Annemin ben uyurken kulağıma mırıldandığı şarkı çalmıştı.
Ellerini saçalarımda gezdirdi,hayran olduğum zarif hareketleriyle beni rahatlatıyordu.Uyuyamadığım zamanlarda yanıma gelmesini isterdim hep..Saçlarımı elleriyle taramaya devam ederken kulağıma eğilip o zamanlar pek de tanıdık gelmeyen bir melodiyi mırıldanmaya başlamıştı.Yüzümde bir gülümseme kulaklarımda o muhteşem ses ile gözlerim kapanıvermişti.
Anıyı zihnimin gerilerine itmek için başımı iki yana salladım.Ekrem’e bakmadan hava almaya çıkacağımı mırıldandım ve kendimi bardan dışarı attım.
Biraz ileride ki banklardan birine oturup yüzümü ellerimin arasına aldım,annemin sevdiği ve beraber dinlediğimiz bir şarkının bile beni nasıl bu kadar etkilediğine inanamıyordum.Bu kadar yıl geçtikten sonra bile ona olan özlemim hiç azalmamış gibiydi..
‘’İyimisin?’’ Ekrem’in sesini biranda duymak beni korkuttu hızla başımı çevirdiğimde bankta yanıma oturmuş olduğumu gördüm. ‘’Üzgünüm, ürkütmek istememiştim.’’
‘’Sorun değil.’’
Hafif bir rüzgar esti ve yanaklarım yandı ellerimi yanaklarıma götürdüğümde ıslak olduklarını fark ettim.
Ağlıyordum.
‘’Büyük ihtimalle şuan güçsüz, sulu gözlü ve hayatla baş edemeyen bir kız gibi görünüyorum gözüne.Seni temin ederim ki normalde bu kadar fazla ağlamam.’’
Derin bir nefes aldı ve başını tatlı hareketlerle yana eğerek yüzüme baktı. ‘’Hiçte öyle görünmüyorsun.Herkesin zor zamanları vardır.Sen.. sen son günlerde çok zor olaylar yaşadın’’
Elimin tersiyle yaşları kuruladım. ‘’Ozan için tek bir gözyaşı bile dökmem bundan sonra,emin olabilirsin…’’
‘’Öyleyse neden ağlıyorsun?’’
Başımı iki yana salladım.Annemin ben uyurken kulağıma mırıldandığı şarkıyı duyduğum için ağladığımı söylerdim ama boğazımdaki kocaman yumru annemi yıllar önce kaybettiğimi söylememi engelliyordu.Hayatım boyunca o kelimeleri yüksek sesle söylemekten kaçınmıştım, işte yine yapamıyordum.
Bir şey söylemeden yalnızca yanımda oturdu, gözlerime baktı.Bakışları,varlığı o kadar iyi hissettiriyordu ki bana verdiği huzur için ona bir yanıt borçlu olduğumu düşündüm.
‘’Anılar.’’ Sesim kendime bile uzaktan ve yabancı geldi. ‘’Bazen çok canımı acıtıyorlar.’’
Duraksadı böyle bir yanıt beklemediği belliydi.Ama bir an sonra anlayışla başını salladı.
‘’Biliyorum.’’
‘’Az önce barda çalan şarkı Annemin en sevdiği şarkılardan biriydi.’’ Geçmiş zaman kullanmamın ona olanları anlatmasını umdum.
Önce kafası karışmış gibi göründü ardından gerçeği yavaş yavaş anladığında yumruklarını sıktı. ‘’Üzgünüm.’’
‘’Ben de.’’ Gözlerimi sımsıkı yumdum.Bir kere başlayınca devamı hep geliyordu ve ayrıca bunları Ekrem’e anlatmak aramızda gelişen diğer her şey gibi kolaydı. ‘’Aradan sekiz yıl geçmesine rağmen, onu hatırladığımda hep hissettiğim özlemin yanında bir de suçluluk duyuyordum.Sanki o yaşamıyorken hayattan zevk almam kötü bir şeymiş gibi..Sanki hala..Onun..Yasını tutuyor olmam gerekirmiş gibi.’’
Ona bakamıyordum,birazdan söyleyeceklerim adeta ne kadar bencil olduğumun bir kanıtı olacaktı.
