4.bölüm

Şimdi ne mi olacaktı? Tabiki kendi kalp ağrılarım karşılığında en yakın

dostumun mutluluğu kazanacaktı. Tekrar döndüm yüzümü ona. Kalbim

delicesine çırpınıyordu. Kararlı görünmek için zorladım kendimi. "Bak

Özgür. Ben.. (öfkeli yüzü aniden değişi vermişti. Tedirginlikle süzüyordu

beni.) Ben kapıda seni beklemiyordum. Evet doğru farketmişsin aslında

birisini bekliyordum ama o kişi sen değildin. Ve sana gülümsememin tek

nedeni vardı. Oda çocukluk kahramanım olmandı." Hayret edercesine

güldü. "Yani artık değilim öyle mi?" Boğazım düğümlenmişti. Kendimi ne

kadar zorlasamda onun kusursuz yüzüne bakarken konuşamıyordum.

Benim suskunluğumu fark edince kafasını yavaşça salladı. Yüzündeki acı

ifadeyle gözlerini sinirden kıpraştırdığı parmaklarına dikti. Onu öyle

görmek canımı acıtmıştı. Tekrar araladı dudaklarını. "Ben.. Ben

sanmıştım ki.. (yapmacık ve bir okadarda umursamaz bir gülücük attı. )

Neyse bir önemide yokmuş artık. Sadece öyle kalmak isterdim. Yani..

Kahraman olarak. Ama ziyanıda yok ya. Sonuçta kahramanlık kolay iş

değil. (saçmalıyormuşcasına gülmeye çalışıyordu. O gülmeye çalıştıkca

yüzüne yayılan acı daha fazla belirginleşiyordu. Bir müddet sustu.

Düşüncelerini dinliyor gibiydi. Tekrar baktı gözlerime.) Cansu.!? Ben..

üzgünüm. Yanlış anlamışım. Senide zor durumda bıraktım. Sanırım hala

çocuk olarak görüyorum bizi. Oysa değiştik. Sen büyüdüğünün farkına

vardın ama ben varamamışım. Çok saçmaladım. Özür dilerim."

derdemez ayağı kalktı ve hızlıca uzaklaştı yanımdan. Sesindeki kırgınlık

ve mahçupluk birbirine karışmıştı. Beynimde yankılanan 'Sadece öyle

kalmak isterdim. Yani.. Kahraman olarak.' cümleleri ısrarla zorluyordu

duygularımı. Haykırmak istiyordum. İçimde taşıdığım bu anlamsız acının

nedenini anlamak istiyordum. 'Özür dilerim Özgür. Ne olur bağışla beni..'

Günler su gibi akıp geçiyordu eskisi gibi. Artık tek farkı kalbimdeki

halsizlik duygusu ve onun bana kitlenen bakışlarıydı. Artık yoktu.

Sınıflarının kapısını dikizlediğimde ne zaman orada beklicek desem

umursamazca geçip gidiyordu. Bahçede göz göze geliyorduk hayasızca.

Kaderin kurnaz oyunuydu bu besbelli. Bana daha ne kadar acı verebilirim

diye düşünüyordu tilki gibi. Bazı şeyleri göze mi almalıydım bilemiyorum.

Tek bildiğim yüreğimde,aklımda,zihnimde,hafızamda hatta mantığımda

bile bir boşluk hissettiğimdi. Özlemiştim. Belkide ana okulunu hayal

ediyordum hala. Oradaki asla vazgeçmeyen Özgür Efe'yi istiyordum

belkide. Kızmıştı. Öfkeliydi bazı şeylere. Kendi salaklığına öfkeleniyordu

ama aslında bendim onun öfkelenmesi gereken kişi. Ona karşı

istemediğim duygular beslesemde geri çevirmek ölüm kadar zor

gelmemişti. Yok saymıştım. Kırmıştım. Dostum için ondan vazgeçmiştim.

