SESSİZ DOKUNUŞ - 2.Bölüm - New York Sokakları - Sayfa; 4

Misafir

Sessiz Dokunuş

Giriş;
Aşk, sadece üç harften ibaretmidir hayatımızda? Yoksa hayatımız mıdır bu üç harf? Gerçekten nedir aşk? İki insanın birbinine "Seni Seviyorum." sözcüğünü söylemesimidir aşk? Ya peki yalan olan sevgiler? Birbirini seviyormuş gibi yapıp sadece birbirine oyun oynayan sevgililer? Ya aşkın masumluğunu kirleten yalancılar? Onlar asla bilemeyecekler "Aşk" kelimesinin anlamını.Onlara sorulduğunda tarif edecekler.Yanılacaklar.Gerçek aşkı tadan bir insan bilir ki; tarif edilemez aşk.Bilirler ki; sadece hissedilir aşk.Bütün bedeninde, atan kalbinde, düşünen beyninde ve vücudunun her zerresinde sadece hissedilebilir aşk.Farklı bir aşk hikayesi vardır herkesin.Bazılarının ilginç, bazılarının beklenmedik, bazılarınınsa acı.Bu hikaye aşkın varlığına inanmayan, bencil ve küstah bir gecin aşk hikayesi.Bir gün yapmış olduğu büyük bencillik ve bir kızın masum göz yaşları.Uzun zamandır yaptığı bencilliği ve küstahlığı yüzünden doğanın ona verdiği büyük bir ceza.Bir cadı, ve bir lanet.Laneti ortadan kaldıracak tek şey.On üç harf,altı hece ve iki kelime olan sözcüğün ağızdan dökülmesi.Sadece kalpten hissedilerek söylenen iki kelime laneti bozabilir...

Yorumlarınızı Bekliyorum.

**Kayıt tarihi** : 22/08/10

Farklı bir senaryo olacak gibi 1.bölümü merakla bekliyorum...

Misafir

Teşekkürler (:

**Kayıt tarihi** : 25/11/10

ekrem_nurcan demiş ki:: Farklı bir senaryo olacak gibi 1.bölümü merakla bekliyorum...

**Kayıt tarihi** : 10/10/10

Tanıtım harika olmuş (:

Tanıtımda yazdıkların beni etkiledi bende arada defterlerime yazıyorum böyle yazıları :D

İlk bölümü büyük bir heyecanla bekliyorum (:

**Kayıt tarihi** : 30/07/10

Vaay. Çok iyi bir senaryoya benziyor. Tanıtımı çok beğendim. Bekliyoruz merakla ilk bölümü : )

**Kayıt tarihi** : 10/10/10

İlk bölümü ne zaman sayfa da görüyoruz acaba ? :D

**Kayıt tarihi** : 04/09/10

Çok farklı ve büyüleyicii, devamını bekliyoruum canıım hayırlı olsuun

**Kayıt tarihi** : 22/08/10

Hadi 1.bölümü merakla bekliyorum..

