1. BÖLÜM  




2 MART 2013

Hastaneye gidiyorum. Daha doğrusu götürülüyorum. Ambulansla ve muhtemelen acile. neden mi? Çünkü bileklerimi kestim. evet bunu yaptım. Çünkü o şerefsiz Ekrem beni aldatti. hayatımı adadığım adam, canımdan, kanımdan, dünyadaki herşeyden daha çok sevdiğim adam beni aldatti. hem de en yakın arkadaşımla. Ama asıl kötüsü bu değil... bunu öğrendiğimde evlenmemize bi hafta vardı. daha en kötü yerine gelmedim. Bu durumu aileme anlatmama rağmen, babamın mali durumunun kötülüğü ve ekremciğimin(!) babasının, yani kayınbabamın mali durumunun iyiliği doğrultusunda evlenmeye zorlandım. Ama tabiki daha evlenmedim. Yarın... her şey yarın olucak.tı. ama sanırım bu bilek kesme işi annemlerin pekte işine yaramıycak. Ama beni üzen, annemlerin şu anda "benim" ölebileceğimi değilde, "mali durumları"nın öleceğini düşünüp, üzülüyor olmaları. Eh, napalım. benim elimden de anca bu geldi.

      Ama hala çözemediğim pekçok nokta var. örneğin, mademki beni aldattı, yani bana bağlı kalamayacak kadar az seviyor beni, neden o zaman sürekli bu aldatma işini ailesine inkar edip, benimle evlenmek istediğini söylüyor? Oysaki ben ona sordum, onları yarıçıplak sarılırken gördüğümde sormuştum. ama o inkar etmemişti. tabi doğrulamamıştı da. sadece gözlerime bakıp susmuştu. bense sinir krizi geçirmenin sınırındaydım. sorumu, bende onun gözlerinin içine bakarak tekrarlamıştım, belki de yirmi defa. ama o, her tekrarlayışımda sanki ben onu üzmüşüm gibi omuzlarını düşürmüş ve kırgın bi bakışla bakmıştı bana. ama asıl üzülen bendim. şu altı gündür bir gün bile uyumuyorum. her gece yastığa kapanıp, Ekrem'i ve onunla geçen güzel günlerimizi unutmaya çalışıyorum. Nasıl oluyor anlamıyorum ama, beni bu kadar üzen bi adamı hala çok seviyorum ve sürekli onunla yaptığımız çılgınca şeyleri düşünüyorum. tuhaf...



3 MART 2013

"Durumu nasıl doktor?"
"Neyseki olaydan çok kısa bir süre sonra müdehale edilmiş. Sevil hanım'ın ablasının doktor olması bizim açımızdan çok yararlı oldu. en azından çok kan kaybetmemiş hastamız."
"Bu şu anda iyi olduğu anlamına mı geliyo?"
"evet, ancak bir süre daha burda misafir edicez Sevil Hanım'ı"
"peki"

Gözlerim kapalı. açacak cesaretim yok. ama her şeyi gayet net duyabiliyorum. Doktor çıkıyo odadan. Odayı dinliyorum. yalnızca annemin olduğunu anlayınca gözlerimi açıyorum. Ama yanılmışım, başucumda "o" varmış. başımı diğer tarafa çeviriyorum. orda da annem var. onu görünce gülümsemeye çalışıyorum. bu evlenme olayında onunda kabahati vardı ama annem sonuçta.
"Nasılsın yavrum?"
"..."
"haklısın, yorma kendini, baban yiyecek bişeyler almaya gitti, gelir birazdan."
"..."
"ah, geldi işte. hoşgeldin bey, bak, yavrumuz gözlerini açtı."
"iyi iyi, onunla konuşacak şeylerimiz vardı zaten, Ekrem, bizi biraz yalnız bırakır mısın?"
"... Hüseyin amca... ben çıkmasam? onun yanından ayrılmak istemiyorum. lütfen."
"peki oğlum, dinle o zaman. ama müdehale etme."
"Tamam"
"peki, Sevil, bu intihar olayını neden yaptığını biliyorum, ve sana çok kızgınım. ama bu olay nikahı ertelemiycek, haberin olsun. yarım saate nikah memuru buraya gelicek, ve EVLENİCEKSİNİZ."


