güzel olmuş cnm devam et

gzll olmuşş ama ekrem yokk

2. Bölüm/Part 1
.......................
Arda'dan
.......................
Tam Türkü'nün peşinden koşmaktan vazgeçip geri döndüğüm sırada, ani bir fren sesiyle irkilerek, hızla arkamı dönüyorum. Türkü! Yerde öylece yatıyor.
Hızla yola koşuyorum. Türkü'nün yanına geldiğimde dizlerimin üstüne çöküp, ona bakaklıyorum.
Şakaklarından süzülen kan, neredeyse tüm yüzünü kaplamış ve hızla akmaya deva ediyor. Gözleriyse kapalı.
Yavaşça Türkü'nün başını yerden kaldırıp, bedenime yaslıyorum ve bir şeyler mırıldanıyorum. Fakat ne dediğimin farkında değilim ve birazdan, sinirle, etrafımıza toplanan insanlara bağırmaya başlıyorum.

A: Ne bakıyorsunuz! Biri ambulans çağırsın! Hadi, çabuk olsanıza!

Birazdan, bir ambulans hızla gelip, Türkü'yü alıyor. Ben de ambulansa biniyorum ve hastaneye gidiyoruz.
Hastaneye geince, doktorlar, onu hızla alıyorlar. Onu bırakmak istemiyorum. Sımsıkı sarılmak, 'seni seviyorum' demek, ciğerlerimi o güzel kokusuyla doldurmak istiyorum. Ama olmuyor. Öyle çok kan kaybediyor ki, doktorlar, ona veda etmeme bile izin vermeden, benden koparıyorlar.
Ya bir daha ona sarılamazsam, ya bir daha o kokusunu hiç duyamazsam! Birden ürperiyorum. Bu düşüncelerden kurtulmam gerekiyor.
Melis.. Melis'e haber vermeliyim. Hızla Melisi arıyorum.

A: a.. alo, Melis?
M: Efendim?
A: Me.. melis..
M: Ay ne var? Melis, Melis! Başımın etini yeme de söyle noldu?
A: Türkü..
M: Noldu? Sana tokatı çakıp, gitti mi? Eğer öyleyse, sonuna kadar arkasında..
Sözünü kesiyorum.
A: Melis Türküye araba çarptı!
M: n.. ne?? Nasıl? Nerdesiniz? Türkü na..
tekrar sözünü kesiyorum.
A: ......... Hastanesi.
Melis telefonu kapatıyor. 15. dk kadar sonra, hızla hastane kapısından içeri giriyor. Bana, gözleriyle, hepsi senin yüzünden der gibi bakıyor. Sanki, elinden gelse, beni bir kaşık suda boğacakmış gibi...
M(bağırarak) : Nerde? Türkü nerde?
A: Ameliyathaneye aldılar.
Bu sözlerimi duyunca, yanımdaki sandaleyeye çöküyor Melis. Bir süre sessizce oturuyoruz. Ardından, yanıma birisi yaklaşıyor.

x: Be.. ben çok özür dilerim. Birden önüme atladı.
Türkü'ye çarpan çocuk bu olmalı. Başımı kaldırıp ona bakıyorum. Mavi gözlü, kumral bir çocuk. Benim yaşlarımda.
A: Sen kimsin be!
x: be.. ben.. şey.. ben Ümit...

super olmus devam

2. Bölüm/Part 2

A: Sen kimsin be!
x: be.. ben.. şey.. ben Ümit...
Elini bana doğru uzattı.
A: Adama bak ya! Yüzsüzmüsün lan sen? Adını mı sordum ben senin!
Ü: pa.. pardon. Özür dilerim. Şe.. şeyy..
A: Kekeme misin oğlum sen?
Ü: Hayır... Kız arkadaşına ben çarptım.
Bir süredir bizi dinleyen Melsi atıldı.
M: Ben hayatımda senin gibisini görmedim yaa! Yüzsüze bak! Hem geliyo, Türkü'me çarpıyo, hem de gelip özür diliyo! Bir özürle olmaz bu işler. Hele bir, arkadaşıma bir şey olsun.. O zaman kendine ölümlerden ölüm beğen beyefendi!

Tam Ümit cevap verecekken, bir hemşire, aceleyle ameliyathaneden çıktı ve bana doğru yaklaştı.
A: Ne, noldu? Türkü iyi mi?
H: Hasta çok kan kaybetmiş. Acil kana ihtiyacımız var.
Melis atıldı.
M: Ben veririm!
H: Kan grubunuz nedir?
M:"B RH +"
H: Üzgünüm. İhtiyacımız olan kan grubu "0 RH -".
A: Olamaz! Benimki de "A RH +"
H: Eğer acilen kan bulunmazsa..
Sözün gerisini duymaya tahammülüm yok. Hızla hemşirenin sözünü kesiyorum.
A: Pekala! Öyleyse biz de buluruz!
Tam arkamı döndüğümde, bir ses beni tekrar hemşireye döndürdü.
Ü: Benim kanım "0 RH -" ben verebilirim.

İçimi bir sevinç kapladı fakat bu sevinç çok uzun sürmeden kıskançlık ve sinire dönüştü. Sevinmiştim çünkü, hiç vakit kaybetmeden kan bulmuştuk bile. Kıskanmış ve sinirlenmiştim çünkü Türkü'yü kurtaran ben değildim de, yakışıklı, mavi gözlü prensti!
Türkü, tam bana kırgınken, bu çocuk ortaya çıkıp ta 'seni ben kurtardım' der ve Türkü'nün kalbini çalar diye çok korkuyordum. Ama Türkü'nün kurtulması için tek çare buydu.
Ben bunları düşünürken, hemşire de Ümit'i alıp götürdü.

2 saat kadar sonra, doktor, ameliyathaneden çıktı ve müjdeli haberi verdi.

