KORKUYU İLİKLERİNİZDE HİSSETMEYE HAZIRMISINIZ?! 1. Bölüm
Bu deli dolu ruhuma kendi bedenim bile dar gelirken hoş geldin mi demeliyim sana, misafir? Kimsin sen? Bir kabusumun karabasanı mısın yoksa müstakbel katilim mi? Ödlek! Cevap ver bana, neden buradasın? Ha bir de kıs kıs gülüyorsun şimdi! Bu kadar komik olan ne! Ne yaptırdın bana!
***
Bardaktan boşanırcasına yağan yağmura aldırmadan sakince yürüyordu yolda. Çevresinden geçen onlarca insan ıslanmamak için koştururken o yağmuru yüzünde hissetmek, onun saflığıyla yıkanmak istiyordu adeta. Küçüklüğünden beri severdi yağmuru. Her zaman, sonunda ağır bir grip karşılasa da onu asla vazgeçememişti ondan. Tüm sınavlarının bitişini ve yıllardır aşık olduğu adamın artık onun olmasını kutluyordu beklide. Yağmurda kendi mutluluk törenin yapıyordu.
Kollarını birbirine dolayıp derin bir iç çekti. Aylardır üzerinde olan o garip huzursuzluğu düşündü. Ne kadar farklıydı şimdiki hali. Ne kadar mutlu ve huzurluydu artık. Geçen sene babasını kaybetmenin acısına annesinin dört ay önce kanserden ölmesi de eklenince hayatı tam bir cehenneme dönmüştü. Eğer Ayçin ve Cenker yanında olmasaydı şu anki hali ne olurdu hiç bilmiyordu. Aslında bilmekte istemiyordu.
Kafasını gökyüzüne kaldırıp masumca gülümsedi. Sanki ona birinin karşılık verdiğini ve sevgi dolu gözlerle ona baktığını hissetmiş gibi içine büyük bir huzur doldu. “Anneciğim…” diye geçirdi içinden. “Ben çok mutluyum.” Diye karşılık verdi sanki ona bir şey söylenmiş gibi. Doğruydu ama. Hayatı boyunca ilk defa bu kadar mutluydu.
Tam gözlerini açıp yoluna devam edecekken otuzlu yaşlarda bir adamın hızla ona çarpmasıyla bir anda dengesini kaybetti. Yere düşmekten son anda kurtulmuştu. Adamın arkasından “Geri zekalı!” diye bağırmaktan kendini alamadı. Manyak mıydı bu adam?! Sarhoş gibi görünüyordu ama bu saatte de içilir miydi!
Kafasını adamdan çevirip hızlıca eve yürümeye başladı. Her zamanki gibi grip olmak istemiyordu.
Mutfağa girdiğinde burnuna dolan o nefis kokularla kendine geldi. Ayçin yine döktürmüş anlaşılan diye düşünmekten alamadı kendini. O hiçbir zaman onun gibi yemek yapamamıştı. Ayçin’in bu konuda özel bir yeteneği vardı sanki. Kırk yıllık ev hanımlarına bile taş çıkartırdı.
Saçları ıslak bir vaziyette üzerinde gri eşofman altı ve beyaz tişörtüyle çocukluk arkadaşını karşısında görünce gülümsedi. “Hele şükür teşrif ettiniz hanımefendi.” Diye yakındı Ayçin. “Hadi çabuk değiştir üstünü yemekler soğuyacak.” Diyerek gülümsedi Cenker dostuna. Sevil onun için her şey demekti. Dört yaşından beri tanıyorlardı birbirlerini. Her acıyı birlikte atlatmış her sevinci birlikte yaşamışlardı. Birbirlerine sırdaş, kardeş olmuşlardı.
Sevil de esirgemedi gülümsemesini ondan. Hızlıca odasına gidip üzerini değiştirdikten sonra Ayçin’in o leziz yemeklerinin başına oturdu. Sanki kıtlıktan çıkmış gibi yiyordu. Ayçin’in kendini tutamayıp dudaklarından koy verdiği kahkahayı duyunca anlamıştı halini. “Ne var! Sınavlar yüzünden haftalardır yemek bile yiyemedim!” Diye çıkıştı hemen. Ayçin elini ağzına kapatarak kahkahasını dindirmeye çalışıyordu Sevil’in sinirleri iyice bozulmuştu. Ne vardı ki bunda! Sanki o da son zamanlarda bu halde değildi. Sabah akşam ders çalışmaktan yanında bardak bardak kahvelerle sabahlayan hatta bazen de dayanamayıp sızan daha çok Ayçin oluyordu. Kimya bölümünün zorlukları diye düşündü Sevil. İngiliz Dili ve Edebiyatı okuduğu için bir an kendine şükretti. Alanının kolay olmadığını biliyordu ancak arası hiçbir zaman sayısal derslerle iyi olmamıştı. Kimyada asla yapamazdı.
