4.Bölüm

Sevil birden birine çarpar. Kafasını kaldırdığında Ekrem’i görünce hem yeniden ağlamaya başlar hem de Ekrem’e sarılır. Ekrem ise hem Sevil’ini bulmanın mutluluğu, hem de ona sarılması heyecanıyla ne yapacağını bilemez… Cihan rahat bi soluk alabilmiştir artık. En sonunda Ekrem de Sevil’e sarılır, bi süre hepsi sessizce öyle dururlar… Bu sırada karşılarında iki yiğit :D gördükleri için tinerciler uzaklaşmışlardır… Hepsi tamamen rahatladıklarında,
S: Neredeydiniz ya?! (sözlerinde hem sitem hem de üzüntü vardır)
Ci: Telefonunu aradım ama cevap vermedin, biz seni aradık her yerde…
S: Ekrem’i aramıştım, telefonu kapalıydı…
Ci: Sadece Ek… der sözünü tamamlamak istemez.
E: Telefonumun bataryası bitmişti cadı, isterseniz hemen bi emniyet şubesine gidelim, Hazır masa, lamba falan da vardır orda, bi sorgu odasında devam edelim istersen… der (eski Ekrem moduna dönerek) Hem beni bırak da, Cihan da aradı seni, niye açmadın?
S: Öyle hemen bişeyler demek kolay tabi! Burda neyle bıraktınız beni hiç haberiniz yok! Telefonumu çaldılar!
E:...
Ci: Peki sana… Sana bişey olmadı dimi?
S: Hayır…
E: Hepsi o Ayçin’in yüzünden! Kız, boya kutusu, kızım mahvoldun sen!! (der sessizce, ama diğerleri de duymuştur)
S: Aaa, doğru… Cenker’le Ayçin nerde? Hala ayağının ağrıdığını söyleme sa… (Cihan sözünü keser)
Ci: Beklediler, ama bi telefon gelmiş, hemen gittiler… Acaba ne oldu?
S:Hıı… Tamam. Eee biz bütün gece burada mı kalıcaz?
E: İlk defa doğru bişey söyleyebildin, tebrik ederim artık hangisi seni bu duruma getirdiyse… Hangisi cadı? Hangisi beynini düzeltebildi, hırsız mı o tinerciler mi? (Cihanla gülerler)
S: Ha ha ha! Senin tarafından bi daha dolandırılmadım ya behlül, ona dua ediyorum yani…
E: Aman ne komik!!! (ikisi de eski hallerine dönerler, birbirlerine her zamanki gibi bakarlar)
Ci: Artık eve gidelim, sizin bu güzel (!) muhabbetinizi daha fazla dinlemiycem, hadi kalkın gidelim…
Eve giderler…
Onlar en azından sonu mutlu biten maceralı bi gün geçirmişlerdir. Fakat Cenker’le Ayçin için aynı şey söz konusu bile olmamıştır… Gelelim onlaraaa… O çıkışla kendilerini yola atmışlardır. Cenker hiçbi şeye anlam verememiştir.
C: Ya ne oldu anlatmıycak mısın?
A: (hala ağlıyodur, fakat konuşamıycak kadar değildir :D) A.. Anıl… Anıl aradı…
C: Ama telefonda “nergis sultan” yazıyodu, Anıl pisliği… (sözü yarıda kalır)
A: Ya saçmalama Cenker ya… Annemin yanına, dükkana gitmiş…
C: Neeeeeee!!!!
A: Bişeyler söyledi işte. Kesin anneme bişey yaptı Cenker… of, neden ona bulaştım ki ya…
C: Tamam Ayçin, gidiyoruz, bişey yapamaz annene…
A: O zaman neden telefonunu… (tamamlayamaz çünkü Cenker elini tutmuştur)
A: Se… Sen… İyi misin? Kusmadın da…
C: (kendini zor tutuyodur, kelimeler kesik kesik çıkar) şey… se… sen… iyi ol… iyi o… yeter… iyi… der ve mecburen elini çekmek zorunda kalır ve bi köşeye gider… (anladınız :D)
Ayçin, o kadar üzüntülü ve kaygılı olmasına rağmen gülümser… Sonunda dükkana gelirler. Ayçin hızlıca kapıyı açmasıyla çığlık atması bir olur…

Unutmayın, yorum yoksa devamı yok :D