‘’Sizi Ayçin ile öyle görünce..Eğer annem yaşasaydı benimde bir kardeşim olabileceğini hatırladım.Eğer..O.’’
Bir hıçkırık boğazıma takıldı ve daha ne olduğunu anlamadan Ekrem kollarını omzuma dolamış beni kendine çekmişti.
Ve bana dokunduğu an hayatım botunca hissetmediğim kadar güvende hissettim kendimi.Cenker’e sarılmak gibi değildi bu,elbette onun kadar doğaldı ama Ekrem’in kollarında olmak bambaşka bir duyguydu.İçimde yükselen alevleri görmezden gelmek imkansızdı.
‘’Ne demek istediğini anlayabiliyorum.’’ Saçlarımın arasına doğru konuştu ve o anda iliklerime kadar ısındım. ‘’Bende bazen böyle düşünüyorum.Eminim birçok kişi sana bunu söylemiştir ama sen mutlu olursan annenin de cennetteki yerinden seni görüp mutlu olacağına eminim.’’
Bir şey söylemek için ağzımı açacaktım ki Ayçin’in sesini duyup yerimizden fırladık.
‘’Ekrem. Sevil.Hadi gelin karaokeler başlıyor.’’
Bu geceki teke tek konuşmamız bitmişti.
İçeri girdiğimizde sanki harika bir sesi varmışçasına büyük bir özgüvenle şarkı söyleyen daha önce sunuculuk yapan adam herkesi kahkahalara boğuyordu.Sesini yükseldiğinde daha da detone oldu ve bende içimdeki karmaşık hislere rağmen gülümsedim.
Ayçin kulaklarını tıkadı. ‘’Aman tanrım’’
Ekrem’de gülümsüyordu ama gülüşü gözlerine ulaşmamıştı ona anlattıklarım yüzünden mutsuz olduğuna emindim.
Masamızın üzerinde duran telefonlardan biri titremeye başlayınca Cenker bakmak için başını uzattı. ‘’Ekrem sanırım bu senin.’’
Ekrem dalgın biçimde telefonu eline aldı ve cevapladı. ‘’Asya’’
Kimdi ki bu Asya?
Ekrem bize geleceğine dair bir işaret yapıp bir yandan da konuşarak uzaklaşmaya başladı. ‘’Evet mesajını aldım ama geri dönebilecek durumda değildim.Belki de başka..’’ Sesi duyulamayacak kadar uzağa gittiğinde elimde olmadan iç geçirdim.
Bu Ayçin’in gözünden kaçmamıştı.Her zaman yaptığı gibi yeşil gözlerini sanki içimi okuyormuşçasına bana dikip öylece baktı.Sonra sanki düşüncelerimi anlamış gibi mırıldandı. ‘’Bana Asya’dan hiç bahsetmedi kim olduğunu ben de bilmiyorum.’’
Ayçin gözlerini devirdi. ‘’Sanki seni tanımıyormuşum gibi konuşma.’’
Ben daha başka bir şey söylemeden ellerini çırptı ve Cenker ile beni dans pistine doğru çekti.
‘’Ee ne konuştunuz onunla dışarıda?’’ Ayçin dans ederken bana biraz daha yaklaşıp yüzüme merakla baktı.Sesini duyurmak için bağırarak konuşmuştu.
‘’Ayçinn.’’
‘’Ne var yani merak etmek hakkım değil mi?’’
Cenker ellerini Ayçin’in beline doladı ve onu kendine doğru çevirdi. ‘’Aşkım onu istediğin zaman sıkıştırıp olanları anlatmasını sağlayabilirsin ‘’ Bana doğru bakıp göz kırptı. ‘’Ama şimdi dans zamanı.’’
Cenker ile ben gülüşürken Ayçin yüksek sesli müzik yüzünden duyamadığımız bir şeyler mırıldandı.Kıkırdayarak başımı öteki yöne çevirdiğimde Ekrem’le göz göze geldim.Orada tüm güzelliğiyle durmuş bizi izliyordu.
İki pop şarkısının ardından bardan ayrılmaya karar verdik.
O gece yatağıma yattığımda her gece olduğu gibi Ekrem’i düşünerek uykuya daldım.
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ♥♥ KADERİN ELLERİ ♥♥ [34.Bölüm Sayfa 154] 
Nerden
Kişisel İleti
