3.bölüm
Gülümseyerek iki kişiyi diskalifiye ettim ve Cansu'nun gözlerine bakarak

"Selam" dedim. Anlamsızca gözlerime bakıyordu. Adının Yağmur

olduğunu duyduğum kız atılarak "selam" dedi. Her zamankinden daha

neşeli gözüküyordu. "Nasılsınız kızlar?" Yine o atladı lafıma. "İyiyim.

(duraksadı)Yani iyiyiz." Kumral perçemlerini elleriyle yana çekti. Mecburi

bir gülücük attım ona. Tek kaideye alan oydu beni. Tekrar göz ucuyla

Cansu'yu süzdüm. Canı sıkılmış bir hali vardı. Artık hareketlerinin

anlamını anlıya biliyordum çünkü tam 11 yıldır bir sapık gibi onu

dikizliyordum. Ancak bu sefer anlamsız geliyordu tavırları. 11 yıldır

gözlerimle anlaştığım kız şimdi boşluğa bakıyordu. Buraya gelmekle hata

mı etmiştim. Bir an geri dönecekmiş gibi oldum ve vaz geçerek ona

diktim gözlerimi. Bunca yıl sonra cesaretimi yeni toplamışım şansımı

denemeden bırakamazdım. "Sormadınız ama bende iyi sayılırım yani"

dedim munzur gülüşlerimden birini atarak. Beklediğim gibi Yağmur

konuştu tekrar. "Doğru ya. Sormayı unuttuk." Saf ama bir o kadarda

güzel bir gülücük attı. Bende ona gülümsedim tabi ki. Cansu'ya bakarak

konuşmamı sürdürdüm "Muhabbetinizde bayağı tatlıymış." Bu sefer

yüzümdekinin alay ve çapkınlıktan başka bir şey olmadığına emindim.

Cansu kafasını kaldırarak ikinci kez gözlerime baktı. İstemsizce

gülümsediği belliydi. Yağmur tekdüze bir sesle mırıldandı. "Sen onların

kusuruna bakma. Fazla konuşmayı sevmez onlar." Saçmaymışcasına

güldüm. "Ama benim hatırladığım kadarıyla konuşmaktan pek hoşlanan

biriydi birileri." Yağmur'a bakıyordum ama bu lafın Cansu'ya gittiğini

biliyordum. Yağmur yüzünü buruşturarak anlamsız bir surat ifadesi

yaptı. Haklı olarak ne demek istediğimi anlıyamamıştı. Konuya bir açıklık

getirmek istercesine tekrar araladım dişlerimi. "Öyle değilmi Cansu?"

Gözlerini kaçırarak bir kaç bakış attı. Arkadaşlarının onu süzen

bakışlarına karşılık "Hıı. Öyle işte." dedi ve gözlerini tekrar kaçırdı. Sesi

masal gibiydi. Özlemiştim bana cevap vermesini. Munzur gülüşümü yine

yüzüme oturtmuştum. Bulunduğu zor durumdan çıkarmak istercesine

konuştum. "Vala kızlar sizinle konuşmak benim için büyük keyifti ama

(Yağmur heveslice bana baktı) izin verirseniz Cansu'yla bir şey

konuşmak istiyorum." Hepsi aynı anda gözlerini bana dikti. Yüzlerinde

farklı anlamlar çıkarttığım ifadeler vardı. Yağmur kesinlikle hayal kırıklığı

yaşıyordu. Gamze'nin bakışları ise şaşkınlıktan başka bir şey değildi.

Cansu'ya gelince..! Onu anlamak güç olmamıştı ama anlam

verememiştim bu tavrına. Suç üstü basılmış ufak bir çocuktu sanki.

