4. BÖLÜM
Hayat; nefes aldığımız anların toplamından değil, nefesimizi kesen anların toplamından oluşur.
***
“Zeynep sakin ol!”
“Sakin olamam Ekrem! Sakin olamam!”
Ekrem en başında olaya karışmama kararı alsa da işler çığırından çıkınca müdahale etme gereği duymuştu. Zeynep’e öfkesi gittikçe artarken Cenker’in yediği tokada sessiz kalması onu endişelendiriyordu. Çünkü o arkadaşını iyi tanırdı. Bu sessizlik hiç hayra alamet değildi…
Cenker yanağında patlayan tokadın acısıyla en başta biraz afallasa da sonradan aklı başına gelmişti. Bu kızı aralarına almamalıydılar. En ufak bir şeyi büyütüp kendini haklı durumuna getirmeyi iyi biliyordu. Bundan sonra Cenker, Zeynep ile konuşacağını zannetmiyordu. Ayrıca az önce yediği tokadın acısını Zeynep hanımdan fena halde çıkaracaktı ama şimdi doğru zaman değildi…
“Ben hayatımda senin kadar küstah birini görmedim Zeynep. Hem beni adam yerine koyup yüzme bilmediğini anlatmıyorsun hem de haklıymış gibi gelip tokat atıyorsun. Senin zaten seviyesiz bir kız olduğunu biliyordum ama bu kadar düşeceğini ben bile tahmin edemezdim. Haa unutmadan söyleyeyim o tokat yanına kar kalmayacak. Onun acısını senin burnundan getireceğim!”
Zeynep hala kırmızı görmüş boğa gibi yerinde sinirden köpürüyordu. Attığı tokat için pişman değildi. Olmayacaktı da. Ama Cenker’in söylediklerinden korkmuştu! Hem de çok korkmuştu. Bugünden sonra Ekrem’in yanından ayrılmasa iyi olacaktı. Tabi Ekrem buna izin verirdi!
Ekrem, Cenker’in Zeynep’e söylediklerini dikkatle dinlemiş blöf yapmadığını ses tonundan rahatlıkla anlamıştı. İki arkadaşının arasını düzeltmek yine Ekrem’e düşüyordu. Bu kez biraz zorlanacaktı ama Ekrem’in üstesinden gelemeyeceği şey yoktu.
Ekrem tam ağzını açıp konuşacakken Cenker’in “Haydi kardeşim biz gidelim! Buda burada ne hali varsa görsün!” demesiyle durduğu yerde öylece Cenker’e bakakaldı. Arkadaşı ondan üstü kapalı bir şekilde tercih yapmasını istiyordu.
Bir yanda kendini bildiğinden beri tanıdığı dostu Cenker. Diğer yanda aylardır cesaretini
toparlayıp açılamadığı Zeynep. Ekrem fena halde köşeye sıkışmıştı.
Daha önce “sevgilin mi kankan mı?” diye sorduklarında gözü kapalı kankasını seçerdi. Şimdi ne yapacaktı?
“Ne? Benden seçim yapmamı beklemeyin! İkinizin yeri de ayrı bende.”
“Ekrem böyle bir şeyi sana yaşattığım için üzgünüm ama ben bundan sonra o lanetle konuşmayı bırak aynı havayı bile solumak istemiyorum. Buna mecbursun dostum!”
“Bak ya hala hakaret ediyor! Çok sevdin tokat yemeyi herhalde Cen…?”
“Kesin sesinizi!”
Ekrem’in kükremesiyle tüm gözler ona çevrilmiş, Zeynep’in cümlesi yarıda kesilmişti.
“Bunu yaptığım için kendimden nefret ediyorum ama bir kız için çocukluk arkadaşımı hiçe sayamam!”
Cenker duyduklarından memnun alayla sırıtırken, Zeynep sinirinden kuduruyordu. Oysa Ekrem’in her koşulda kendisini seçeceğine emindi.
