1. BÖLÜM
Aldığım darbeyle sersemliyorum, daha kendimi toplayamadan yeni bir darbeyle kendimden geçer gibi oluyorum. Neden buraya kadar geldim ki sanki ? neyime güvenmiştim? güzel yüzüme mi? biçimli ama zayıf vücuduma mı? kendimden kat be kat daha güçlü olan şu adamla ne diye kavgaya tutuşmuştum ki ? bu işi ARAYICILARA bırakabilirdim ve eğer öyle yapmış olsaydım şu anda evimde ve güvende olabilir, ayaklarımı uzatmış tv izliyor olabilirdim. ama şuna da bakın, şu an, hava kararmışken, sokağa çıkma nın en tehlikeli olduğu şu vakitte kendimi bir vampirle kavga ederken... daha doğrusu bir vampir tarafından dayak yerken buluyorum...
peki beni neden ısırıp işimi şuracıkta bitirmiyor? güzel soru, öncelikle ben "secure" um yani güven altına alınmış, vampirlere yasak olan şeyim, bana bu ayrıcalığın sağlanmasının en büyük nedenlerinden biri bizim tepe bina dediğimiz devletin en başı olan yere bağlı bir laboratuvarda görevli olmam, yani benim gibi secure olan 10 kişi var bu laboratuvarda görevli olan, tek değilim ama paha biçilmez im
bu laboratuvarların amacı, ülkedeki hatta tüm dünyadaki insanlara (ve vampirlere) 'çaresi bulunmayan bazı hastalıklara ilaç üretmek' olarak aktarılıyor, aslında doğru, bir nebze en azından. biz bu laboratuvarlarda yaklaşık 100 yıldır savaştığımız 'vampir' hastalığına çare bulmayı amaçlıyoruz. en azından şimdilik pek bir şey olmasa da daha başta sayılırız çünkü hala başladığımız noktadayız, sıfırız... laboratuvar kurulalı 5 yıl oluyor ! Koskoca 5 yıl ! didinip durduğumuz ama bir milim bile ilerleyemediğimiz 5 yıl...
tabi bu görevin bana getirileri de yok değil... bu zamana kadar yaşıyor olmamda çok büyük payı var. kaç kez ölümden döndüm haberiniz var mı? kaç kez o vampirlerin dişlerini boynumda hissettim... ama bu yasak sayesinde hiçbir vampir dişleriyle derimi ya da atar damarımı delemedi. bana ya da diğer 10 kişiye vampirler asla zarar veremez ve bu kuralı tüm vampirler bilir ve bizi tanır, çünkü tanımak zorundalar, bize, bu görevli 11 kişiye vampirler tarafından zarar gelirse suçlu olan vampirin, bilmiyordum, tanımıyordum deme gibi bir lüksü yok, cezası belli, kan içmeden yaşayamayan vampirleri ellerini ayaklarını bağlayarak kansız bırakmak. güneş ışınlarıyla da eziyet edemiyorlar sanırım çünkü güneş, o televizyonlarda çıkan dizi/filmlerdeki gibi vampirleri kızartmıyor, yalnızca güçsüzleşiyorlar, o inanılmaz güçleri azalıyor. mesela şu anda hava karanlık ve bu bir vampirin en güçlü olduğu zaman... dediğim gibi koyulan yasaklar vampirlerin dişlerine hakim olmalarını sağlıyor, ama sadece o kadar, şu anda dayak yemem gayet yasal yani...
öldüremeyeceğini biliyorum ama çektiğim acı 'keşke öldürse de şu acıma kolay bir son verse' dedittiriyor. yere düşüp kafamı yere çarpıyorum, sanırım ölüyorum... demek buraya kadarmış, sahi ne oldu da 5 yıldır bozmadığım, 'akşamları evde kal' kuralını bozdum ben? hah tabi yaa, benim paha biçilemez kolyem, annemin ölmeden önce verdiği kolye... bana emanet ettiği kolye. sabah kolumdaydı ama akşam eve gidince üstümü değiştirirken farkettim ki yok, üstümü değiştirmeden 'hava daha da kararmadan gidip kimse almadan bulayım' mantığıyla atmıştım kendimi yollara.
ve bakın ne oluyor, ölüyorum...
gözlerimi açmaya zorlayıp son kez gökyüzüne bakıyorum ama onu da vampirin görüntüsü mahvediyor, gözlerindeki hırsa odaklanıyorum, kırmızı gözleri var, diğer vampirler gibi, ama bu sefer başka bir şey daha görüyorum, bu o kadar belirgin ki, o yarı ölü halimle bile zorlanmadan anlıyorum bunu... benden nefret ediyor, ama bu sadece 'insan' a duyulan nefret değil, bu sarah smith e duyulan bir nefret... onun bu kadar nefretini kazanacak ne yaptığımı düşünüyorum, ama adamı burada ilk defa görüyorum ve bundan eminim, sonra vampir yere eğilip yerden bir şey alıyor, kaldırınca görüyorum, kafamın iki katı büyüklüğünde bir taş, önce korkuyorum ama bu birazda huzur bulmamı sağlıyor, sonunda duyduğum acı bitecek... gözlerimi kapıyorum, ölüme hazırım.
sonra bir şey oluyor, bir sessizlik, ama bu sessizlik kulağıma çok rahatsız edici geliyor, ne kadar merakta etsem gözlerimi açmaya korkuyorum. ben daha gözlerimi açmadan iki kuvvetli kol beni kucaklıyor ve tüy kadar hafifmişim gibi rahatlıkla taşıyor, hala gözlerimi açmıyorum ama biliyorum ki bu bir vampir, en sonunda merakım galip geliyor, yavaşça aralıyorum gözlerimi...
