O berbat gecenin üzerinden tam 6 yıl geçti.. Ekrem'in, ve ayçin'in beni terkettiği, Cenker'in Ayçin'in aşkın yenik düşerek herşeyi ardına bırakarak yurt dışına gittiği, Cihan ve Zeynep'in trafik kazası geçirdiği, Dünya'nın ise intihar ettiği o berbat gece.. Nasıl olduğunu hala kestiremediğim onca yaşanmışlık.. Onca ihanet, aşk.. Ve en önemlisi yarım kalan duygular..

(6 YIL ÖNCE) Ayçin & Cenker:
Cenker:Aç artık şu lanet telefonu Ayçin.!
Ayçin:Efendim..
Cenker:Bir daha seni rahatsız etmeyeceğim Ayçin, sadece gidiyorum.. Bil istedim.. Aşkımı da yanıma alıyorum, sana yük olmasını istemem..
Ayçin:Cenker ne saçmalıyorsun, Lütfen yapma böyle bir şey..
Cenker:Maalesef.. Yüzüne baka baka bu aşkı yüreğime gömemem.. Sen benim sol yanımsın Ayçin..
Ayçin:Mutlu ol, Cenker.. İyi bak kendine.. Yolun açık olsun..

Telefonu kapatıyor ve kendini zar zor yatağına atıyor Ayçin.. Gözünden sadece bir damla yaş süzülüyor, telefonda diyemediklerini duvarlara haykırıyor rahatça.. ''Gitme.. Allah'ın cezası.! Seni Seviyorum.! Sen gidersen bende duramam artık buralarda..''
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zeynep & Cihan:
Cihan:Dondurma alalım mı.?
Zeynep:Olur. (:

Cihan yolun karşısına geçmeye hazırlanıyor.. Sadece bir saniye.. Son hızla gelen bir araba.. Sevgilisinin adı dudaklarında yola fırlayan genç bir kız.. Ölümsüz bir aşk ama ölü bedenler..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Kazanın olduğu gece Ekrem yüreğindeki sıkıntıyla yurda geliyor.. Sevil ise yurtta değil, alkol ve eroinin ortasında içine meze konulmuş süslü tabaklar gibi Dünya'nın arkadaşının evinde onların masalarını süslüyor. Kendinden geçmiş bir vaziyette, hiç istemediği ama karşı da koyamadığı bir adamın kollarında.. Ekrem onu yurtta bulamayınca Dünya'yı arıyor ve evin adresini alıyor.. Geliyor, o pisliğin içinden çıkarıp Sevil'i otele götürüyor. Hala ayılamıyor Sevil.. Ekrem'in güvenli kolları arasında bir melek gibi uyuyor.. Rezilliğinin ve iğrençliğinin farkına varmadan.. Sabah uyandığında ise Ekrem'i başında dikilmiş buluyor..

Ekrem:Ne yapmaya çalışıyorsun sen Sevil.?
Sevil:Sana da günaydın Ekrem..
Ekrem:Bırak şimdi günaydını, saat neredeyse öğle oldu.
Sevil:Dün gece için üzgünüm, biraz fazla kaçırmışım..
Ekrem:Biraz mı.? Seni bir fahişe gibi adamların koynundan topladım.
Sevil:Toplamasaydın..
Ekrem:Sana aşık olmuştum.! Artık senin gibi bir pisliği nasıl sevdiysem..
Sevil:E-Ekrem..
Ekrem:Sana da aşkına da lanet olsun.!

Ekrem'in bu sözlerinden sonra daha fazla dayanamıyor Sevil, o da otel odaını terkedip yurda atıyor kendini.. Yurtta kaldığı odanın kapısını açıyor ve o korkunç manzarayla karşılaşıyor.. Dünya'nın cansız bedeni havada asılı, sallanıyor.. Boğazına bir yumruk oturuyor, ne bağırabiliyor ne de ağlayabiliyor.. Yavaşça bir iki adım atıyor.. Masanın üzerindeki kağıdı eline alıyor..

