kadar yanıyor ki, istemeden ağzımdan ufak bir çığlık kaçıyor. Benim çığlık atmamla Ekrem aniden frene basıyor ve bana dönüyor.

“Ne oldu Kara İncim? Bir yerin mi acıyor? İyi misin?”

“şimdi iyiyim. Hem de hiç iyi olmadığım kadar iyiyim.”

“Neden çığlık attın?” koluma gözü takılıyor. “Sevil koluna ne yaptın? Yoksa çimdik mi attın?”

“Ama emin olmam gerekiyordu…”

“Neyden emin olman gerekiyordu?”

“Rüya içinde rüya göremediğimden emin olmam gerekiyordu.”

Ekrem şaşkınlıkla bana bakıyor ama sonra gülümsüyor. “Ah benim şaşkın sevgilim. Sana söyledim, bu bir rüya değil…” durup alayla göz kırpıyor. “Rüya içinde rüya da değil.”

Ben utançla O’na sarılıyorum. “Ama inanamıyorum. Bu bir ayda o kadar acı çektim ki, şu an senin, gerçekten yanımda olduğuna inanamıyorum.”

Ben acı kelimesini kullandığımda sarıldığım beden aniden geriliyor. “Sana çok fazla acı çektirdiğimi biliyorum Kara İncim. Ama bu bir aya ihtiyacım vardı. işleri ayarlamam ve iyileşmem için. Ben… ben çok özür dilerim gözümün nuru, sana bunları yaşatmak istemezdim. Ama… Neyse, bunları sana vardığımızda anlatırım. Evi görünce bayılacaksın. Ormanın kıyısında, ama 20 metre ilerisinde bir göl var. Harika da bir dağ manzarası var. Rahat, ferah ve güvenli… çocuklarımız için de çok uygun.”

Çocuk kelimesinde tereddüt etmesine gülümsüyorum. Benim çocuk isteyip istemediğimi bilmediği için, korkuyor. O’na biraz daha sıkı sarılıp “Ama ben en az 2 çocuk isterim. Katlanabilir misin?” diyorum. Sarıldığım vücut bu seferde gevşiyor.

“Üçten aşağısı kurtarmaz. Asıl sen katlanmak zorunda kalacaksın.”

“A-ah! Hiçte bile. Ben seni korkutmamak için 2 çocuk demiştim. Aslında 10’u zorlarım bana kalsa”

Birbirimize baktık ve bir anda kahkahalara boğulduk. Gözlerimizden yaş gelene kadar güldük. Ve O beni bir anda öptü. Ama bu öpücük öyle ateşli, yakan, kavuran cinsten bir ateş değildi. Sanki Ekrem’in sevgisi öpücüğüyle bana akıyordu. Titredim. Ve öpücüğüne karşılık verdim. Benim sevgimde O’na akmış olacak ki, O da titredi. Dudaklarımızı ayırdık ve birbirimize gülümsedik.


Ekrem benden çok az uzaklaşıp “Tamam artık, yeter, yoksa zamanında Evimizde olamayacağız. Biz bir eve varalım, sana bu tatlı işkencenin bedelini gayet iyi ödeteceğim. Ama sabretmelisin. İki saatlik yolumuz kaldı.”

“… Tamam…”

Ekrem arabayı çalıştırdı tekrardan ve yola devam ettik. Aradan bir saat geçiyor ve ara vermiyoruz. Ne kadar acıktığımı anca karnım guruldayınca anlıyorum. Ekrem de bu sesi duyup gülümsüyor.

“Arka koltukta sandviç olacaktı. Küçük dolap var ya, onun içinde.”

Ben başımı sallayıp arkadaki ufak buzdolabının içinden iki sandviç ve iki kola çıkartıyorum. Salam-kaşar karışımı lezzet ağzıma deyince, daha bir açlıkla saldırıyorum sandviçe. Yemek bitince kendimi daha bir dinç hissediyorum. Ama bu seferde tuvalete gitmem gerekiyor. Ekrem’e dönüp utangaç bir hareketle “Ekrem…” diyorum. Ekrem bana dönüp sevgiyle
“Efendim Kara İncim?” diyor.

“Şey… Benim acil bir ihtiyacım daha var…”

“Neymiş? Hemen söyle halledeyim.”