Misafir

SESSİZ DOKUNUŞ - 2.Bölüm - New York Sokakları - Sayfa; 4 B5d5h

Sessiz Dokunuş
1.Bölüm;
Genç adam, uçar misali merdivenlerden hızla iniyordu.Alt kata varınca, hızla tökezleyerek bağcıklı ayakkabılarını ayağına geçirdi.Ayakkabılarını bağlıyacak zamanı yoktu.Yukarı kattan duvara doğru fırlatılan vazo, bir anda buz misali paramparça olarak etrafa saçıldı.Üst kattaki genç kadın, cam parçacıkları her tarafa saçıldığı için aşağı inemiyordu.Aşağı inememenin vermiş olduğu öfkeyle, sesi çıktığı kadar bağırdı.
" Allah belanı versin Ümit!"
Genç adam zafer kazanmış yüz ifadesini takınarak, yumuşak bir sesle cevap verdi.
"Bende seni seviyorum Bebeğim."
Genç kadın delirmişti.Öfkesini zapt edemiyordu.Aşağı inebilseydi, genç adamı parçalardı.Vozoyu düşüncesizce fırlatmış olduğu için, içinden deli gibi kendine küfürler yağdırıyordu.
"Defol Ümit! Çık dışarı! Hemen defol evimden!"
Genç adam, aralarına cam parçalarının girmesinin verdiği rahatlıkla tek dizinin üstüne çöktü ve ayakkabısının bağcıklarını bağlamaya başladı.Yinede her ihtimale karşı elini çabuk tutmaya çalışıyordu.Üst kattaki delirmiş olan genç kadın, bir tarafını yaralamadan şu lanet olası evden çıkmak istiyordu.Haklıydıda.Vazonun parçalanmış olduğu duvardan tekrardan parçalanma sesi geldi.Genç adam, anında refleks olarak başını ellerinin arasına aldı.Kollarının arasından, merdivenden yuvarlanarak düşen parçalanmış telefonunu görünce başını kaldırıp ayağa kalktı.Genç kadın delirmiş gibi bağırmaya devam ediyordu.
"Hemen defol evimden! Bir daha yüzünü bile görmek istemiyorum! Defol!"
Genç adam, hızlıca eğilerek parçalanmış olan telefonunu yerden aldı.Hızlı olmaya özen gösterek telefonundaki sim kartını çıkarttı ve montunun cebine koydu.Parçalanmış olan telefonu yere fırlatırken genç kadına bir şeyler demeyide ihmal etmedi.
"Bebeğim bu sende kalabilir."
"Bir daha bu eve adımını bile atayım deme! Yoksa seni mahvederim! Gerizekalı! Allah belanı versin!"
Genç adam hızla evin dış kapısını açarak evden dışarı çıktı.Kapıyı örterken, kadının suratına sertçe kapatmayıda unutmadı.Genç adam arkasında bıraktığı, kırıklığı umursamadan hızlı adımlarla yürüyerek evinin yolunu tuttu.İşte bu kadardı.Bir insanı mahvetmek konusunda üstüne yoktu.Bu seferde aynısını yapmıştı.Bencildi.Kimsenin duygularını, önemsemeyen bir küstahtı o.Gittiği her yerde mutluluğu yok ederek, nefret saçıyordu etraftakilerine.Mutsuzluk saçamadığı yer bir tek yaşadığı evdi.Babasından korktuğu için saygısını esirgemiyordu.Babası sert bir adamdı.Sinirlendiği zaman yapabileceklerini kimse tahmin edemezdi.Babasının tek işi şirketi yönetmekti.Eve bile ara sıra uğruyordu.Varsa yoksa işiydi.Annesi kendisi küçük yaştayken ölmüştü.Annesinin ölümünden sonra, uzun bir süre kendi içine kapandı.Taa ki, küstah bir genç adama dönüşene kadar.Artık o küçük sevgi dolu bir çocuk değildi.Küstah, bencil ve acamasız bir gençti.İstanbul'un en şahşahalı villarından birinde yaşıyorlardı.Babası, kendisi ve O.Birde yanlarından yaşayan sadık hizmetçileri Maria.Maria, becerikli ve ne yapması gerektiğini bilen olgun bir kadındı.Koca villayı tek başına çekip çeviriyordu.Daha doğrusu çevirmek zorundaydı.Çünkü babası ondan başka bir hiçmetçinin eve girmesini istemiyordu.Birde adından bahsetmek istemediği için "O" diye hitap ettiği alımlı ve güzel genç kız vardı.Sinirlendiremediği ve öfkelendiremediği tek insan oydu.Onun için, geçmişte bıraktığı başka bir acımasızlığıydı.Aslında sadece o kadar değildi.Bunu kendiside biliyordu.Annesinin ölümünden sonra kendisine destek çıkan, dünyada en iyi kalbe sahip olduğunu düşündüğü güzel genç kızdı.Geçmişlerinde çok şey vardı ve o masum genç kızın göz yaşları.İlk kırdığı, üzdüğü ve acımasız davrandığı insan oydu.Ne kadar geçmişteki bir sayfa olarak görsede o zamanları.Genç kızın, masum göz yaşları süzülürken ondan nefret ettiği kadar, kendinden nefret etmişti yaşamı boyunca.Her ne kadar kendini düşünen bir bencilsede, kendinden en çok nefret eden kendiydi.