***
Çalar saatin kulak tırmalayan alarm sesiyle güne merhaba dedi Sevil. Bugün Ayçin ile birlikte okula kayıt yaptırmaya gideceklerdi. İçindeki tarifi imkansız olan heyecanın önüne bir türlü geçemiyor, kalp atışlarının odanın her bir yanında yankılandığını sanıyordu.
Aşağı indiğinde annesinin çoktan kalkıp padişahlara layık bir kahvaltı hazırladığını görünce daha da mutlu oldu Sevil. Annesinin yanına yaklaşıp yanağına yumuşacık ve bir o kadarda sevgi dolu bir öpücük kondurduktan sonra masadaki yerini aldı.
Kahvaltısını edip, annesine sofrayı kaldırmasına yardımcı olduktan sonra sevinçle ayrıldı evden. Ayçinlerin evi yolunun üzerindeydi. O yüzden Ayçin’i alma görevi Sevil’e düşüyordu.
İçinden Ayçin’in hazır olması için dua ederek zile bastı.
Kapıyı açan Ayçin’in annesi Nergis Hanım idi.
“Hoş geldin kızım, geç içeri!”
“Yok Nergis Teyze, Ayçin hazırsa gidelim bir an önce.”
“Peki kendin bilirsin güzel kızım. Ben Ayçin’e haber vereyim!”
Ayçin aradan fazla zaman geçmeden kapıda belirmişti. Bu kadar erken geleceğini tahmin etmediği için şaşırmıştı Sevil.
“Bu gerçekten sensin değil mi Ayçin? Heyecandan halüsinasyon falan görmüyorumdur umarım.”
Ayçin arkadaşının verdiği tepkiye şaşırmamıştı çünkü hazırlanmasının genel olarak uzun sürdüğünü biliyordu. Ama bugün farklıydı. Hayatına yeni bir sayfa açıyordu. Geç kalmak istemezdi…
***
Ekrem’in gözüne yaşanılan çalkantılı geceden sonra bir damla uyku bile girmemişti, gece olanları düşünmekten alamıyordu kendisini. Bir seçim yapmış, çocukluk arkadaşı Cenker’i seçmişti bunun için pişman değildi elbet ama Zeynep’i görememe düşüncesi bile deli olmasına yetiyordu.
Nasıl bir durumla karşı kalmıştı böyle, arkadaşları onu ne duruma sürüklediğinin farkında mıydı acaba?
Bundan sonra ne olacaktı düşünmek bile istemiyordu, tek istediği eskisi gibi hep birlikte olmaktı.
Tabi bunun nasıl olacağını kendiside bilmiyordu henüz, bir şeyler yapmalıydı hem de en kısa sürede…
Bu sıkıntılı düşüncelerle boğuşurken birden aklına akşam kurtardığı melekler gibi güzel, siyah boncuk gözleriyle bakan o kız geldi.
Onu düşününce nedensizce gülümsedi, ne kadar da masumdu, içini anlık bir huzur kapladı.
Bu akşamın en güzel yanı belki de onu görmesiydi gerisi kabustan farksızdı Ekrem için.
Alarmın sesiyle gerçek dünyaya dönebilmişti Ekrem. Akşamdan beri uyuyamadığını daha yeni yeni fark ediyordu, bugün onun için senelerce beklediği büyük bir gündü.
Cenker eve bırakmadan önce sabah dokuz da evden alacağını, onu bekletmemesini söylemişti Ekrem’e. Beklemekten hiç haz etmezdi dostu, kız arkadaşlarını beklerken şekilden şekle girerdi, bunu en iyi o biliyordu.
Daha hazırlanması için bir saati vardı, başı uykusuzluğun da etkisiyle müthiş derecede ağrıyordu, uykusunu biraz olsun açabilmek için duşa girmesi şarttı.
***
Pitbull’dan Give me everything ft şarkısı eşliğinde arabayı hızla Ekrem’in evinin önüne giden yola doğru sürüyordu Cenker.
Etraftan durmadan korno sesleri duyuluyordu, akşamki sinirini üstünden atamamıştı hala. Kararlıydı, Zeynep’in yanına bırakmayacaktı bu yaptığını.
