3.BÖLÜM:ANNEM BANA BOĞA GÜREŞİ ÖĞRETİYOR

Evet,arabamız patlamıştı...O sırada şokta olduğum için,pek birşey hatırlamıyorum...Birden Hasan'ın arbasını nasıl sevdiği geldi aklıma.

TÜH!

Ben arabanın arkasından öylece bakarken,Cihan'ın "Yemekkk!"diye inlemeleriyle kendime geldim...Hemen onun yanına koştum.Pek fazla yara almamış gibiydi ama yüzünde derin çizikler vardı.Bir an öldüğünü sandım ama sonra nefes aldığını fark ettim.'Ohhh!'dedim içimden...Ama rahatlamam burada sona erdi çünkü..

"Eşşek!"

"Ne?Ne eşşeği ya!Ben bir keçiyim!Yani belden aşağım öyle!Hatırla Cenker,derslerde bunu öğrenmiştik?!"

"Yani sen birrr....Satirsin!"diye bağırdım..İnanamıyordum.Sınıfımızda ki en garip çocuk bir satirdi.Demek ki,teneke yemesine şaşırmamalıydım.

Sonra birden Ekrem yanımıza geldi.Sonra da annem."Cenker,gitmemiz lazım!"

"Nereye?"

"Ka-"derken sözü kesildi.ilerlerden boğa sesine benzer bir gürültü geldi.

"Tamam...Onun istediği sensin.Bak,şu çam ağacını görüyor musun?Orayı geç..Büyük bir ev var.Oraya git.Zaten sonrası gelir.."dedi Ekrem.

"Oldu canım?Size ne olacak?"diye sordum merak ve endişe dolu bir ses tonuyla.

"Annen oraya giremez.Annenle,Kıvırcık'ı şu ağacın arkasına gizleyeceğim.Bende..."sesin geldiği yönü işaret etti."onunla savaşacağım."dedi sonra kendinden emin bir şekilde.

"Ne?Orada ki ne!?"

"Bak,bunu açıklaya-"dediği anda lafı tamamlanamadı."-cak vaktim yok!"diye devam etti birden.

Çünkü...tam karşımızda hayatımda gördüğüm en korkunç şey duruyordu.Çakan şimşek ışığında,üzerimize doğru,sallana sallana ilerleyen şekli gördüm.Görünce tüm bedenim ürperdi.Güreşçi gibi kocaman bir adama benziyordu.Kafasının üstüne sanki,bir battaniye sarmıştı.Belden yukarısı fıçı gibiydive kıllarla kaplıydı.

Boyu 2.10 civarındaydı,rahat tavırları vardı,kolları bacakları bir vücut geliştirme dergisinden fırlamışa benziyordu.Pazıları,tüm derisini bir ağ gibi saran damarlarla kaplı kolundan deve kuşu yumurtaları gibi fırlıyordu.Üstünde külotton başka bir şey yoktu,o da hani pazardan alınmış beyaz külotlara benziyordu.Belden üstü o kadar korkunç olmasa komik gelecek bir durumdu.Göbek deliğinden itibaren kalın tüyler,omzuna varıyor ve kalınlaşıyordu.

Boynu,o heyula gibi kafasına giden bir kas ve kıl yığınıydı.O heybetli kafası öküz başı gibiydi.Burnu kolum kadar uzundu,sümükler saçıyordu ve ucuna parlak bir pirinç halka takılmıştı.Zalim kara gözlerinin üstündeki siyah beyaz,devasa boynuzları sanki elektrikli bir zımparayla sivriltilmiş gibiydi.

Tamam,canavarı tanımıştım.Hakan Hoca'nın bize anlattığı ilk öykülerden birinde vardı.Ama bu gerçek olamazdı.

Gözlerimi kırpıştırıp gözlerimi ovaladım."Bu-"

"Pasiphae'nin oğlu,"dedi annem."dedi annem."Keşke seni öldürmekte ne kadar kararlı olduklarını bilseydim."

"Ama bu Min-"diyecek oldum.Ekrem söze karıştı.

"Adını söyleme!Adların gücü var."diye beni uyardı Ekrem.

"Gözleri neredeyse kör,kulakları da neredeyse sağır,"dedi annem."Yolunu kokuyla bulur.Ama çok geçmeden yerimizi de anlayacak."Sözlerini bitirdikten sonra bana baktı."Cenker,bizi görünce üstümüze koşmaya başlayacak.Son saniyeye kadar bekle,sonra yana atla,hem de tam yana.Hücum etmek için koştuktan sonra kolayca yön değiştiremez.Sonra da Ekrem onu halledecek.Anladın mı?"