“Buna sen yardım edemezsin, şey… Benim tuvaletim geldi…”

Ekrem’in kahkahasıyla lafım yarım kalıyor. Ekrem güldükçe daha çok utanıyorum ama Ekrem benim halimi görünce susuyor.

“Bundan mı utandın yani? Hayatım, biz evliyiz. En son utanman gereken kişi benim. Ayrıca bu konuda hiç utanmaya uygun bir konu değil. Her insanın tuvaleti gelebilir. İlahi sen.”

“peki duracak mıyız?” çok utanıyorum.

“Tabi ki bebeğim. İleride bir benzin istasyonu var, orada dururuz. Hem benzin de alırım.”

“Tamam. Sağ ol.”

“Mühim değil.”

Ekrem yine gülüyor.

***

Benzin istasyonunda duruyoruz, ben ihtiyaçlarımı gideriyorum. Sonra tekrar yola çıkıyoruz. Biraz sonra Karadeniz’e varıyoruz. Yeşillik beni o kadar büyülüyor ki, nefes almayı unutuyorum. Her zaman böyle bir yerde yaşamak istemişimdir. Şimdiyse bu hayalim gerçek oluyor. Biraz daha yol alınca ‘Evimiz’ e varıyoruz. Dışarıdan görüntüsü o kadar güzel ki, bir yanında orman, bir yanında göl var. Ama asıl içini görünce kendimden geçiyorum. İçindeki eşyalar o kadar şirin ki, hele salondan görünen dağ manzarası nefes kesiyor. Heyecanla Ekrem’e dönüp,

“Ekrem, biz iyice yerleşince Annemleri de davet ederiz, birkaç hafta bizde kalırlar. Annem de benim gibi yeşilliğe bayılır. Babam pek sevmez ama annem için katlanır O da sanırım…” diyorum ama Ekrem sözümü kesiyor.

“Sevil… annenler buraya gelmeyecek. Kimse gelmeyecek… artık Kimsemiz yok. Yalnız sen… ve ben…”


17. BÖLÜM SONU…


YORUMLARINIZI BEKLİYORUM….

Mavi Kelebek demiş ki:

Yeni bölüm????
Hala bekliyorum

tatlım ne olur kusuruma bakma, sınav dönemi falan. yazamadım. ama en kısa zamanda tüm senaryolarımı yazıp yollayacağım inşallah pzt de fizik sınavım var. onun için gecikti ama en kısa zamanda yollarım. bekletmeyi ve beklemeyi ben de sevmiyorum zaten, anlayabiliyorum seni

18. BÖLÜM

***SEVİL***

Ben Ekrem’e şaşkınca bakmakla yetiniyorum. Ne demek istediğiyle alakalı hiçbir fikrim yok çünkü.

“Neden?” diyorum daha sonra.

“Sana anlatacağım her şeyi Kara İncim, ama önce izin ver, bir yerleşelim. Fazla bir şey yok ama benim bir duşa ihtiyacım var.”

“Pekâlâ, öyle olsun, ama bana çok sıkı bir açıklama borçlusun haberin olsun…”

Ekrem yanıma gelip belime sarılıyor ve çekiştiriyor nazikçe. “Tamam Bitanem. Söz anlatacağım. Ama önce senle bir işimiz var.”

“Ne işi? Ekrem yine mi bir şey saklıyorsun benden?”

“Bu öyle bir şey değil Sevil’im. Banyo yapacağım ya, sırtımı keseleyeceksin…”

Ben donup kalıyorum, “Ne?!”

“Neresini anlamadın, sor tekrar edeyim.”

“Ekrem benimle dalga geçme, anlamadığım için ‘Ne?’ demedim, nedenini sende biliyorsun…”

“Kara İncim, sende biliyorsun ki, biz evliyiz ve ben de senden gayet normal bir kocanın isteğini istedim. Neden bu kadar korkuyorsun ki?”

“Korkmuyorum” diyorum biraz hızlı.

“Evet korkuyorsun ve ben de bunu görebiliyorum.”

“…Tamam… Biraz korkuyor olabilirim, ama ben korkmaktan daha çok utanıyorum diyelim. Daha önce… Böyle bir şey yapmadım. Hiç.”

“İyi de etmişsin Hayatım. Yoksa şu anda ben hapishanede sende ananın evinde olurdun.”

“Ne alaka?”

