güzel bir hikaye olacağa benziyor cnm lise aşkını okumak güzeldir hele bir de gerçekse ilk bölümü bekliorum

hikayedeki gerçeklik payı onu daha etkileyici kılıyo bence. merakla bkliyorum

Yorumlarınız için çok teşekkürler arkadaşlar Bu benim ilk deneyimim değil, daha önce çok hikaye paylaşmışlığım vardır sitelerde. Ama insan heyecanlanıyor işte. Bir de yaşadıklarımı anlatacak olunca

Not: İlk bölüm hazır ancak bir iki yorum daha bekliyorum, gelmez mi kii?

İlk bölümüm merakla bekliyor lise aşkları heyacanlı oluyor

çok güzel olacak hayırlı olsun merakla ilk bölümü bekliyorum

19 Eylül 2011


Okulun ilk günüydü. Ders dokuzda başlıyordu ve ben de sekizde uyandım.
Hızla hazırlandım. Güzel olmaya dikkat ederek tabii. Sonuçta ilk gün, ilk
izlenim…



Keşke saçlarımı kestirmeseydim, şimdi bellerime kadar uzanıyordu, dedim
içimden. Neyse, nihayetinde güzel olmuştum. Okul idaresi kızmaz diye düşünüp
gözüme kalem çekmeyi de ihmal etmemiştim. Takıntımdır da kendisi, kalemsiz
dışarı çıkamam.



İlk gün olduğu için servisler kalkmıyormuş. Babamla bir taksiye atlayıp
okuluma gittik. Bu yollardan defalarca geçmiştim. Kayıt için, servis işlemleri
için… Ama bu seferki bambaşka bir heyecandı. Ya adapte olamazsam korkusu vardı
içimde.



Ve okulun bahçesindeydim. Dokuzuncu sınıfların toplandığı kalabalığa
karıştım. Önümde beş tane kız vardı. Konuşmaya başladık. Hangi okuldan
geliyoruz, kaç puanla geliyoruz falan filan.



Törenden sonra bizi konferans salonuna aldılar ve sınıfları açıkladılar.
Çok kaynaştığım o beş kızdan en az biriyle aynı sınıfta olmayı çok istiyordum.
Ve tam da düşündüğüm gibi sadece biriyle aynı sınıfa düştüm.



Sınıfımızda yirmi beş kişi vardı. Biz Tuğba’yla oturmuştuk. Arka sırada
oturan kızlarla sohbet etmeye başladık. Derken sınıf öğretmenimiz girdi içeriye.
İngilizce öğretmenimizdi, iyi bir kadına benziyordu.



İngilizce seviyemizi test etmek için bizi küçük gruplar haline getirdi ve
birer diyalog yazmamızı istedi. Grupta beş kız, iki erkek olmuştuk. Konuştuğum
ilk erkekler onlardı işte.



Birine bakmamıştım bile. Ama diğeri vardı ki… Gözleri çok derin bakıyordu.
İlk günden ondan etkilendiğim bir gerçekti. Çaktırmamaya çalıştım. Kalemi elime
alıp yazmaya başladım ve o da yazmak isteyip kalemi almak isterken ellerimiz
birbirine dokundu. Elektriği hissetmemiş, umursamamış gibi yaparak kalemi
defterin üzerine bıraktım.



İşte her şey böyle başlamıştı.



Bir Hafta Sonra…



Okuluma alışmış, sevmiştim. Bu arada sınıftaki pek çok kızla tanışıp
kaynaşmıştım. Tuğba ile olan iletişimimiz azalmıştı. Daha kendi kafamdan birilerini
bulmuştum. Cansu, Berrak, Pelin, Esra, Dilara, Melisa…



Şimdi Cansu’nun yanında oturuyordum. Böylesi daha iyi olmuştu.



Ümit’le hiç konuşmuyorduk. Daha doğrusu konuşma fırsatımız olmuyordu. Ama
hep göz göze geliyorduk. Ben kızların yanında dururken, o da arka taraftaki
dolapların önünde arkadaşlarıyla takılıyordu.



