‘’Röportaj için Business World dergisinden bir gazeteci burada.’’ Sekreterim gri saçlarını omzunun arkasına attı. Ellili yaşlarında, mutlu bir aile yaşantısı olan, sorumluluk sahibi olan bir kadındı.
Sandviçimden kalan son parçayı da ağzıma attım, ellerimi ovuşturdum. ‘’Tamam içeri al onu.’’
Onaylamazca başını iki yana salladı. ‘’Bir saat içinde akşam yemeği yemeyecek misinizi?’’
Gözlerimi devirdim. ‘’Yemeğe kadar yeniden acıkırım, endişelenme.’’
O da gözleri devirdi, hafifçe gülerek röportajı yapacak gazeteciye haber vermek üzere dışarı çıktı.
Tabağımdaki son kırıntıları da ağzıma atıp sandalyemde arkama yaslandım, aslında burada olmak yerine Greenport’ta olmayı ne kadar isterdim.. Ekrem’in anneannesinin muhteşem yemekleri için o iki saatlik yolu dört kez gidip gelebilirdim.
Sanırım Ekrem haklıydı. Açlığım konusunda yani. Onun yorumunu hatırlayınca kendi kendime kıkırdadım.
Kapı yeniden açıldı.
Ve içeri giren kişiyi görmemle birlikte yüzümdeki gülümseme silinip gitti.
Karşımdaki kadın, hafifçe dolgun hatlarını ortaya çıkaracak siyah, dar bir etek ile beyaz, şık bir gömlek giymişti. Uzun saçları açık kahverengiydi ve anlamını okuyamadığım gözleri çok güzel bir ela rengindeydi. Elinde sımsıkı tuttuğu bir çanta vardı.
Ve ben bu kadını tanıyordum.
Zeynep Yakut.
İlk aşkım, tek kalp ağrım..
Yutkundum ve zihnimde belirmeye başlayan anıları gerilere itmeye çalıştım.
‘’Cihan Arıkan.’’ Zeynep öne doğru ilerleyip elini uzattı. ‘’Business World adına röportajınızı ben yapacağım.’’
İnanmayan gözlerle ona baktım. Bana hitap tarzındaki resmiyet ve gözlerindeki soğuk ifade o kadar yabancıydı ki..
Şaşkındım ama birden kendimi onun elini sıkarken buldum. Bu kadar yılın ardından bile ona dokunmak inanılmaz bir duyguydu. ‘’Merhaba.’’
Gözlerimiz buluştu ve o aynı anda elini çekip karşımdaki sandalyelerden birine oturdu. ‘’Fazla zamanınızı almak istemiyorum. Bu yüzden soru cevapları hızlı bir biçimde yaparsak sevinirim.’’
Çantasından küçük bir not defteri, bir kalem ve bir kayıt cihazı çıkardı. Cihazı masanın üzerine yerleştirip kırmızı tuşa bastı.
Öylece durdum ve saçlarını kulaklarının arkasına atışını izledim. Bir zamanlar bunu ben yapardım, saçlarının nasıl yumuşak olduğunu, parmaklarımın arasına dolanmışken nasıl hissettirdiğini hatırlayınca kalbimin daha hızlı atmaya başladı..
Kendime gelmeliydim. Hemen. Şimdi.
Beni terk etmişti.. Aramızdakilerin bittiğini söylemiş ve ayrılmak istemişti.. Ve şimdi karşımda, beş yılın ardından sanki hiçbir şey yaşanmamış gibi oturuyordu. Çoktan bitmişti onun için.. Peki ben neden bunu başaramamıştım?
‘’İlk soru..’’ Soruları bana bakmadan soruyordu, ben de onu izlediğimin farkında olarak, ama bunun için utanacak gücü kendimde bulamadan cevaplıyordum.
Aklım karmakarışıktı; onu böyle bir karşılaşmayla karşıma çıkaran kadere lanet mi etsem, yoksa bundan dolayı mutlu mu olsam bilmiyordum.. İçten içe onunla yüzleşmenin yıllardır beklediğim şey olduğunu bilsem de, asla böyle hayal etmediğimin de bilincindeydim..
Ela gözlerini yüzüme dikti, elinde tuttuğu kalemi hafifçe defterin üzerine vuruyordu. Zamanın güzelliği ve zerafetinden hiçbir şey eksiltmediğini, tersine onu daha da mükemmel yaptığını görmek içimi acıtmıştı..
‘’Gençliğinizde sizi en çok etkileyen olay neydi?’’
‘’Bunu gerçekten soruyor musun?’’Dudaklarımdan boş, ruhsuz samimi olmayan bir gülüş döküldü. Ciddi miydi yoksa dalgamı geçiyordu? Alaycı ve soğuk bir sesle cevapladım; karşısında güçlü görünmeliydim.. ‘’Sanki benim hakkımda her şeyi bilmiyormuşsun gibi. Sanki beni en çok etkileyen olayı en iyi sen bilmiyormuşsun gibi.’’
Dudakları düz bir çizgi halini aldı; ama kızgın yüzüne rağmen gözlerindeki hüznü okuyabiliyordum. ‘’Yanıtlayacak mısın?’’
‘’Hayır.’’ Kollarımı göğsümde kavuşturdum. Çocukça, aptalca davranıyordum. Umutsuz aşkımdan ötürü duyduğum hırs ve utancın esiri olmuştum.
‘’İyi.’’ Eşyalarını çantasına attı. ‘’Peki.’’ Çantayı omzuna astı ve ayağa kalktı. ‘’Kimseye zorla bir şey yaptıramam.’’ Arkasını döndü, hızla kapıya doğru yürüdü. Sesinde belirgin bir kırılmışlık vardı.
Beynim vücuduma komut vermeden bedenim harekete geçmişti. Bende onun gibi ayağa fırladım ve ilk bu odaya girdiğinden beri sormak için yanıp tutuştuğum soru dudaklarımdan döküldü. ‘’Neden beni bıraktın?’’
Sorum onu, beni yakaladığı gibi hazırlıksız yakalamış olmalıydı ki olduğu yerde donakaldı. Ama yüzünü bana dönmedi. Bu yüzden yeniden, daha yüksek sesle tekrarladım. ‘’Neden?’’
‘’Çünkü zorundaydım.’’ Sesi bir fısıltı halinde çıkmıştı. ‘’Çünkü sen, bu soruyu beş yıl önce sormadın.’’ Ve kapıyı ani bir hareketle açıp kendini dışarı attı.
Ellerim masanın düz yüzeyine yaslanmış bir halde, gözlerim kapıya kilitlenmiş, kalakaldım. Sözleri yüzünden kendimi berbat hissediyordum. Bu soruyu beş yıl önce sormalıydın derken ne demek istemişti? Onu bir daha görebilir miydim? Ona karşı hislerimin bu denli taze kalmış olması nasıl mümkün olabilirdi?
Verdiğim ters cevap karşısında sesinin aldığı buğulu tonu hatırladım ve kendimi sandalyeye atarken derin bir nefes verdim..
Bu kadar yıl sonra, yeniden hayatımda bir yeri olabilir miydi?
TZAC
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 900
Rep gücü : 898
Kayıt tarihi : 29/01/11
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: ♥♥ KADERİN ELLERİ ♥♥ [46.Bölüm Sayfa 76] Ptsi Mart 07, 2011 4:19 am
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ♥♥ KADERİN ELLERİ ♥♥ [46.Bölüm Sayfa 76] 
Nerden
Kişisel İleti