“Alakası şu ki, senle böyle bir şeyi yaşayan adamı öldürmek zorunda kalırdım. Bağlantıyı anlayabildin mi?”

“Oh, evet, gayet net anladım.” O beni çekiştirince ben de ilerliyorum.

“Pekala, o zaman utangaçlığını yen ve kocana hizmet et.”

Ben de alayla “Peki bey…” diyorum.

Ebeveyn banyosuna giriyoruz. O soyunmaya başlıyor. Ben utanıp O’na arkamı dönüyorum. Ama aynadan gayet ne seçiliyor. Ben bu seferde gözlerimi kapıyorum. Ekrem bu arada küveti açıp dolduruyor. Dolunca da kapatıyor. İçine girdiğini su sesinden anlıyorum.

“Sevil… hadi aç artık gözlerini, tamam, sorun yok, küvetteyim.”

Ben derin bir nefes alıp arkamı dönüyorum ve gözlerimi açıyorum. O küvette suyun içine oturmuş, bir elinde lif, bir elinde sabun beni bekliyor. Ben ‘Kendine gel Sevil!!! O senin kocan ve bu yaptığınız gayet normal bir şey. Silkelen ve kendine gel!’ diyorum içimden. Toparlanıp küvete yürüyorum. Elinden sabunu ve lifi alıyorum. “Dön sırtını” diyorum.

“Sende soyun, küvete gir, öyle daha rahat yaparsın.” Diyor pis, pis sırıtarak. Kaşlarımı çatıyorum yalandan.

“Beyefendi, çok şey istiyorsunuz. Unutmayın ki, ben evli bir bayanım. Kocam bu laflarınızı duyarsa çok sinirlenir…”

“Kimmiş o şanslı adam, vallahi çok merak ettim.”

“Dön sırtını anlatıyım.” Ekrem dönüyor gülerek.

“Evet, güzel kadın, seni dinliyorum.”

“Hımm… Benim kocam çok yakışıklıdır, çok sevgi doludur. Bir bakışıyla yakar beni. Yani hayatımın aşkı... Hiçbir erkekte onu bulamadım. Şu bir ay boyunca her yerde Ekrem’imi aradım ama yok, hiçbir yerde O’nun gibi bakan, O’nun gibi konuşan, O’nun gibi seven yok… Olamaz da zaten… Dön de kollarını da lifleyeyim.”

Ekrem kolunu uzatıyor ama gözlerime bakıyor sürekli, gözlerinde öyle bir aşk var ki, bir an ben de bakakalıyorum. Sonradan hemen kaçırıyorum gözlerimi. Koluna yoğunlaşıyorum. Ama bir şey dikkatimi çekiyor.

“Bu ne zaman oldu Ekrem?” diyorum kolundaki yarayı göstererek.

“O mu? Şey kesildi.”

“Nerde? Bu yeni gibi duruyor. Ayrıca mikrop kapmış olabilir. Pansuman da adam akıllı yapılmamış?”

“Sağ ol hayatım. Çok iyi aşağıladın.”

“Ne yani sen kendi kendine mi pansuman yaptın?”

“Evet, o ara kimse yoktu yanımda.”

“tamam ama şimdi var. Ben çıkıyorum. Sende diğer… taraflarını yıkayıp gelirsin.”

“Diğer taraflar?”

“Of Ekrem anla işte… ben çıkıyorum.”

“tamam.”


***


Benden on dakika sonra Ekrem çıkıyor banyodan. Beş dakikaya hazır bir şekilde salona iniyor. Ben önümde gerekli olan malzemelerle onu bekliyorum. Gelince elimle oturmasını işaret ediyorum. Konuşmadan oturuyor. Bir güzel pansuman yapıp gazlı bezle sarıyorum kolunu. Sonra bir şey demeden ona bakıyorum. Bana soran bakışlarla bakınca, ondan gelen o nefis kokuyu yok saymaya çalışıp onu tersliyorum.

“Ne? Bir açıklama yapmanı bekliyorum burada…”

“Tamam, ama sözümü kesmeyeceksin ve araya sorular sıkıştırmayacaksın. Sorularını biriktir, sonra sorarsın.”

“Tamam sen başla, ben kendimi denetlemeye çalışacağım.”

