Yaz ben istiyorum diyeceğim ama sen benim için yazmazsın ki! Bugün gelmedim kırıldın galiba? Tatlım, hayatım, Queen E'm gelemedim inan yoksa isterdim~
1-Bana Queen E deme, Queen R falan de bari. :D 2-Sen istesen koyardım ama bugün çok mutuydum ya, bu senaryo dramatik olduğundan biraz ilham gelmedi. Yarı üz beni Nida Şaka öyle bir şey yapayım deme kafa göz dalarım. :D
CENKER: Kumru mu ıyy, hiç sevmem. AYÇİN: Allah'ım suçum neydi benim? Cenker bravo yani çiftesini değil kumrusunu dikkate alıyorsun. Ayrıca kumru güzel kuştur. CENKER: Ya şimdi Ayçin bak şöyle oldu. O çifte dedi ya hani, kumru ondan sonra geliyor aklımda o kaldı. AYÇİN: Bana kelime yapma Cenker! Çifte mifte umrunda değil işte. CENKER: Ya Ayçin umrumda ya niye olmasın? AYÇİN: Sahiden mi? Bana ne canım, ilgilenmiyorum. Hıhh!
Kişisel İleti : Hayat güzeldir yaşamayı bilirsen sevgi bir faldır bakmayı bilirsen mutluluk özlemektir çekmeyi bilirsen ben bir baş belasıyım kurtul kurtulabilirsen!
Arkadaşlar kusura bakmayın. Giremedim, şimdi bir yarım saat açığım. Yetiştiremem! Yarında giremeyebilirim, bazı sorunlar var :roll: Ama Pazartesi kesin gelir yeni bölüm!
Duramadım orada, herkesin şaşkın bakışları içinde yaşlar boşaldı gözlerimden. Ekrem ve Sevil hariç, çünkü biliyorlardı onlar Zeynep'in kardeşim olduğunu. Ama Cihan ve Cenker anlam verememişti eminim. Hızla koştum, çıktım okuldan. Sahile indim, bir bilet alıp tura katıldım hemen. Uzaklaşmak istiyordum bu şehirden. Tanıdık bir yüz gördüm o anda. Doğan Abi'ydi bu Cihan'ın abisi. Kayıt işlemlerinde bana çok yardımcı olmuştu, onunla konuşmak istedim.
-Merhaba Doğan Abi. DOĞAN: Ayçin? Merhaba kız seni görmek ne güzel, hiç sormuyorsun beni.
Ağlamaya başladım, gözyaşlarım kuvvetlendi. O da yani Zeynep'te hiç sormamıştı beni.
-Doğan abi, biriyle konuşmam gerek. Lütfen dinle beni. DOĞAN: Gel, gel otur şuraya. Sakin ol, anlat bakalım ne oldu? -Zeynep'i biliyorsundur heralde.
Doğan abi 'kim o?' der gibi baktı bana.
-Cihan'ın kız arkadaşı. Anlatmadı mı? DOĞAN: Haa o mu, anlattı anlattı da onunla senin ilgin ne? -Bak, sözümü kesmeden dinle beni. Bu çok ilginç bir hikaye Doğan abi. DOĞAN: Tamam. -Zeynep, benim kardeşim aslında. Yurt dışında okuyordu o, ben lise 3teyken geldi yanımıza. Gelmesiyle hayatımızı mahvetmesi bir oldu. Annem ve babamın arası kötüydü ve o sanki hep böyle olsun istermiş gibi onları birbirine düşürüyordu her fırsatta. DOĞAN: Neden ki? -Anlatacağım. Annem ve babam boşandı, babam çok kötü durumdaydı ve ben onunlaydım. Çünkü o ayrıldıkları için üzülüyordu, acı çekiyordu. Oysa annemin yanına gitti. Ben bir süre annemle görüşmedim çünkü o halinden çok memmundu. Ailemizin dağılmasına pek üzülmemiş gibiydi.
Gözlerim uzaklara daldı. Bana acı veren o yıllar geldi aklıma, her üzüldüğümde hemen tekneyle açılırdım. Denize sığınırdım, kocaman o denize... Beni kimsenin bulamayacağı kadar açılırdım, uzaklaşmak demekti bu benim için kıyıdaki hayattan. Ama o hayat hem benimleydi ne yazık ki!