"Sen bunları nereden biliyorsun?"diye sordum.

"Uzunca bir süredir başımıza böyle bir şey gelecek diye endişeleniyordum.Bunların olacağını bilmeliydim.Seni yakınımda tutmak bencillikti."

"Yakınında tutmak mı?Ama-"

Bir öfkeli kükreme daha koptu ve boğa-adam tepeden yukarı koşmaya başladı.

Kokumuzu almıştı.

Çam ağacına birkaç metre kalmışsa da tepe gitgide dikleşiyor,kayganlaşıyordu.
Ekrem bana"Git Cenker!Ayrıl!Dediğimi unutma!"diye bağırdı.Sonra döndü ve canavar halletmek için pusuya yattı.

Onlardan ayrılmak istemiyordum ama dediği kulağıma doğru geliyordu.Tek şansımız buydu.Sola doğru koşturmaya başladı,döndüm ve canavarın Ekrem'i 2 metre öteye,karanlığa fırlattığını gördüm...'Şimdi ayvayı yedik!'diye düşünmüştüm.Öyle de oldu.
Canavara baktım.Kara gözleri kinle parlıyordu.Çürük et gibi kokuyordu.

Başını eğdi ve hücuma geçti.Jilet kadar keskin boynuzlarını tam göğsüme hedeflemişti.
İçim korkuyla dolmuştu,az kaldı arkamı dönüp kaçacaktım ama bu işe yaramazdı.Bu yaratığı atlatmam mümkün değildi.O yüzden topuğumu yere bastırdım ve son anda yana atladım.

Boğa-adam buharlar çıkaran bir tren gibi yanımdan geçti sonra hayal kırıklığı ile kükredi ve döndü.Ama bu kez hedefi ben değil,Cihan'ı çimenler üzerine yatıran annemdi.

Tepenin başına varmıştık.Diğer yanda vadiyi görüyordum,aşağıda bir çiftlik evi vardı.Ama neredeyse bir kilometre uzaktaydı.Asla ona ulaşamayacaktık.

Boğa-adam homurdandı ve ayaklarıyla yeri dövdü.Şimdi ağır ağır tepeden aşağı,yola doğru geri çekilen anneme dikmişti gözlerini.Annem canavarı Cihan'dan uzak tutmaya çalışıyordur.

"Koş Cenker!" dedi bana. "Daha fazla ilerleyemem.Koş!"

Ama orada öylece durdum.Korkudan donakalmıştım ki canavar anneme doğru hücum etti.Annem,tıpkı bana söylediği gibi yana atlamaya çalıştı ama canavar dersini almıştı.Elini yana açtı ve tam kaçacakken annemi ensesinden yakaladı.Annem kaçmaya çalışıyor,tekmeler fırlatıyor ama havayı dövüyordu zira canavar onu havaya kaldırıyordu.

"Anne!"

Gözleri bana döndü,son bir söz söyleyebildi boğulurken:"Kaç!"

Sonra,kızgın bir kükremeyle,canavar annemi boğazındaki yumruğunu sıktı ve annem gözlerimin önünde çözüldü,eridi,ışık oldu;altın rendi parıltı,sanki bir hologram oldu.Göz kamaştıran bir patlamayla basitçe,öylece...Kayboldu.

"Hayır!"

Korkumun yerini öfke almıştı.Bacaklarıma yeni bir güç doğmuştu.

Boğa-adam çimenlerde çaresizce yatan Cihan'ın üzerine eğildi.Kamburunu çıkardı,onu koklamaya başladı.Onu da havaya kaldırıp yok edecek gibiydi.
Buna izin veremezdim.

Kırmızı yağmurluğumu çıkarttım.

"Hey!"diye haykırdım,yağmurluğu sallayarak canavarın yanına koştum."Hey,seni aptal!Kıyma yığını seni!"

"Raaaaarrrrrrrr!"Canavar kat kat etten oluşan yumruklarını sallayarak bana döndü.

Aklıma bir fikir gelmişti.Aptalcaydı ama hiç yoktan iyiydi.Sırtımı koca çam ağacına verdim.Kırmızı yağmurluğumu boğa-adamın önünde sallayıp,son anda yolundan çekilmeyi düşünüyordum.

Ama işler böyle gelişmedi.

Boğa-adam çok hızlı biçimde hücum etti,hangi yöne kaçarsam kaçayım yakalamak içinde kollarını açtı.

Zaman yavaşladı.

Bacaklarım gerildi.Yanlara kaçamayacağımdan doğrudan yukarı zıpladım.Yaratığın koca kafasını bir sıçramatahtası gibi kullanarak kafasına bastırıp tekrar havalandım.Havada bir salto attıktan sonra da ensesine çöktüm.