“Tamam. Biliyorsun ben bir ay önce öldüm. Yani, öldüm gibi bir haber yayıldı etrafa. Aslında ben bu haberi senden uzak durmaya kendimi zorlamak için yaydırdım babama. Çünkü sana sürekli zarar veriyordum ve eğer ben olmazsam, sende huzurlu yaşardın. Ama sonra sensiz bir hayat yaşayamayacağımı ve sana çektirdiğim acıyı anlayınca, başka bir plan düşündüm. Ben zaten ölmüştüm, dirilirsem çok dikkat çeker ve düşmanları başımıza toplardım. Ama sen de ölürsen, hem kavuşmuş olurduk hem de düşmanlardan kurtulmuş olurduk. Ve bu gittikçe daha mantıklı geldi. Bende yaptım. Ama hemen yapamadım çünkü biliyorsun vurulmuştum. İyileşmem ve burayı ayarlamak falan, bir ayımı aldı. Senin nasıl acı çektiğini, hayattan elini ayağını nasıl da çektiğini, hepsini biliyorum…”

“Nasıl…” diyorum bilinçsizce, gözlerim yaşlı…

“Seni görmeden yapamadım Sevil’im… ne zaman dışarı çıksan seni izledim. Bazen seni aradım ve sadece ‘alo’ demenle rahatlayıp telefonu kapadım. Senin sesini duymaya ihtiyacım vardı…”

O’na sarılıyorum bir anda… sıkıca, hiç bırakmayacakmış gibi… O da sarılıyor. Biraz öyle durduktan sonra O beni dudaklarımdan öpüyor, biraz koltukta öpüştükten sonra beni kucağına alıyor, ben bunun farkında bile değilim. Ekrem’in öpüşüyle kendimden geçmiş gibiyim. Yatak odasına girince ayağıyla kapıyı kapatıyor ve beni kocaman yatağa yumuşakça bırakıyor ve yine öpüyor. bende istekle karşılık veriyorum. Ve soyunuyoruz…



***





***ANLATICI***

Birbirilerinin kollarında kayboldu iki genç âşık… Dünya kayboldu… Evren kayboldu… İkisi ve aşklarından başka hiçbir şey kalmadı… Yalnızca onlar ve tüm gece süren aşk gösterileri…

***



***SEVİL***


Öğlene doğru uyanıyorum. Yan dönmüş bir şekilde yatıyorum ve karnımda bir ağırlık var. Bakınca Ekrem’in kolunu görüyorum. Sonra hatırlıyorum her şeyi. Geceyi… Olanları… Utanıyorum sonra. Hemen kalkmaya yelteniyorum. Çünkü çıplağım ve çıplaklığımdan utanıyorum. Ama Ekrem’in kolu izin vermiyor kalkmama.

“Nereye güzel bayan, yoksa kocanızın yanına mı?”

Gülümsüyorum ve oyuna devam ediyorum. “Ait olduğum yer orası olduğu için, evet, oraya gidiyorum. Bu vücuda da, kalbime ve beynime de sahip olan adama gidiyorum…”

“Oh, gerçekten de şanslı adam. Demek dün gece benim yaşadığım o olağanüstü hisleri, o hayatı boyunca yaşayacak…”

Ben utanıp ona dönüyorum ve çıplak göğsüne gömüyorum kafamı, bu arada “Ekreeeem…” diyorum.

“Ne? Doğru söylemek de mi yasak?”

“Hayır, ama bu kadar açık da verme yani, utanıyorum sonuçta…”

“ah ben dün geceki hareketlerine bakarak utangaçlığını yendiğini sanmıştım…”

Omzuna geçiriyorum bir tane. “Terbiyesiz…”

“Ne? Sen yapıyorsun, terbiyesiz olmuyorsun da ben söyleyince mi terbiyesiz oluyorum?”

“Merak etme, bundan sonra yalvarsan yapmam o hareketleri…”

“Hop! Öyle kolay kurtulamazsın benden. Hem ne hareketiydi onlar ya? Unuttum valla, bir hatırlatsana bana…” beni kendine çekiyor. Ben gülerek.

“Sus bir de yalan yere yemin etme… Ama tamam, pek hevesli olmasam da hatırlatabilirim sanırım...” Diyorum. Ve sözlerimin aksine gayet de istekli ve başarılı bir şekilde hatırlatıyorum O’na…


***

Akşama doğru kalkabiliyoruz anca yataktan. Karın açlığımızı bir pizzayla geçiştirdikten sonra tekrar odamıza giriyoruz. Balayının doruklarını yaşıyoruz. O’na dokunmak, O’nu tatmak, O’nun olmak o kadar güzel bir his ki, bundan hiç bıkmayacakmışım gibi geliyor.