Akşamdan beri intikam alma yollarını düşündüğünden daha fazla Zeynep’i düşünüp sinirlerini zıplatmak istemediği için Mimar Sinan Üniversitesindeki kızlara yoğunlaştırmıştı düşüncesini Cenker.
İçinden ‘‘Şimdi orada ne fıstıklar vardır’’ diye geçirdi.
Bu düşünceyle keyiflenerek arkadaşının evine giden sokağa çevirdi direksiyonu. Evin önüne yaklaşırken yavaşlama gereği duymadı, Ekrem’i evin önünde ellerini göğsünde kavuşturmuş bir şekilde beklerken gördü.
***
İki kız büyük bir heyecanla üniversitenin kapısından içeri attılar adımlarını , en mutlu günlerinden birini yaşıyorlardı. Hayatlarının bundan sonra büyük kısmının değişeceğini biliyorlardı.
‘’Çok heyecanlıyım Ayçin, içim kıpır kıpır.’’
Ayçin eksilmeyen heyecanı ile cevapladı arkadaşını. ‘’Ben de canım. Kayıt olunan büronun yerini birilerine soralım.’’ Diyerek kendisine en yakın olan uzun boylu, karizmatik olan genç adama doğru dönerek konuştu.
‘’Merhaba ben Ayçin. Burada yeniyim de kayıt bürosunun yerini biliyor musun?’’
Karşısında afallamış bir biçimde ona bakan şaşkın bakışlarından, onunda kendisi gibi yeni kayıt olmaya geldiğini anlamıştı hemen Ayçin.
‘’Ben de Cenker. Size yardımcı olamayacağım için üzgünüm güzelim, daha yeniyim burada. Tanışabilir miyiz? Bu arada gerçekten çok güzelsin.‘’
Daha ilk konuştuğu erkeğin ona sulanmasını beklemiyordu. Bu tip erkeklerden hiç hoşlanmazdı, yavaş yavaş sinirlendiğini hissediyordu.
Ayçin Genç adamı hızla cevapladı. ‘’Hayır bence hiç gerek yok. Görüşmemek üzere, bay.’’
Arkadaşına döndüğünde Sevil’in karşısındaki adama şok olmuşçasına baktığını gördü.
***
Cenker bu tepkiyi hiç beklemiyordu, bir süre olduğu yerde kalakaldı. Kızın güzelliği aklını başından almıştı, aynı zamanda hırçındı da.
Ekrem’in sesiyle kendine gelebildi ancak.‘’Oğlum ne duruyorsun orada öyle sap gibi? Gelsene yanıma.’’
‘’Bende Cenkersem o kızı tavlarım.’’ Diye fısıldadı kendi kendine.
Arkadaşı onu duymuş olacak ki hemen cevapladı. ‘’ Ne o Cenko daha gelir gelmez kız mı kestirdin yine gözüne?. Yine kimin canını yakacaksın? Kim o şanssız kız bakalım. ‘’
‘’Dalga geçmesene oğlum. Bu sefer ki farklı.’’
Gülerek yanıtladı Ekrem. ‘’Tabi tabi kesin öyledir.’’
***
Sevil Ekrem’i karşısında gördüğüne hala inanamıyordu, aynı üniversiteye gidecekleri aklının ucundan bile geçmemişti. Genç adam onu fark etmemişti daha, onu gördüğüne içten içe seviniyordu nedenini bilmeden.
Ekrem’i bir daha göreceğini tahmin etmiyordu Sevil. O böyle biri değil miydi zaten? O gece de aniden karşısına çıkmamış mıydı?
Gülüşü karşısında içinde bir şeylerin koptuğunu hissetti Sevil. Eli ayağı birbirine dolanmıştı. Ona ne oluyordu böyle? Daha önce hiç kimseye karşı hissetmediği duyguları Ekrem'e karşı hissediyordu.
O saniyede gözleri masmavi deniz gözleriyle buluştu.
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Nerden
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ~ *Aşk Gözlerde Saklı*~ { 4.Bölüm Sayfa 16 } 
süper olmuş ellrinize sağlık 