Şimdi içim yanıyordu belki ama sonsuz arkadaşlığı yakalamış olabilirdim.

Yine bir tiyatroları vardı. En önlerde kapmıştım yerimi. Onu sahnede

izlemek beni asılsızca mutlu kılıyordu. Bir kere mükemmeldi. Hangi

kostüme girerse girsin yakışıklılığından taviz vermiyordu. Hani bazı

insanlar için 'o her haliyle güzel , çuval giyse yakışır'denir ya işte bu

kavram onun için yazılmıştı. Sonra haddinden fazla yetenekliydi. Her

rolün altından kalkabiliyordu ve ona ne zaman gözüm ilişse birilerini

güldürüyordu. İşte bu zamanlarda kumral saçlarını karıştırmamak içten

değildi. Gereğinden fazla sempatikti ve onu gören her kızın hayalini

süslüyordu. Bunu bilmek bile insanı çileden çıkartıyordu. O,şeytan tüğlü

şapşalın tekiydi! Ondan nefret bile edilemiyecek kadar tatlı olmak

zorundamıydı!? Bitti işte yerlere göklere sığdıramadığım yetenek

abidesi. Hayranlıkla izledim yine onu. Tiyatro bitiminde herkez evlere

dağılacaktı ama ben gidememiştim. Ayaklarım izin vermiyor,yüreğim

ona doğru çekiştiriyordu beni. O günden sonra 1 hafta geçmişti. Nasıl

gidip konuşabilirdim ki? Ama bana sormadan kararlar alan duygularım

bırakmıyordu yakamı. Göze almam gereken bir şeylerin olduğunu

sezimliyordum. Onun için! Bu kadarını borçluydum en azından. Doğruyu

bilmeliydi. İşte buna mantığımda karar kılmıştı. Kolumu dürten kişiye

çevirdim gözlerimi. Yağmur bir yandan sırıtıyor bir yandan göz ucuyla

onu süzüyordu. "Hayır yani tiyatroyu sevdiğini biliyordukta seni buraya

zimmetleyenin ne olduğunu anlayamadık. (Kulağıma fısıldayarak devam

etti) Teşekkür ederim canım dostum benim. Benim onu görebilmem için

oturduğunun farkındayım. Böle devam et. Bana bakıyor çünkü." Oysa

ben bana baktığını düşünüyordum. Nasıl olur Yağmur'a mı bakıyor? Daha

1 hafta önce bana... Hemen doğruldum yerimden. Yavaşça yürüdüm boş

salonda. Kapıya yönelmeden son bir kez baktım arkama. Yine bana

bakıyordu işte. Yine bana. Konuşacaktım. Kararlıydım. Yağmur yine

kulağıma eğildi. "Sen iyimisin canım? Bir garip görünüyorsun. Sen eve git

ben seni arıcam. Üzgünüm şimdi ilgilenemicem akşam sana olanları

anlatırım. Hadi kızlar görüşürüz." Şaşkınca Yağmur'a bakıyordum. Ne

diyordu? Neyden bahsediyordu? "Neyden bahsettiğin hakkında tek bir

fikrim yok Yağmur'cum. Farkında olmadan bir şey mi kaçırdım acaba?"

Güldü utangaçca. "Bugün vardı zaten sende bir gariplik. Bunu ergen

bulanımlarından birine veriyorum ve kızmıyorum .Neyse canım kısa bir

özet geçiyorum hemen sana. Geçen tenefüs Özgür'le işaretleştik.

Benimle konuşmak istediği bir şey varmış. Oldu bu iş anlıyacağın. Gözün

arkada kalmasın arkadaşım Özgür artık benim elimde. :D" Yüzünde

gördüğüm sevinç kadar yıkılmıştım o an. Neler diyordu bu? Nasıl

olabilirdi? Benim Özgür'üm. Asla pes etmeyen ilk aşkım. İşte ilk defa

doğru kelime geçmişti aklımdan. O benim aşkımdı. Ben aşık olmuş ve aşk

sancıları çekiyordum. İşte şimdi tüm yapbozları tamamlıya biliyordum.