Gecenin ilerleyen saatlerinde bir anda uyanıyorum. Telaşla ve nefes nefese… bir şeyler yolunda değil, bunu hissedebiliyorum… Komodindeki lambayı yakıyorum. Kalkıp elimi yüzümü yıkayacağım. Ama Ekrem’in kolunun ağırlığı kalkmama izin vermiyor. Tam O’nun kolunu kaldıracakken elime kan bulaşıyor. Yarasının kanadığını sonradan fark ediyorum. Hemen telaşla Ekrem’i sarsıyorum omzundan. “Ekrem kalk ne olur, kolun kanıyor… daha kötü bir şey olmadan doktora gidelim…”


Ekrem uyku semesine “Ne?”

“Kolun diyorum, kanıyor. Kalkar mısın?”

“Tamam, tamam sinirlenme, sakin ol, kalkıyorum.”

Yavaşça doğruluyor ama kolunun acısına yüzünü buruşturuyor. “Of gerçekten de kötüleşmiş… tamam sen hazırlan, ben de üzerime bir şeyler geçireyim, gidelim. Altı kilometre kadar sonra bir hastane vardı sanırım.”

“tamam”

Hemencecik hazırlanıyorum. İçimdeki telaş zaman ilerledikçe büyüyor. Ekrem de hazır olunca arabaya binip gidiyoruz. On beş dakika sonra hastaneye varıyoruz. Ekrem’in çektiği acının büyüklüğü renginin solmasından belli oluyor. Ben daha da telaşlı bir şekilde arabadan iniyorum. Arabadan inmesine yardım ediyorum ve hastaneye giriyoruz. Hemen bizimle ilgileniyorlar. Ekrem’in yarasını inceleyen doktor yüzünü buruşturuyor ve “Enfeksiyon kapmış… Bu zamana kadar neredeydiniz?”

“Hep benim yüzümden, gerçekten özür dilerim…” diyorum mahcup bir şekilde. “Peki ne yapacaksınız?”

“Enfeksiyonu temizleyebildiğimiz kadar temizleyeceğiz, sonra da yarayı dikip, saracağız. Vereceğim antibiyotikleri de kullanırsa bir şeyi kalmaz.”

Ben sesli bir şekilde ‘Oh’ çekiyorum. Doktor benim bu halime gülümsüyor. Bende utangaçça gülümsüyorum.

Ekrem’e gerekli uygulamalar yapılıyor ve sonunda elimizde poşetlerle eczaneden çıkıp eve gidiyoruz. Arabadan inmemle eve koşuyorum. Çok yorgunum ve hemen yatmak istiyorum. Ama salona girmemle donup kalmam bir oluyor.

Salon darmadağınık…

Ve bir not, salonun kapısına yapışmış…

“BENİ UNUTMA, ÇÜNKÜ BEN SENİ UNUTMADIM…”

18. BÖLÜM SONU…
YORUMLARINIZI BEKLİYORUM... BEKLETTİĞİM İÇİN ÖZÜR DİLERİM… HEPİNİZ ÖPÜLDÜNÜZ

arkadaşlar slm seneryon çok güzel olmuş devam et  bişiy sorucaktım bizde arkadaşımla bir senaryo yazmak istiyoruz başlığı nasıl açabiliriz  yardım ederseniz seviniriz çom tşk ederiz şimdiden...

elifgamze demiş ki:

arkadaşlar slm seneryon çok güzel olmuş devam et  bişiy sorucaktım bizde arkadaşımla bir senaryo yazmak istiyoruz başlığı nasıl açabiliriz  yardım ederseniz seviniriz çom tşk ederiz şimdiden...

tatlım 'sizin senaryolarınız' bölümünde, senaryoların üstünde ilan & sabit yerinin hemen üstünde YENİ BAŞLIK GÖNDER yeri var, ordan yazabilirsin.

ayrıca yorumlarınız için çok teşekkür ederim  en kısa zamanda yeni bölüm gelecek

BÖLÜB 19

***SEVİL***

bilinçsizce çöküyorum olduğum yere... kafam karmakarışık, başımı ellerimin arasına alıp bi süre nefes almadan düşünüyorum... 'kim?' 'Neden?' 'Nasıl biliyor burayı?' 'Neden sürekli bu oluyor?' 'Ben mutlu olamayacak mıyım?' bu soruların hepsi iki, üç saniye içerisinde geçiyor aklımdan...