Gözlerini kırpıştırarak "Benimle mi?" dedi. Gülümsedim. Neyine bu kadar

saşırmıştı ki? Onunla konuşmak istiyen bir sürü erkek vardı. "Evet"

"Şimdi mi?" Daha çok sırıttım. "Evet" Gamze Yağmur'un koluna yavaşça

vurarak kafasıyla okulu işaret etti. Yağmur hüzünlü bakışlarını son kez

üzerimde gezirdi ve kafasını salladı. Sessizce yanımızdan uzaklaştılar.

Cansu'ya geri döndüğümde bakışlarında azda olsa öfkeyi fark ettim. Bu

haliylede çok güzeldi. Hatta daha ileri gidip öfkelendiğinde dahada güzel

olduğunu söyleye bilidim. Bir adım daha attım ona doğru. "Nasılsın

görüşmeyeli?" O arsız gülüşüm hala yüzümdeydi. Onun huzursuzluğu ise

hala onun yüzünde. "İyi!" "Ne oldu? Canın bir şeye mi sıkkın? Yoksa ben

miyim cansuyunu kurutan?" Dudağının kenarında hafif bir gülücük belirdi

ve aynı hızla yok oldu. "Hayır yok birşey. Her zaman ki halim."

"Diyorsun?" "Diyorum!" "Peki. Senin dediğin gibi olsun bakalım."

Kafasını tekrar eydi. Artık küçüklüğümdeki gibi benden uzun değildi. Ona

yukarıdan bakmak hoşuma gitmişti. Ve tabi bu kadarda yakınında olmak.

Elimle arkadaki bankı gösterdim. "Oturmak istermisin?" "Demek o kadar

vasat bir haber getirdin bana." Beni güldürmüştü. Hazır cevaplığından

hiç bir şey kaybetmemişti. Kafamı sallayarak "Orasına siz karar

vericeksiniz hanımefendi." Gözlerini gözlerimden çekerek banka yöneldi.

Hemen yanında bittim ve banka oturdum. Yine bana bakıyordu. Belliki

bir şeyler söylememi bekliyordu. Ağzımı tam açacakken önümüzden

geçen iki kızın bakışlarına mahsur kaldım. Cansu kıpraştı yerinde. Ona

atılan öldürücü bakışlar onu huzursuz etmişti belli ki. Sırıtarak baktım

yüzüne tekrar. "ee.. Artık söyleyecek misin şu bana baygınlık

geçirttirecek şeyi? Yoksa kızların boğazıma saldırmasını mı bekliyoruz?"

Daha çok güldüm. "Tamam en iyisi bende şuradakilerden gözüme bir

yumruk yemeden konuya gireyim" Gözlerini kafamla işaret ettiğim çatık

kaşlı çocuğa kaydırdı. Oda onun hayranlarından biriydi işte. Dudakları

yine kıvrılmıştı. "Bak! Bir tek tehlikede olan sen değilmişsin. Benimde

can güvenliğim tehlikede." diyerek küçük bir kahkaha attım. Onunda

dudağındaki kıvrım büyüyüp yüzüne yayılmıştı. İşte bu tanıdığım küçük

Cansu'ya aitti. Gözleriyle anaokulundaki gibi baktı gözlerime. Yine

kırpıştırıyordu güneşmişim gibi. "Tamam. Biliyorum. Gözlerim deniz

gibi." diyerek ona bir göz kırptım. İşte bu sefer tam anlamıyla gülüyordu.

Şimdi asıl konuya girmeliydim. "Ben aslında sana şey demek için

gelmiştim. (sabırsızca süzdü beni) IIII Biz! Yani bizi konuşmak için.

Sende biliyorsun. Bizim aramızdaki şey her ne ise bitmek bilmiyor."

Gülen yüzünde ani bir karartı oluştu. "Ne oldu? Yanlış bir şey mi

söyledim?" "Yok! Hayır. Yani evet. Bizim aramızda ki şey ne olabilirki?