Artık bunu bilmem ne işe yarayacaktı? O artık beni değil Yağmur'u

seviyordu. Benden vaz geçmişti. Bu kadar çabuk. Bu kadar hızlı nasıl..?

Hayır! Unutmamıştı. Yağmur'u kullanıyordu. Bunu ona yapmamalıydı.

Yada bana yapmamalıydı. Kimi düşünmem gerektiğini bile artık

kestiremiyordum. Benim mutluluğuma karşılık arkadaşımın mutluluğu..?!

Hangisi? Benim önceliğim kim olmalı? Ben mi? Yoksa can dostum mu?

Daha da önemlisi gerçekten beni unuttu mu? Yoksa bir çeşit intikam mı

bu? Silkelenerek kendime geldim. Gördüğüm ilk kişi yine Özgür'dü.

Bakıyordu. Muazzam gülüşüyle yanımıza yaklaştı ve mavi gözleriyle

hepimizi gözden geçirdi. Bu sefer ilk baktığı kişi Yağmur'du. Yağmur

salak gülümsemesiyle yine onu süzdü.(Onun tatlı gülümsemesi ilk defa

salakça geliyordu bana.) Efe baktı dikkatlice ve "Merhaba kızlar.

Hazırsan çıkalım mı Yağmur?" Kalbim hiç olmadığı kadar ağrıyordu o an.

Hayretle bakıyordum yüzüne. Bana döndü. O kadar doğaldı ki. Sanki

geçmişimiz yokmuş gibi. Salaklık bende zaten! Nasıl da üzülmüştüm ,

nasılda kırıldı diye düşünmüştüm onun için. Ne kadar yanlış tanımışım.

Artık oda değişmişti. Büyümüştü işte. Eski Özgür'üm yoktu artık. En çok

konuşulan gülüşlerinden birini attı bana Yağmur'a yol gösterirken.

Yanımdan geçerken mırıldandı. "Görüşürüz kızlarrr..." Arsızca gülüyordu.

Yağmur'a bunu nasıl yapardı? Yanımızdan süzülürcesine yürüdüler ve

artık Gamze'yle tek başıma kalmıştım koca salonda. Gamze hayranlıkla

izledi onları peşlerinden. Bana döndü bir anda. "Ayyy. Ne kadar tatlılar

diymi? Yağmur ne kadar mutlu. İnşallah o ahmak arkadaşımı üzmez."

Kıkırdamaya başlamıştı. Ona döndüm ve "Bak bunu doğru söyledin işte o

tam bir ahmak" dedim. Onu beklemeden çıktım oradan. Peşimde olup

olmadığı umurumda değildi. Sadece yalnız kalmak rahatlıcak bir yer

bulmak istiyordum kendime. Okulun bahçesindende çıkmıştım. Biraz

rahatlamıştım çünkü Gamze peşime takılmamıştı. Bir anda bir şey

kolumu kavradı ve beni kendisine çevirdi. Şaşkınlıkla döndüğümde

karşımdakinin Gamze olduğunu gördüm. Merakla kaşlarını çatmış

anlamaya çalışıyordu. Bu şeytan üçgeninden uzak tek kişi oydu. Hem

herşeye şahitti hemde en masumumuz en safımızdı. "Ne oluyor sana?

Sölemiyim sölemiyim diyorum ama birşey var sende 1 haftadır."

Anlamamazlıktan gelerek yüzümü buruşturdum. "Ne saçmalıyorsun?

Sadece biraz yorgunum o kadar." Çarpık bir gülüş attı. "Kesin öyledir.

Bişiler var sende Cansu. Anlamıyor değilim! Beni yoktan saymanıza izin

veriyorum ama salak yerine koymanıza vermiyeceğim kusura

bakmayın!"

Evet iyi okumalar inş. beyenirsiniz Yorumlarınızı eksik etmeyin