N: Napıyosunuz beyefendi, napıyosunuz?
Bütün bu konuşmalardan sonra Ekrem hapise atılır; bu çok kötü bir durumdur ve Sevil pişmanlık duymaktadır. Ekrem, hapishanedekilerle derin bir sohbete girer.
Başına geleceklerden ve hapishanedeki adamın babası olduğundan habersizdir!

- Baban?
E: Babam... Sizlere ömür... Zaten hayatta olsaydı şu an burada olmazdım.

Konuştuğu kişinin babası olduğunu bilmiyordu ki... Sevil ziyarete geldi; pişmanlık duyuyordu...

E: Keşke seni dinleseydim; keşke söylediklerini dikkate alsaydım Sevil... Bu hem senin, hem de benim zararım oldu
S: Evet, haklısın Ekrem. Keşke dinleseydin. Kendini iyi hisset diye gelmiştim ama sonra görüşmek istersin herhalde...
E: Sevil, dur! Özür dilerim, biliyorsun seni seviyorum işte!
S: Biliyorsun ki sevseydin böyle olmazdı ... Sen her kadına böyle yapıyorsan... der Sevil ve çekip gider.
Ekrem pişmandır.
''Keşke Sevil'i dinleseydim,'' diye düşünür. Ziyarete bu kez de Nisanur geldiğinde babasını görür ve tanır.

N: Baba!
- Kızım!
N: Ekrem... O, biliyor mu?
- O benim oğlum, sende benim kızımsın. Bilmeye hakkı yok mu?
N: Baba, senden tek bir şey istiyorum... Lütfen bizden uzak dur!

Bu kısa sohbetin ardından Nisanur Ekrem'in yanına gider ve babasından hiç bahsetmeden onu teselli eder. Neşet; bu yalnış anlaşılmaların sonucunda Ekrem'i hapisten çıkarmak üzere arkadaşlarıyla birleşir. Babası da hapisten çıkmıştır...

- Oğlum! Ben senin babanım! der ve sarılır Ekrem'e.
Ekrem, ''bu adam çıldırmış herhalde, benim babam öldü,'' der ama birden düşünür. Babasının mezarına şu ana dek hiç gitmemiştir ki!

Şaşkındır; bütün bu olaylar saçma sapandır ve hala Neşet'e kızgındır.
Neşet'le konuşurlar.

N: Bak oğlum. Ben sana yalan söylemem; Zeynep hala küçücük bir kız ve Müge onu dolduruyor. Ablanla aramızda hiçbir şey yok; eğer olsaydı söylerdim!
E: Buna inanayım mı!?
N: Sana yalan söylemem dedim Ekrem. Zeynep hala küçük bir kız çocuğu; Müge'nin yalan yalnış, kulaktan dolma laflarına inanıyor...

Ekrem hala kuşkuludur ama derse gider.
Sevil'i görünce içi bir tuhaf olur ve bir ara isteyerek dışarı çıkıp uzun uzun düşünür.

N: Sevil; git şunu çağır; onu mu bekleyeceğiz biz?
S: Tamam.

S: Ekrem, Ekrem! Neşet Hoca çağırıyor; derse başlıyoruz.
E: Sağol, geliyorum... Sevil, beni affedebilecek misin?
S: Ekrem, sürekli canımın yanmasından bıktım artık, anlamıyor musun? Hayatımda sürekli erkeklerin canımı yakmasından; sonunun hep hüsranla bitmesinden ve hiçbirinin beni yürekten sevmemesinden bıktım anlıyor musun !! Anlamıyorsan biraz anlamaya çalış...

N: Eveeet; yumurta kabukları, derse başlıyoruz. Bugün kümeleri işliyoruz. Cihan, bize bir küme çizer misin? Boş küme lütfen...

Cihan çıkıp çizer; Sevil Cihan'ı kutlayınca Ekrem içinde bir kıskançlık kabarcığının oluştuğunu hisseder; ağlamak isteyerek Sevil'e bakar içini çekerek.

N: Eklem ağrısı; aşk meselelerini ders dışına bırak lütfen, dersteyiz, der Neşet Ekrem'in iç çekişini duyarak.
E: Peki hocam

Ekrem hem Sevil'in söylediklerini, hem de babasını düşünmektedir... İşler karışacak; maceradan maceraya koşulacak, adrenalin sonlanmayacaktır...

Ama bilmiyorlardı!

Birkaç yorumdan ve 2. fragmandan sonra devam edebileceğimi düşünüyorum, güzel bulmadıysanız devamı gelmez ..

güzel bnc dewam cnm

spr cnm dewam

dewam

devamm

çok güzel olmuş devam

Devam harikaa

dewam

e fragman nerde birkaç bölümen sonra yazcam demişsin

çok güzel devam lütfen:)

dewmmmm

güzel dewam

çok güsel yazmışsın walla dewam et

devm