Şahşahalı villarında onlarla birlikte yaşam süren genç kız, babasının en yakın dostunun kızıydı.Genç kızın annesi onu doğurduktan sonra kayıplara karışmıştı ve bir daha haber alınamamıştı.Babası 1 yıl önce bir uçak kazası geçirmişti.Yaşıyordu, ama bitkisel hayattaydı.Babası en yakın dostunun kızının tek başına yaşamasına göz yummayarak beraber yaşamalarını teklif etmişti.Genç kız başta itiraz etsede, biraz düşündükten sonra babasınında böyle olmasını isteyeceğini düşünerek evlerine taşınmıştı.Taşındıkları süreden beri aynı evin içinde yaşıyorlardı.Aynı evin içinde yaşamaları farklı evlerde yaşamalarından farksızdı.Çünkü birbirlerinin yüzlerini bile doğru düzgün gördükleri söylenemezdi.Babasının, kendisinin ve genç kızın evde olduğu denk geldiği zamanda.Beraber yemek yiyorlardı.Bazense, geceleri su içmeye kalktığında mutfakta karşılaşıyorlardı.Genç kız, geceleri meyve atıştırmayı severdi.Ne kadar birbirlerini görselerde, tınlamayarak işlerine devam ediyorladı.Aralarında hiç konuşma geçmiyor değildi.Kendisi arada genç kızın yanına giderek sinir etme girişimlerinde bulunuyordu ama faydasızdı.Çünkü genç kız hiç bir tepki vermiyor ve gayet normal bir şekilde kendisine cevap veriyordu.Genç adam düşüncelerinden sıyrılarak, şahşahalı villalarının kapısından içeri girdi.Yavaş adımlarla merdivenlerden çıktı.Arka cebinden anahtarını çıkartarak, kapının değiline sokup yavaşça döndürdü.Açılan kapıyı iterek içeri girdi.Yavaşça kapıyı kapattı.Odasına çıkmak için merdivenlere yönelirken, babasının salondan kendine seslenmesi onu durdurdu.
"Buaraya gel Ümit.Konuşmamız gerek."
Genç adam yönünü solana çevirerek hızlı adımlarla salona girdi.Babası büyük tekli koltukta oturuyordu.O'da burdaydı, demek ki konuşmak istediği önemli bir konu var diye geçirdi içinden genç adam.
"Efendim baba?"
Babası eliyle koltuğu gösterek oturması için işaret etti.
"Otur."
Genç adam, gözlerini O'na çevirip baktı ve daha sonra babasına çevirdi.Babası konuşmak istediği konu hakkında konuşmaya başladı.
"Oğlum.Şirketi yurt dışına taşıyoruz.Amerika'ya.Devamlı buraya gelerek ikinize göz kulak olamam.İşime konsantire olmalıyım."
Genç adam, istemsizce sırıtarak ağzının içinde bir şeyler geveledi.
"Zaten tek konsantire olduğun şey işin."
Azında gevelediği için babası duymamıştı.
"Bir şey mi dedin?"
Genç adam değiştirerek, konuyu isteğine getirdi.
"Diyorum ki, göz kulak olman gerekmez.Bize Maria göz kulak olur."
Genç adam kafasını kaldırarak köşede ayak duran Maria'ya baktı.
"Dimi Maria?"
Babası fırsat vermeyerek, araya girdi.
"Böyle bir şey söz konusu değil."
Genç adam gitmemek için ısrarlarını sürdürdü.
"Okulum ne olacak? Son sınıftayım baba ve ben İstanbul'da okuyorum farkındaysan.Amerikada değil."
Babası cevap vererek konuşmayı sürdürdü.
"Okul kaydını oraya alacağız."
"Orası başka bir ülke, dilleri faklı.Derslerime nasıl konsantire olacağım?"
Babası genç adama alaylı bir bakış attı.
"İkimizde yabancı dilinin ne kadar iyi olduğunu biliyoruz."
Babası kendisinin dediğini takmayarak "O" na döndü ve konuşmasını sürdürdü.
"Kızım sen nediyorsun? Zaten bu sene Amerika'ya gidecektin.Çok iyi bir okul kazandığın için orada devam edeceğini söylemiştin."
Genç kız sıkılarak dizlerini ovuşturdu.
"Evet öyleydi ama...Bakın siz babamın en yakın arkadaşısınız.Biliyorum ama...Artık kendi ayaklarımın üstünde durmam gerektiğini düşünüyorum ve yatılı okulda kalmayı planlıyorum."
Genç kız izin vermesi için yalvaran gözlerle yaşlı adama baktı, ama cevabı belliydi.
"Buna izin veremem.Biz Amrika'da yaşarken sen yatılı okullarda kalamazsın Sevil kızım."
Genç adamın devamlı "O" diye hitap ettiği kızın adı Sevil'di ve iki gencinde istekleri reddedildiğine göre artık Amerika'ya gidiyorlardı.