1. BÖLÜM SONU

arkadaşlar umarım beğenirsiniz. Şimdiden söyliyim, yorum gelirse devam edicem, lütfen beni yorumlarınızla destekleyin. hepinize öpücük!!!!  

ben beğendim devam etmeni istiyorum=)

2.
BÖLÜM








3. MART 2013





Susuyorum. Başka ne yapabilirim ki? ‘hayır!’ demem onlar
için bişey ifade etmiyo zaten. Ölümün eşiğine gelmiş olmamda aynı şekilde.
Başımı sallıyorum sadece. Babam bana gülümsüyo.


“biliyorum bana kızıyosun, ama bigün bana teşekkür
ediceksin.”


“…”


“Neyse, şimdi dinlen, yarım saate nikah memuru gelir.
Allah’ın izniyle size de bi yuva kurarız.”


Ben yine konuşmuyorum ve babam bana tekrardan gülümsüyo,
başımı çeviriyorum, ama bu sefer de Ekrem’le göz göze geliyorum. Bana, bi
zamanlar aşk dolu sandığım o bakışlarla bakıyo. Bu beni her zaman etkiler ve
yine etkiliyo. Gözlerim doluyo, gözlerimi kapıyorum hemen ve nikah memuru
gelene kadar uyukluyorum.





Ve geliyo… o kırmızı cübbesi ve meşur defteriyle karşımda
duruyo. Her şeyi hazırlıyolar. Beni kaldırıp bi masaya oturtuyolar. Tüm
formaliteler uygulanıyo ve ben imzayı atıyorum. Yüzüm ifadesiz. Bi ruh gibiyim,
ya da bi misafir. Sanki bu benim nikahım değilde, buraya seyretmeye gelmiş bi
misafir gibiyim. Her şey bitiyo, beni yatırıyolar tekrardan. Nikah memuru
gidiyo. Yatarken aklıma bişey geliyo, damadın ayğına basmadığım. Ve bi anda
kahkahalara boğuluyoru, durduramadığım bi histeri krizi geçiriyorum. Sanki her
şey normalde bi tek o anormalmiş gibi damadın ayağına basma geleneğini
düşünüyodum. Bunu düşündükçe daha çok gülüyorum. Annem telaşla yaklaşıyo,


“yavrum, kızım, neyin var?!”


“…”


Ben hala gülüyorum. Sonra birden duruyo krizim. Etrafımı
inceliyorum, herkes korkuyla karışık bi hayretle bana bakıyo, sonra Ekrem’e
bakıyorm, bi tek o, bana telaşla değilde, dudakları hafif kıvrılmış, alaycı bi
ifadeyle bakıyo. Gözlerine daha çok dalmadan gözlerimi kapıyorum ve daha ne
olduğunu anlamadan uykuya dalıyorum.








6 MART 2013








Bugün hastaneden çıkıyorum, kendime tam olarak gelmiş durumdayım.
Gayet sağlıklıyım yani.


Ekrem hastaneden
çıkış işlemlerini yaparken biz annemle Ekrem’in arabasına yerleşmeye
çalışıyoruz. Bu sırada annem bana sanki hastaymışım gibi davranıyo, bende
kızarak


“Anne ben 22 yaşındayım biliyosun değil mi?”


“kızım unutma ki senin doğumunda bende ordaydım. Yani bu,
tabi ki biliyorum, demek oluyo.”


“E o zaman lütfen bana ‘22’ yaşındaymışım gibi davranır
mısın?”


“aman aman, iyilikte yaramıyo hanımefendiye, bırak, bundan
sonra senle bi gram ilgilenmem ben. Sen nede olsa ‘22’ yaşındasın, diymi?”