''Sevil'im..
Kendi hayatımı mahvettiğim gibi, seninkini de kirlettim kardeşim, üzgünüm..
Ölmek çok huzur verici Sevil.. Ben bu hayatı haketmiyorum.. Bu yüzden ölmeyi seçtim..
Kurtar kendini bu bataklıktan Sevil..
Seni bataklığa götüren Dost'un..
Dünya..''

(ŞİMDİKİ ZAMAN)

Ne olursa olsun insan ilk'lerini unutamıyor.. İlk aşkını.. İlk dostunu.. İlk sırrını.. Yaşadığı şeylerden sonra arınmak, temizlenmek istiyor.. En önemlisi unutmak.. Her şeyi ''UNUTMAK''.. Sevil de her şeyi unutmak adına her şeyden arınmış bir biçimde hiç tanımadığı bir şehirde ve hiç tanımadığı bir bankta denize bakıyor.. Denizin maviliği bile ona yıllar öncesinden bir şeyler hatırlatıyor... Bir çift, gözlerine aşk ve heyecanla bakan masmavi göz.. Saçlarını savurmak için başını sola çevirdiğinde o deniz mavisi gözlerin sahibini görüyor.. Önce beyninin minik oyunlarından biri sanıyor ama değil.. Ona doğru geliyor, yanına oturuyor.. Hiç konuşmadan birbirlerine bakıyor ikisi de.. İlk hamleyi Sevil yapıyor..

Sevil:Sen... Ekrem...
Ekrem:Türkü..
Sevil:Hiç değişmemişsin..
Ekrem:Sende öyle..
Sevil:Sen nerdeydin şimdiye kadar.?
Ekrem:İzmir'de.. Yani burda..
Sevil:Bizi tekrardan buluşturan bu şehir oldu..
Ekrem:Bizi tekrardan ayıran da bu şehir olacak..
Sevil:Ne demek bu.?
Ekrem:Evlendikten sonra buraya yerleştim.. Çok mutlu bir hayatım var.. Bozmana izin veremem..
Sevil:Evlendin mi.?
Ekrem:Evet.. Senden sonra çok düşündüm Sevil.. İnsan aşık olmadan da mutlu olabiliyor.. Aşk insana mutsuzluk getiriyor..
Sevil:Ama..
Ekrem:Kızım var iki buçuk yaşında.. Adını ''Sevrem'' koydum..
Sevil:Sevrem mi.?
Ekrem:Evet isimlerimizi birleştirdim.. Bizi artık birleştiren tek şey var.. O da kızım Sevil..
Sevil:Neden burdasın o zaman.?
Ekrem:Seni gördüm ve bunca yıl sonra seni görünce seni hala unutamadığımı anladım.
Sevil:Tamam, sus, daha fazla canımı acıtmana izin vermeyeceğim..
Ekrem:Ayçin'den hiç haber aldın mı.?
Sevil:Ne alaka Ayçin..
Ekrem:Cenker'le evlenmişler.. Paris konsolosluğunda.. Beni çağırdılar düğünlerine.. Gittim. Nikah şahidi oldum.. Hani Ayçin'in nikah şahidi sen olacaktın yaa, sen o gün de yoktun yanımızda.. Öğrendik, AMATEM'de yatıyormuşsun.. Ayçin'in şahitliğini eşim yaptı..
Sevil:Hoşçakal Ekrem.. Öğrendim ki bunca yıl sonra bile canımı yakabiliyorsun.!

Oradan hemen uzaklaştı Sevil.. Nereye gittiğini bilemeden, ilk otobüse atlayıp gitti.. Kararını vermişti artık, bağlanmayacaktı birine; öylece körü körüne.. Sevmeyecekti bir daha.. Kalbinde sadece ''Ekrem'' yaşayacaktı bundan sonra.. Unuttuğu yere kadar, yani sonsuza kadar..