1. Bölüm
Ekrem: Sevil, senin ne işin var burada?
Sevil: Ne demek ne işin var yürüyordum, aısl senin ne işin var?
Ekrem: Ben de yürüyordum.

Bir süre konuşamadılar. Sözcükler takılı kalmıştı boğazlarında, bir daha karşılaşacaklarını tahmin etmemişlerdi. Sevil girdi lafa.

Sevil: Ben bir daha karşılacağımızı hiç tahmin etmemiştim.
Ekrem: Ben de öyle.

Yine bir sessizlik.

Sevil: Ben gideyim.
Ekrem: Nereye?
Sevil: Gitmem gerek, hoşçakal.
Ekrem: Sevil!

"Gitme" der gibi bakıyordu Ekrem Sevil'e. Yanına gitti, elinden tuttu. Kendini çekmek istedi Sevil ama Ekrem çok sıkı tutmuştu yapamadı.

Sevil: Ekrem bırak.
Ekrem: Nolur gitmesen? Biraz vakit geçirsek?

Sevil kendine hakim olamadı, güldü.

Ekrem: Neden gülüyorsun?
Sevil: Biraz vakit geçirsek öyle mi? Sonra sen tekrar bırakıp gitsen her şeyi, unutsan b-bizi.
Ekrem: Sevil ben unutmadım...
Sevil: Öyle mi? Neden aramadın hiç öyleyse, neden sokağımdan bile geçmedin?
Ekrem: Geçtim Sevil, gizlice.
Sevil: Gizlice geçmene gerek yoktu Ekrem, çıkabilirdin karşıma. Ben seni affetmeye öyle hazırdım ki...

Ekrem bir şey söyleyecek gibi olur, Sevil susturur O'nu.

Sevil: Beni dinle, ihanetini kabullenmiştim, yeter ki karşıma çıksaydın. Ama yapmadın içimdeki nefreti, kini besledin sen. Sana olan sevgim, nefrete dönüştü.
Ekrem: Sevil!
Sevil: Bitmedi... Şimdi ne yüzle kalmamı istiyorsun yanında? Bana tekrar aynı şeyi yaşatmayacağını nerden bileyim? Bak, ayrılmışsın Aylin'den de... Tuba'ydı dimi yeni sevgilinin adı, kaç kişiyle daha beraber oldun? Kaç günübirlik ilişkin oldu?

Tek nefeste söylemişti Sevil bunların hepsini.

Ekrem: Ben Tuba'dan ayrıldım.
Sevil: Öyle mi? Şimdi kime kaptırdın gönlünü, yada... Şimdi kim hedef?
Ekrem: Öyle deme... Ben yalnız seni sevdim.
Sevil: Yalnız beni sevdin, ama ne ellerin yalnız benimdi, ne de gözlerin... Hep başkaları da oldu hayatında, olacak da. Sana güvenemem. Şimdi... Nasıl çıktıysan hayatımdan yine öyle git. Ben Cenker'den yeni bir kızla ilişkin olduğu haberini bekleyeceğim. Çok gecikmez eminim.

Ekrem'in bir şey demesine kalmadan, gitti Sevil. Peşinden koşmadı Ekrem, gücü yoktu, Sevil'in sözleri yıkmıştı onu. Haklı değil miydi?
-
Sevil Ekrem'den ayrıldıktan sonra direk Ayçin'le ortak evlerine gitti. Ağlamamak için kendini zor tutuyordu güçsüz görünmek istemiyordu. Ayçin fark etti Sevil'deki üzüntüyü.

Ayçin: Neyin var Sevil?
Sevil: Anlamadım.
Ayçin: Diyorum bu evi şöyle bir siyaha falan mı boyasak?
Sevil: Oluuur.
Ayçin: Senin yatağı da balkona atalım. Senin odayı ben güzellik salonu yaparım.
Sevil: Tamam.
Ayçin: Sen de artık kendine başka bir yer bakarsın...

Sevil şaşkınca "Ne?" der.

Ayçin: Nihayet Sevil. İki saatir saçma saçma konuştum. Hepsine de he, he dedin. (:
Sevil: Ben ne yaptığımı biliyor muyum ya?
Ayçin: Ben de onu diyorum, bir dengesizlik var sen de. Gezegenlerin konumundan falan mı kaynaklı acaba...
Sevil: Ekrem'i gördüm bugün.
Ayçin: Bana kalırsa havalardan kaynaklı bu halin.

Sonra Sevil'in ne dediğini fark eder.

Ayçin: Ne? Ekrem'i mi gördün?
Sevil: Evet.
Ayçin: Nerde, ne zaman, nasıl? Bir şey söylesene Sevil ya sen de hep böyleydin be kızım, anlat hadi, en heyecanlı yerinde kesiyorsun. Yoksa bir şey mi yaptı?
Sevil: Hayır. Tesadüfen gördüm, sadece konuştuk...
Ayçin: Ne konuştunuz?
Sevil: Sonra anlatsam, çok yorgunum.

Ayçin üstüne gitmek istemez.

Ayçin: Tamam.

Sevil balkona çıkar, gözüne sokağın köşesinde ona bakan adam ilişir. Ekrem'dir bu. Gözleri buluşur, öylece bakakalırlar.

"Söz bitsin, biz devam edelim
Sessiz kalalım yine, uzlaşalım
Güz bitsin, biz bayram edelim
Susuz kalalım yine, aç kalalım

Ayrılıklar değişmez,
Bütün aşklar aynıdır
Hayat herkese hem iyi,
Hem de kötü davranır

Oluruna bırak, her neyse geçer
Hayata zulmedip üzülmeye mi değer
Oluruna bırak, her neyse geçer
Gün doğsun hele bi, üzülmeye mi değer"