Annemin bu kızışı doğrultusunda bende bu blöfünü görüyorum
ve sağ elimle sol bilegimi tutup “aaah” diye bağırıyorum. Bunun üstüne annem “
noldu yavrum neyin var?” diyo telaşla ama benim kıkırdadığımı görünce yüzünü
buruşturup “ edepsiz terbiyesize bak sen, bi de annesiyle dalga geçiyo”


“ama ann…” kapının ani açılmasıyla konuşmam kesiliyo. Gelen
Ekrem, yüzünde telaşlı bi ifadeyle bi bana bi anneme bakıyo. En sonunda dönüp
bana,


“noldu? Niye bağırdın?” diyo


“…” ben cevap vermiyorum. Onunla aldatma olayından beri hiç
konuşmadım, benim konuşmıycağmı anlayan annem,


“hiç evladım, bu edepsiz benle dalga geçiyo kendince. Ondan
bağırdı, ama sanırım çok sesli bağırmış ki, bu kadar telaşlandın.”


“evet…” diye mırıldanıyo Ekrem. Sonra annem arabaya
yerleşmeye çalışırken, bi anlık ikimizden de uzaklaşıyo, bu sırada Ekrem
kulağıma eğilip “sakın!” diyo “ sakın bi daha böyle bişey yapma.yoksa sonu çok
kötü olur ve sende bundan hiç hoşlanmazsın.” Diyo ve beni put gibi kımıldayamaz
halde bırakıp şoför koltuğuna geçiyo. Dikiz aynasını beni görebileceği –ve tabi
benimde onu görebileceğim- bi şekilde ayarlıyo. Ben hemen gözlerimi
kaçırıyorum.





İlerliyoruz. Nereye gittiğimizi bilmiyorum, ama ‘sanırım
benle annemi, annemlerin evine bırakır, kendiside kendi evinde –eğer gerçek bi
evlik olsa bizim evimiz olacak olan evinde- kalır’ diye düşünüyorum. Ama gittiğimiz yol bana hiç de tanıdık
gelmiyo. Anneme bakıyorum ama o da sakin bi şekilde camdan dışarıyı seyrediyo.
Ben de susuyorum ve bekliyorum. Sonra bi evin önünde duruyoruz… ya da bi
‘villa’ demek daha doğru olur. O kadar güzel görünüyo ki, bi anne annemi ve
ekrem’i unutup evin koskocaman bahçesini geçip içine giriyorum, ilk katı
gezdikten sonra diğer iki katı da geziyorum. O kadar büyüleyici ve… hayallerimdeki
ev ki, bi an inanamıyorum. Ama gerçek ve bu nasılsa beni mutlu ediyo.





Ev turum bittiğinde aşağı iniyorum, anneme sesleniyorum. Ama
ses gelmiyo. Büyük salona girdiğimde Ekrem le karşılaşıyorum. Bana “Annen
gitti” diyor. Ben durumun şaşkınlığıyla konuşmama kuralını unutuyorum ve
“Nasıl? Neden?” diye soruyorum. O da alayla gülüp bana yan bi bakış atıp “Neden
olacak, biz ‘yeni evliler’i yalnız bırakmak için” ‘yeni evliler’ derken sağ ve
sol ellerinin işaret ve orta parmaklarını kullanarak tırnak işareti yapıyo.





“kara incim, maalesef iki hafta benimle burada kalmak
zorundasın.”


“ne demek istiyosun sen?”


“babanı hayal kırıklığına uğratmak istemezsin değil mi?”


“hala anlamıyorum.”


“ah, Kara İncim, demek istediğim şu ki, eğer benimle burada
iki hafta geçirmezsen seninle hemen boşanır ve babanla yaptığımız iş
anlaşmasını da fesh ederim… evet? Ne
diyosun? Benimle iki hafta geçiricek misin? Yoksa babanın yıkılışını mı
seyretmek istersin?”





…








2. BÖLÜM SONU…





Umarım beğenmişsinizdir. Kusuruma bakmayın, geç yazdım ama
malum okul, dersler, sınavlar falan derken, bilgisayarı açamıyorum.
Yorumlarınızı bekliyorum. J

arkadaşlar lütfen yorum yapın. yeni bölüm hazır ama sizin bu yolladığım bölüm hakkındaki fikirlerinizi almak istiyorum. lütfen.

Bölüm güzel olmuş.Konun çok yaratıcı...

