Uyandığımda büyük yatakta yalnızdım. Bir an için onunla uyumadığımı düşündüm, hepsinin sadece güzel bir rüya olduğunu. Ama hemen sonra bu düşünceyi kovaladım çünkü yanımdaki boş yer hala sıcacıktı.
Kollarımdaki morluklara baktım; bazıları sarı-yeşil gibi berbat bir renge dönüşmüşlerdi. Yavaş hareketlerle döndürdüm sağ kolumu;biraz sızlıyordu.
Üzerimde hala Ayçin’in dün bana verdiği; Ekrem’e ait kıyafetlerle aşağı kata indim. Mutfaktan sesler geliyordu bu yüzden ilk gittiğim yer orası oldu. Ekrem oradaydı, siyah bir t-shirt ve altına, bol bir kot pantolon giymişti. Ağırlığı tek bacağına vermiş şekilde tezgahtaki bir şeylerle uğraşırken vücudunun mükemmelliğine bir kez daha hayran kalmaktan kendimi alamadım.
‘’Günaydın.’’ Sesimi duyunca başını yaptığı işten kaldırıp bana döndü. Yüzünde küçük bir tebessüm oluştu.
‘’Sana da günaydın.’’ Ona doğru yürüyüp ne yaptığına baktım. Mermer tezgahın üzerinde yumurta kabukları, doğranmış domatesler, sosis ve hala doğramakta olduğu biberler vardı.
‘’Vay canına demek öğrettiklerimi uyguluyorsun.’’ Gülerek başımla yaptıklarını işaret ettim. Yüzüne çarpık gülümsemesini oturtup biberleri doğramaya devam etti. ‘’Ayçin nerde?’’
‘’Dün bir defilenin yapılacağı oteli kararlaştırmak için seçenekleri dolaşıyormuş ama yarım kalmış; bu yüzden turunu tamamlamak için erkenden çıktı.’’
‘’Hmm anladım.’’
‘’Dün rahat uyudun mu?’’ Mükemmel dudaklarında dolanan yaramaz gülümsemesi gözümden kaçmayacak kadar belirgindi.
İşte şimdi kıpkırmızı olmuştum. ‘’Evet, güzeldi.’’ Mırıldandım. Ardından ne yapacağımı bilemez bir halde etrafıma bakındım, elimi buzdolabının üzerine koydum. ‘’Yardım ister misin?’’
‘’Ben omleti yaparken sofrayı hazırlayabilirsin.’’
Normalde insanların bana bir şeyleri yapmamı söylemesinden hiç hoşlanmazdım ama Ekrem’in söyleyiş tarzının beni hiç rahatsız etmediğini fark ettim.
Onunki sadece bir istekti, emir değil. Bu yüzden başımla onaylayıp dolabın kapısını açtım. İçinin tıka basa yemek yapmak için gerekli malzemeler, içecek ve meyvelerle dolu olmasına şaşırdım.
‘’Ekrem bu evde bir ordumu yaşıyor?’’ Kafam karışmış bir biçimde ona döndüm. ‘’Ve yemek yapmadığını sanıyordum, oysa dolap ağzına kadar dolu.’’
Yüzü daha da kızardı, ama yüzündeki gülümsemeyle bana bakmaya devam etti. ‘’Evet belki ben yemek yapamıyorum ama bu evde yemek yapmayı çok seven ve bir süre daha burada kalacak olan biri var.’’
Önce boş boş baktım, ardından beni kastettiğini anladım. ‘’Ben mi?’’ Bu kadar düşünceli olması nasıl mümkün olabilirdi. Ama bir saniye.. Ne demişti öyle? ‘’Bir süre daha kalacak olan derken?’’
Yüzü bir anda sertleşti. Konuştuğunda sesi alçaktı. ‘’Eviniz o halde iken sizi oraya yollamam söz konusu bile olamaz. Şirketteki birkaç çalışanı evi eski haline getirmekle görevlendirdim, böylece ev eski haline yakın bir şekle sokulacak. O zamana kadar buradasınız. ‘’ Bunları hızla söyleyip ciddiyetle doğradıklarını ve yumurtayı bir tava içinde karıştırmak için döndü.
‘’Buna adam alıkoyma denir, biliyorsun değil mi?’’
Yüzünde incinmiş bir ifade oluştu. ‘’ Ben sadece o eve gitmezsin diye düşünmüştüm en azından.. Düzelene kadar..’’
‘’Hey, dalga geçiyordum.’’ Gözlerimi devirerek masaya birkaç çeşit peynir taşımaya başladım, zeytini almak için yeniden dolabı açtım. ‘’Ciddiye alma evini bize açtığın için minnettarım.
Yeniden gülümsedi, ve sessizce işlerimizi yapmaya devam ettik. Her şey hazır olunca kahvelerimizi de alıp masaya karşılıklı oturduk.
Omletin tadı harikaydı, ilk lokmayla birlikte beğendiğimi göstermek istercesine başımı salladım. ‘’Gerçekten iyi bir aşçı yetişiyor sanırım.’’ Göz kırptım.
‘’Ya evet.’’
Kahvesinden bir yudum alırken kaşlarını inanamayarak kaldırdı, ve ben o anda sabah fark ettiğim bir şeyi hatırladım.
tek kelimeyle mükemmel olmuş tatlım çok beğendim bundan önceki iki bölümü de okumuştum ama telden girdiğim için yorum yyapamamıştım canım çok güzel yazıyorsun devamını sabırsızlıkla bekliyorum...
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ♥♥ KADERİN ELLERİ ♥♥ [34.Bölüm Sayfa 154] 
Kişisel İleti
Nerden
