Sevil telefonun sesiyle uyandı. Sinirliydi. Kim uyandırmıştı onu güzel uykusundan? Saate baktı telefonu açmadan önce. "Çalmasa da birazdan uyanmam gerekiyordu zaten" diye iç geçirdi. Telefonu açtı.
Sevil: Alo. Hüseyin: Alo, Sevil.
Sevil bu sesi tanımıştı. Bu geçen gün ben babanım deyip arayan adamdı. Ama sonra bir şey oldu, ses değişti. Daha genç bir adam konuşmaya başladı sanki.
Hüseyin: "Ben senin babanım" demiştim. Yoktu öyle bir şey. Sadece senin canını yakmak için bir oyundu. Bitti. Sevil: Ama nasıl olur? Ses de çok farklı. Hüseyin: Sesimin daha yaşlı çıkması için bir çeşit alet kullanıyordum. Üzgünüm.
Sevil hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştı.
Sevil: Sana neden inanayım? Doğru söylediğini nereden bileyim? Hüseyin: Doğru söylüyorum. Babanız öldü, ben sadece sizi kandırdım. Sevil: Peki ama neden? Kimsin sen? Ne alıp veremediğin var benimle? Hüseyin: Benim sizle bir alıp veremediğim yok, başkası içindi. Sevil: Kim?! Hüseyin: Söyleyemem. Ama şunu unutmayın size zarar vermek istemeyen biriydi. Bir anda oldu her şey. Sevil: Bunun bir anı mı olur? Kimdi o? Hiç görmediğim için üzüldüğüm babamı kullanıp canımı acıtmaya çalışan, kalbi olmayan o insan kimdi?
Hüseyin telefonu kapatmıştı. Sevil odasında hıçkıra hıçkıra ağlarken; Alp de ondan farklı bir durumda değildi.
Alp: Kalbi olmayan insan dedi. Duydun değil mi Hüseyin? Hüseyin: Abi... Alp: Kalbim olmasa onu nasıl bu kadar sevecektim? İçimde yanan intikam ateşini söndürecek kadar...Nasıl sevecektim? Hüseyin: Abi, kendine gel. O bilmiyor ki, sen olduğunu. Alp: İnan bilse hiç bir şey daha iyi olmazdı. Hüseyin: Vaz mı geçtin şimdi? Alp: Hayır, asla! Ona gidiyorum. Servis alacak birazdan kapıdan. Kaçırmayayım. Onu görmem gerek. Hüseyin: Anlatacak mısın? Alp: Yapamam, ama onu görmeden. Yanında olmadan da duramam. Hele bir de benim yüzümden acı çekerken...
*.*
Sevil okula gitmemek için diretmişti annesine. Sonunda galip gelmişti. Okula gitmiyordu. Odasına çıktı sessizce ağlamaya başladı. Pencerenin önüne geçti. Servis gelmişti. Kapıda Sevil'i göremeyince Ekrem Sevillerin evine yaklaştı. Annesi Ekrem'le konuştu. Ekrem umutsuzca baktı pencereye doğru. Sevil o anda çekildi pencereden, yatağının üstüne oturdu. Servis gitti. Annesi içeri girdikten çok az bir süre sonra kapı çaldı. Sevil bunun Ekrem olduğunu düşündü. Gitmemişti. Heyecanla aşağıya indi, kapıyı açtı. Ama karşısında Alp vardı.
Sevil: Senin ne işin var burada? Alp: Konuşmamız gerek. Sevil: Hiç de bile gerekmiyor. Git buradan Alp. Alp: Sevil, lütfen dinle beni. Hem sen neden ağladın?
Sevil bir şey diyemeden annesi geldi mutfaktan. Alp'i tanıyordu, sadece iyi yanlarıyla.
S.A: Hoşgeldin Alp, evladım. Alp: Hoşbulduk. S.A: Sevil kızım alsana arkadaşını içeri. Okula da gitmedin, Alp'le konuşursunuz işte.
Sevil ağzının ucuyla "benim onunla konuşacak bir şeyim yok" dedi. Annesi duymamıştı. Alp'i eve almıştı bile. Sevil ve Alp birlikte Sevil'in odasına çıktılar. Pencerenin önünde durdular. Sevil az önce olanları hatırladı. "Keşke kaçmasaydım, keşke Ekrem'i çağırsaydım, ona sarılıp ağlayabilseydim. O zaman yanımda bu olmazdı" diye düşündü.
Alp: Sevil, ben... Sevil: Aşağıda bir şey söylemedim annem var diye. Ama sana daha önce de söyledim. Benim seninle konuşacak bir şeyim yok! Alp: Sevil, n'olur ağlama bir daha. Sevil: Ne? Alp: Geldiğim de, seni görünce, ağladığını anlamadım mı sandın? Sevil: ..... Alp: Sen ağlayınca, ben de ağlarım inan. Sevil: Nasıl böyle bakabiliyorsun bana? Alp: Nasıl? Sevil: Aşkla... Alp: Aşığım Sevil sana, bu yüzden olabilir mi? Sevil: Sana inanmak öyle güç ki... Alp: İnanmak zorundasın?
"Neden" der gibi baktı Sevil. Alp Sevil'in 2 elini tutup kalbine götürdü.
Alp: Çünkü gerçek bu....
cerenmoray
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 1649
Rep gücü : 1649
Kayıt tarihi : 15/11/10
Nerden : kır\lül...
Kişisel İleti : türküMM ümitiMM
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: 2 Kelime-13 Harf:Seni Seviyorum~ *Yb* Cuma Ocak 21, 2011 3:39 am
Çarş. Nis. 26, 2023 1:22 am
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: 2 Kelime-13 Harf:Seni Seviyorum~ *Yb* 
Nerden
