Ü: Noldu Canım ? T: Ümit ‘’aşkım’’ kim ? Ü: Ee aşkım sensin aşkım. T: Ümit şuan seni aşkım diye biri arıyor! Ü: Sen mi arıyorsun ? T: Hayır! Ü: Ee kim öyleyse ? T: Ben de bunu sana soruyorum! Başka biri mi var ? Ü: Saçmalama aşkım. T: Ümit doğru söyle! Ü: Türkü doğruyu söylüyorum. Yok başka biri falan. T: (Biraz yüksek bir seste) Kim o zaman bu! Ü: Bilmiyorum.
En sonunda sinirle açtı telefonu Ümit. Ama tam açtığında kapanmıştı telefon.
T: Bunu senden beklemezdim. Ü: Türkü saçmalama! T: Tamam o zaman saçmaladığımı göster bana. Kim bu açıkla ? Ü: bilmiyorum. T: Bilmiyor musun ? Ü: Gerçekten de bilmiyorum! T: Ya telefonunda Aşkım diye kayıtlı olan kişiyi nasıl bilmezsin! Ü: Aşkım gerçekten de bi-- T: Bana aşkım deme! Ü: Yapma Türkü! Söylediğim gibi bilmiyorum. T: Tamam öyleyse. Bildiğin bir zaman görüşelim. Ü: Türkü ? T: … Ü: Türkü böyle kestirip atamazsın! T: Seni görmek istemiyorum Ümit. Yalnız bırak beni. Ü: Türkü lütfen yapma böyle. T: Ümit. Lütfen git.
dedim ve artık göz yaşlarımı tutamayarak odama çıktım. Kapımı hızlıca kapatıp yatağıma attım kendimi… Hala daha inanamıyordum beni aldatabildiğine! Telefonum çaldı ama açmadım. Sadece yalnızlık istiyordum. Ümit bir süre sonra odama geldi. Kapıma vurdu ama açmadım. Bir sürü şeyler söylüyordu ama hiç birini duymuyordum. Sadece ağlıyordum…
***
Gerçekten de bilmiyordum kim olduğunu. Ama Türkü’ye nasıl açıklayabilirdim ki bunu. Beni dinlemiyordu bile. Sürekli bir şeyler söylüyordum ama ne söylediğimi ben bile bilmiyordum. Onu kaybetme korkusu sarmıştı beni. Olabildiğince onunla konuşmaya çalışıyordum durumu açıklayabileceğim şekilde açıklamaya çalışıyordum ama Türkü’den ses seda yoktu. Yavaşça dizlerimin üzerine çöktüm. Kapıya dayandım. Kendimi tutamamıştım işte. Ağlıyordum…Takatim kalmamıştı. Gene de konuşmaya başladım.
Ü: Türkü. Ne olur aç kapıyı…
***
Dükkan da oturmuş kala kalmıştım. Sürekli elimde ki kağıda bakıyordum. Bir adres, saat, gün yazıyordu. Hiç beklemediğim bir anda neşeyle içeriye Melike girdi. Beni görünce hemen yanıma geldi.
M: Özgün sen iyi misin ? Ö: İ-iyiyim. Sanır-sam. M: Rengin gitmiş senin. Noldu ? Ö: Melike. Ümit ve Türkü ayrılmadılar dimi ? M: Bu da nerden çıktı şimdi ? Ö: Ayrılmadılar dimii ? M: Hayır… Ya Özgün noluyor anlatcak mısın ?
Melike olanları anlattım.
M: Yok artık! Bence o başka bir ümit’ten bassediyor. Ö: Etrafımız da başka tanıdığımız bir Ümit var mı ? M: Yoo. Ö: Eeee. M: A-ama bunu Türkü’ye yapamaz. Ya-ni seviyor onu, ya-ni öyle olması lazım. Ö: Demek ki sevmiyormuş! M: Belki bir şaka. Ö: Böyle şaka mı olur. Hem olsa bile neden bu kağıdı versin ki! M: Ne bilim canım ben. İnanmak istemiyorum işte böyle bir şeye! Ö: Peki ya Türkü’ye nasıl söyliyeceğiz ? M: Bence ilk önce Ümit’le konuşmak. Ö: Neyini konuşacaksın, Sevgilisiyim dedi işte! M: Belki kız kafadan çatlak. Ö: Öyle bir hali yoktu! M: Yine de ilk olarak Ümit’le konuşalım. Ö: İyi sen bilirsin. M: Tamam ara Ümit’i. Ö: Ben aramam onu! M: Of Özgün. Ver numarasını ben arim.
Melike’ye numarayı verdim. Aradı ama açan yoktu. Hemen dükkanı kapatıp Türkü’lerin evine gittik. Kapıyı kaç kez çaldığımızı hatırlamıyorum. Ama açan yoktu. Birden bire içerden sesler gelmeye başladı. Biri sinirle eline ne geçerse camdan dışarıya atıyordu. Ve attıkları Türkü’nün odasından geliyordu. Yere atılanlardan bir tanesini elimize aldık. Bu Türkü ve Ümit’in fotoğraflarıydı…
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Nerden
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: MÜSAİTSENİZ SİZE AŞIK OLABİLİR MİYİM ?-Sezon Finali. 
Kişisel İleti