1.Bölüm Sonu...

Yeni olduğu için yorumlarınızı ve düşüncelerinizi mutlaka bekliyorum.

**Kayıt tarihi** : 25/11/10

super devamini bekliyorum

**Kayıt tarihi** : 10/10/10

Hmm şimdi iki düşünce arasında kaldım.

Ümit annesi öldüğü için böyle birisine dönüşmüş o yüzden ona üzüldüm.

Fakat insanları üzdüğü için ona fena sinirlendim.

Sevile ne yaptı merak ettim o kadar üzdüğüne göre.

Bence çok güzel olmuş bölüm (:

**Kayıt tarihi** : 30/07/10

Çok iyi olmuş.
Senaryo biraz gizemli olduğu için iyice merak ediyorum diğer bölümleri :D

**Kayıt tarihi** : 22/08/10

Harika olmuş.Ama çokta gizemli olmuş.Her zamanki gibi çok güzel bir senaryo yazmışsın ferhan ellerine sağlık.Yeni bölümü merakla ve sabırsızlıkla bekliyorum...

Misafir

Teşekkürler.Beğenmenise sevindim.Evet biraz daha farklı olacak diğer hikayelerime göre, bunda biraz fantastik karışımı olacak.Neler olacak ilerki bölümlerde göreceğiz.

**Kayıt tarihi** : 30/07/10

Ee nerede yeni bölüm :D

**Kayıt tarihi** : 22/08/10

Yeni bölüm nerede kaldı?:..

**Kayıt tarihi** : 25/11/10

ybbbb

**Kayıt tarihi** : 10/10/10

BEKLİYORUZ BÖLÜMÜ ÇABUK GELİR İNŞALLAH :D

**Kayıt tarihi** : 30/07/10

Çabuk gelsin yeni bölüm :D

Misafir

Yorumlarınız için teşekkür ederim.Bu günlerde biraz hastayım o yüzden kafamı toplayıp yazamadım kusura bakmayın.En geç iki güne gelecek.

**Kayıt tarihi** : 10/10/10

tamam ya biz bekleriz iyileş sen :D

Misafir

Sessiz Dokunuş
"New York Sokakları"
2.Bölüm ;

Bir hafta sonra...
New York sokaklarında boş boş yürüyordu genç adam.Gece yarısı olması nedeniyle her yer zifiri karanlıktı.Yürümekte olduğu sokak bomboştu.Yavaş adımlarla yavaş yavaş yürüyerek bulunduğu sokaktan çıktı.Kulağını rahatsız eden müzik sesine doğru ilerledi.Adımlarını attıkça müzik daha belirgin duyulur hale gelmişti.Ümit birden duraksadı.Önüne kocaman renkli ışıklarla aydınlatılmış bir bar çıkmıştı.Kafasını boşaltmaya çalışarak barın merdivenlerinden aşağı indi.Alkollu içkiler içmeyi planlamıyordu ama kafasını boşaltmaya ihtiyacı vardı.Boş olan saldalyeye oturarak, kollarını masaya yasladı.Bakışlarını masanın diğer tarafında isteğini yerine getirmek için bekleyen adam çevirdi.Ne kadar konuşmak istemesede müziğin gürültüsünü bastırmaya çalışarak konuştu.
"Kola istiyorum." Adam anlamamış gibi gözlerini kıstı.
"Sadece Kola mı?" Ümit adamın tepkisine sinirlenerek ters bakış attı.
"Evet.Sadece kola!"
Adamın anlamaz soruşundan çok ingilizce konuşması onu delirtiyordu.New York'ta türkçe konuşacak halleri yok diye geçirdi içinden Ümit.Yinede sakinlemesi için yeterli olmadı.Önüne konulan uzun bardağı eline alarak içindeki buz gibi koladan bir yudum alıp, geri basaya bıraktı.Buraya istemeyerek getirilmişti.Burda yaşamak zorunda olduğunu bir türlü hazmedemiyordu genç adam.Bütün hayatı Türkiye'de kalmıştı.Tek sevinebildiği şey çok iyi İngilizce biliyor olmasıydı.Şanslıydı.Küçüklükten gelen İngilizce konuşma merakı, şuanda fazlasıyla işine yarıyordu.Daha New York'a geleli bir hafta olmasına rağmen buradan fazlasıyla sıkılmıştı.Babasına ne kadar diretsede kendisinin istanbul'da kalmasına ikna edememişti.İsteği üzerine iki gün içinde hazırlanarak, babasının özel uçağıyla Amerika'ya gelmişlerdi.O'da onlarla birlikte gelmişti.Evleri İstanbul'daki gibi kocamandı.Villa demek daha doğru olurdu.Kendiside biliyordu.Geniş ve fazla para herşey demek değildi, kendisinde farkındaydı.Elinde ne kadar paran olursa olsun, içindeki sıkıntıyı gidermeye yada kafasını dağıtmaya yeterli değildi.Kafasını dağıtmak istediği konu 1 saat öncesiyle ilgiliydi.Kola bardağının üstünde parmaklarını gezindirirken yaklaşık bir saat önce O'nunla yaptığı konuşma beyninde canlanmaya başladı.

