Kız bana döndü ve:
-Mecburum gözlerimin önünde eriyorsun!

“Hayır” diye bağırdım solgunca.

Sonra daha da kötü olmaya başladım. Sonunda bağırarak:

-Hap, hap istiyorum!

Simsiyah gözleri açılmış bana öylece bakıyordu kız. O da bağırdı:

-Ne duruyorsunuz arkadaşınıza bakın!

Oradan biri gelip hap uzattı. Hemen 1 tane ağzıma atıp gözlerimi yavaçca kapadım. Gözlerimi açtığımda kız yoktu, gitmişti. Ben de hemen ayağa kalkıp evime doğru yol aldım.

…

Kapının önündeydim. Anahtarı ceplerim de arıyordum. Ama yoktu. Heeh! Tamam, dışarıda kaldım! Orada kapının önünde bekleyecektim. Bir köşeye oturdum. Zaman geçmiyordu. Tekrar sokağa dönmek için kalktım.

…

Sokağa geldiğimde kızın olduğu balkona gözlerimi devirdim. Oradaydı. Ellerimle ‘aşağı inmesi’ için hareket yaptım. Kız anlamıştı galiba. Balkondan çıkmıştı çünkü. Aşağı inip yanıma geldi ve hemen soru yöneltti bana:

-Ne var, ne istiyorsun?

-Teşek…

Cümlemi yarıda kesip:

-Teşekkür falan etme!

-Ben,ben sadece teşekkür etmek istemiştim.

-Teşekkür etme! Sadece şu illetten çabuk kurtulmaya bak!

Dedi. Ve saçlarını savurarak, koşarak içeri girdi.

Yine aynısı oldu. Daha hiç tanımadan kaybettim birini. Ne yapmam gerek böyle olmaması için öylece durmalı mıyım? Yoksa ölerek çabucak kurtulmalı mıyım?

Ya da her şeye rağmen bir gün:

Şu ‘iğrenç’ şeyi bırakarak azrailin bana gülmesini mi sağlamalıyım?...

…
Eve döndüm. Bu sefer kapıyı kırarak içeri girdim. Şimdi ise televizyonun başına kurulmuş;Haber izliyordum.

‘Ve işte Uyuştucu’dan 2 kişi daha hayatını kaybetti.’

İçim burkulmuştu. Belkide, bellide bir gün benimde böyle bir haberim olacaktı. Ama kimin umrunda olacaktım: Beni 2 yaşındayken sokağa atan annemle baban mı?

Aslın da her şey onların şuçuydu. Bu zehire iten onlar dı ailemdi! Ağlıyor muydum yoksa şuan ben,hayır ağlamış olamam.Dışarıda onca şeye göğüs geren ben ağlıyordum!
Nefes alabilmek için dışarı çıktım tekrar.Yine o sokağa gidecektim.Ama bunun için bir cesaret gerekiyordu.

…

Sokağa vardığım da hemen kızın olduğu balkona baktım yine oradaydı.Balkondan hzılıca çıktı,içeri girdi.Beni görmüş olmalıydı.1-2 dakika sonra tekrar çıktı balkona:

Gözlerine,gözlerimle yalvarırcasına bakıyordum.

Aşağı inmiş,yanıma gelmişti:

-Neden buradasın?

-…

-Dediğimi unutma sakın!Şu zehri bedeninden atmalısın!

-Kolay değil!

Kız gözlerimin altındaki morlukları ovuşturmaya başladı.Sanki elleriyle onları yok etmek ister gibiydi.

Ellerini yavaşca tutup aşağı indirdim.1 damla göz yaşı gelmişti zeytin gözlerinden.Ağlamamalıydı.Bir anki refleksle sarıldım ona.Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu bu sefer.

Adını bile bilmediğim bir kız kollarımdaydı şuan…