Neşeli, konuşkan, espritüel, geveze bir çocuktu. Ama SBS’de matematikten üç
yıl üst üste full çekmiş biri olarak hayta olduğunu düşünmenin imkanı yok. Hem
zaten öyle olsa Anadolu Lisesi’nde ne işi var?



Evet, onunla hiç konuşmuyorduk. Ama her şeyini merak ediyordum. Tanışmaya
sıra gelince kulağımı hep ona veriyordum. Nerede oturduğunu, kaç kardeşi
olduğunu, neleri sevip neleri sevmediğini, takımını bile biliyordum artık.



Kitap okumayı hiç sevmiyor. Bilgisayar oyunlarının hastası. Bilgisayar
mühendisi olmak istiyor. Galatasaraylı. Basketbol oynamayı çok seviyor.
Dizilerle pek arası yok. Çocuklar Duymasın’ı izlediğini duydum, buna rağmen iyi
bir mizah anlayışı var!! İnsanlar o diziyi izlerken sahiden gülüyor mu?



Her neyse. Dediğim gibi işte. Çocuğun şeceresini ezberledim. Ama o benim
daha adımı bile bilmiyor.



***



Teneffüste kantinden döndük ve ben kapıyı kapatırken Ümit’in sesini duydum.



“Işığı yaksana!”



Bana seslendiğini fark etmeyerek birkaç adım attım.



“Sen, sen!” dedi. Baktım, elinde bir masa tenisi raketi ve topu vardı.
Karşısında da bir arkadaşı duruyordu. Sınıfta ‘tenis’ oynuyorlardı, hem de
bedencinin odasından gizlice aşırdıkları ‘masa tenisi’ raketleriyle! Fazla
cesurlardı.



Neyse, ne diyordum? Ona baktım, bana bakıyordu. “Işığı yakar mısın?” dedi
bu sefer, daha kibar olarak. Hiçbir şey söylemedim ve gidip ışığı yaktım.



Adımı söylesene be çocuk! Adımı söylesene!



***



Kızlarla oturuyorduk. Berrak sınıftaki erkeklere bakarak,



“Şuraya bakın ya! Hiç mi yakışıklı erkek olmaz?” dedi hayıflanır bir ses
tonuyla.



“Hiç sorma,” dedim onaylayarak.



“Bir tane var, o da şu,” dedi, parmağının ucunda basket topunu döndürerek
çevresinde yuvarlak oluşturmuş erkeklere hava atan Ümit’i işaret ederek. Bu
çocuğun toplardan başka işi yok muydu?



İlgilenmiyor gibi yaparak süzdüm.



“Yani, sayılır,” dedim. Aslında bir yanım uzak durmayı gerçekten istiyordu.




“O da harika bir şey olduğundan değil de, gözleri çok derin bakıyor bee…”
dedi Berrak.



“Evet, bence de,” dedim başımı aşağı yukarı sallayarak. Aslında Berrak'ın bu sözleri pek de hoşuma gitmemişti. Neden ama?



Akrep burcunun kıskanç olduğunu söyleyenler haklı mı yoksa??



Başımı çevirdim,
Ümit elindeki topu arkadaşına fırlatarak askılığın önündeki sandalyelerden
birine oturdu. O sırada göz göze geldik. Fazlasıyla heyecan vericiydi. Ve benim
tek yaptığım, gözlerimi kaçırmaktı…


Yorum yazarak beni mutlu edebilirsiniz. Teşekkürler.

ayy canım güzelmiş ya. ilk etkileşim haa.. umutsuz mu yani?
belli olmaz gerçi
merakla bekliorum

güzel olmuş

harika olmuş çok güzel olacağını biliyordum ümitin düşüncelerini de yazacak mısın yoksa sadece türkünün mü ağzından devam ediceksin devamını merakla bekliyorum

