7. BÖLÜM
Mutlu olmayı yarına bırakmak, karşıya geçmek için
nehrin durmasını beklemeye benzer. Ve bilirsin o nehir asla durmaz.
***
“Kıza ne yaptın?” Kerem, Mina’ya verdiği sözü tutmak için eve gelir gelmez soluğu abisinin odasında almıştı. Kızın gözüne bir şekilde girmeliydi!
“Hangi kıza?”
“Of abi! Hangi kız olacak Sevil’e!”
Ekrem en başta kardeşiyle yaptığı konuşmaya pek kulak asmasa da Sevil’in adını duyunca ister istemez tüm duyuları Kerem’e yoğunlaşmıştı. Daha sonra konuşmayı baştan anımsamaya çalıştı. ’Kıza ne yaptın?’ demişti kardeşi. Sevil’e bir şey mi olmuştu? Hem de kendisi yüzünden…
“Sevil’e bir şey mi olmuş? Konuşsana Kerem!”
Kerem abisinin verdiği tepkiye şaşırsa da yaptıklarını Sevil’e karşı duyduğu yoğun ilgiye bağlıyordu. Kızı umursamasa şu anda bu konuşmayı yapıyor bile olmazlardı!
“Sakin ol. Kimseye bir şey olduğu yok!”
“Bir şey olmadıysa ne olmuş konuşsana lan!”
“Bana bağırmayı kesersen anlatacağım abi. Bir sakin ol!”
Kerem her ne kadar abisine sakin ol dese de abisinin 1 gram bile sakinleşmediğini gözlerinden rahatlıkla anlıyordu. En iyisi karşısında deli danalar gibi bir o tarafa bir bu tarafa gidip gelen abisini meraktan çatlatmadan tüm bildiğini anlatmaktı.
“Sevil…”
“Eee?”
Artık dayanma gücü kalmamıştı Kerem’in. Hem anlat diyordu hem de bölüyordu. Ahh aşk sen nelere kadirsin!
“Sözümü kesmede dinle!” dedikten sonra Mina ile konuşmalarının tümünü aynen aktardı abisine. Tabii bir kısmı kesmişti ama söylese Ekrem’in duyacağından emin bile değildi. Ekrem dış dünyayla olan hatlarını koparmıştı bile.
Ekrem duyduklarından sonra sol tarafının sıkıştığını hissedebiliyordu. Keşke anlatmasaydım diye içinden kendine söverken kardeşinin kendisine seslendiğini bile duymuyordu.
“Abi?” Ekrem’den tık yok!
“Ekreem?”
“O Ekrem’in sonunda bir abi olması gerekmiyor mu küçükbey?”
Kerem babasının bir anda içeri dalmasıyla neye uğradığını şaşırmıştı. Bu adam kapı çalmayı ne zaman öğrenecek çok merak ediyordu!
Kerem mahcupça başını önüne eğdikten sonra dişleriyle dudaklarını kemirmeye başladı. Babasının bu durum hakkındaki tutumunu gayet iyi biliyordu çünkü. “Ben…Şey…”
“Tamam, tamam sakin ol oğlum. Ben Ekrem’i çağırmak için gelmiştim.”
Ekrem en sonunda kendine gelebilmiş. Babasının son kelimelerini yakalayabilmişti.
“Ne oldu baba?”
“Hadi hadi aşağı inelim de orada konuşalım.”
“Peki!”
***
“Şu evlilik işini bir an önce halledelim diyorum oğlum.”
“Ne?”
“Neden bu kadar şaşırdın Ekrem? Zaten yakında evleneceksiniz. Beklemenin alemi yok. Bir an önce olsun bitsin. Hem ben artık işleri sana devredip torun sevmek istiyorum.”
Evlilik, torun, iş… Ekrem en başta duyduklarına sevinse de bu durumda evlenmenin pek doğru olmayacağına inanıyordu. Daha Sevil’in güvenini bile kazanamamıştı Ekrem. En azından aralarındaki sorunu halledinceye kadar bekleyebilirlerdi.
“Hüseyin amca ne diyor bu duruma?”
“Konuyu ona henüz açmadım. İlk sen duy istedim.”