Ekrem eve gelip benim halimi ve evin halini görünce önce yerinde kalakalıveriyor. sonra hemen yanıma eğilip, "Tamam Kara İncim, bir şey yok, sadece eve hırsız girmiştir..." elimdeki nota gözü takılınca duraksıyor. "Ya da tanıdık bir hırsız girmiştir..."

gözlerim yaşarıyor, Ekrem'e dönüp sarılıyorum bir anda "Ekrem ne yapacağız biz?" Ekrem de bana sarılıyor. hafif tebessüm edip havayı yumuşatmak adına şakacı bir tonla "Yaşayacağız bir tanem" diyor "güleceğiz, ağlayacağız, uyuyacağız, her sabah seni kollarımla sarıp kalbimin ta derinlerine bastıracağım, oyunlar oynayacağız, gezeceğiz, tozacağız ve en önemlisi de seveceğiz, hem de çok seveceğiz... kim ne yaparsa yapsın, dimdik ayakta kalacağız ve aşkımızın verdiği güçle tüm zorluklara göğüs gerip mutlu olmayı başaracağız...."

"Gerçekten mi? Gerçekten mutlu olacak mıyız? ve her sabah senin kollarında uyanma fikri cidden hoşuma gitti, söyleyeyim dedim. ama sonuçta diyorsun ki, ne olursa olsun hayatımıza devam edeceğiz, öyle mi?"

"Aynen öyle bir tanem"

"Söz verebilir misin?"

"Ne için söz vereceğim Kara İncim, açık konuş"

"Demek istediğim, ne olursa olsun birlikte zorlukların üstesinden gelip mutlu olacağımıza söz verebilir misin??"

"izci sözü... ya da dur, ben hiç izci olmadım, kanka sözü... bak o hiç olmaz, dün ve bugün yaptıklarımız pek kanka vari şeyler değildi..." omzuna attığım yumrukla susuyor. "peki tamam sustum, ama Sevilim şunu söylemeliyim ki, seni kick boks a yazdırsak Türkiye'ye madalya getirirsin, bu nasıl güçlü bir vuruştur ya? çöktü omzum resmen"

"bak yaa, hala dalga geçiyor, geliyor bir tane daha haberin olsun, sussan senin için iyi olacak Ekrem, söylemedi deme... hem bay Çok Bilmiş, kalkmama yardım etde şu salonu toplayalım, tamam o süper romantik konuşman beni üzerimde etkili olmuş olabilir ama ev kendi kendine toparlanmıyor"

"pekala Bebek, emrine amadeyim"

"Bravo bayım, öğreniyorsunuz"
Evi tamamen eski haline getirmemiz hiç durmadan çalışmayla 20 dakikamızı alıyor. en sonunda yatağa başımızı koyduğumuz gibi uyuyoruz, dün ve bugün sürekli aktif olduğumuz için bu son yaptığımız işle pilimiz bitiyor. yarın anca öğlene doğru uyanıyorum, Ekrem'in kollarındayım, beni göğsüne bastırmış, normalde bu pozisyon beni rahatsız eder ama burnumun ucundaki kokusu başımı döndürüyor, farkında olmadan tenine öpücükler konduruyorum, benim öpücüklerim O'nu uyandırıyor, bunu ürpermesinden anlıyorum ama bana belli etmemeye çalışıyor, ben de ona inat olsun diye öpücüklerimi daha kışkırtıcı yapıyorum, yavaş yavaş dudaklarımla boynuna oradan da dudaklarına ulaşıyorum. artık o da dayanamayıp inliyor ve öpücüğüme karşılık veriyor, bir süre öpüştükten sonra ayaklanıyor ve benim üstüme çıkıp beni yatağa hapsediyor, nefes nefese "Senin için çıldırmaya başladım ve bu beni korkutuyor Kara İncim, ama bunu durdurmaya ne gücüm ne de isteğim var." deyip dudaklarıma yapışıp, kalbimi uçuracak kadar ateşli bir öpücük veriyor... ondan sonrasıysa her kızın yaşamak isteyeceği ve yaşadıkça yaşamak isteyeceği bir deneyim oluyor... tekrar... 