Dediklerinden hiç bir şey anlamıyorum. Biz sadece anaokulunda arkadaş

olmuş iki kişiyiz." Saçma bir paniğe kapılmıştı. "Sadece bu mu? Yani

gerçekten böyle mi düşünüyorsun?" Yüzünü asarak karşıya dikti

gözlerini. Bu halini biliyordum. Kesinlikle bir şeyler vardı anlayamadığım.

Çağresizce kaldırdı kirpiklerini. Bana döndü tekrar. Acımasızca cevapladı

sorumu. "Evet!" "Hayır! Yalan söylüyorsun Cansu. Seni tanıyorum.

Başka bir şey var. Neler olduğunu anlatırmısın?" "Neden

kabullenmiyorsun ki? Aramızda hiç bir şey olamaz diyorum işte Efe.

Bunda anlanamıcak ne var?" "Eğer şurdan geçen başka bir kız bunu

söylüyor olsaydı burda iki saniyeden fazla kalmazdım Cansu. Sende

farkındasın biliyorum. 11 senedir sürekli bakışıyoruz. Neyden

korkuyorsun anlamıyorum ki." "Saçmalıyorsun. Benim kimseye baktığım

felan yok. Korktuğumda. Sen yanlış anlamış olmalısın. Üzgünüm." "Nasıl

olurda görmezden gelebilirsin şaşıyorum doğrusu. Sahnede hayran

hayran süzüyordun ama beni." "Hiçte bile. Sen başkasına benzetmiş

olabilirsin beni. Ben sana hiçte hayran hayran bakmadım." Yükselen

sesimi yumuşatarak devam ettim. "Tamam. Ordakini başkasına

benzettim diyelim peki ya sınıf kapısında beklemeler. Beni görünce

gülümsemeler neydi?"

**CANSU**

Bunların hepsinin bilincindeydim. Tam 9 yıldır gelip benimle konuşmasını

beklemiştim. Senelerdir gözlerimizle anlatmıştık ne demek istediğimizi.

Bir çok kızla çıktığını görmüştüm. Asılsızca kıskançlık krizlerine girmiştim

hatta. Benim asık yüzüme dayanamıyarak terk etmişti hepsini. Yada

böyle olduğunu düşünmek beni sakinleştiriyordu. Ama kimseye bundan

bahsetmedim. Bu aramızdaki şey her ne ise onunla benim aramdaydı ve

en yakın arkadaşımı ne olduğunu anlayamadığım şu saçma duygu

yüzünden kaybedemezdim. Ona 2 sene önce aşık olduğunu söylemişti.

Büyük bir çöküntü yaşamıştım ve tam 11 senelik bir alışkanlıktan vaz

geçme duygusu mantığımı kavramıştı. Onu sınıf kapılarında sabırsızca

beklerdim. Artık o depresif huyumu bir kenara bırakmış bahçeye

inmiştim. Ondan ne kadar uzak olursam o kadar kolaydı vaz geçmek.

Yağmur'a onu unutmasını söyleyemezdim çünkü Özgür onun ilk aşkı

olmuştu. Ve biliyorum ki ilk aşk ne kadar hasarsız geçerse o kadar öz

güvenli olunurdu. Yağmur'u çocukluğumdan beri severdim. 2. sınıftayken

gelmişti okulumuza. Ve benim görünüşümle ilgilenmeyen, beni ben

olduğum gibi seven tek insandı o. Özgür Efe mi? Onun anlattığı gibi.. Ana

okulundan beri tanışıyoruz ve 11 yıldır konuşamıyoruz. Tam açılacak

olduğunda Yağmur'un aşkı çıktı işte ortaya. Bunu Yağmur'a

yapamazdım. Ama o karşıma geçip deniz gözleriyle bana hayal kırıklığı

ile bakarken onu nasıl geri çevire bilirdim? Bu şey sandığımdanda zordu.

Bir tarafımda tek gerçeyim dostum vardı , diğer tarafımda koşulsuzca

bağlandığım alışkanlığım. Şimdi ne mi olacaktı?

yorum yazmadan geçmeyin lütfen