Sabah olmuştu. Gözlerimi açar açmaz telefonum çaldı. Arayan Ümit’ti.
Ü: Aşkım Günaydın. T: Günaydın canım. Ü: Bu sabah seni dükkana ben götürim mi ? T: Yok canım. Özgün’le gidicem. Ü: Tamam. Peki.
O sıra kapı çaldı.
T: Özgün’de geldi zaten. Ü: Tamam canım. Görüşürüz. T: Görüşürüz.
Telefonu kapatıp aşağıya indim. Kapıyı açtım. Özgün direkt içeriye daldı. Daha da doğrusu biri onu içeriye itmişti. Bu gene o müşteriydi. Allahım gene miii! Hızla içeriye girdi ve kapıyı kapattı. Daha sonra beni de içeriye doğru çekiştirdi ve koltuğa Özgün’ün yanına itti.
T: Sen benim evimi nerden buldun ? -Hiç zor olmadı canım. Ö: Türkü neler oluyor ? T: İnan ben de bilmiyorum! -Ben size anlatayım. Türkü’cüm zaten biliyor. İstediğimi alıp gidicem! Ö: Türkü ? T: Özgün! -Hadi yürü gidiyoruz. T: Bırak Beni! Ö: Bırak Türkü’yü. -Çekil sen şurdan.
Diyerek tekrardan Özgün’ü koltuğa itti. Beni ise çekiştirerek dışarıya çıkartmaya çalıştı. Çabalıyordum ama bir şey yapamıyordum. Gücüm ona yetmiyordu … En sonunda Özgün eline bir vazo aldı ve onun kafasına vurdu. Yere düşerken de elindeki bıçağı koluma çarptı. Kanlar akıyordu yere düşmüştüm. Canım çok acıyordu. Özgün korkuyla yanıma geldi. Telefonunu çıkartarak aklına kim gelirse aradı. 5-10 dakika sonra Ümit geldi. Sonra da Melike ve Polisler. Ümit hemen gelip bana sarıldı. Kolumdan akan kanı görünce daha da telaşlandı.
Ü: Türkü! İyi misin! M: Kolun! T: Tamam sakin olun bir şey yok.
O sıra polislerden biri geldi. Hep beraber karakola gittik. Tüm işlemler hal oldu. O adamda artık bizi rahatsız edemeyecekti. Benim evime geldik. Ümit olanları öğrendi biraz olsun sinirliydi.
Ü: Ya Türkü nasıl söylemezsin bana bunu ya! T: Tehdit etti. Ü: Bana gelip söyleseydin şimdi bunların hiç biri olmayacaktı. T: Ümit tehdit etti diyorum! Ü: (bağırarak) Olabilir!
Derken gerçekten de sesi fazla yüksek çıkmıştı.
T: Seninle bu şekilde konuşamayız. Sakin olduğun bir zaman gel.
Diyerek tam yukarıya çıkıyordum ki kolumdan tuttu.
Ü: Özür dilerim. Ama senin için çok endişelendim. Sana bir şey olacak diye ödüm koptu. Türkü sana bir şey olsaydı napardım ben! T: Bu şekilde bağırarak bana karşı olan endişeni belli edemezsin. Ü: Tamam biraz fazla bağırdım. Özür dilerim. T: Off! Gel buraya…
Diyerek sarıldık birbirimize…
Ö: Dükkan’ı açmadık ? T: Bu gün açmayalım. Ö: ama. T: Bir günden bir şey olmaz Özgün. Ö: İyi peki. O zaman ben evime gidiyorum. M: Bekle bende geliyorum.
Diyerek ardı ardına çıktılar. Evde sadece Ümit ve Ben kalmıştık. Ümit yanağımdan öptü beni ve;
Ü: Seni çok özledim. T: Her gün beraberiz ama. Ü: Olsun… T: Hadi gel film izleyelim. Ü: Tamam.
Beraber koltuğa yayıldık. Filmleri elimize aldık ve seçmeye başladık.