**____________________ 1 AY SONRA ____________________**


'Ah Yine mi?!' diye düşünüyorum ve hemen tuvalete koşuyorum. klozete eğilmemle öğürmem bir oluyor, içimde ne varsa, önceki kusmamdan bir şey kaldıysa tabi, çıkarıyorum, yemek borum, ağzım, mide öz suyunun acısıyla yanıyor... hemen ağzımı durulayıp yüzüme soğuk su çarpıyorum, aynadaki yansımam çok korkunç... bembeyaz bir yüz, altları morluklarla dolu iki göz... hemen havlula yüzümü kapatıp çıkıyorum banyodan, "O kadar terliyken balkona çıkmamalıydın Sevil, yine dikkatsizliğinin acısını vücudun çekiyor, aferin sana..." kendi kendime söylenmem kapının çalmasıyla yarına kesiliyor. hemen gitmiyorum kapıyı açmaya, önce aynada kendime çeki düzen, verebildiğim kadar, vermeye çalışıyorum. sonuçtan memnun kalmasam da kapı bir defa daha çalınınca gidip açıyorum ve yaşam sebebimi, sevdiğim erkeği görüp boynuna atlıyorum, O'na ihtiyacım olduğunu nasıl anladı acaba, diye düşünüyorum, her zaman olduğu gibi sözünü tutmuş, mutsuz olduğumda bir anda karşıma çıkıp gülümsememi, kalbimin rahatlamasını sağlamıştı...

"Hoşgeldin..." diyorum yanağına bir öpücük kondururken,
"hoşbuldum Kara İncim..." diyor dudağımı hapsetmeden önce...

buraya taşınalı 1 ay oluyor ve her sabah 'bugün kötü bir şey olacak' telaşıyla uyanıyorum ama yine dE evi dağıtma ve not bırakma olayından sonra başka bir hareketlilik olmadı hayatımızda... Ekrem her gün buraya 1 kilometre uzaklıktaki çiftliğe gidip hayvanlarla ilgileniyor ve bugünde olduğu gibi her gün neşe ve mutlulukla eve geliyor.

dudaklarımız ayrılınca beni inceliyor ve yüzü telaştan kasılıyor, "Ne oldu sana? neyin var? niye solgun yüzün bu kadar?"

"Yaa bu aralar böyleyim, midem bulanıyor, sürekli kuusuyorum. zaten... adetim de gecikti, 10 gün önce olmalıydım ama olmuyorum nedense... soğuk algınlığı desem değil... Ama ne?" o anda donup kalıyorum... şaşkınlıkla Ekrem'e dönüyorum...

hem korkuyorum, hem de sevinçten uçuyorum... "Ekrem!.. Ben... Sanırım Hamileyim!!!"


19. BÖLÜM SONU ^_^

ARKADAŞLAR GECİKME İÇİN ÜZGÜNÜM   UMARIM BEĞENİRSİNİZ, LÜTFEN YORUMLARINIZI EKSİK ETMEYİN

2 gün içerisinde tüm bölümleri okudummm :D

çok güzel her bölüm... Okurken kalkıp ders çalışmam gerekti ama bırakamadım :D

yeni bölümü beklemedeyim..

Çoook uzun zamandır bu bölümü bekliyorum  Yine muhteşem olmuş.Ellerine sağlık   Lütfen daha fazla bekletme :D  <3 <3

20. BÖLÜM


**** EKREM ****


ekrem ne yapacağını bu sefer gerçekten bilemedi, hayatında neredeyse her duyguyu tatdığını düşünmüştü hep, ama yanılmıştı, bunu şimdi anlıyordu, baba olacağını duymak hem de bunu hayattaki herşeyden çok sevdiği kadından duymak onda hayatı boyunca hissettiği tüm duygulardan daha farklı bir duygu uyamdırmıştı...

Korkuyor muydu?
-evet...
Şaşkın mıydı?
-evet...
Mutlu muydu?
-evet!

Evet mutluydu ve bunu taa derinlerinde hissediyordu, sevil'nin kara gözlerine baktı aşkla ve daha fazla zaman harcamadan dudaklarına yapıştı. Aşkla öptü onu, sevgiyle öptü... Şevkatle...

"emin değilim Ekremim, sadece bir tahmin bu..." dedi Sevil dudakları ayrılınca.