Küçük televizyonun büyük kumandasını eline alıp düğmeye bastı. Televizyon büyük bir gürültüyle açıldı. İlk maaşımla bir televizyon alacağım diye düşündü bir an. Sonra ilk maaşımla alacaklarım listesinin neredeyse üç sayfayı bulduğunu fark edip istemsizce gülümsedi. Ağlanacak haline güldüğünün farkındaydı ancak öğrenci olmak demek bunlarla boğuşmak demekti. Ailesinden de Londra’daki ev dışında herhangi bir miras kalmamıştı ona. Hem kalsa da böyle şeyler için harcamayı aklının ucundan bile geçirmezdi.
İki arkadaş hem haberleri dinliyor hem de yemeklerini yiyorlardı. Uzun zamandır ikisi de gündemden uzak kalmıştı. Üçüncü Dünya Savaşı çıkmış olsa haberleri dahi olmayacaktı.
Haberlerin çoğu aynıydı. Artık görmeye alıştığımız haberler dolduruyordu bülteni. Son bir aydır çıkan haberlere oranla yeni sayılabilecek haber ise “İstanbul’daki Şüpheli Ölümler!” başlığı altında veriliyordu. Ölü sayısı otuz sekizi bulunca ancak dank etmişti akıllarına bunların arasında bağlantı aramak. Adli Tıp raporuna göre hiç birinde herhangi bir müdahale yoktu. Hepsi yaşlılıktan ölmüş gibiydiler ancak içlerinde on beş yaşında olan da vardı elli yaşında olanda… “Seri katilimiz vardı zaten bir de bu çıktı başımıza.” Diye söylendi Ayçin. Sevil ise televizyondaki resme odaklanmıştı. Bu adamı bir yerden tanıyordu ancak bulamıyordu. Daha önce gördüğünden emindi.
Bir anda hatırladı adamı. Bu gün ona çarpan adamdı bu. Ne çok kızmıştı ona. Halbuki son on dakikasının bir parçasıydı belki de onun. İçinde kendine karşı bir öfke duydu ama asıl anlamlandıramadığı duyguysa memnuniyetti. Artık ölü olan bir adamın arkasından hakaret ettiği için memnun olur muydu bir insan? Anlayamıyordu. Bu memnuniyet de neyin nesiydi? Ya da bu küçümseyiş? Peki ya küçümsediği neydi? İçinde yaşadığı bu sebepsiz duygu kargaşasının mantığını bir türlü anlayamamıştı.
Şüpheyle arkadaşına baktı ve kabus dolu yeni hayatının ilk hatasını yaptı. Yaklaşık bir saatten beri kafasında hissettiği ancak yorgunluğa verip umursamadığı karıncalanma giderek arttı ve tüm bedenine yayıldı. Ruhu sanki hapsedilmiş gibi hissediyordu. Başka yöne hareket etmek istiyordu ancak edemiyordu. Sanki bedeninin kontrolünü kaybetmiş gibiydi. Sanki bedeninde başka birisi de varmış da onun yerine onu yönetiyormuş gibi… Korkuyla titrediğini hissetti ama bedeni hala düzgün bir şekilde sandalyesinde oturup arkadaşına gülümsüyordu.
Bir anda kendini bir korku filmi izlerken buldu. Kahramanın kendisi olmadığını biliyordu, o katil olandı.
Ellerinde tutuğu bıçağın ucunu görebiliyordu. Ne yaptığına anlam veremiyordu. Gözleri arkadaşında kilitlenmiş boynu ve göğsü üzerinde gidip geliyordu. Biricik can dostuysa ona yaklaştığını bile görmüyordu.
“Lütfen Ayçin! Git… Bu ben değilim! Ne oluyor?! Tanrım! Ne olur git buradan Ayçin!”