Ama tek hatan sürekli,

"etmiyo
gülümsüyo.
Ve geliyo
duruyo.
demek oluyo"demen

Günlük hayatımızda ne kadar kelimenin sonuna "-r" koymayıp söylesekte (örneğin;etmiyoR yerine etmiyo) yazarken "-r" yani geniş zaman ekini koymak zorundayız.

Bu eki yazmaman sanki bunu yazan bir egeliymiş gibi hissettirdi bana,düşün yani ben İzmir'liyim ama ben yapmıyorum. :D

Bölüm çok güzel olmuş ama sürekli "gülümsüyor" yerine "gülümsüyo" kullanman bendeki okuma isteğini azalttı.

Konun çok harika ama sözcüklerin yazılışına biraz daha dikkat edersen çok daha güzel bir senaryo çıkacak ortaya.

Bu arada Ekrem de az pisliğin teki çıktı ya...Hem aldatmış hem de evlenmeye zorluyor.Sanırım altında yatan sebepler var.

Ellerine sağlık Yeni bölümü bekliyorum

bende merakla yeni bölüm bekliyorum en kısa zamanda yaz lütfen=)

3.
BÖLÜM








Sessiz kalıyorum. Çok şaşkınım, ama neden şaşırıyorum ki
sanki? Beni zorla evlendiren ailem, beni zorla gerdeğe de sokmaya çalışır. Ne
diyeceğimi bilemiyorum. Ama her şey ayarlanmış zaten, bana ‘hayır’ deme izni de
verilmiyor, ben de mecbur kafamı sallıyorum. Sessizce arkamı dönüp merdivenlere
yöneliyorum. Yukarı çıkıp yatak odası olduğunu anladığım odaya giriyorum.
Üstümü değiştirmeden hemen yatağın üstüne yatıyorum, büzülüyorum yatakta.
Ağlamıyorum, ama içimde bi ağırlık var. Sanırım depresyona giriyorum. Aniden
kapı açılıyor, Ekrem sinirle içeri dalıyor, beni omuzlarımdan kavrayıp
kaldırıyor ve sarsıyor.


“Kendine gel Kara İncim!!! Sen bu değilsin, bu kadar ruhsuz
bakma bana! Benimle kavga et, bağır çağır, vur bana ama böyle çekip gitme,
bana-bunu-yapma…yapma…” sonunda omzumdaki elleri gevşiyor ve omuzları çöküyor.
Bu beni çok sinirlendiriyor, Ekrem i hiç bi zaman böyle çökmüş görmeyen ben bi
anda beni kötü hissettirdiği gibi sevdiğim adamı da üzdüğü için ona kızıyorum.
Komik gibi gelebilir ama Ekrem i üzdüğü için Ekrem e sinirleniyorum. Hala Ekrem
den güç aldığım gerçeğini kabullenmek ise bana ateş püskürttürüyor. Onu itip
ayağa fırlıyorum


“Kendime geliyim ha? Bunu mu istiyosun gerçekten? Oysa ben
sadece dediklerinize sorgusuz uyacak bi robot istediğinizi sanıyordum. Duygusuz
bi araç. Evet bana hissettirdiğiniz bu. Ekrem i affet! Ekrem le evlen! Sevil iki hafta Ekrem le
yaşa!.. bunlar bana ne kadar ağır geliyor görmüyor musun? Ve sende gelmiş beni
babamın hayatını mahvetmekle tehdit ediyorsun… napıyım, benim elimde ne var? Ne
güç, ne para var! Ama sen bunlarla beni sindirmeye çalışıyorsun, sonra ben
sinince de ‘Sevil bu sen değilsin!’ diyosun!!!
Peki şimdi neyle tehdit ediceksin beni? Sinersem babamların bankadaki
hesabına el mi koyacaksın? Peki kabul eder ve sinmezsem nolucak? Bu sefer neyle
tehdit edeceksin? Farkında mısın, çok dengesiz davranıyorsun. Hepiniz!
Annemler, annenler, sen… hepiniz çok dengesiz davranıyorsunuz!..” durup nefes
alıyorum, sonra işaret parmağımı ona doğru sallayıp “ne tür bi oyun oynuyorsunuz
bilmiyorum ama sizin oyuncağınız olmıycam. Hayatımı mahvediyorsunuz… Mahvediyorsun…”
sonra koşarak odadan çıkıyorum, merdivenlerden inerken beni bi kol tutuyor,
Ekrem beni kendine çekip sarılıyor. Bu sıcaklığa o kadar ihtiyacım var ki, bi
üç dakika ona yaslanarak merdivende ağlıyorum. Sonra kendime gelip başımı
kaldırıyorum ama vücudum hala Ekrem e yaslı.


