1. Bölüm
Hızla yürüyorum. Nereye gittiğimi bilmeden, öylece ilerliyorum...

'Bunu bana nasıl yaptı?' sorusu beynimin içinde dolanıyor ve ondan başka bişey düşünmemi engelliyor. Bakışlarım kaldırım taşlarına kitlenmiş...
Bir süre sonra yavaşladığımı farkediyorum. Evet, yavaşlıyorum hatta neredeyse bir salyangoz kadar.. Bir an için durmak istiyorum. Ama ayaklarım ne durmama ne de hızlanmama izin veriyor. Aynı hızda ilerliyorum.
Gözlerim hala kaldırımda.. Bir süre sonra kaldırım bitiyor ve koyu bir asfalt başlıyor. Başımı kaldırmıyorum. Bu kez de yola kitleniyor bakışlarım. Fakat beynim bambaşka alemlerde, O'nunla birlikte. Çevremde ne olup bitttiği umrumda değil. Birden bir ambulansın sireni beni daldığım düşüncelerden koparıp, hayata döndürüyor.
Başımı kaldırıyorum aniden. Biraz ileride bir kalabalık var. İnsanlar bişeyin başına toplanmış. Ben de merakla topluluğa yöneliyorum. Etrafta büyük bi karmaşa var. Herkes bağırıyor. Kaza olmuş olmalı diyorum kendi kendime. Ve az önce duyduğum ambulans sireni daha da yükseliyor. Arkasından da hızla gelen bir ambulans görünüyor. Görevliler, hemen iniyor ve koşarak kalabalığa doğru geliyorlar. Ellerinde bir sedye var.
Acaba ne oldu? diyorum. Bu sırada görevliler de kalabalığı yarıyorlar ve bende görüyorum yaralıyı. Yerde öylece yatıyor. Her yer kan olmuş. Ama kıyafetleri tanıdık geliyor nedense. Biraz daha yaklaşıyorum merakla. Ve yüzünü görüyorum. Öylece donup kalıyorum. Ne bişey duyuyor ne de görebiliyorum.
-İyi misin? diyor biri.
-Hayır!

oyuncu tanıtımı ne zmn yapcan güzell olmuş devm et

UupSs.. :| ben unutmuşum onu yaa.. :oops: özür dilerim.. yazıyım hemen ;

Türkü: Ana karakter. sevdiği çocuğa karşı büyük bi hata yapmış ve üzerinden uzun süre geçmiş olsa da ne hatasını ne de sevdiği çocuğu unutamayan ve yaptıklarını düzeltmeye çalışan (hiç te başarılı olamayan) bir genç kız.

Ümit: Türkünün sevdiği çocuk. eskiden Türkü'ye aşıktı ama artık onu arkadaşı olarak görüyor.

Dolunay: Deli dolu bir kız. Türkü'nün en yakın arkadaşı ve sırdaşı. Türküyle, 3 yaşında tanışmış ve birdaha hiç ayrılmamışlar.

Mert: Ümitin en yakın arkadaşı. Biraz gıcık bir tip.

saol cnm

bu tanitim mi birinci bolum mu ?

süper olmuş 1.bölümü bekliyorum canım

çok güzell dvmm:)

eskiAcik demiş ki:

bu tanitim mi birinci bolum mu ?

1.bölüm'DÜ :oops:

çok güzel bir senaryo çok sevdim devamm..

hmm anlayamamistim ben "

2. bolumunu bekliyorum

(okullar açıldığından beri fırsat bulamamıştım.. işte 2. bölüm )

2.BÖLÜM
O! Yerde öylece, hareketsiz yatan, Ümit!
Birden ayaklarım titremeye başlıyor ve daha fazla ayakta duramayarak dizlerimin üstüne düşüyorum. İnsanlar yanıma geliyor ve birşeyler söylüyorlar. Ama ben anlamıyorum onları. Tamamen Ümit'e kitlenmiş durumdayım.
- Nasıl oldu bu? diyorum sonunda.
Kimse bişey bilmiyor. Bu sırada Ümit'i sedyeye kaldırıyor ve, ambulansa doğru hızla götürüyorlar. Ben de gitmek istiyorum, Ümit'in yanında olmak istiyorum ama kıpırdayamıyorum. Yerde öylece oturuyorum. Bir görevli hızla yanıma yaklaşıyor ve beni kaldırmaya çalışıyor. Sonra, birden heryer, herşey kararıyor. KARANLIK... Koyu bir karanlığın içine doğru, sürükleniyorum adeta...
Uyandığımda bir hastane odasındayım. Koluma serum takılmış. Annem baş ucumda oturmuş, uyanmamı bekliyor. Yanında da Dolunay var. İkisinin de gözleri kızarmış uykusuzluktan. Dünden beri buradayım sanırım. Ben uyanınca annem dışarı, babamı çağırmaya gidiyor. O gidince Dolunay hemen konuşmaya başlıyor.
D: Noldu sana böyle? Doktorlar ani bir şok geçirdiğini ve birden şokun etkisiyle bayıldığını söyledi.
T: Herneyse! O nerde?
D: Kim? Ümit mi? Boşver şimdi onu! diyor aniden gelen aşırı bir neşeyle.
T: Nasıl boşverebilirim? Bişey mi oldu yoksa ona? Söyleseneee!! diye bağırıyorum.
D: Yoğun bakımda!
T: Ne?
Dolunay tam birşey daha söyliyecekken içeri annem ve babam giriyor. Onlarla konuşmak ve binbir kez iyi olduğumu söylemek zorunda kalıyorum.
Bir saat kadar sonra babamın telefonu çalıyor ve babam gitmek zorunda olduğunu söyliyerek çıkıyor odadan. Ben de annemden hemşireyi çağırmasını istiyorum ve annem de gitmiş oluyor böylece.
T: Senden birşey isteyebilir miyim?
D: Tabii, söylemen yeterli.
T: Ümitin durumunu öğrenir misin?
D: Off Türkü! Bırak artık bu çocuğu. Tamam ben de onun için üzülüyorum ama daha 10 dk önce gönderdin beni oraya! Hala yoğun bakımda işte!
Dolunay'ın sevgilisi Mert, orda beklediği için Ümitin durumunu rahatça Mert'ten öğrenebiliyor.
Kendisi de her nekadar Mert'i görmek için sık sık gitmek istese de bir yandan da çocuğu sıkmak istemiyor.
Ama sonunda benim ısrarlarıma yenik düşerek gidiyor tekrar. Ardından da annem gelmeden önce hızla geliyor ve bağırmaya başlıyor heyecanla.

D: Ümit yoğun bakımdan çıkmış Türkü!

çok güzel cnm dewam.

Çok Güzell

çok güzel bir bölüm olmuş 3. bölümü bekliyoruz sabırsızlıkla

hepinize teşekkür ederim