İyi bari en azından adam yerine koyuluyorum diye geçirdi içinden Ekrem. Daha sonra yüzüne yerleştirdiği zoraki gülümseme ile babasından izin isteyerek odasına çıktı. Şu anda evlilik hakkında babasıyla tartışacak değildi. Bir gün zaten evleneceklerdi fazla kasmaya gerek yoktu.
***
Sabah kapısının kırılırcasına çalınmasıyla uyanmak zorunda kaldı Sevil. Bu saatte tatlı uykusunu bölenin kim olduğunu çok merak ediyordu.
Dişlerinin arasından “Gir!” diye bağırdıktan sonra yatağında zorla doğruldu.
“Ne var Meriç sabahın köründe?”
Meriç elinde getirdiği dergiyi Sevil’in önüne koyarak kuzeninin vereceği tepkiyi merak ediyordu.
“Ne yani aptal bir magazin dergisi için mi sabah sabah kapımı kırıyordun?”
“Bu sadece bir magazin dergisi değil canım. İçinde seni yakından ilgilendiren haberler var!”
Kuzeninin ne saçmaladığını anlayamasa da içinde onu ilgilendiren konunun ne olabileceğini düşünüyordu. Evlilik kararlarının dergilere düşeceği kadar ünlü olmadıklarına göre aklına başka bir şey gelmiyordu. En iyisi dergiyi açıp bakmaktı.
“Sayfa?”
“127”
“Şuna bak ezberle-“
127. sayfaya gelmesiyle gözüne çarpan başlık sözünün yarıda kesilmesine neden olmuştu.
ATAHAN HOLDİNG’İN VELİAHDI KAMERALARA BÖYLE YAKALANDI!
Geçtiğimiz günlerde evlilik kararı alan Atahan Holding’in veliahdı Ekrem Atahan lüks bir mekândan çıkarken güzel bir bayanla yakalandı. Müstakbel eşinin ne tepki vereceği ise merak konusu.
Sevil haberi defalarca okuduktan sonra umursamaz bakışlarını Meriç’e çevirdi.
“Eee ne var bunda?”
Kuzeninin bu olaya bu kadar tepkisiz kalacağını tahmin etmemişti Meriç. Hatta sinir krizi geçirir, odayı darmadağın eder ya da en azından ağlar diye düşünmüştü ama böyle umursamaz olacağını hiç hesaba katmamıştı.
“Nasıl ne var! Adam başka bir kadınla bardan çıkarken yakalanmış. Bardan beraber çıktıklarına göre kesin-“
Meriç’in daha fazla zırvalamasını daha fazla dinlememek için kuzeninin konuşmasını yarıda kesmek zorunda kaldı Sevil.
“Meriç! O kadını tanıyorum.”
“Ne? Tanıyor musun?”
“O kadın Ekremgilin bir tanıdığı. Aralarında o söylemeye çalıştığın şeyden olması imkansız!”
Sevil, Meriç’e yalan söylediği için kendinden nefret ediyordu ama söylemek zorundaydı. Ekrem’in zarar görmemesi için söylemek zorundaydı. Yoksa Meriç gider Ekrem’i böyle bir şey yaptığı için doğduğuna pişman ederdi. Buna emindi…
“İyide sen nerden biliyorsun?”
“Geçen akşam yemeğe gittiğimizde resimlerini gördüm. Sende gelseydin anlardın!”
“Ben…özür-“
“Şşt! Özür dilemene gerek yok. Üstelik ben teşekkür ederim sana. Haberi benden saklamayıp, sabahın köründe odama koştuğun için. Hadi şimdi git! Şekerleme yapmaya devam etmeliyim.”
Meriç kuzeninin yanağına masum bir öpücük kondurduktan sonra sessizce odadan çıktı. İçinden şişirme haber yapan magazincilere sövmeden de edemiyordu.
Sevil, Meriç odadan çıktıktan sonra kendini banyoya attı. O haberden sonra uyuyabileceğini pek sanmıyordu.
Daha dün Ekrem’e söyledikleri yüzünden sinirliyken şimdi minnettardı ona. İyi ki anlatmıştı. İyi ki işin aslını ilk Ekrem’den duymuştu. Ekrem’e arayıp bir özür dilemeliydi. Masadan bir anda kalkıp gittiği için, ona güvenini hissettiremediği için…
Ama Ekrem’den önce özür dilemesi gereken bir kişi daha vardı…
***
“Gir!”