“İyi misin?” diye soruyor Ekrem.


“...” cevap vermiyorum.


“hadi gel seni odaya çıkartalım, dinlen biraz.”


“seninle hiçbir yere gelmem ben.”


“hadi Kara İncim, naz yapma da gel işte, dinlenmek sana da
iyi gelir.” Beni sağ dirseğimden nazikçe çekiştiriyor. Ben ise kolumu çekip,
“hayır, bana öyle deme” diyorum, çünkü bu bana sevgili olduğumuz dönemde
taktığı bi lakap. Benim reddedişim üzerine Ekrem daha sert çekiyor kolumu.
“Sevil, yapma Allah aşkına ya, bunda benim bi çıkarım yok, tek düşündüğüm senin
iyiliğin. Kırma beni…”


“sen beni çok önceden
kırdın zaten Ekrem, bırak beni” diyorum ve kolumu çekip onu hırsla itiyorum. Bu
tepkimi beklemeyen Ekrem sarsılıyor ve merdivenlerden yuvarlanıyor. Bense şaşkınlık
ve korkuyla onun merdivenin dibinde yatan baygın bedenine bakıyorum.
Şaşkınlığımdan kurtulunca ağzımdan tek bir kelime çıkıyor…





“Ekrem…”








3. BÖLÜM SONU





Arkadaşlar inşallah beğenirsiniz. Ve lütfen yorum yazın.
Yorum yazmadığınızda hiç bi keyfi kalmıyor. Lütfen. MAVİ KELEBEK, sana da ayrıca teşekküre etmek istiyorum. gönderdiğin mesaj sayesinde büyük bi ayıbımı kapatmış oldum. gerekten de hiç de çekici gelmiyor 'r' ler olmadan :D ayrıca diğer yorum yazan arkadaşlarıma da çok teşekkür ederim, siz yorum yaptıkça benim yazma isteğim depreşiyor :D hepinizi seviyorum . Hepiniz öpüldünüz. J

bizde seni öptük=)
ekremin napmaya çalıştığını bende merak ediyorum devam et lütfen=)

Önemli değil,tabii ki...
Açıkçası yorumu yapmadan önce biraz çekindim çünkü ne tepki vereceğini kestiremedim.Bazı insanlar eleştiriyi kaldıramıyor.Oysa hatalarını kendi gözlerinle göremiyorsun,ben de hikaye yazıyorum -ama yoğunluğumdan dolayı yayınlıyamıyorum- bölümümü bitirdikten sonra hemen başka birine okuturum çünkü cümlede hata yaptığım zaman kendi hatamı görmem zor oluyor çünkü bunu yazan benim.
Bölüm bu haliyle daha bir güzel olmuş.Ekrem de seviyor mu sevmiyor mu bir karar versin!Ne pislik oldun sen böyle Ekrem,aaaa...!!!,hiç yakışıyor mu sana? :D Sevil sende boyun eğme!!!SUSMA!SUSTUKÇA SIRA SANA GELECEK!!!Ayy!!İyice havaya girdim iyi mi?Bugün kadınlar günü ya ondan olsa gerek :D
Çok güzel olmuş.Ellerine sağlık.
Yeni bölümü bekliyorum canım.Biz de seni öptük.

arkadaşlar bizim evde taşınma telaşı var, toplanma vs. o yüzden yazamıyorum. ama elimden geldiğince hızlı yayınlamaya çalışıcam yeni bölümü inş. yarısı tamam zaten, biraz daha yazıp yayınlıycam. kusuruma bakmayın n'olur.

