Napmıştı? Sarılmış mıydı bana? Bende ağlamıştım kolların da hıçkıra hıçkıra. Sonra ayrıldım. Ve tekrar aynı sözleri söyledim:

-Bırak şunu!

-Neden,neden bunu istiyorsun?

-Çünkü her şeyden daha kötü bu

Doğruydu. Beni neden bu kadar ilgilendiriyordu? Bu sefer o arkasını dönüp gitmişti. Ben d sinirle evime doğru yürüdüm.

Ev’e geldiğimde Mutlular televizyon izliyordu. Odama girdim. Kendimi yatağa fırlattım. Saat 01.00’di.Biraz müzik ve kitap derken saat 02.00 olmuştu. Düşünmeye başlamıştım bu vakitten sonra bugün yaşadıklarımı. Nasıl bir şeydi ki daha 1 günlük gördüğüm kişiyi o kadar benimsemiştim. Hatta sarılıp ağlamıştım bile. Daha adını bile bilmiyorken.Ya da hayatım bu kadar monoton giderken. Bu düşüncelerle uykuya daldım.

…

Sabah uyandığım Mutlu ve Yiğitin bir notuna rastladım. Odama bırakılmıştı bu not. Üstünde “Biz dışarıdayız abla. Merak etme” yazıyordu. Notu komidine fırlatıp hemen üstümü değiştirdim.

…

Evin içerisin de sıkıntıdan patlamıştım. Balkona çıkmaya karar vermişken birden dünkü çocuk aklıma geldi. Ya o sokaktaysa?

…

Balkona çıkmış sokağı seyrediyordum. Tahmin ettiğim gibi çocuk sokağa doğru yaklaşıyordu. Beni fark etmiş olacaktı ki kafasını başka yöne çevirdi. Şuan tam önümdeydi. Ve elleriyle telefon gibi bir şey yaptı. Galiba “Telefon Numaranı Ver” gibi bir şeydi bu. Bir kâğıda hemen numaramı yazmıştım. Ve aşağı doğru fırlatmıştım.Hemen alıp boş bir mesaj göndermişti.Ben de böylece numarasını telefonuma kaydetmiştim.

…

Akşam olduğunda telefonumdan “dıtdıt” sesi duyup hemen odama koştum. Mesaj çocukdan dı.Söyle yazıyordu:
”Adın ne?”

Ne kadar da kabaydı.(:D)

Bunu bir yana bırakıp cevap yolladım:

“Adım Türkü.Ya senin?”

1-2 dakika sonra cevap geldi:
“Adım Ümit.Ben bir şey soracaktım.”

Bende cevap olarak bir şey yazamadım sadece şunu gönderdim:

“??”

Yine 1-2 dk sonra geldi:

“Seni neden bu kadar ilgilendiriyorum?”

Doğruydu neden,neden bu kadar ilgileniyordum?...