1 saat önce...
Genç adam, oturmaktan sıkıldığı odasından çıkarak, O'nun odasına girdi.Genç kız odasına kapısını çalmadan kimin daldığını merak ederek başını çevirdi.Karşısında Ümit'i görünce, ondan başka kapıyı çalmadan odasına dalan kim olabilir ki? diye düşündü genç kız.Odasına girmesini umursamayarak, bilgisayarında ilgilenmekte olduğu dosyasına döndü.Ümit yavaş adımlarla yürüyerek, Sevil'in oturmakta olduğu masasının önüne gelince durdu.
"Ne yapıyorsun?"
Genç kız umursamaz ve sert bir tavırla cevap verdi.
"Sana ne?"
Ümit çarpık gülümsemesini yüzüne takınarak, genç kızın aksi cevabını yanıtsız bırakmadı.
"Yıllar geçti hala mı konuşmuyorsun benimle?"
Genç kız bilgisayarda yazmakta olduğu şeyi bıraktı.
"Senin gibi biriyle konuşacak neyim olabilir ki?"
Genç adam ciddileşerek kızın imalı sorusuna soruyla karşılık verdi.
"Benim gibi biri derken?"
Sevil ellerini bilgiayardan çekerek, dizlerinin üstüne koydu.Başını yanında duran genç adamın suratına çevirdi.Uzun süredir bakmadığı gözlere derin derin bakarak cevap verdi.
"Duymak istediğine eminmisin?"
Genç kıza bakarken hissettiği tek şey boşluktu.Ümit ciddiliğini koruyarak dikkatle Sevil'e baktı.
"Elbette."
"Peki o halde."
Sevil oturduğu yerden kalkarak, boş yüz ifadesiyle Ümit'in yüzüne bakarak konuştu.
"Senin gibi taş kalpli, bencil, küstah biriyle konuşacak neyim olabilir ki?"
"Belkide benim konuşacak şeylerim vardır, o yüzden gelmişimdir."
"Senin yaptıklarından sonra beninle konuşacak neyin olabilir ki?" dedi genç kız yüzünde bulundurduğu aynı ifadeyle.
"Ah.Yapma.O konu geçeli yıllar oldu.Sinir mi kalır insanda?" dedi Ümit.
"Sinirlendiğimi nerden çıkardın?"
"Davranışlarından."
"Sen yaptıklarını unutmuş olabilirsin ama ben unutmadım." dedi genç kız.
"Üstünden çok uzun süre geçti ama unutmadım." dedi ekleyerek.
"Unutamazsın çünkü yaptığın ilk kötülüktü."
"Hayat ne kadar adil ki?" dedi Ümit.
"Hayatı bilemem ama senin gibi bencil, küstah, ben merkezci, ukala, serseri, içindeki nefretle heryeri karartan biri için hiç adil olmamalı.Sen bunu hakediyorsun."
Ümit başını anlamamış bir şekilde sallayarak konuştu.
"Ümit neyi hakediyormuşum ben?"
"Yanlız olmayı, bu koca hayatta tek olmayı ve seni baban dışında seven kimsenin olmamasını hakediyorsun." dedi genç kız.
Gözlerinde acıma vardı Sevil'in.Ümit'e bakıyordu o çekilmez yüz ifadesiyle.Genç kızın son söyledikleri, Ümit'in içinde acı hissetmesine neden oldu.Genç adam kendini toplarlamaya çalışarak, genç kadına bakarak konuştu.
"Sende yanlızsın?"
"Belki ama kime benden, senden nefrettiği gibi etmiyor."
Ümit genç kıza yaklaşarak, dikkatle gözlerinin içine bakaraktı.Gözlerini kısıp genç kıza bakarken, alt dudağını ısırdı.Yumuşacık, acı dolu sesiyle genç kıza cevap verdi.
"Belkide ikimizide seven birileri vardır."
"Mutlaka."
Genç kız geçmişinin gözlerine bakarken düşündü.Geçmişti.Acı bir geçmiş.Aldatılmış geçmişi.Bunu düşünürken içine bir kez daha ateşin kıvılcımları düştü.İçini yakmaya, acıtmaya başlamıştı.Genç adam genç kızın gözlerine bakarken, ne yaptığını umursamazca genç kızı sertçe kendine çekerek tutkuyla dudaklarına kapandı.Öpücük bırakarak geri çekildi.Zafer kazanmış surat ifadesini yüzüne takınarak genç kıza baktı.Genç kız, Ümit'in kendini öpmüş olduğunun verdiği öfkeyle, Ümit'in suratına sert tokatı patlattı.Genç kız öfkesini dışına vurarak bağrımaya başladı.
"İşte sen busun! Zafer kazandığını düşünerek aptalca sırıtan hayvan!"
Ümit yüzüne yediği tokata aldırmayarak konuştu.
"Söylediklerinin bir cevası olmalıydı değil mi?"
Yüzündeki sırıtma ifadesini koruyordu.Genç kız ne kadar iğrendiğini belirterek Ümit'e baktı.
"Sen hayatımda gördüğüm en pislik insansın."