ilk defa bir vampiri bu kadar yakından inceliyorum, tabiki daha önce de vampirler çok yakınıma geldi ama o sıra canımın derdinde olduğum için pek incelememiştim, şimdiyse gayet yakındı ve çok... söyleyebilecek, bu güzelliğe yakışacak bir karşılığı var mı, onu da bilmiyorum... çok muazzam, çok kusursuz, çok parlak ve çok güzel, kesinlikle çok güzel...
yarım ağızla "sen de bir vampirsin, neden beni kurtardın? ben vampirlerde birlik politikası var sanıyordum" diyorum ama o cevap vermiyor, bende bu sessizlikten faydalanıp, omzuna başımı koyuyorum ve uykunun o tatlı karanlığına bırakıyorum kendimi. karanlık gerçekten iyi geliyor. o sıra nereye gittiğim ya da bu vampire güvenip güvenemeyeceğim ile ilgili sorular gelmiyor aklıma, yalnızca uyumak istiyorum...
********
karanlık... gereğinden fazla karanlık ve benim kalbim gereğinden fazla hızlı atıyor, koşmak istiyorum ama ayaklarım uyuşmuş, yerimden kımıldayamıyorum, peşimde bir şey var, bunu biliyorum ve hedefine, yani bana, gittikçe daha fazla yaklaşıyor, nefesim daralıyor, ter boşalıyor, dudaklarımı yalıyorum ve terimin tuzlu tadını alıyorum, kaçacak bir yer araştırıyorum ama yerinden kımıldayamadığım için sabit kalıyorum, o şey her neyse bana arkamdan yaklaşıyor, bunu sırtıma batan o gergin ve nefret dolu bakışların yarattığı gerginlik hissinden anlıyorum...
ve geliyor... yavaşlıyor bana yaklaştıkça, sanki daha çok işkence etmek istermiş gibi, sanki bu durumdan zevk alır gibi... sonra önüme gelip duruyor, yüzü bana dönük, hemen tanıyorum, bana saldıran o vampir... ve gözlerinde yine aynı nefret.
"selam güzelim, yarım bıraktığım işi tamamlamaya geldim" diyor pis pis sırıtarak, anlıyorum beni öldürecek bu sefer. 'hayır!' demek istiyorum ama ağzım sanki dikilmiş gibi konuşamıyorum, ama o bir anda saldırıyor, konuşmamı beklemediği belli oluyor, boynuma dişlerini geçiriyor ve ben çığlık atıyorum!..
*****
çığlık atarak uyanıyorum, terden sırılsıklam olmuşum ve titriyorum, bu odanın sıcaklığından kaynaklanmıyor, oda normal ama ben üşüyorum. biraz kendime gelince etrafıma bakınıyorum, geniş bir odadayım, benim olduğum yer bir köşesi ve oda lambası sayesinde anca benim yattığım tek kişilik yatak aydınlanıyor ama geniş bir oda olduğunu hissediyorum. bilmediğim bir yerde, hem de muhtemelen bir vampirin evinde ya da inindeyim ama en azından yaşıyorum.
ben kendi kendime düşünürken ışığın aydınlatamadığı odanın bir köşesinde bir hareketlenme oluyor, ben daha ne olduğunu anlayamadan beni taşıyan o kusursuzluk abidesi vampir yatağın yanına geliyor, ah tabi yaa, vampir hızı, diye düşünüyorum. dilim tutulmuş gibi korkulu gözlerle bakıyorum ona, o benim bu halime gülümsüyor ve ben bir kez daha hayran kalıyorum,
"merak etme seni yemeyeceğim, en azından şimdilik... seni buraya iki sebepten getirdim, ilki çok kötü durumdaydın ve bize özel hızlı iyileştiriciler anca evde vardı, bu yüzden eve getirdim seni, iyileştirmek birinci nedenimdi yani, gelelim ikinci nedene, senden bir isteğim var, ya bu isteğimi yerine getirirsin ya da tüm insanlığın korkulu rüyası olursun, ne demek istediğimi anlamışsındır umarım, yani dediğimi yapmazsan seni bir vampir haline getirir sonra da kölem yaparım. anladın mı beni?"
ben ona saf saf bakıyorum, o bana ısrarcı gözlerle bakmaya devam edince anladığımı belirtircesine başımı sallıyorum.
o konuşmaya devam ediyor. "pekala o zaman senden isteğim şu, sana bir soru soracağım, buna dürüstçe cevap vermeni istiyorum. çalıştığın laboratuvar da neler oluyor? ne yapıyorsunuz orada? bu laboratuvar ın amacı ne?"
"..." ben susuyorum.
kızmaya başlıyor, "pekala, sana iki gün mühlet, söyledin söyledin, söylemedin, o zaman yandın, bebek tenli.... benden uyarması" diyor ve bana yaklaşıyor, dudakları dudaklarıma deymeden önce yüzünce bir acı ifadesiyle "kanının kokusu... neden bilmiyorum ama bence diğer kanlarda olmayan bir büyü var senin kanında..." diyor ve beni öpüyor. öpücüğüyle büyülenen ben hemen karşılık veriyorum ama onun amacının kafamı karıştırmak olduğu, ben daha öpücüğün etkisinden çıkamadan onun dışarı çıkıp, kapıyı kilitlemesiyle aydınlığa kavuşuyor, bense orada öylece kalıyorum.
2 gün...
yalnızca 2 günüm var ve bu başım belada demek oluyor...
1. BÖLÜM SONU
YENİ ÜYEYİM, UMARIM BEĞENİRSİNİZ
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: DAMARLARIMDAKİ AŞK 
Nerden