"tamam o zaman Kara incim, hemen hastaneye gidelim, bakalım gerçekten ebeveyn oluyor muyuz?"

hazırlanıp hastaneye gittiler, sonucun pozitif olduğunu öğrendiklerinde mutlulukları pekişmiş oldu, ekrem eve vardıklarında derin bir nefes aldı, hayat güzeldi, karısı güzeldi, evliliği güzeldi, hayatını gerçekten çok seviyordu.

Sevil eve geldiklerinde hemen tuvalete gitmişti, dönüş yolunda mİdesi bulanmaya başlamıştı zaten, ekrem biraz daha zaman geçip sevil dönmeyince telaşlandı, tam Sevil e bakmaya geliyorduki, sevil yüzü bembeyaz göründü, ekrem telaşla yanına koştu,
"iyi misin kara incim?"
"iyiyim ben, sen merak etme, sanırım bir zaman daha bÖyle şiddetli olacak..."
"ah kara incim, doktorun verdiği ilaçları almayı unuttuk, ben bi koşu gidiyim, alıyım"
"... Peki..."

ekrem sevil i öpüp kapıya yöneldi, nedenini bilmiyordu ama sevil ini arkada bırakıp gitmek zor geldi bu sefer ona, içi sıkılıyordu. Ama bu kuruntularla yaşayamazdı sonuçta, çıkıp kapıyı ardından kapadı...

**** SEVİL ****

her ne kadar ekremin gitmesinden rahatsız da olsam, bunu fazla belli etmemeye çalışıyorum, tamam her gün işe gidiyor ve ben yalnız kalıyorum ama geceleri yalnız kalmadım şimdiye kadar... Ve kalmakta istemiyorum, ekremin çabuk gelmesi için içimden duaları sıralarken koltuğa oturup televizyonu açıyorum, tam sevdiğim programı bulmuşken, elektrikler gidiyor, aslında normalde çiftlikte olağan bir durum bu ama o zamanlar ekrem hep yanımda oluyordu, yaşadıklarım ne kadar istemesemde beni etkiledi...bunu kimseye açıklayamasamda bu bİr gerçek...

Her taraf karanlığa gömülünce yerimde sinip evi dinlemeye başlıyorum. Başta yalnızca saatin tik tak sesleri dolduruyor kulağımı ama sonra bir anda yavaş ve kesinlikle normal, sesli ortamlarda duyulmayacak ayak sesleri duyuyorum, yavaşça salona doğru yaklaşıyor...

Korkuyorum ama diğer olaydaki gibi kolayca pes edemem, bu sefere yalnızca ben yokum, yavrumu da korumalıyım...

'ekrem nerdesin?'

hemen yanımdaki çekmeceden bi makas buluyorum ve onu sıkıca, güven istercesine, göğsüme bastırıyorum. Korkuyorum...

'ekrem nerdesin?'

adam salona giriyor, ben iyice siniyorum koltuğa ama gözlerim adamda, o bir atak yaparsa bende yapacağım.

Ve adam atak yapıyor...
Bende yapyorum...
Ama aldığım darbeyle keskin bir acı duyup karanlığa doğru yol alıyorum...


*** EKREM ***

Telaşlıydı... Nedenini bilmiyordu ama hemen eve gitmesi gerekiyordu. Arabanın hızını arttırdı ve eve 10 Dk daha erken vardı. Işıklar yanıyordı. Tuhaftı ki, hala içinde bir korku vardı...

Kapıyı çaldı... Açan olmadı. Anahtar ile girdi, seslendi ama cvp alamadı, salonun kapısında bir not vardı...

"beni unutma, çünkü ben seni unutmadım...

Hadi senle bi oyun oynayalım. Karını evin bi yerine sakladım. Onu bulmanı istiyorum. Ya onu iki saat içinde bulursun, ya da karına bağladığım bomba patlar... Bu arada ipuçlarını takip etmeyi unutma, ilk ipucu; karının en sevdiği film... Bunu bul ve karına bi adım daha yaklaş... Unutma, sadece iki saat..."


20. BÖLÜM SONU

testere gibi abi cihan mı acaba bu manyak ? :D ekremle uğraşmasın -_-

sevil le bebeğe bir şey olursa çok üzülürüm:korku: 

çok güzel bir bölüm yeni bölümü bekliyorum ...^_^....