Bunu nasıl becerdim?Nasıl yaptığımı düşünecek vaktim yoktu.Saniyenin binde biri kadar bir süre içerisinde canavarın kafası ağaca çarptı.Çarpmanın etkisiyle dişlerim ağzımdan fırlayacak gibi oldu.

Boğa-adam sendeleyerek sağa sola sallandı,beni üstünden atmaya çalışıyordu.Düşmemek için kollarımı boynuzlarına doladım.Gök gürültüsü ve şimşekler daha da güçleniyordu.Gözlerime yağmur doluyordu.Burnuma çürük et kokusu dolmuştu.Canavar tıpkı rodeoda ki boğalar gibi silkelendi,hopladı,sıçradı.Aslında sırtını ağaca verip geri geri gitse beni dümdüz edecekti ama bu yaratığın tek vitesi olduğunu fark ettim:O da ileri vitesdi.

Bir yandan da çimlerin üzerindeki Cihan'ın inlemeleri geliyordu.Ona kes sesini diye bağırmak istiyordum ama öyle bir savruluyordum ki ağzımı açsam dilimi ısırıp koparmak üzereydim.

"Yemek!" diye inledi Cihan.

Boğa-adam dönerek ona doğru manevra yapmaya hazırlandı.Çimleri eşeleyip hücuma geçmeye hazırlandı.Aklıma annemin boğazını sıkıp,canını aldığı,bir ışık patlamasıyla annemin nasıl yok olduğu,Ekrem'i nasıl karanlığa fırlattığı aklıma geldi ve içime yüksek oktanlı benzin gibi bir öfke doldu.Olanca kuvvetimle boynuzlara asıldım.Canavar gerildi,şaşkınlıkla homurdandı ve sonrasında...Çatırt!

Boğa-adam çığlığı bastı ve beni havaya fırlattı.Sırtüstü çimenlerin üzerine düştüm.Başımı bir kayaya çarpmıştım.Kalktığımda her yer bulanıktı ama elimde bir boynuz vardı,artık elimde neredeyse bir bıçak boyutunda pürüzlü,kemikten bir silah duruyordu.

Canavar hücuma geçti.

Hiç güşünmeden bir yana yuvarlandım ve diz çökerek doğruldum.Canavar yanımdan gülle gibi geçerken kırık boynuzu böğrüne,doğrudan kıllı göğüs kafesinin altına sapladım.

Boğa-adam ıstırapla kükredi.Kollarını savuruyor,el atıp göğsünü tutmaya çalışıyordu,derken çözülmeye başladı ama annem gibi değil.Annem bir ışık patlamasıyla kaybolmuştu ama bu aratık rüzgarda dağılan bir toz bulutu gibi uçuştu gitti.

Canavar yok olmuştu.

Yağmur durmuştu.Fırtına gürüldeyerek uzaklaşıyordu.Ağıl hayvanları gibi kokuyordum,dizlerim titriyordu.Başım çatlayacakmış gibi ağrıyordu.Zayıf düşmüştüm,yaralıydım,kederden kendimi kaybedecek gibiydim.Az önce annemin kayboluşunu görmüştüm.Kendimi yere atıp ağlamak istiyordum ama Cihan'ın yardımıma ihtiyacı vardı.O yüzden bir şekilde onu yerden kaldırdım ve düşe kalka aşağıda ki vadiye,ışık saçan çiftlik evine ilerledik.Ağlıyordum,anneme sesleniyordum,yine de Cihan'ı tuttum.Onu bırakmayacaktım.

Ekrem ne haldeydi bilmiyordum.Ama o fırlatılıştan kurtulacağını zannetmiyordum.Ama bugün o kadar çok yaşamıştım ki,bunlara bakılınca kurtulma ihtimali var gibiydi.Tanrım,annemin acısı yetmezmiş gibi -ki yeterdi de artardı bile- Ekrem'e kötü davranmıştım ve şimdi o ölmüş bile olabilirdi.

Son hatırladığım şey tahta bir varendaya düştüğümdü.Tepemde tavana asılı bir pervane dönüyor,güveler sarı bir ışığın etrafında uçup duruyorlardı.Bir de yüzüne aşina olduğum sakallı bir adamla sarı saçlarıyla bir prensese benzeyen hoş bir kızın endişeli bakışlarını görüyordum.Her ikisi de bana doğru eğilmişti.Kız şöyle dedi: "Bu o.Bu o olmalı."

"Sus,Melike,"dedi adam."Bilinci hala yerinde.Onu içeri götür."