4. BÖLÜM





“Ekrem?...” yavaşça
yanına gidiyorum. Aslında bi on basamak vardı düştüğünde ama ne olduğunu kim
bilebilir ki? Yanına varınca başına doğru eğilip tekrar ismini sesleniyorum,
ama yine bir tepki alamıyorum. Bunun üzerine onu sarsıyorum. Biraz sonra yüzünü
buruşturarak uyanıyor.


“Ahh!” yavaş, yavaş gözlerini açıyor. Hareket etmeye
çalışınca yüzü tekrar buruşuyor.


“Sevil, yardım et.” Bana elini uzatıyor. Bir an tereddüt
ediyorum ama sonra şefkat ve suçluluk duygum ön plana çıkıyor, hemen
kaldırıyorum ve kolunu omzuma atıyorum. Sağ bileğinin üzerine basınca bayılacak
gibi oluyor. Sanırım burkulmuş. O’nu salondaki koltuğa oturtup ayak bileğine
bakıyorum, şişmeye ve morarmaya başladığını görünce hemen mutfağa koşup
buzluktan bi buz torbası kapıyorum. Ayağının üzerine buzu yerleştirince, doktor
olan arkadaşım Cenker’i arıyorum.


Cenker gelince hemen bi muayene ediyor Ekrem’i. Bana bazı
talimatlar verip gidiyor, giderken, bana halimi hatırımı soruyor, bense yalan
söylemek zorunda kalıyorum. Her ne kadar oraya bir doktor sıfatıyla da gelmiş
olsa o benim en yakın arkadaşım. Lisedeyken tanışmış, kaynaşmıştık, ama sonra o
tıp a girmiş, bense hukuk okuyarak avukat olmuştum. O şimdi stajyer doktor,
ancak hala kardeşliğimiz devam ediyor. Ne kadar kitaplardan başını
kaldıramıyorsa da beni hiç ihmal etmemiş, her dara düştüğümde yardımıma
koşmuştur, bu ise benim güvenimi kazanmasını sağlamıştır.


O gidince Ekrem’e bakmaya gidiyorum, doktorun verdiği
talimat üzerine ayağını havaya, koltuğun sırtına koymuş, buzla destek yapıyor.
Beni görünce toparlanmaya çalışıyor ama ben elimle ‘gerek yok’ işareti
yapıyorum. O tekrar yatınca, yanına yaklaşıp buz torbasını düzeltiyorum. Acıdan
alnında birikmiş olan terleri siliyorum. Ve bir anda Ekrem’e fazla yakın
olduğumu görüyorum. Ekrem gözlerimin içine bakıyor, bende sanki büyülenmiş gibi
ona bakıyorum.


“özür dilerim.” Lafı dökülüyor ağzımdan. Ne için özür
dilediğimi tam olarak bende bilmiyorum. Onu itip merdivenden düşmesine neden
olduğum için mi, babamın ve babasının da işin içinde olmasına rağmen tüm suçu O’na
yüklemem mi, tam kestiremiyorum.


Ekrem daha çok yaklaşıyor ve dudaklarını dudaklarıma
değdiriyor. Tadı hatırladığım gibi. Kendime engel olamadan ona karşılık
veriyorum. Ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama en sonunda kendimi kontrol
altına alıp, ondan uzaklaşıyorum. İkimizde nefes nefeseyiz. Onun gözlerine öyle
bi dalmışımki, kapının çaldığını sonradan duyuyorum. Hemen koşup kapıyı
açıyorum ve donup kalıyorum.


O gelmiş.
Zeynep…





Bir zamanlar candan arkadaşım olan, Ekrem’le sarmaş dolaş yakaladığım
kadın…





4. BÖLÜM SONU





Arkadaşlar, önceden de söylediğim gibi, taşınma olayları
falan bu bölüm kısa oldu. Kusuruma bakmayın n’olur. Yorumlarınızı bekliyorum. Hepiniz
öpüldünüz. J

5.Bölümü sabırsızlıkla bekliyorum. Çok güzel yazıyorsun =)