Aralarında neredeyse bir adım kala Ayçin, Sevil’e bakmayı akıl etmişti ancak artık çok geçti. İradesizce elindeki bıçağın arkadaşının şah damarına saplanışını tarifi imkansız bir acıyla izledi. Gözyaşları hızla boşalıyordu ancak içine akıyordu sanki. Gözleri kupkuruydu. Çığlık çığlığa bağırıyordu ancak yine de çıkmıyordu sesi. Sanki bedeni içinde yavaşça kayboluyordu. Korku ve acıyla titrediğini hissediyordu ancak bedeni duygusuzca ayakta durup Ayçin’in cansız bedenine zevkle bakıyordu. Güzelim saçları kanla kaplanmıştı. Bedeni bir kan havuzunun içinde yüzüyordu. Yemyeşil gözleri şaşkınlıkla bakıyordu ona. Bedeninin şu anki yöneticisi onları kapatmaya dahi tenezzül etmedi. Misafiri olduğu bedenin asıl sahibinin çığlıklarını duyabilmesi için derinlere saklanıp kontrolü yeniden onun eline verdi.
En son ekrem_şanti tarafından Paz Ocak 23, 2011 11:56 pm tarihinde değiştirildi, toplamda 2 kere değiştirildi
yrnsen_ekomm
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 792
Rep gücü : 800
Kayıt tarihi : 23/12/10
Nerden : bi satürn bi mars bi uranüs
Kişisel İleti : Uyu uYu birZ BüyÜ
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: Korkuyu İliklerinizde Hissedeceksiniz!!! C.tesi Ocak 22, 2011 4:59 am
Arkadaşının hala sıcak olan bedenini kolları arasına almış yerdeki kan birikintisinin üzerinde hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Yanaklarında kuruyan gözyaşlarının yeri asla boş kalmıyordu. Acıyla dökülüyordu inci taneleri gözlerinden. İçinde bir anda büyük bir öfke hissetti. Kendinden iğrendiğini, bir pislik olduğunu düşünüyordu. Nasıl yapabilmişti bunu! Ne olmuştu da kaybetmişti kontrolünü? Kendini yönetemediğini net bir şekilde hatırlıyordu ancak anlam veremiyordu.Beyninde dolanan sorular onu adeta bir bataklığa batırıyordu. Sonunda nefes alamadığını hissedip küçük bir çığlık attı ancak sesi yine çıkmamıştı. Arkadaşına sıkıca sarılmak, ondan özür dilemek istedi ama tam aksine kolları umursamazca yere bıraktı Ayçin’in bedenini.
“Hepiniz bu kadar salak olmak zorunda mısınız?!” diye yakınan baştan çıkarıcı bir erkek sesi duydu. Kalın değildi ancak kulak tırmalayıcı biçimde tiz de değildi. İnsanı rahatlatan bir tonu vardı ancak konuşma tarzı tam aksine sizi kolayca strese sokabilirdi. Etrafına bakınmaya çalıştı ancak yine başaramadı. Bunun üzerine bedeni sıkıntılı biçimde iç geçirdi ancak bunu yapanın kendisi olmadığının farkındaydı.
“Kimsin sen? Bedenime nasıl hükmedebiliyorsun? Ne istiyorsun benden?!” Olduğu yerde büzülürken zaten durmamış olan ağlaması iyice şiddetlendi. Bedeniyse yerdeki kan yığınına iğrenerek bakıp ona basmamaya çalışarak koltuğa oturdu. “Artık bu sorulara alıştım biliyor musun? Hepiniz her zaman aynı soruyla başlıyorsunuz. ‘Kimsin sen?’ Ne fark eder ki kim olduğum. Hiçbir şey Azrail’in olacağım gerçeğini değiştirir mi?”
Bedeninde yankılanarak ona ulaşan sesle tüyleri diken diken olmuş gibi hissetti. Bedeniyse… Şaşırtıcı biçimde o da aynı tepkiyi vermişti. İçinde büyük bir şaşkınlık hissetti ancak tamamının kendine ait olmadığını bilincindeydi. “Seni şaşırtan ne?” diyerek iyice arttırdı içindeki şaşırma duygusunu. “Beni hiçbir şey şaşırtamaz. Şaşkın olan sensin.” Dedi içindeki baştan çıkartıcı kendini beğenmiş ses. Yine de emindi. Onun şaşırdığını biliyordu. Yalan söylediğini düşünüyordu ancak kim böyle mükemmel bir şekilde yalan söyleyebilirdi ki? Seste şüphe vardı, tam emin olmayışı onun doğru söylediğine bir işaretti. Sesinde güven de vardı ama. Kendine olan güveniyse söylediklerinin doğruluğunu kanıtlıyordu. Neye inanacağını şaşırmıştı. “Çok mu fazla polisiye izlemeye başladım acaba?” diye geçirdi içinden. İçinde ya gerçekten bir ruh vardı ya da final dönemin de kafayı yemiş ve bir katil oluvermişti.