-Sonra annem öldü, Zeynep tekrar yanımıza gelmek istedi. Babam tamam dese bile ben bunu kabul edemedim. Onu suçluyordum, hayatımızı mahvetmişti o, ailemizi o dağıtmıştı! Annem ve babamı birbirine o düşürmüştü. Onun kardeşi olmak benim için öyle zor, öyle aşağılayıcı bir şeydi ki! DOĞAN: Ayçin bunları Zeynep'in isteyerek mi yaptığına inanıyorsun? Yani o da istemez ki ailesinin yıkılmasını, bu kadar kötü biri olamaz. -Ben, ben onu tanımıyordum ki! 7 yaşındayken beraber parka giderdik, onun hakkında tek bildiğim buydu. Ama o döndükten sonra herşey kötüye gitmeye başlamıştı ve ben onu suçlu tutuyordum. O günden sonra, babamın ölümünden sonra ise Zeynep benim için anlamsız hale gelmişti. Onunla aynı evde, ona bakmadan yaşıyordum. Ona sarılmadan, kokusunu duymadan. Yani Doğan abi benim hiç kardeşim olmamıştı ki! DOĞAN: Bence onu çok yanlış anlamışsın, o da böyle olmasını istemiyordur. -Peki ya, annemle babamın kavgalarında taraf tutması, buna ne demeli? Onları birbirlerine karşı kışkırtması... DOĞAN: Herşeyin bir açıklaması olduğuna eminim, o senin kardeşin. Onu bu kadar kolay silemezsin. Dinlemelisin onu.
Bu sırada tur bitmiş, vapur kıyıya yanaşmıştı. Sahilde bir banka oturmuş onu gördüm, kardeşimi...
-Doğan abi, bak orada işte. Ne yapmalıyım? DOĞAN: Ayçin tabi ki gidip konuşacaksın, bu kadar küslük yeter size. -Ama.. DOĞAN: Git hadi, dinle onu.
İsteksizce yürüyordu ayaklarım ona doğru. Ama kalbim, beynim ona inanmayı o kadar istiyordu ki! 'Kardeşim var benim' diyebilmeyi...
-Nereden bildin burada olduğumu? ZEYNEP: Sen ne zaman üzülsen, kızsan birine kendini denize teslim edersin. Küçük teknenle açılırdın hep. -Sen, sen nereden biliyorsun bunu? Ben seninle hiçbir şeyimi paylaşmadım ki! ZEYNEP: Umutsuz aşkın Berk'i unutma, onu bana anlatmıştın (: -Evet anlatmıştım. ZEYNEP: Seni tanıyorum Ayçin, tanımalıyım ben senin kardeşinim değil mi? -Öylesin değil mi? Kardeşim... Ama neden Zeynep, neden ayırdın onları? ZEYNEP: Biliyorsun, onlarla çok fazla zaman geçiremedim ben, seninle de. Paris'teyken bizim oradan biriyle karşılaştım. Ben onu tanımadım ama o beni tanıdı. Bana, bana babamın annemi aldattığını söyledi. -Ne?
Ne diyordu bu? Olamazdı böyle bir şey. Babam, benim babam yapmazdı bunu.
ZEYNEP: Sakin ol, inandım buna. Fotoğraflar vardı çünkü, Nilgün Hanım'la babam. Onlar o fotoğraflarda çok yakındılar.
Ağlamaya başladı, benden bile şiddetli ağlıyordu. Onu hiç böyle görmemiştim.
-Zeynep.. ZEYNEP: Sonra geldiğimde annemi ondan kurtarmak istedim, babamdan kurtarmak istedim. Onların kavga etmesi için uğraştım hep. O adamı bizim restorantta görünceye kadar babamın kötü biri olduğuna inandım, sen de onun yanındaydın seni de düşman bildim kendime. Bana Nilgün Hanım'la babamı söyleyen adamı gördüm restorantta. Bana herşeyi açıkladı, öyle bir şey yokmuş. Babamın rakibiymiş ve ailemizi dağıtmak için yapmış herşeyi. Paris'e gelme nedeni bile buymuş. Her şeyi öğrendim, ama çok geçti. Annem de babam da yoktu artık hayatta. Sonra da zaten sen gittin, okumak için buraya geldin. Bense hep ailesiz olarak geçirdim günleri, sen yokken! Seni özleyerek Ayçin. -Zeynep, Zeynep bunlar doğruysa. Ben, ben çok özür dilerim kardeşim. Benim içinde çok zordu sensiz olmak, Sevil'i koydum senin yerine, Ekrem'i. Ama hiçbiri sen gibi değildi. Sana kardeşim demek için bekledim hep. Kardeşim..
Sarıldım ona, o da bana sarıldı. Ağlıyorduk ikimizde, ama bu kez mutluluktan. Kardeş gibiydik, 8 yaşından sonra ilk defa... Sonra Doğan abinin bize bakıp gülümseyen bakışlarını gördüm. Demek kardeşlik böyle bir şeydi. Herkesi güldüren, mutlu eden bir şey!
Kişisel İleti : Hayat güzeldir yaşamayı bilirsen sevgi bir faldır bakmayı bilirsen mutluluk özlemektir çekmeyi bilirsen ben bir baş belasıyım kurtul kurtulabilirsen!
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ~KALBİMDEKİ SANCI~ *Final Sayfa 42* 
Nerden
Diğer senaryoya yazacaktım..
Şaka öyle bir şey yapayım deme kafa göz dalarım. :D 