Genç kız daha fazla sinirini içinde tutamayarak sesinin çıktığı kadar karşısında duran Ümit'e bağırdı.
"İnsanmısın ki sen Hayvan! Defol odamdan!"
Ümit karşısında duran genç kıza, bir kez daha zafer kazanmış şekilde baktı.Genç kız öfkesini korumaya çalışsada karşısında suran iğrenç sırıtış karşısında kendini tutamıyordu.Masasındaki Cd'leri genç adamın üstüne fırlatırken ateş püskürttü.
"Defol!"
Genç adam hızlı adamlarla kapıya doğru kaçarken sırıtmasıya devam ediyordu.Kapıyı açarak dışarı çıktı ve kapının kapatılmasıyla kapıda cam olan bir vazo kırılarak yerlere saçıldı.Genç adam kapıya yaslanarak gülümsemesini sürdürdü.Yıllardır uğraşmasına rağmen genç kızı sinirlendirmeyi başaramamıştı.Daha demin istediğini alarak, genç kıza sinir krizi geçirtmişti.Yaslanmış olduğu kapının arkasından, genç kızın hıçkırarak ağlama sesleri geliyordu.Genç kız Ümit'in gittiğini sanarak dizlerinin üstüne çöktü ve hıçkırarak ağlamaya başladı.Hıçkırıklı acı dolu sesiyle kapıya doğru bir kez daha haykırdı.
"Allah belanı versin Ümit."
Genç adam 1 saat önce yaşadıklarından sıyrılarak, kola bardağını masanın üstüne bıraktı.Cebinden para çıkartarak masanın üstüne fıtlattı.Hızla oturduğu yerden kalkarken adama dönerek konuştu.
"Üstü kalsın."
Hızlı adımlarla ilerleyerek barın merdivenlerinden, dışarı çıktı.Başını yukarı kaldırarak gökyüzüne baktı.Temiz havayı içine çekerek kendine gelmeye çalıştı.Bu şehir onu sıkıyordu.Bir süre gök yüzündeki yıldızlara baktıktan sonra başını önüne eğerek, hızlı hızlı yürümeye başladı.Bir anda karanlıkta yüzünü fark etmediği bir kıza çarptı.Umursamadan, önüne döndü ve özür dilemeyerek hızlı adımlarla yürümesini sürdürdü.Genç adam nereye gittiğini bilmiyordu, sessiz bir park bulup orada oturmayı umarak hızlı adımlarla ilerlemeye devam etti.Uzun bir yürümenin ardından, güzel büyük bir gölü olan parkın önünde buldu kendini.Kocaman ağaçları ve bankları olan bir parktı burası.Gölün kenarında duran boş banka yavaşça oturarak, gölün içinde yüzen ördeklere gözlerini ayırmadan baktı.Oturduğu bankın boş kısmına birinin oturduğunu hissederek başını banka oturan kişiye çevirdi.Daha önce hiç görmemiş olduğu bir kız yanında oturuyordu.
"Küstahsın değil mi?"
Genç adam yanında oturan kızın Türkçe konuşmasıyla, büyük bir şaşkınlıkla kıza baktı.
"Bencilsin değil mi?"
Kız yüzünü çevirerek masmavi gözleriyle Ümit'e baktı.Kızın saçları uzun ve sarıydı.18 veya 19 yaşındaydı.Gözleri çok güzeldi.Ümit kıza dikkatle bakarken yüzünün sol kısmında büyük bir yanık izi vardı.Kızın kusursuz güzelliğinin tek kusuru bir tek o yanık iziydi.Genç adam şaşkınlığını gizlemeye çalışarak genç kıza sorusunu yöneltti.
"Tanışıyormuyuz?"
Masmavi gözlere sahip olan kız, genç Adamın gözlerinin içine baktı.
"Evet, tanışıyoruz.Az önce yoluna bakmadan yürürken bana çarptın."
Kız bakışlarını Ümit'in gözlerinden çekerek, tam karşısında duran göle doğru baktı ve konuşmasını sürdürdü.
"Haklısın aslında, bende senin kadar bencil davransaydım.Benimde içimi rahatsız eden bir şeyler olurdu."
Ümit gözlerini kızdan ayırmayarak, ne dediğini anlamaya çalıştı.
"Neden bahsediyorsun sen?"
Kız gözlerini yere devirerek kollarını iki bacağının arasına sıkıştırıp, tekrardan kafasını kaldırdı ve gök yüzüne baktı.
"Öptüğün kızı diyorum."
Ümit çarpık bir şekilde gülümseyerek kıza baktı.
"Sen nerden biliyorsun bunu?"
"Bir yetenek diyelim."
"Nesin sen? Medyum felan mı? Hem Türkçe'yi nerden biliyorsun?"
"Sen Türkçe bildiğin için konuşuyorum."
"Ne alakası var? Deliye mi çarptım ben?"
"Çok yanlış bir kişiye çarptın Ümit Ateşoğlu."
Genç kız gözlerini gökyüzünden indirerek, Ümit'in gözlerinin içine baktı.
"Çarpmaman gereken kişiye çarptın."
2.Bölüm Sonu...