5. BÖLÜM

Zeynep… Çocukluk arkadaşım… Sırlarımı paylaştığım, yanında güldüğüm, ağladığım, sustuğum insan… Ve erkemin beni aldattığı kadın…
Zeynep’i karşımda görmek beni çok şaşırtıyor, O’na şaşkın gözlerle bakıyorum. Ne tuhaf ki O da bana aynı şaşkınlıkla bakıyor.
“senin burada olacağını bilmiyordum, bilsem gelmezdim.” Diyor edepsizce.
“…” ben cevap vermiyorum ve kapıyı yüzüne kapatmak için, kapıyı itiyorum. O ise kapıyı itip bana, “burası Ekrem’in evi ve ben de ancak o isterse giderim” diyor. Ben ‘haklı’ diye düşünüyorum. Burası benim evim değil, Ekrem’in evi. Geri çekiliyorum, o giriyor, ben önden gidip yatakta yatan Ekrem’e tiksinerek bakıp “misafirin var!” diyorum. O Zeynep’i görünce benimle aynı tepkiyi veriyor, ama sonra gözlerinde nefret belirtileri oluşuyor. “Ne işin var senin burada?” diyor Zeynep’e. Bu sinirli ifade karşısında Zeynep O’na yaklaşıp boynuna sarılıyor. “Sana geldim sevgilim…”
‘sevgilim’ lafını duyan ben hemen merdivenlere yöneliyorum. Yatak odasına girip kapıyı evi inletecek kadar sesli bir biçimde kapıyorum. Yatağa yatıp acizliğime lanet ediyorum.’ Keşke öksüz yetim olsaydım, o zaman Ekrem’in beni hayatlarını mahvetmekle tehdit edebileceği kimsem olmazdı. Beni şahsen tehdit etseydi, o zaman laflarını yedirir, bu evi de başına yıkardım.’ Diye düşünüyorum. O an tek yapmak istediğim uyumak. Sonsuza kadar. En azından Ekrem şu dünya dan göçene kadar. Ekremsiz bir dünya… bunu düşünmek bile beni üzüyor. Ağlıyorum. çaresizliğime ağlıyorum. Ekrem’in o kızı eve kabul etmesine ağlıyorum. O kızın Ekrem’e ‘sevgilim’ demesine ağlıyorum. O salağı hala seviyor olma gerçeğime ağlıyorum.

İki saat yatak da kalıyorum. Göz yaşlarım bitene kadar ağlıyorum. Bitince de düşünüyorum. Eğer aşağı inersem ne olur? Ya o hala aşağıdaysa? O zaman ne olur? Ama gitmişse de Ekrem aşağı da hiçbir ihtiyacını karşılayamayacak durumda. Eğer düşmesine ben sebep olamamış olsaydım, umursamazdım ama bundan sorumlu olmam bana büyük bir ağırlık yüklüyor. Yavaşça aşağı iniyorum, Aşağıdan sesler geliyor, anlıyorum ki Zeynep gitmemiş. İkisinin konuşmasını duymak istemesem de merakım galip geliyor. Seslerinin duyabileceğim kadar yaklaşıp saklanıyorum. Kısık sesle konuşuyorlar.
“git buradan Zenep!”
“Gitmiyceğimi biliyorsun. Lütfen bu sözü tekrar edip durma. Sana söyedim, burada kalıyorum.”
“Zeynep! Sana karşı anlayışlı davranmaya çalışıyorum ma sınırını zorluyorsun. Sana git dedim!”
“Sende beni anlamıyorsun, gitmem dedim sana. Burası benimde evim. Daha doğrusu ‘bizim evimiz.’. atırlarsan bu evin tapusu ikimizin üzerine.”
Ben duyduklarımın şaşkınlığıyla sendeliyorum ve kenardaki vazoyu düşürüyorum. Çıkardığım sesle ikisi de dönüp bana bakıyo. Ekrem konuştuklarını duyduğumu anlayıp bana
“Sevil...” diyor.
Onları yakaladığım o günde baktığı gözlerle bakıp “ Sevil nolur...” diyor...
“nolur...”


5. BÖLÜMN SONU.

Arkadaşlar, bu çok kısa oldu ama lütfen kızmayın. Sizin güzel yorumlarınız için teşekkür mahiyetinde bu bölümü yayınlıyorum. Umarım beğenirsiniz. 

çok güzel :D yazıyorsun ellerine sağlık.