Ses yeniden söz aldı. “Hey, hey, hey! Dur bakalım orada! Kendi marifetimi üzerine almana göz yumamam! Hem senin gibi bir saf nasıl da cinayet işleyebilir ,değil mi?” Hah! Bir de marifetmiş gibi onu ben öldürdüm diyordu! “Madem o kadar marifetlisin çık bedenimden, bir beden olmadan da yaşayabilirsin!”
İçinde acı bir gülüş yankılandı. “Ah tatlım kimse mükemmel değildir. Hem meraklanma çok güzel olabilirsin ama yakın bir zaman da ruhun da bedenin de işe yaramaz olacak. Ben şu an da yemeğimi yiyorum.” İçindeki derin korku kuyuları yeniden açıldı. Bunu en son dört ay önce annesinin öldüğüne inanmazken morgda gördüğü bedenine bakarken hissetmişti. Sanki o kuyulara düşüyor, karanlığın en erişilmez noktasına doğru yuvarlanıyordu ve asla gelmiyordu o kuyunun sonu. Düştükçe yok oluyordu ışık ve karanlık iyice artıyordu. Canı acıyordu, bedeninin paramparça olduğunu hissediyordu ama bitmiyordu bu işkence.
“Yeter artık! Ne istiyorsun benden? Ne demeye çalışıyorsun?! Defol git bedenimden!”
Bacaklarını karnına çekip hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Bir saat önce bedenini istediği gibi hareket ettirebildiği için delicesine mutlu olacağını söyleseler asla inanmazdı. Bu onun için olağan bir şeydi, yani bir zamanlar…
“Şoku atlattığın zaman haber ver. Eminim kendinde cesedi temizlemeye cesaret de bulamazsın sen.”İçinde – ama bu kez derinlerden bir yerlerden – küçümser ve umursamaz sesin yankılanışını duydu. Arkadaşının bedenine bakıp gözyaşları eşliğinde iyice sarsılarak ağlamaya devam etti. “Ne zaman bitecek? Nasıl bir kabus ki bu? Hem neden ben? Daha da önemlisi nasıl? Bedenime nasıl hükmediyor, nasıl onun içine giriyor? Hem beslenmek de neyin nesi? Kastettiği şeyin vücudumdaki besinler olmadığı belli? Peki ya yiyeceği şey ne? Ruhum mu?!” O baştan çıkarıcı sesin söylediklerini hatırladı korkuyla. Korku niyeydi peki? Onun yaşında bir kızın görebileceğinden çok daha fazla ölüm görmüştü aslında. Sekiz yaşındayken anneannesinin ölü bedenini yatakta bulan o olmuştu. Geçen sene babası, dört ay önce annesi ve biraz öncede gözleri önünde en yakın arkadaşı, kardeşim dediği insan ölmüştü.
“…yakın bir zamanda ruhun da bedenin de işe yaramaz olacak. Ben şu anda yemeğimi yiyorum.” Böyle dememiş miydi o ses? Öyleyse o şu anda bir avdan başka bir şey değildi. İçindeki ne olduğu belirsiz şey onun ruhunu yiyip bitirecek ve bir çöp gibi bir kenara fırlatacaktı. Kim bilir son dakikalarını nasıl geçirecekti? Bu gün çarptığı adamı düşündü. Belki de onun gibi olacaktı. Acı içinde ve yürüyemez bir halde ol- Kafasına bir şeylerin dank ettiğini yeni yeni anlıyordu. O adam yoktan yere gelmemişti aklına. Bedenine giriş biletiydi o dokunuş. Onun ruhunu bitirmiş ve şimdi kendininkine başlamıştı. Tam ondan hesap sormaya hazırlanırken yeniden duydu sesi ve bir süre daha bu soruyu ertelemeyi planladı.
“Artık ağlamayı kestiğine göre…” Sesi duyduktan sonra bedeninin kontrolünü kaybettiğini hissetti ve gerilere doğru çekildi. Bu manzarayı izlemek istemiyordu. Acımasızca kendi elleriyle öldürdüğü arkadaşına daha fazla bakmak, acısını iyice arttırmak istemiyordu. Hem içindeki acının daha fazla artabilecek oluşunu aklı almıyordu? Hangi beden bundan daha fazla acıyı kaldırabilirdi ki?
melisse91
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 87
Rep gücü : 101
Kayıt tarihi : 26/10/10
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: Korkuyu İliklerinizde Hissedeceksiniz!!! Ptsi Ocak 24, 2011 12:26 am
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Korkuyu İliklerinizde Hissedeceksiniz!!! 
Nerden
=)
şimdi cenker ne halt etcek onsuz