Yorumlarınızı mutlaka bekliyorum. SESSİZ DOKUNUŞ - 2.Bölüm - New York Sokakları - Sayfa; 4 650269930

SESSİZ DOKUNUŞ - 2.Bölüm - New York Sokakları - Sayfa; 4 650269930

**Kayıt tarihi** : 10/10/10

Evet Ferhanı alkışlıyoruz çünkü çok sevdiğim kişi olan Ümiti bana nefret ettirdi bu seneryo da :D

Ya bi insan bu kadar mı ukala olur ? SESSİZ DOKUNUŞ - 2.Bölüm - New York Sokakları - Sayfa; 4 253468018

SESSİZ DOKUNUŞ - 2.Bölüm - New York Sokakları - Sayfa; 4 253468018

Sevilin yerinde olsam inadıma sinirlenmem ve sinirimi o gittikten sonra çıkarırım :D

O çarptığı kızı sevdim.Biraaz ders versin bizim ukala prensimize :D

Sevile gelince yavrucuğum kaç yıldır bu pislikle aynı evde ve hergün acısı artıyor gibi me geldi çok üzüldüm ):

Neyse benim yorumum bitmeyecek gibi böyle giderse o yüzden bitiriyorum ve tebrik ediyorum bu güzel bölüm için :D

Not:Melike Özgün falan bu seneryo da olmayacaklar mı?

**Kayıt tarihi** : 21/01/11

bölum cok guzeldi,
umite acayip gicik oldum.
sevile cok acidim ya, yazik.
ha o sondaki kizdan ben biraz tirstim :D
bölum cabuk gelir umarim, ellerine saglik Very Happy