Ü: Bak ne buldum. T: Ümit o korkunç. Ü: Evet. Yoksa korkuyor musun ? T: B-ben hay-ır tabiî ki de. Ü: Tamam o zaman bunu izleyelim. T: Ümiiit. Daha güzel bir film bulabiliriz. Ü: Ee korkmuyormuşsun işte izleyelim bunu. T: A-ama. Ü: Hadi hadi. Git de mısırları patlat sen.
Mutfağa gittim. Mısırları patlatmaya başladım. Anlaşılan büyük bir korku bekliyordu beni. Mısırlar olduktan sonra aldım ve salona geçtim. Beraber oturduk koltuğa. Film başladı… Biraz sonra…
T(gözlerini kapatarak): Hiiii. Gitme gitme öldürecek seni! Ü: Vee gidiyor gidiyor. Boom! T: ya ümit yaaa! Korkutma beni. Ü: korkuyor musun ? T: Ha-hayır! Ü: İyi o zaman.
Biraz daha sonra…
T: Ayyy…. Ay bıçağı saplicaak! Ümiiiit.
Diyerek suratımı Ümit’e yasladım. Ümit ise bana bakıp gülüyordu.
T: Geçtimi o Sahne ? Ü: Geçti geçti.
Gözlerimi çevirdim.
T: Hani geçmişti yaa yalancı!
Filmin bitimine doğru…
Ü:Valla aşkım helal sana. T: Niye ? Ü: İnadın yüzünden en korkunç filmi izledin. T: Ha ha ha. Aman ne komik. Sende en korkunç filme güldün! Ü: Ben filme değil sana güldüm. T: Ya öyle mi. Sen görürsün.
Diyerek elimdeki yastığı fırlattım ona. Daha sonra ben kaçmaya başladım. Ümit’te peşimden geldi. Evin içinde fır dönüyorduk. En sonunda ayağım takıldı ve Ümit’in üstüne düştüm.
T: Aa, Pardon. Ü: (Muzurca) Önemli değil. T: Ümit öyle bakıcağına yardım ette kalkim. Ü: Bence böyle çok iyi. T: Ümiiit! Sapıklaşma. Ü: Sen sapık görmemişsin.
Ü: Seninle böyle sabaha kadar kalabilirim. T: Ama ben kalamam.
Diyerek ani bir hareketle kalktı. Sonra elini uzattı ve beni de kaldırdı.
Ü: Ee şimdi napıyoruz ? T: Hmm.. Şimdi sen yemek yapıyorsun ben de yiyorum. Ü: Onun tersi olsa. T: Cıx. Olmaz. Ü: Tamam kabul. Ama bir şartım var. T: Neymiş o şart ? Ü: Sen de yardım ediceksin. T: Eii peki.
Beraber mutfağa geçtik. Başladık yemek yapmaya. Yemeğin pişmesini beklerken Türkü’yü seyrediyordum. Oda salatayı yapıyordu. Ve çok tatlıydı. O sıra Türkü korkuyla bağırdı.
T: Ümit yemek yanıyooor! Ü: Ne!
Aceleyle döndüm arkamı yemek yanıyordu. Hemen onu lavabonun içerisine koyup suyu açtım. O sıra da Türkü’de panikten hazırladığı salataya çarpmış ve yere dökülmüş. Kafasını kaldırıp bana baktı ve
T: Ne güzel, aç kaldık.
Kendimi tutamadım ve bir kahkaha patlattım.
T: Ümit gülmesene. Aç kaldık diyorum. Ü: Boşversene zaten salatan güzel olmamıştı.
Onu sinir etmeye bayılıyordum.
T: Yaaa öylemi! Ü: hı hı.
Kötü kötü bakmaya başladı bana ve eline geçen her şeyi atmaya başladı. Tabi kaçmaktan başka yapacak bir şeyim yoktu. Hem kaçıyor hem de gülüyordum.