Çok güzel olmuş eğer yaşadığın olaylar gerçekten böyleyse aşık olduğun çocuk cidden kabaymış
Yeni bölümü sabırsızlıkla bekliyorum

çok güzel olmuş kendi hayatını anlatman dahada güzel olmuş devamm

28 Eylül 2011
Bu çocukla neden aramızda hiç iletişim yok? Kafayı yiyeceğim yani! Anca baksın, tamam mı? Çok sinirleniyorum ya. Kalas şey.
O değil de bu çocuk bana karşı böyle. Tabii yakın arkadaşlarıma da böyle. Ama sınıfta bir dörtlü var, niyeyse onlarla arası iyi. Bir tanesi sınıf başkanı. Bunların nasıl kızlar olduğunu bilirsiniz. Kendilerini güzellik ve havalarıyla fark ettirmeye çalışan tiplerdir.
İşte bugün şu başkan olan kız var ya, Seçil, işte Ümit’le birbirlerine kâğıttan top yapıp fırlattılar falan. Sinirlerimi oynatıyor bu çocuk. Bir de şu kızla sürekli birbirlerine laf atıp durmuyorlar mı? Ne oluyoruz, alo!
O koca popolu kızla bu kadar samimi olmalarını bir türlü sindiremiyorum. Ben onun hakkında her şeyi bilirken, onun daha adımı bilmemesine –ya da belki de bilip de söylememesine- bozuluyorum.
Tabii bunun yanı sıra yine şu meşhur bakışmalarımız var. Birkaç kez göz göze geldik ama yapamıyorum, hemen başımı çeviriyorum. Anlayacak diye korkuyorum.
Eh be Türkü, sen böyle yaparsan o da tabii o şımarık kızla kâğıt savaşı yapar. Sana da seyretmek düşer. Harika.
Ah, neredeyse unutuyordum. Bugün konuştuk da aslında. Sınıfta sadece Melisa ve ben vardık. Sonra o da girdi ve “Kitaplar gelmiş,” dedi. Bu bahsettiği kitaplar İngilizce dersi için özel aldığımız ve üç gündür beklediğimiz kitaplardı.
“Gelmiş mi?” diye sordum yalancıktan hayret ederek. Tek amacım onunla konuşmuş olmaktı.
“Şaka yaptım, gelmemiş,” dedi gözlerime bakıp sırıtarak.
“Çok komikmiş gerçekten,” dedim hafif sitemli.
“Ama heyecanlandın sonuçta,” dedi ukala bir bakışla. Sen benim ne zaman heyecanlandığımı nereden bileceksin ki? Gördüğün mü var? Kalın kafalı.

29 Eylül 2011
Bugün ilk dört ders boyunca Ümit bana hiç bakmadı. Tamam kızım, buraya kadar, bakmıyor bile, dedim kendi kendime.
Sonra ne oldu dersin? Öğle arasına girdik. Kızlarla oturuyorduk. O da arkadaşlarıyla laflıyordu. O anda göz göze geldik. Ama bu sefer isteyerek bakmamıştım. Öylesine etrafa bakınırken bana baktığını fark ettim.
Ve bu sefer gözlerimizi hemen kaçırmadık. Dört ya da beş saniye kadar bir süre göz göze kaldık ama onun gözlerinde, “Bu kız niye hep bana bakıyor?” bakışı vardı. Çözmeye çalışır gibi bakıyordu. Hemen endişelenerek gözlerimi başka yere çevirdim. Yine de şunu kabul etmeliydi ki bana ilk bakan oydu.
Niye böyle yapıyordu? Tam umudu kesmek üzereyken niye tek bir bakışıyla içimi kıpırdatıyordu? Görmüyor muydu, anlamıyor muydu?