“Mina?”
“Efendim?”
Sevil kuzeninin verdiği soğuk yanıtları duyunca boğazına yerleşen kocaman yumruyu güçlükle yutkundu. Kuzenini üzdüğü için kendinden nefret ediyordu!
“Özür dilerim!” Mina’nın tepki vermemesi üzerine devam etti konuşmasına “Dün…Söylediklerinde haklıydın! Hemde her harfinde. Arada böyle eşekliğim tutuyor lütfen affet beni!”
Mina kuzenine kızamazdı ki! O sadece biraz burnunun yere sürtülmesini istemişti ve gördüğü kadarıyla istediği olmuştu.
“Özür dilemene gerek yok. Olur öyle şeyler.”
Kuzeninin söyledikleri gözlerinin dolmasına neden oldu Sevil’in. Böyle bir kuzene sahip olduğu için çok şanslıydı…
***
Sabahtan beri toplantıdan toplantıya koşturup duruyordu Ekrem. Çok yorulmuştu. Kafası kazan gibiydi ama en azından bitmişti artık. Eve daha erken dönme kararı aldıktan sonra eşyalarını almak için odasına döndü.
Kapının çalmasıyla ‘Bir rahat yok ya!’ diye söylenerek kapıyı çalan kişiyi içeri davet etti.
“Girin!”
“Ekrem Bey, siz toplantıdayken Sevil Hanım aradı. Toplantıda olduğunuzu söyledim, çıkınca aramanızı istedi. Önemliymiş!”
“Tamam Leyla Hanım. Teşekkürler!”
Ekrem boğazını sıkan kravatını gevşeterek telefonundan Sevil’in adını bulup hemen ara tuşuna bastı. Vakit kaybetmemeliydi…
Telefon ilk çalıştan sonra açılmıştı.
“Ekrem?”
“Efendim canım?”
“Akşam birlikte yemek yiyelim mi? Dünü telafi ederiz?”
“Olur. Ben seni 8 gibi alırım.”
“Tamam. Görüşürüz!”
“Görüşürüz!”
Sevil telefonu kapattıktan sonra Ekrem’in konuşurken ona ‘canım’ diye hitap ettiğini daha yeni kavrayabilmişti. Öyle sıcak bir canım demişti ki düşündükçe Sevil’in içindeki kelebekler bayram ediyordu.
***
“Ekrem?”
“Efendim?”
Bu sefer Ekrem’in canım dememesine üzülmüştü Sevil. Karşısında canım demesini ne çok isterdi oysa.
“Ben…Dün öyle…Bir an masada kalktığım için özür dilerim!”
Karşısındaki meleğin kendisinden özür dilemesine çok şaşırmıştı Ekrem. Oysa buraya ne kokuyla gelmişti. Yüzüğü atacağından bile korkmuştu…
“Estağfurullah! Ne özrü.”
Ekrem kendisine karşı çok mu nazikti yoksa Sevile mi öyle geliyordu?
“Yok yok öyle. Hatta bana o geceyi anlattığın içinde teşekkür ederim! Olayları senin ağzından duymak beni rahatlattı.”
Ekrem Sevil’deki bu değişimi neye borçlu olduğunu merak etse de Sevil’e belli etmemekte kararlıydı.
“Ne yani kızmadın mı bana?”
“Tabii ki kızdım ama o kadınla aranda bir şeyler olmadığı biliyorum. En azından sana güveniyorum!”
Ekrem öyle mutlu olmuştu ki rezil olacağını bilmese koskoca restoranda avazı çıktığı kadar çığlık atacaktı.
“Bana güvendiğim için teşekkür ederim!”
Sevil, Ekrem’in teşekkürüne sadece gülümsemekle yetindi ve aklına gelenle haince gülümsedi. Söyleyeceklerini duyduktan sonra Ekrem’in ne tepki vereceğini merak ediyordu.
“Ee ne içiyoruz canım?”
---7. Bölüm Sonu---
bundan sonra her gün 1 bölüm eklemeye çalışacağım!
umarım bölümü beğenir, yorumlarınızı eksik etmezsiniz!
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Nerden
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: Kardan Adam Güneşe Aşık (12. Bölüm - Sayfa 61) 
:D