D: Hasta, kritik durumu atlattı. Birazdan onu odasına alacağız. Fakat, şu anda uyuyor. Her şeyden emin olmak için onu bu gece burada tutacağız. Sabah olmadan yanına girmezseniz daha iyi olur.

A: Teşekkür ederim. Tamam. Sabah olmadan girmeyiz odasına.
Sonunda rahat bir nefes aldım. Türkü kurtuldu!
Sabaha kadar bekledim ve sabah erkenden, gidip poğaça ve meyve suyu aldım. Hemen Türkü'nün odasına gittim. Akşam Melis'i evine göndermiştim. Çok kötü görünüyordu. Öğlene doğru o da gelir.
Türkü'nün odasının önündeyim. Kapıyı hafifçe tıklatarak içeri giriyorum. Fakat odaya girince, hiç beklemediğim bir şeyle karşılaşıyorum!

süper olmuş cnm yha

yeni bölüm ne zaman cnm çok güzel gidiyosun devam et

Deavm et cn Çok güzeL yazmışsın ellreine klavyene sağlık :D

yorumlar için teşekkürler :D

türkiye bişe olmasın sakın dewam....................

3. Bölüm / Part 1
...........................
Arda'dan
...........................

Bu da ne! Ümit, Türkü'nün yatağının kenarına oturmuş ve sohbet ediyorlar. İkisi de çok mutlu görünüyor! Ama Türkü beni görünce bembeyaz kesiliyor.

T: Senin ne işin var burda?
A: Şe.. şey.. ben seni görmeye gelmiştim ama rahatsız etmek is..
Sözümü kesti.
T: Rahatsız ediyorsun ama! Ne yüzle buraya geliyorsun sen ya! Ha, eğer teşekkür falan bekliyorsan tamam, teşekkür ederim! Şimdi lütfen git!
A: Ne? Ne teşekkürü?
Türkü bir an yüzüme şaşkınca baktı. Ama onun konuşmasına fırsat vermeden, Ümit atıldı.
Ü (göz kırparak): Sen Türkü'ye kan verip, hayatını kurtardın ya, onun için teşekkür ediyor heralde.
Ne yani şimdi, Ümit, Türkü'ye benim kan verdiğimi mi söylemişti? Ama neden?
A: Ha?.. e.. evet evet.. Ama önemli değil.
Ben bunu söyleyince, Türkü birden yumuşadı. Gözlerindeki öfke aniden kayboldu. Ardından, yumuşacık bir sesle;
T: Nasıl önemli değil? Hayatımı kurtardın!
A: A.. ama benim yüzümden ka.. kaza oldu.
Türkü iyice yumuşamıştı. Neden böyle yapıyordu? Ben onun iyice sinirlenip, beni hayatından silmesini beklerken o, bana karşı neden bu kadar yumuşaktı?
T: Üzülme.. Önemli değil. Bak, artık hepsi geride kaldı ve ben iyiyim.
Gülümsedi..

..................................
2 Gün sonra...
..................................
Türkü'den.
..................................

Oh be! Sonunda hastaneden çıkabiliyorum. İki gündür beni burda esir tutuyorlardı resmen.
Ama yine de güzeldi. Arda sürekli ziyaretime geldi. Aslında hiç gitmedi de denebilir. Ama ona hala kırgın ve kızgınım.
Birazdan, iki gündür esir tutulduğum odadan çıktım. Rahat bir nefes aldım ve, Arda'nın koluna girdim. Arabaya doğru yürümeye başladık. Arda, hiç olmadığı kadar nazik ve sevecen davranıyor. Şaşırmamak elde değil doğrusu.
Arabaya bindiğimizde Arda, sonunda konuşmaya başladı.
A: Nasılsın?
T: İyi..
A: Benden istediğin bir şey var mı?
T: Hayır.
Bir süre sessizlikten sonra Arda tekrar konuşmaya başladı. Fakat bu kez sesi, pişmanlık doluydu. Ya da bana öyle geldi.
A: Ba.. bak ben gerçekten bilmiyordum.
T: Neyi?
A: Ba.. Başak..
Bir an titredim.
A: Türkü, ben ve Başak çıkmıyoruz. Gerçekten. Yani, sen ve ben..
Sözünü kestim.
T: Arda, bunu daha önce de konuşmuştuk. Üzgünüm.. Artık sen ve ben diye bir şey yok. Bitti...
Bu sırada evin önüne gelmiştik. Arabadan indim ve eve girdim. Arda da arkamdan geldi. Fakat onu dinleyebilecek halde olduğumu sanmıyorum. Bu yüzden de kapıdayken, son bir kez onun gözlerinin içine baktım. Sonra da 'hoşçakal' diyerek kapıyı kapattım.
On dakika kadar sonra kapı çaldı. Kesin Arda! Of!
Sinirle kapıyı açtım.
T: Ümit..
Ü: Meraba.
Ümit... Bu çocuk harika birisi. Öyle iyi kalpli, öyle sevecen ki.. Ama bana çarpanın da ta kendisi. Ve ben hastanedeyken, sürekli gelip, özür diledi, ziyaretime geldi. Bazen de sohbet ettik. Sohbeti de kendisi gibi çok tatlı ve doyum olmuyor. Bir de gözleri var tabii.. O gözler.. Baktıkça bakası geliyor insanın. Yüzüne değil, direk gözlerine bakıyorum sürekli. Ve gözlerinin derinliklerinde kayboluyorum...
Peki burda ne arıyor?

süper olmuşşş

saol :D

çok gzl devam

Çok güzel olmuş devamm

süperrrrrrr

yeni bölüm ne zmn cnm????

çok güzel ybölüm ne zaman

devamını merakla bekliyorum çok güzel olmuş