T: Gel buraya! Ü: Yakala. T: Salatam kötü heh. Sen görürsün şimdi. Ü: Aahh. T: Senin yemeğin de iğrençti zaten! İyi ki yanmış. Ü: Demek öyle. T: Evet. Ü: Bir kere o yemeği benden iyi hiç kimse yapamaz. T: Benim salatamı da benden iyi kimse yapamaz. Ve çokta güzel olmuştu. Hepsi senin yüzünden. Ü: Benim mi! Hayır senin yüzünden! T: Yemeği yakan sensin. Ben naptım ? Ü: Çok tatlı oldun. T: Anlamadım ? Yani ben tatlıyım diye mi sen yemeği yaktın. Ü: Evet. T: Yani benim yüzümden mi aç kaldık. Ü: E-evet. T: Yani sırf sen bana baktın diye mi yemeğim berbat oldu. Ü: E-evet Türkü. T: Ümit. Ü: (korkuyla) Hıh ? T: (Neşeyle) Seni seviyorum aşkım.
Ü: Türkü iyi misin sen ? T: Evet. Ü: Ee şimdi senin bana kızman gerekmez miydi ? T: Sen seni seven birine kızar mıydın ? Ü: Yoo. T: ee bende kızmıyorum işte.
Hmm… İyiymiş. Bu işten de yırttık… :D
***
Sabah oldu. Uykulu bir şekilde hemen kalktım ve aşağı indim. Ümit yoktu. Ama telefonu buradaydı. Evi aradım ama bulamadım sonra tekrardan salona geldim tam koltuğa oturmuştum ki kapı açıldı. Arkamı döndüğümde Ümit elleri dolu bir şekilde geldi.
Ü: Tüh keşke uyanmasaydın. T: Anlamadım ? Ü: Yani kahvaltı hazırlayacaktım sana. T: Tamam benim için sorun yok. Hazırlayabilirsin. Ü: O zaman sen de yardım et. T: Dün olanları hatırlatırım. Ü: İyi peki ama akşam yemeği sendendir. T: Söz vermiyim.
Ümit gülümseyerek mutfağa gitti. Koltuğa yayılmış Ümit’i izliyordum. Aşık olmak için gerçekten de doğru kişiyi seçmişim. Bir süre sonra nefis kokular burnuma geldi. Ümit kahvaltıyı hazırlamıştı.
Ü: Artık gelebilirsiniz.
Gülümseyerek masaya oturdum ve kahvaltı yapmaya başladık… Kahvaltımı çok eğlenceliydi. Ağızdan ağza uçaklar dolaşıyordu. Sonra Ümit’in telefonu çaldı. Bana yakın olduğundan yerimden kalktım ve Telefonu elime aldım. Kimin aradığına baktığımda ise ‘’aşkım’’ yazıyordu…
***
Sabah erkenden kalktım. Gidip dükkanı açtım. Tüm işleri yaptım. Daha sonra Melike’yi aradım.
Ö: Alo. M: Alo özgün. Günaydın. Ö: Günaydın. Napıyorsun ? M: Napabilirim iş başı. Ö: Hmm.. Şey Melike. M: Efendim ? Ö: Bu akşam gene geçen de gittiğimiz yere gidelim mi beraber. M: Olur. Ö: Tamam o zaman akşam gene aynı saatte alırım seni. M: Tamam. Bye. Ö: Bye.
Telefonu kapattım. Kitapları düzeltecektim içeriye biri girdi.
-Merhaba. Ö: Merhaba. Buyurun. -Ben. Ümit’e bakmıştım. Ö: Öyle bir kitabımız yok. -Kitap değil zaten. Sevgilim olan Ümit. Ö: neyin olan ? -Sevgilim, sevgilim. Ö: Ü-mit mii ? -Ay evet niye anlamıyorsun! Ö: A-ama Ümit. -Of seninle vakit harcayamicam. Ümit burada mı ? Ö: Burada olabileceğini nereden biliyorsun ? -Ben bilirim. Burada değil mi ? Ö:Hayır. -Peki nerde ? Ö: Bilmiyorum. -Bak biliyorsan-- Ö: bilmiyorum! -Tamam o zaman.
bir kağıt uzattı.
-: Geldiği zaman bunu ona ver.
Dedi ve gitti. Şok olmuştum. Ümit Türkü’yle beraber değil miydi ?
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Nerden
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: MÜSAİTSENİZ SİZE AŞIK OLABİLİR MİYİM ?-Sezon Finali. 
Kişisel İleti