30 Eylül 2011
Bugün teneffüste Berrak’la merdivenlerin ortasında dikilmiş öylece duruyorduk. O yukarı çıkalım diyordu, ben aşağı inelim diyordum. O sırada yanımızda bir karaltı oldu ve başımı çevirdiğim anda Ümit’le karşılaştım. Geçecek hiç yer yokmuş gibi tam ortamızda durmuştu, bir basamak aşağıda. İkimizin de gözlerine baktı. Sonra Berrak geriye doğru bir adım attı ve Ümit hiçbir şey hissetmemiş gibi aramızdan geçip yukarı çıktı.
Berrak’la sınıfa girdik. Sonra ben koridora çıkmak için kapıya doğru yürüdüm. Tam sınıftan çıkarken Ümit de sınıfa giriyormuş meğer. Karşılaştık ve bu sefer de ben kayıtsız görünmeye çalışarak yanından geçtim.
Bir sonraki teneffüste kantinden dönerken o da merdivenlerden iniyordu, yanında da arkadaşları vardı. Ümit’le ben yine karşılaştık. Neden arkadaşları değil de sadece o? Neden hep karşıma çıkıyor?
Öğle arasına girdiğimizde de beden dersi için eşofmanlarımızı giyinmek için soyunma odasına gittik. Sona Berrak ve ben kalmıştık.
“Şu Ümit denen çocukla da hep karşılaşıyoruz,” dedi. Önce bizden mi bahsediyor diye merak ettim. Gözlerine baktım.
“Sağa gidiyorum sağda, sola gidiyorum solda,” dedi.
“Aynen,” dedim kısaca. Ne demekti bu? Berrak ne demeye çalışıyordu? Bu bir ima mıydı?
O değil de, bunların sürekli karşılaşmaları bizim karşılaşmalarımızın sıradan olduğunu gösterirdi. Herkese olabilecek şeyler gibi. Canımın sıkıldığını belli etmedim.
Sınıfa çıktık. Sadece Ümit vardı ve bizim kızlar.
Biz sıramıza geçtik. O sırada Ümit, “Şuraya bakın!” dedi. Hepimiz başımızı çevirip baktık. Sırasının üstü sırılsıklam olmuştu. Pencere kenarında oturduğundan olmalıydı.
“Yağmur yağmış sıranın üstüne,” dedim hiç heyecanlanmayarak. O da onaylar gibi başını salladı ve gözlerinde hafif bir gülümsemeyle gözlerime baktı. İşte o an heyecanlandım.
Zaten bu çocuk gözlerime bakınca heyecanlanıyordum.

4 Ekim 2011
Demiştim işte. Çocuk daha adımı bilmiyor demiştim.
Bugün Ümit arkadaşlarıyla yoklama listesine bakıyorlardı. Belli ki sınıftaki kişileri tanımaya çalışıyorlardı. Lütfederler bey efendiler!
Sonra bana baktı ve “Melisa sendin dimi?” diye sordu. O anda acayip sinirlendim ama belli etmedim.
“Hayır, Melisa o,” dedim Melisa’yı göstererek. “Ben Türkü.”
“Türkü. A, evet, pardon ya.”
Pardonmuş. Aptal şey. Ben senin neyinden hoşlanıyorsam? Kabahat senin bir bakışınla heyecanlananda zaten.

Yorumlar lütfen

çok güzel olmuş

harika olmuş ya ama ben ümitin duygularını çok merak ediyorum merakla bekliyorum

Vay vay vay cok güzel muhteşem harika devamını beklyrm sakn yarıda bırakma

çok gzel olmuş tatlım hayırlı olsun 1 2 haftadır interneti aamıyorum tatlım dersler sınavlar derken tebrik ederim

spr olmus

Çoook uzun zamandır yokum ama yeniden hevese geldim çocukla da bayağı olaylar oldu anlatmak istiyorum. Aynı kitleyi yeniden toplayabilecek miyim bilmiyorum. Yazmamı isteyen var mı arkadaşlar?

aaaa yeni olaylar mı heyecanlandım hadi çabuuuuuuuk gelsin yb :D

Ben yeni okudum ve beğendim.Şu sıra site pek yoğun değil ama yazarsan okuyucu olacağına eminim.Lütfen yaz